Kαλός ο Φινμπόγκασον. Σούπερ ο Μπεργκ. Κάλλιστος ο Μπερμπάτοφ. Γκολτζής ο Τζιμπούρ. Εδώ είναι και ο Κλάους. Εδώ και ο Γιάννου και ο Καραμάνος. Εδώ και ο Λε Ταλέκ και ο Μάντζιος, ο Μανιάς και ο Καπετάνος, ο Μάρκοβιτς και ο Ιγκόρ και ο Περόνε. Για μισό λεπτό όμως.

«Εννιάρια» είχαμε πάντα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εννιάρια εξωτερικού και εσωτερικής σοδειάς. Τι μας έλειπε περισσότερο; Όχι από τον Ολυμπιακό, ειδικά την τελευταία 20ετία, με Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Ιμπαγάσα, Τσόρι. Και λίγο παλαιότερα, με τον Ντέταρι. Και ενδιάμεσα, με τον Ζέτερμπεργκ.

Ελειπε από τους υπόλοιπους «μεγάλους». Ναι, τα «δεκάρια». Τα δυσεύρετα. Τα σχεδόν «εξαφανισμένα» πια στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Όχι πως δεν… υπάρχουν. Εδώ είναι κι αυτοί, μα δεν τους βάζουν σ’ αυτή τη θέση πια. Τους στέλνουν στα άκρα, τους βάζουν πιο πίσω («οκτάρια»), τους τοποθετούν μέσα στο «κουτί» μαζί με τον φορ, τους κάνουν και… αμυντικούς μέσους άμα λάχει. Όχι, δεν έχουν κάτι… εναντίον τους οι προπονητές. Πρέπει να βρουν εκείνοι για τα αυθεντικά «δεκάρια» τους τον απαραίτητο χώρο. Δεν είναι όλοι «Μέσι» να ντριμπλάρουν σε τηλεφωνικό θάλαμο.

Κλήθηκαν οι προπονητές να τους «απεγκλωβίσουν». Να αντιμετωπίσουν τον… υπερπληθυσμό και τους μέσους που δαγκώνουν. Υποχρεώθηκαν οι ανά την υφήλιο αναλυτές του ποδοσφαίρου να την αντιμετωπίσουν αυτή τη μεταβολή. Πρώτα βρήκαν τους «σκύλους» για να εξουδετερώνουν ή να εξανεμίζουν τα «δεκάρια», μετά γεννήθηκε το άλλο πρόβλημα. Πώς θα αξιοποιήσουν τους Αζάρ;

Η τάση συνοψιζόταν στο… «πάμε από τα άκρα» και «φτιάχνουμε χαφάρες». Εξτρέμ - παικταράδες για το «1 Vs 1» που θα εκμεταλλεύονται τους περισσότερους χώρους και μέσοι που τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Πασάρουν, μαρκάρουν, διαβάζουν το παιχνίδι, σουτάρουν, σκοράρουν, μαθαίνουν από έφηβοι να έχουν πάρα πολύ ποδόσφαιρο μέσα τους. Στο σώμα και στο μυαλό τους. Εξαφανίστηκαν οι παίκτες που ξέρουν να κάνουν καλά μόνο μια δουλειά. Κι όποιοι δεν ακολούθησαν τον δρόμο της εξέλιξης και της προόδου, έμειναν πίσω. Ο γκολκίπερ να είναι ποδοσφαιριστής – όχι μόνο τερματοφύλακας. Ο στόπερ να είναι και δημιουργός. Ο ακραίος μπακ, εξτρέμ. Ο αμυντικός μέσος, οργανωτής. Οι κεντρικοί χαφ και σκόρερς. Οι εξτρέμ, μέσοι και αμυντικοί. Ο φορ και δημιουργός, όχι μόνο killer. Aλλαξαν όλα, άλλαξαν πολύ, άλλαξαν γρήγορα.

Το τελευταίο αυθεντικό ελληνικό «δεκάρι» που έκανε σπουδαία καριέρα (και δεν πέρασε απλώς μια βόλτα από τον Πειραιά) στον Ολυμπιακό; Ο Βασίλης Καραπιάλης. Ναι, και ο Ανδρέας Νινιάδης. Το τελευταίο της ΑΕΚ; Ο Βασίλης Τσιάρτας. Ναι, και ο Παναγιώτης Κονέ που έφυγε γρήγορα. Το τελευταίο του ΠΑΟΚ; Ο Γιώργος Τουρσουνίδης. Και του Παναθηναϊκού, ο… νεότερος. Ο Γιώργος Καραγκούνης.

