Ποτέ δεν παραδέχτηκα ως κόουτς τον Φερνάντο Σάντος, αλλά δεν θα σπεύσω να του χρεώσω αποκλειστικά τη βαριά ήττα από την Κολομβία.

Ναι ο Φετφατζίδης χρειαζόταν από την αρχή, ναι ο Γκέκας δεν είχε να προσφέρει τίποτε, ναι ο Κατσουράνης και ο Σαμαράς ήταν σα να μην υπήρχαν, ναι ο Χολέμπας ήταν χαμένος στο διάστημα, ναι απαγορευόταν να αντικατασταθεί ο κορυφαίος παίκτης μας, ο Κονέ, αλλά αυτό το 3-0 οφείλεται κυρίως στην εγγενή αδυναμία της ελληνικής ομάδας, μια αγωνιστική αδυναμία που κανένας Σάντος δεν μπορεί να θεραπεύσει εύκολα.

Ας τα πάρουμε όμως όλα με τη σειρά: Δεν έκρυψα ότι πόνταρα στo άστρο του Φερνάντο Σάντος και των διεθνών μας, που σπάνια τους εγκαταλείπει μετά το 2004. Πού να πόνταρα; Στο ποιοτικό ποδόσφαιρο που παίζουμε;

Το άστρο, όμως, δεν έλαμψε ούτε για μια στιγμή στο πρώτο ημίχρονο. Η Εθνική μας προδόθηκε νωρίς - νωρίς από ένα καπρίτσιο της τύχης, βρέθηκε πίσω στο σκορ με το άδοξο αυτογκόλ του Μανωλά και έτσι υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προσφιλή τακτική του “ανταρτοπόλεμου”.

Εδώ είχαμε το πρώτο πρόβλημα. Αλλο να παίζεις συντηρητικά για να διατηρείς το 0-0 και να προσπαθείς να “χτυπήσεις” σε μια αντεπίθεση ή ένα στημένο και άλλο να προσπαθείς να επιβάλεις τον δικό σου ρυθμό για να σκοράρεις πάση θυσία. Από τη στιγμή που "χάλασε" το πολυαγαπημένο 0-0, ήμασταν υποχρεωμένοι να κρατήσουμε μπάλα, να την κυκλοφορήσουμε σωστά, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες και να ισοφαρίσουμε.

Ε, σ’ αυτούς το τομείς δεν τα καταφέρνουμε εύκολα. Ανεξάρτητα με το ποιοι αγωνίζονται, ανεξάρτητα και με το ποιος είναι ο αντίπαλος... Νομίζω το ξέρουμε και το αναγνωρίζουμε όλοι. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ομάδας δεν προσφέρονται για παιχνίδι κυριαρχίας.

Είχαμε, λοιπόν, στο πρώτο ημίχρονο δύο πολύ καλές ευκαιρίες σε ισάριθμα σουτ του Κονέ, μας άξιζε να ισοφαρίσουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν καταφέραμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο, να αναπτυχθούμε σωστά και να διασπάσουμε την άμυνα των Κολομβιανών, οι οποίοι, μάλιστα, από τη στιγμή που προηγήθηκαν, φρόντισαν να διατηρήσουν την πρωτοπορία τους και να μη ρισκάρουν παίζοντας φουλ επίθεση.

Ο Σάντος δεν τόλμησε στο ημίχρονο. Αυτό είναι αλήθεια. Λες και ήταν ευχαριστημένος από την ομάδα, λες και δεν είδε αυτό που είδαμε όλοι, συνέχισε με τους ίδιους 11 και μετά το 55’ αποφάσισε να κάνει αλλαγή. Αλήθεια, τι διαφορετικό περίμενε να δει στα πρώτα 10 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου; Δεν το κατάλαβα.

Με την είσοδο του Φετφατζίδη, του πιο ικανού Ελληνα διεθνή στο ένας εναντίον ενός, η ελληνική άμυνα πρόσφερε ένα ακόμη δώρο στους Κολομβιανούς, που, από το πουθενά, πέτυχαν το 2-0. Εκεί τελείωσε το παιχνίδι.

Γιατί κανείς πια δεν έμεινε στην ομάδα που να πιστεύει ότι με το ποδόσφαιρο που (δεν) μπορεί να παίξει είναι ικανή να ανατρέψει το σκορ. Κι αν η τύχη μάς γύρισε για μια ακόμη φορά την πλάτη στο δοκάρι του Γκέκα, θα πω πρώτον ότι η τύχη βοήθησε τη σαφώς καλύτερη ομάδα και δεύτερον ότι όταν από τα τρία μέτρα σε άδεια εστία και χωρίς να σε μαρκάρει κανείς σημαδεύεις το δοκάρι, ε δεν είναι ατυχία, αλλά κάτι άλλο...

Η Εθνική ήταν εν μέρει άτυχη, ήταν όμως και σχεδόν ανύπαρκτη δημιουργικά, απέναντι μάλιστα σε μια Κολομβία η οποία δεν έπεισε ότι είναι κάποια σπουδαία ομάδα. Κι ας πέτυχε και ένα πολύ ωραίο τρίτο γκολ στις καθυστερήσεις, όταν οι δικοί μας παίκτες είχαν εντελώς "ρετάρει". Φοβάμαι, λοιπόν, ότι όποιους και να χρησιμοποιούσε ο Σάντος, ή όσο καλύτερες αλλαγές να έκανε (και εγκαίρως) η εικόνα της ομάδας δεν θα ήταν πολύ διαφορετική. Ο Σάντος δεν βοήθησε καθόλου από τον πάγκο, αλλά ΑΥΤΟΙ είμαστε.

ΑΥΤΟ το ποδόσφαιρο ξέρουμε, ΑΥΤΟ παίζουμε. Οταν οι συγκυρίες μάς βοηθούν, τα καταφέρνουμε. Οταν ευνοούν τον αντίπαλο, τα βρίσκουμε μπαστούνια. Ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος είναι ανώτερος. Ε, σε ένα Μουντιάλ, δεν θα βρούμε πολλές ομάδες κατώτερες από τη δική μας...