OPINIONS

Γκ-λόρι, Γκ-λόρι Αμπερντίν

Γκ-λόρι, Γκ-λόρι Αμπερντίν

Η ιστορία του διάσημου γκόλφερ Πολ Λόρι, που άφησε τον ... γάμο (δηλαδή το άθλημά του) για τα πουρνάρια (την Αμπερντίν και τον τελικό του σκοτσέζικου λιγκ-καπ). Ο El Sombrero ανακαλύπτει μια ακόμη ποδοσφαιρική ιστορία, που αξίζει να διαβάσετε

Την περασμένη Κυριακή στο Σέλτικ Παρκ της Γλασκώβης διεξήχθη ο τελικός του Λιγκ Καπ της Σκοτίας ανάμεσα στην Αμπερντίν και την Ινβερνές. Στις κερκίδες του γηπέδου βρισκόταν περισσότεροι από 40.000 οπαδοί της Αμπερντίν οι οποίοι είχαν εξαφανίσει τα εισιτήρια που τους αναλογούσαν από τις πρώτες κιόλας ημέρες.

Ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες αυτούς εκδρομείς - ένα νούμερο αντικειμενικά εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι η πόλη της Αμπερντίν που απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από τη Γλασκώβη υπολογίζεται ότι έχει περίπου 220.000 κατοίκους - βρισκόταν και ο 45χρονος Πολ Λόρι, η γυναίκα του και τα δυο τους αγόρια.

Ο Πολ Λόρι κανονικά δεν θα έπρεπε να βρισκόταν εκεί αλλά, εκτός του ότι μ' αυτή τη φράση συνήθως ξεκινάνε οι μεγαλύτερες και ομορφότερες περιπέτειες, έτσι κι αλλιώς η έννοια του 'κανονικού' και η ιδέα του οπαδισμού πολλές φορές δεν συμβαδίζουν.

Ο Πολ Λόρι είναι επαγγελματίας γκόλφερ και έχει στην τροπαιοθήκη του το πρωτάθλημα Όπεν του 1999, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά στο χώρο του γκολφ και στο βιογραφικό του αρκετές ακόμα μικρότερες διακρίσεις καθώς και τον τίτλο του τελευταίου Σκοτσέζου που έχει κερδίσει κάποια μεγάλη διοργάνωση.

Όταν λοιπόν πριν λίγες εβδομάδες ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στο τουρνουά 'Trophee Hassan II' στο Μαρόκο, την ώρα που όλοι ήξεραν ότι χρειάζεται πόντους για να μπει στην πρώτη 50αδα ώστε να προκριθεί για το σημαντικό Europe's Ryder Cup του Οκτωβρίου, η είδηση έγινε άμεσα πρώτο θέμα στο χώρο του γκολφ και εμφανίστηκε σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά Βρετανικά μέσα.

Όπως πιθανόν έχει συμβεί κάποια στιγμή σε όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη, ο Πολ Λόρι βρέθηκε σ' εκείνη τη δύσκολη θέση που δυο εκδηλώσεις που σ' ενδιαφέρουν πέφτουν η μια πάνω στην άλλη και πρέπει να διαλέξεις ποια θα προτιμήσεις. Το τουρνουά στο Μαρόκο έπεφτε πάνω στον τελικό του Λιγκ Καπ. Από τη μια πλευρά η λογική που φώναζε πως προέχει το τουρνουά, η εξασφάλιση των πόντων, η μείωση των πιθανοτήτων να πάει στράφι η χρονιά, το επαγγελματικό και οικονομικό του μέλλον και από την άλλη το συναίσθημα που το μόνο που μπορούσε λογικά να φωνάξει, σαν αντιπαραβολή, ήταν κάποιο σύνθημα της Αμπερντίν ή το επικό, αυτοσαρκαστικό τραγουδάκι που έφτιαξαν οι οπαδοί της για τον τελικό.

Όπως εκμυστηρεύτηκε μερικές μέρες αργότερα στην σχετική συνέντευξη τύπου, ο Λόρι δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να πάρει την απόφαση του, όντας οπαδός της Αμπερντίν από παιδί και θεατής των περισσότερων αγώνων της. Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν το γεγονός καθώς και αρκετοί συνάδελφοι τEιέπει τις περισσότερες πτυχές της ζωής μας, πιθανόν να μην κατανοήσουν ποτέ και το αμείωτο πάθος του για μια "αποτυχημένη" ομάδα, που τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια ζούσε στη σκιά των Σέλτικ και Ρέιντζερς έχοντας σαν μοναδικά κατορθώματα ένα Λιγκ Καπ το 1996 και κάποιες αποτυχημένες παρουσίες σε τελικούς κυπέλλου.

Ο Πολ Λόρι δεν μπήκε στη διαδικασία να απαντήσει και να αναλύσει διεξοδικά τίποτα απ' αυτά. " Αγαπάω το ποδόσφαιρο και πηγαίνω σε όσα παιχνίδια μπορώ, οπότε ήταν μια εύκολη απόφαση για μένα. Θα υποστήριζα την Αμπερντίν σε οποιαδήποτε κατηγορία κι αν έπαιζε, όσο καλή ή κακή κι αν ήταν" δήλωσε απλά και χαρακτηριστικά. Έτσι κι αλλιώς καμία επιπλέον ανάλυση δεν είναι εφικτή για να εξηγήσει την συνειδητή αγάπη του οπαδού για μια ομάδα η οποία σπάνια έχει επιτυχίες, μια αγάπη που ενώ έχει πλήρη συνείδηση του παραλογισμού και του μαζοχισμού που εντοπίζεται σε μια τέτοια σχέση συνεχίζει να υπάρχει. Οποιαδήποτε προσπάθεια επεξήγησης είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί πάντα οι διαθέσιμες λέξεις θα είναι ανίκανες να περιγράψουν τις ιδέες, τις εικόνες, τις μνήμες και τις πολύπλοκες σκέψεις που ζούνε στο μυαλό.

Ποιο το νόημα, άλλωστε, να προσπαθήσεις να απαντήσεις; Αν κάποιος δεν το έχει νιώσει, δεν θα καταλάβει ποτέ. Αν το έχει νιώσει, δεν θα ρωτούσε ποτέ. Όπως έγραψε και ο Στίβεν Κίνγκ σε μια γενικότερη θεώρηση των σημαντικών πραγμάτων που κρύβει ο καθένας μέσα του:

" Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή όταν τα λες οι λέξεις μειώνουν την σημασία τους – νοήματα που όταν τα είχες στο μυαλό σου περιλάμβαναν τα πάντα, οι λέξεις τα συρρικνώνουν δίνοντας τους μια καθημερινή συνηθισμένη διάσταση…

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα, έτσι δεν είναι; Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι που δείχνουν το δρόμο προς τα μύχια της ψυχής, σαν σημάδια πάνω σε χάρτη θησαυρού που οι εχθροί σου θα ‘θελαν να βάλουν στο χέρι. Κι έρχονται φορές που εκμυστηρεύεσαι πράγματα που σου κοστίζουν πολύ, μόνο και μόνο για να δεις τους άλλους να σε κοιτάνε παράξενα, μη καταλαβαίνοντας τίποτα από όσα τους είπες ή το λόγο για τον οποίο τα θεώρησες τόσο σημαντικά ώστε παραλίγο να δακρύσεις την ώρα που τα έλεγες…".

Τον El Sombrero τον βρίσκετε και τον διαβάζετε στην διεύθυνση www.elsombrero.gr και τον βρίσκετε στο twitter ως @elsombrero αλλά και στο facebook

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