Είναι πιθανότατα η πρώτη σεζόν στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου από το 1979 που και οι τέσσερις μεγάλοι όχι μόνο διαθέτουν από ένα καθαρό «δεκάρι», αλλά που και οι 4 είναι Ελληνες! Κατά σειρά, ανά χρονιά. Το ’90 ο Σωτήρης Νίνης, στα 25 του. Το ’91 ο Πέτρος Μάνταλος, στα 24. Το ’92 ο Κώστας Φορτούνης, στα 23. Το ’93, μόλις 22, ο Δημήτρης Πέλκας.

Ουδείς φορά το «10»! Στον Ολυμπιακό, ο Τσόρι. Στον ΠΑΟΚ, ο Μπερμπάτοφ. Στην ΑΕΚ, ο Ανάκογλου που αποκτήθηκε από τον Πανσερραϊκό ως «δεκάρι» και έγινε 6-8άρι. Στον Παναθηναϊκό, ο Ζέκα (αν είναι δυνατόν, αλλά το έχει φορέσει και η Ζοελάρα Επαλέ, που την είχε αφήσει τη φανέλα «ιδρωμένη και πρωταθλήτρια» όπως είχε αναφέρει στην επική αποχαιρετιστήρια ανακοίνωσή του ο Καμερουνέζος!). Never mind guys! Αυτό είναι το λιγότερο… Με το «7» εφέτος ο Φορτούνης, που είναι «βαρύ» νούμερο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Με το αδιάφορο «20» ο Μάνταλος. Με το ακόμη πιο αδιάφορο «29» ο Νίνης. Με το «77», λες και παίζουμε στο NBA, ο Πέλκας.

Oι τρεις από τους τέσσερις έχουν ήδη γευτεί την ξενιτιά. Την Πάρμα, την Καϊζερσλάουτερν, την Βιτόρια Σετούμπαλ. Μόνο ο Μάνταλος δεν έχει φύγει στα ξένα. Ερχεται όμως. Είναι εδώ. Επέστρεψε και ο Νίνης για τα καλά. Επαναπατρίστηκε και ο Πέλκας, θα μπορούσε να παίζει στη θέση του το «δεκάρι» της Κορούνια, ο Λούκας. Βασικός πλέον στην εθνική Ελλάδας ο Φορτούνης, με την πιο «γεμάτη» σεζόν πέρυσι: 35 συμμετοχές - 10 γκολ – 5 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις.

Και να σκοράρουν και να «ταϊσουν» τους επιθετικούς και να είναι συνεπείς αμυντικά και να αντέχουν στο «ξύλο» και στα μαρκαρίσματα: μπόλικα καθήκοντα. Οσο μπορούν, ανάλογα με τα ματς. Άλλο το παιχνίδι με την Μπάγερν και τη Ντόρτμουντ, άλλο με τον Πλατανιά και την Καλλονή.

Μεγαλύτερες οι απαιτήσεις από τον Νίνη και τον Φορτούνη. Λιγότερες από τον Μάνταλο. Μικρότερες – πρώτη χρονιά ουσιαστικά – του Πέλκα στον ΠΑΟΚ. Να δούμε και τους προπονητές. Πώς και τι θα πάρουν από τον καθένα τους ο Σίλβα, ο Τούντορ, ο Αναστασίου, ο Δέλλας. Οσο για την εθνική Ελλάδας; Πώς θα… χωρέσουν; Δεν θα χωρέσουν όλοι μαζί, ΠΟΤΕ. Κάποιοι θα παίζουν, κάποιοι θα μένουν στον πάγκο. Υγιείς να’ ναι (ήδη ο Νίνης και ο Μάνταλος έχουν μια μεγάλη περιπέτεια στο ιατρικό ιστορικό τους) και τα υπόλοιπα θα τα βρουν.

Ας βρει πρώτα η Εθνική Ελλάδας προπονητή και τα… ξαναλέμε για τα «δεκάρια».

• Follow me on Twitter: Seretinio