Μένει όρθιος ο ΠΑΟΚ στο κόλπο
Ο Στέλιος Γρηγοριάδης επισημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ έπαιξε καλό ποδόσφαιρο κόντρα στον Ατρόμητο και αναφέρεται στην απεγνωσμένη προσπάθεια του μεγαλομετόχου του να "ανακαλύψει" νέο πρόεδρο.
Mήπως αποδίδουν καλύτερα χωρίς κόσμο στην Τούμπα οι παίκτες του ΠΑΟΚ; Είναι ένα ερώτημα. Η απάντηση είναι «ναι», σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το 3-0 επί του Ατρομήτου. Οχι μόνο νίκησε η ομάδα, αλλά, έστω κατά διαστήματα, έπαιξε και καλό ποδόσφαιρο. Ενδεικτική η φάση της επίτευξης του τρίτου γκολ, μετά από 15 πάσες μεταξύ των παικτών του ΠΑΟΚ χωρίς να παρεμβληθεί κάποιος αντίπαλος. Οι συνδυασμοί που έχουν ουσία και προσφέρουν θέαμα σπανίζουν στον φετινό ΠΑΟΚ.
Γεγονός είναι ότι η ομάδα έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο μετά την αφαίρεση των τριών βαθμών. Χωρίς την πίεση από τους οπαδούς, αλλά με την αγωνία για την περίπτωση της αποτυχίας, αφού εάν έχανε ή παραχωρούσε ισοπαλία, έλεγε ουσιαστικά «αντίο» στη διεκδίκηση της πρωτιάς. Με τη νίκη, ξαναμπήκε στο παιχνίδι και ελπίζει, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσει τον Παναθηναικό στην Τούμπα. Εάν μείνει όρθιος ο ΠΑΟΚ στα εκτός έδρας παιχνίδια με Ατρόμητο και Αστέρα, όλα μπορούν να γίνουν. Και τότε θα μιλάμε για μια θριαμβευτική επικράτηση, με δεδομένη την... επινόηση της αφαίρεσης των βαθμών στη διαδικασία των πλέι οφ.
Από τους πρωταγωνιστές του αγώνα ο Λίνο, που δίκαια αποθεώθηκε από τους λιγοστούς που βρέθηκαν στο γήπεδο. Ο Βούκιτς στα γνωστά δικά του υψηλά στάνταρ και ο Στοχ για μία ακόμη φορά ευδιάθετος. Ωραίος και ο Νάτχο, αν και πάντα θα με αφήνει με την απορία εάν μόνο αυτά μπορεί να προσφέρει με την αναμφισβήτητη ποιότητά του. Κορυφαίος, όμως, ήταν ο Γλύκος. Με δύο εντυπωσιακές αποκρούσεις, απέτρεψε το γκολ στο πρώτο κιόλας λεπτό και αργότερα απαγόρευσε στον Ατρόμητο να ελπίζει ότι μπορεί να πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία. Το κακό με δαύτον είναι ότι εκεί που πάει να σε πείσει ότι ανέβηκε επίπεδο, δέχεται αδικαιολόγητα γκολ, που τον κατατάσσουν πάλι στο πολυμελές τιμ των μέτριων γκολκίπερ που εμαφνίζονται στα ελληνικά γήπεδα. Του λείπει, δηλαδή, η σταθερότητα και ακόμη δεν έχει κατορθώσει να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Η αλήθεια είναι ότι πέρα από το αυτονόητο ενδιαφέρον για την τελική κατάταξη του ΠΑΟΚ, που θα κρίνει αν του δοθεί το δικαίωμα να χτυπήσει και του χρόνου την πόρτα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, οι οπαδοί του περιμένουν να δουν πότε θα... συμμαζευτεί η ΠΑΕ και πότε θα αρχίσει να λειτουργεί με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις δικές τους προσδοκίες, αλλά και στα φιλόδοξα σχέδια του ίδιου του Ιβάν Σαββίδη.
Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ κατέστησε πλέον σαφές ότι δεν έχει... εύκαιρους ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του, για να ανασυνθέσει το διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ και να χρίσει αυτούς διοικούντες, αναθέτοντάς τους ρόλους στους οποίους οι νυν συνεργάτες του απέτυχαν παταγωδώς. Εξ ου και η προσφυγή στην αγγελία μέσως ξένης εταιρείας μάνατζμεντ, με την οποία αναζητεί πρόεδρο και εμπορικό διευθυντή. Κι αν για τον εμπορικό διευθυντή είναι κατανοητό, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι νόημα έχει να ψάχνει για πρόεδρο ο Σαββίδης μ’ αυτόν τον τρόπο. Προφανώς δεν έχει εκτιμήσει σωστά τη σπουδαιότητα αυτού του ρόλου. Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται απλά έναν ακόμη τεχνοκράτη τύπου Τσιστιακόφ. Χρειάζεται έναν στρατηγό. Εναν ηγέτη. Εναν άνθρωπο με πυγμή και έντονη προσωπικότητα που δεν θα δουλεύει για να εισπράξει τον μισθό του, αλλά θα εκπροσωπεί τον ΠΑΟΚ και θα υψώνει, όπου χρειάζεται, το ανάστημά του για να υπηρετήσει τα συμφέροντά του. «Εναν τύπου που θα μπορεί να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και θα λέει του Βαγγέλη του Μαρινάκη, κάνε πέρα, τώρα μιλάω εγώ», όπως είπε και ο Βίκτωρ Μητρόπουλος. Οταν βρίσκεσαι σε εμπόλεμη κατάσταση, χρειάζεσαι στρατηγούς. Δεν σου αρκούν οι στρατιώτες. Και ο Σαββίδης μέχρι σήμερα έχει κοντά του μόνο άβουλα στρατιωτάκια, τα οποία, μάλιστα, συνήθως αστοχούν...
