Χίλια χρόνια να περάσουν, αν δεν αποκτήσουμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κάθε φορά που θα δίδεται η αφορμή θα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία: Οι ώριμοι και ψύχραιμοι φίλαθλοι θα πονούν και θα ντρέπονται, οι φανατικοί και πωρωμένοι θα “κονταροχτυπιούνται”, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και με τα σχόλιά τους στις ιστοσελίδες.

Κουράστηκα τόσα χρόνια με την... πάλη ιδεών που γίνεται κατόπιν συμφοράς. Γουστάρω την ανταλλαγή απόψεων κατόπιν εορτής, αλλά πολύ σπάνια την απολαμβάνω.

-Ενας διαιτητής κάνει τραγικά λάθη και αδικεί κατάφωρα μια ομάδα. Οι οπαδοί της ευνοημένης ομάδας οπλίζονται με επιχειρήματα, για να αποκρούσουν τις διαμαρτυρίες των οπαδών της αδικημένης ομάδας. Ποια είναι αυτά τα επιχειρήματα; Οι αδικίες που υπέστη η δική τους ομάδα σε άλλους αγώνες.

-Οι οπαδοί μιας ομάδας κάνουν επεισόδια. Οι συνοπαδοί τους οπλίζονται με επιχειρήματα για να αποκρούσουν τις καταγγελίες των οπαδών της αντίπαλης ομάδας. Ποια είναι αυτά τα επιχειρήματα; Τα επεισόδια που έκαναν οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας. Φαύλος κύκλος...

Δεν βρίσκω... γόνιμο αυτόν τον διάλογο. Μπορεί να τροφοδοτεί ατέλειωτες θορυβώδεις συζητήσεις μεταξύ αργόσχολων ιντερνετάκηδων και καφενόβιων, αλλά δεν προσφέρει τίποτε στο ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να υπάρξει ποδόσφαιρο με κακή διαιτησία και βία. Δεν μπορούμε να λέμε ότι έχουμε ποδόσφαιρο με λανθασμένη απόδοση δικαιοσύνης στους αγωνιστικούς χώρους και στα γραφεία των λεγόμενων “αθλητικών δικαστών”. Δεν γίνεται να πηγαίνουμε, όσοι πηγαίνουμε, στο γήπεδο για πόλεμο, επειδή επιτρέπουμε να λειτουργεί ανεξέλεγκτα η βιομηχανία παραγωγής μίσους. Δεν νοείται στην Ελλάδα του 2014 να απαγορεύεται η παρουσία στην κερκίδα φιλάθλων της φιλοξενούμενης ομάδας.

Θα το πω πολύ απλά. Σε όλες τις προηγμένες ποδοσφαιρικά (και... πολιτιστικά) χώρες, έχουν λύσει τα βασικά προβλήματα. Και επειδή το ποδόσφαιρο, από τη φύση του, δημιουργεί συνεχώς νέα προβλήματα, βρήκαν τους τρόπους να τα αντιμετωπίζουν εν τη γενέσει τους. Θα μπορούσαν, πολύ απλά, τα δικά μας “μεγάλα κεφάλια” να αντιγράψουν τις μεθόδους των Αγγλων, των Γερμανών, των Ισπανών, των Γάλλων, των Ολλανδών, αλλά είναι ανίκανοι ακόμη και για μια αντιγραφή. Η, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να αντιγράψουν...

Ενα μόνο παράδειγμα: Νιος ήμουν όταν άκουσα ότι θα λειτουργήσουν στα γήπεδα κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης των θεατών με κάμερες. Γέρασα κι ακόμη δεν είδα να εφαρμόζεται στην πράξη. Στα ξένα γήπεδα ο ταραχοποιός εντοπίζεται σε λίγα δευτερόλεπτα, τον συλλαμβάνουν επιτόπου και τον εξωπετάνε από το γήπεδο. Δεν διανοείται λοιπόν κανείς να κάνει τον μάγκα, γιατί ξέρει ποια θα είναι η σκληρή του μοίρα.

Κακούς οπαδούς έχουν όλες οι ομάδες. Νόμος. Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με το ποιοί είναι πιο κακοί και ποιοι έχουν κάνει περισσότερα ή χειρότερα επεισόδια. Αυτή είναι μια ηλίθια συζήτηση. Με ενδιαφέρει να βρούμε γιατί ξεφεύγουν κάποιοι οπαδοί. Τα αίτια δεν είναι καθαρά αθλητικά. Είναι κοινωνικά. Εχουν ευρύτερες διαστάσεις. Και σχετίζονται με τις παθογένειες της χώρας. Συνεπώς, τεράστια ευθύνη έχει η πολιτεία. Τεράστια ευθύνη και τεράστια υπορέωση να δώσει αποτελεσματικές λύσεις.

