Κάπου, κάπως, κάποτε θα σταματήσει ο κατήφορος. Με κάτι συγκλονιστικό. Δεν θα είναι κάτι που το έχουμε δει. Θα είναι κάτι εκκωφαντικό ή κάτι πολύ παράξενο. Θα συμβεί με αριστερή οβίδα του Λουκά, με ανάποδο ψαλιδάκι του Καρνέζη, με καρφωτή κεφαλιά του Μπουανανότε που θα έχει πάρει την ελληνική υπηκοότητα επειδή θα έχει ανακαλυφθεί ότι ο μπατζανάκης του προπάππου του έχει γεννηθεί στο Μέτσοβο; Δεν ξέρω. Αλλά αυτός ο συνδυασμός ατυχίας – αστοχίας – ποδοσφαιρικής ανοησίας και ανικανότητας ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ σε διαδοχικά ματς, σπάει πια κάθε ρεκόρ.

19-4 οι τελικές προσπάθειες. Μόνο οι τρεις εντός εστίας. Προτιμότερο θα ήταν το 4-4-2, το ίδιο λάθος έκανε και ο Κώστας Τσάνας, αφήνοντας τον Μήτρογλου μόνο του στο “κουτί”. 59%-41% τα ποσοστά κατοχής μπάλας εναντίον των Φιλανδών που πανηγύρισαν (όπως και πολλοί άλλοι...) την πρώτη εκτός έδρας νίκη επί της Ελλάδας στην ιστορία τους. Καλύτεροι παίκτες σε εντός έδρας ματς ο στόπερ Παπασταθόπουλος και ο αριστερός μπακ Χολέμπας. Καλό πρώτο ημίχρονο από τον Φορτούνη, αλλά στο β' μέρος, ειδικά μετά το 60', εγκλωβισμός. Αν σε πάρει από κάτω, δεν σηκώνεσαι εύκολα.

Μείναμε πάλι στο μηδέν. Μηδέν από μηδέν, μηδέν. Τέσσερα εντός έδρας ματς, μηδέν βαθμοί. Μηδέν γκολ. Εναλλάξ. 0-1 από τη Ρουμανία, 0-2 από τη Β. Ιρλανδία, 0-1 από τις Νήσους Φερόε, 0-2 από τη Σερβία (φιλικό), ήταν σειρά και πάλι του 0-1. Μόνο εμείς και το Γιβραλτάρ που παίζει για πρώτη φορά σε προκριματική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 4 εντός έδρας ματς – 0 γκολ – 0 βαθμοί. Η Ανδόρα, η Μολδαβία, η Μάλτα, τουλάχιστον έχουν πετύχει ένα γκολ στην έδρα τους.

Το Twitter για τη νέα ήττα της Εθνικής

Μπορεί να μην σκοράρει η Εθνική Ελλάδας ούτε και στο τελευταίο εντός έδρας ματς, εναντίον της Ουγγαρίας. Δεν θα προξενήσει εντύπωση. Όποιοι κι αν επιλεγούν. Ακόμη κι αν παίξει η εθνική με δέκα επιθετικούς και τον Ορέστη στην εστία. Είναι... “κατάρα”, όπως λένε πολλοί; Οχι βέβαια. Μοιάζει με τέτοια όμως. Για όλα τα αμαρτήματα μιας ομοσπονδίας και πέντε – έξι ανθρώπων που διέλυσαν μετά το Μουντιάλ ό,τι υγιέστερο είχε να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μοιάζει με μια σκληρή, αδυσώπητη, ασταμάτητη τιμωρία. Ξανά και ξανά. Τέσσερις – πέντε ευκαιρίες η Ελλάδα; Αουτ, δοκάρια (με τα Φερόε εκτός έδρας), αποκρούσεις, τάκλιν, κόντρες, τίποτα. Δυο – τρεις ευκαιρίες ο αντίπαλος; Ενα – δυο γκολ.

Η μια αποτυχία μετά την άλλη. Σαν αυτομαστίγωμα. Σαν... ματαιότητα. Με διαφορετικούς ακραίους μπακ, στόπερ, μέσους, εξτρέμ, σέντερ φορ ανά ματς. Με διαφορετικούς προπονητές. Με διαφορετικές συνθήκες, σε διαφορετικούς μήνες, σε διαφορετικόtiming. Xάνουν πλέον και οι παίκτες τα λόγια τους, μιλά και ο Τσάνας για “ελπίδα”, ανακαλύπτονται καινούριες εύηχες φράσεις όπως το περίφημο – ίσως και “πιασάρικο” εδώ που τα λέμε - “μικρόβιο της ήττας”, για το οποίο μίλησε ο Παναγιώτης Κονέ.

Η κριτική των παικτών της Εθνικής

Υπάρχουν παίκτες φιλότιμοι. Παίκτες δουλευταράδες. Παίκτες που προσπαθούν. Παίκτες ταλαντούχοι. Παίκτες επιπέδου. Και καλή, πολύ καλή νέα φουρνιά, εξακολουθώ να το πιστεύω ακράδαντα. Τον Ελληνα, όμως - τα έχουμε πει - αν τον βάλεις να εργαστεί σε σωστό περιβάλλον, θα αποδώσει. Στο εξωτερικό συνήθως, όπου οι περισσότεροι εκ των παικτών δεν πάνε κι άσχημα... Αν τον βάλεις να εργαστεί σε προβληματική ή “άρρωστη” ατμόσφαιρα, δύσκολα θα ανταποκριθεί. Θα τον πάρει η μπάλα. Γι' αυτό και δεν μας κάνει “γκελ” η υπόσχεση του Γιώργου Γκιρτζίκη περί “ξένου προπονητή μαζί με τον κύριο Τσάνα”, ούτε η προοπτική της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ.

Τα “Μykonoοοοος” και όλες οι παρόμοιες αστειότητες απέχουν έτη φωτός από τη δική μου προσέγγιση και οπτική γωνία. Οταν ο παίκτης μπαίνει στο γήπεδο, μπαίνει για να τα δώσει όλα. Προσπάθησαν και σήμερα. Δυστυχώς, όμως, η εθνική Ελλάδας κατάντησε ανέκδοτο και αντικείμενο χλευασμού και ειρωνείας στοfacebookκαι στοtwitter.Την κατάντησαν – όχι οι παίκτες – πεδίο συναγωνισμού για το ποιος θα γράψει το πιο πνευματώδες τιτίβισμα. Αντικείμενο πλάκας. Ο κύριος Σαρρής, οι πρώην (και κάποιοι ακόμη παρόντες) συνεργάτες του μαζί με όσους “εξωθεσμικούς
“ είχαν συμβουλεύσει τον πρώην πρόεδρο της ΕΠΟ να διαλύσει τη δομή και τη νοοτροπία που είχε στηθεί επί Σάντος ως συνέχεια της εποχής Ρεχάγκελ, έφεραν την εθνική Ελλάδας σ' αυτό το σημείο. Πολλά, θερμά, ολόψυχα συγχαρητήρια.

*Follow me on Twitter @Seretinio