Τεράστιος παίκτης η γριά αλεπού ο Βούκιτς, που με τρεις - τέσσερις ενέργειές του μπορεί να κρίνει την έκβαση ενός αγώνα. Μεγάλη ψυχάρα ο Βίτορ, που, αν χρειαστεί, γίνεται και χαφ, γίνεται ακόμη και επιθετικός. Φοβερό ταλέντο, με όλο το μέλλον δικό του, ο Κουλούρης, αποδεικνύει ότι ο πραγματικά καλός παίκτης δικαιούται να αγωνίζεται ακόμη κι όταν δεν έχει βγάλει ακόμη την εφηβεία.

Αυτά νομίζω αρκούν για την εμφάνιση (μιας ομάδας) του ΠΑΟΚ στο ματς με την Καλλονή και τη νίκη με 2-1. Έχω, όμως, κάποιες ενστάσεις για τους υπεύθυνους της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και τους προπονητές της ομάδας, νυν και πρώην, για ορισμένες αμέλειες:

Κανείς δεν εξήγησε στον Γιακουμή (και όποιον παίκτη προέρχεται από μικρότερες κατηγορίες) ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι Οδυσσέας Κορδελιού και ότι ο γκολκίπερ του υποβιβάζει τη φήμη της ομάδας όταν φλερτάρει με δεύτερη κίτρινη κάρτα για να κάνει σκόπιμη καθυστέρηση με αντίπαλο την Καλλονή μέσα στην Τούμπα...

Κανείς δεν έβαλε μετά το τέλος των προπονήσεων τον Κίτσιου να εξασκείται στις σέντρες μέχρι να μάθει πώς να μη στέλνει την μπάλα στα πουλιά.

Κανείς δεν φρόντισε να πάρει από κοντά τον Κατσικά και να του μιλήσει για να αυξήσει την αυτοπεποίθησή του. Ένα παλικάρι που θα έπρεπε να μασάει σίδερα, μοιάζει με φοβισμένο πρόβατο που το κυνηγάει ο λύκος.

Κανείς δεν “πλάκωσε” τον Μαντούρο σε ένα ειδικό πρόγραμμα αφαίρεσης περιττών κιλών, μην τυχόν και κατορθώσει να παίξει ποδόσφαιρο με κάποια καλά ποιοτικά χαρακτηριστικά που διαθέτει.

Κανείς δεν τράβηξε το αυτί του Νίνη για να τον υποχρεώσει να σοβαρευτεί και να θυμηθεί το ταλέντο του. Διάθεση είχε σ' αυτό το ματς και όλο σχεδόν το παιχνίδι του ΠΑΟΚ πέρασε από αυτόν, μέχρι να πάρει το θέμα πάνω του ο Βούκιτς. Όπως πάντα, όμως, ούτε την καλή πάσα μπόρεσε να βγάλει, ούτε την καλή σέντρα, ούτε το καλό σουτ, ούτε τίποτε άλλο, για να έχει ουσιαστική συμμετοχή στο ματς. Όπως ο Σέρβος, δηλαδή, που με τα “μαγικά” του πήρε ουσιαστικά το ματς, έχοντας άμεση συμμετοχή και στα δύο γκολ.

Κανείς δεν προσπάθησε να πείσει τον Μάρτενς ότι ο ΠΑΟΚ είναι ανώτερη ομάδα από την Άλκμααρ και δεν δικαιολογείται να ζορίζεται λιγότερο από όσο προσπαθούσε στην Ολλανδία. Είτε παίζει, είτε δεν παίζει, είναι ένα και το αυτό, αλλά πρέπει να το νιώσει και να το παραδεχτεί για να προσπαθήσει περισσότερο.

Κανείς δεν... έριξε δυο-τρεις φάπες στον Ολίσε για να πάψει να βρίσκεται στον κόσμο του. Όταν η ομάδα σε χρειάζεται για καμιά δεκαριά παιχνίδια τον χρόνο και εσύ είσαι μονίμως αλλού, δεν έχεις καμία τύχη να παίξεις μπάλα, ούτε να δικαιολογήσεις την εμπιστοσύνη που κάποιοι αφελείς σου έδειξαν.

Τέλος, κανείς στον ΠΑΟΚ δεν κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σοβαρή ομάδα στον πλανήτη γη που δέχεται να δανείσει παίκτη μη νεαρό, όταν αυτός ο παίκτης δεν είναι από περιττός έως άχρηστος. Αν βλέπατε χθες το Αγιαξ - Τβέντε 3-0, θα καταλαβαίνατε ότι ο Χούσεν δεν δικαιούται ούτε έξω από το προπονητικό κέντρο του Αγιαξ να περάσει.

Κατά τα άλλα, ο ΠΑΟΚ απέκτησε έναν δήθεν μεγάλο παίκτη, που προέρχεται από τον τεράστιο Αγιαξ. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να “βγει” μεταγραφή που γίνεται με τέτοια λογική. Όπως δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να... μοιάσει με επιθετικό και, μάλιστα, γκολτζή, αυτό το ταλαίπωρο το παλικάρι που λέγεται Χούσεν...

Και επειδή καταλήξαμε με τον Χούσεν, ρωτάω ευθέως τον αγαπητό Γιώργο Γεωργιάδη: Γιατί άραγε θα έπρεπε να παίξει σ' αυτό το ματς ο “τίποτε” Ολλανδός και όχι ο πιτσιρικάς ο Κουλούρης; Τόσες και τόσες αλλαγές έκανε (και καλώς τις έκανε ενόψει του πρώτου ημιτελικού Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, την Τετάρτη) στον Κουλούρη θα χαλούσε η δουλειά;

Τι λιγότερο θα πρόσφερε ο Κουλούρης από τον Χούσεν; Και το νικητήριο γκολ να μην έβαζε, δεν γινόταν να είναι χειρότερος. Στα 18 του χρόνια, ο καλός ο παίκτης ήδη διαπρέπει στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα επιμένουμε να τον θεωρούμε απλώς ταλέντο μέχρι τα 22 και τα 23. Γιατί;

Ειδικά ο Γ.Χ., που ήταν προικισμένος και έκανε καριέρα από πολύ μικρός, θα έπρεπε να έχει άλλη αντίληψη επί του θέματος. Και κάτι ακόμη: Όταν ο ΠΑΟΚ διαθέτει Κουλούρηδες στα σπλάχνα του, είναι ανοησία να ψάχνει να βρει δεξιά κι αριστερά κάποιους τυχάρπαστους Ολίσε, Χούσεν και όχι μόνο...