Παράδειγμα πάλι: Στην Ελλάδα τιμωρούνται πάντα οι ομάδες. Ποτέ οι φυσικοί δράστες των επεισοδίων. Ακόμη και... 200 αγωνιστικές όμως να παίξει μια ομάδα κεκλεισμένων των θυρών, οι “κάφροι” δεν πρόκειται να στενοχωρηθούν, ούτε να συνετιστούν. Στον 201ο αγώνα, θα είναι πάλι εκεί, έτοιμοι να επαναλάβουν τα “ανδραγαθήματά” τους. Αυτό δεν θέλει να το αντιληφθεί κανείς, γιατί δεν είναι ικανός να αποφασίσει και να εφαρμόσει σοβαρά μέτρα. Οι πάντες υποκλίνονται στο πολιτικό κόστος. Τιμωρώντας παραδειγματικά έναν χουλιγκάνο, χάνουν μία ψήφο. Το ποδόσφαιρο και τον πολιτισμό στα γήπεδα θα σκεφτούν, ή την ψήφο;...

Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι ανάμεσά μας που εκτονώνονται στα γήπεδα. Ανέκαθεν υπήρχαν. Εκτονώνουν τα απωθημένα από τη δυστυχία της καθημερινότητας που βιώνουν σ' αυτή τη χώρα, εκτονώνουν και τον οπαδικό φανατισμό τους. Η χώρα είναι ανίκανη να διαμορφώσει ένα διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο, είναι ανίκανη να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες στην παιδεία, είναι ανίκανη ακόμη και να απαλλάξει τα γήπεδα από τους ταραχοποιούς.

Από την άλλη, οι ποδοσφαιρικές αρχές είναι ανίκανες να αντισταθούν στον νόμο που επιβάλλει ο εκάστοτε ισχυρός του ποδοσφαίρου. Η ΕΠΟ ξεχνά τη σπουδαιότητα της αποστολής της και η Σούπερ Λίγκα αυτοεγκλωβίζεται σε ζητήματα πολύ μικρής σημασίας. Η ΕΠΟ επιμένει σε ένα διάτρητο σύστημα αξιολόγησης, προώθησης, εκπαίδευσης και διορισμού διαιτητών, ενώ τα μέλη της Σούπερ Λίγκα το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται κάθε καλοκαίρι είναι πώς θα μοιράσουν την πίτα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Κι όταν το Πρωτάθλημα βρίσκεται πλέον σε εξέλιξη, αρχίζει η μία ομάδα μετά την άλλη να διαμαρτύρεται για ζητήματα που έπρεπε να είχαν λυθεί τότε που οι μύγες ήταν παχιές και οι εκπρόσωποι των ΠΑΕ προτιμούσαν να απολαμβάνουν τα μπάνια τους.

Αυτό το καλοκαίρι, με αφορμή τον πόλεμο ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, έναν πόλεμο που εκδηλώθηκε με πολλές μορφές και σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και μεταξύ των δύο μεγαλομετόχων, οφείλουν άπαντες να ασχοληθούν επιτέλους σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Οφείλουν να συμφωνήσουν σε πέντε βασικές αρχές και να τις εφαρμόσουν με θρησκευτική ευλάβεια. Οφείλουν να ομονοήσουν για το θέμα της διαιτησίας, υποχρεώνοντας την ΕΠΟ να συναινέσει, για το θέμα της “αθλητικής δικαιοσύνης” και για το θέμα της βίας, σε συνδυασμό με τις ποινές που θα επιβάλλονται ανά περίπτωση. Κι αν δεν μπορούν να “κατεβάσουν” έξυπνες ιδέες, είπαμε: Δεν έχουν παρά να μιμηθούν τα μέτρα που θεσπίστηκαν προ πολλού και εφαρμόζονται πιστά σε άλλες χώρες. Από κοντά και η πολιτεία. Ας τελειώνουμε με τη σαχλαμάρα του αυτοδιοίκητου. Το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο και καμία ΕΠΟ δεν είναι σε θέση να το διαχειρίζεται μόνη της...

ΥΓ. Οσκαρ ανοησίας απονέμω ευχαρίστως στον οπαδό του ΠΑΟΚ που πασάλειψε με γαύρους τον πάγκο του Ολυμπιακού, στον ουραγκοτάγκο που πέταξε την μπανάνα, στους “τηγανοκέφαλους” που έριχναν συνεχώς κροτίδες, ακόμη και στους “λαλάκηδες” που σημάδευαν τους παίκτες του Ολυμπιακού με τις πράσινες ακτίνες. Αλλά δεν είναι αυτοί το πρόβλημά μου. Το μέγα ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ένα υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον, ώστε όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί σ' αυτό να αποβάλλεται υποχρεωτικά...

Καλή Ανάσταση!