Πέρασαν μόλις 21 μήνες από τη λόμπα του “Κάρα” το ψυχρό πλασέ, σχεδόν με κλειστά μάτια του Μήτρογλου, τα σημαιάκια, τα “όλε – όλε”, τον Φερνάντο Σάντος στον αέρα, τις τσουλήθρες στον πανηγυρισμό, τα βιντεάκια με τα “Ελλάς ολέ – ολέ”, τα “Βραζιλία ερχόμαστε”!

Ούτε καν δύο χρόνια. Εκεί, στην ίδια έδρα, με τον ίδιο αντίπαλο. Σχεδόν με τους ίδιους παίκτες η Ρουμανία. Με τους ίδιους συν τον Lucian Sanmartean. Ετσι, για να μας θυμίζει τα παλιά. Του 2004. Οταν παίρναμε το Euro...

O σχεδόν παλαίμαχος πλέον ντριμπλέρ πιθανότατα θα ταξιδέψει στη Γαλλία για να κλείσει με ένα τιμητικό τουρνουά την αδικημένη από τον ίδιο καριέρα του. Και εμείς θα παρακολουθούμε από τον καναπέ, με το δάχτυλο στο twitter για να σχολιάσουμε διασκεδάζοντας, υποστηρίζοντας ο καθένας την Ιταλία του, την Αγγλία του, την Ισπανία ή τη Γερμανία του.

Τότε, ήταν ο Μήτρογλου ο “φονιάς”. Τώρα, έχει φίνει – ναι αυτός, ο φορ της Μπενφίκα, όχι της Γκαμπάλα – αντικείμενο χλευασμού στα social media και σύγκρισης με τον Αντετοκούνμπο: “βαλ΄ τον μέσα ρε Τσάνα - δεν ξέρει μπάλα - γιατί, ο Μήτρογλου ξέρει;” Πάντα των άκρων οι Ελληνες. Των “παικταράδων” και των “άχρηστων”. Σημειολογικό το ματς με τους Ρουμάνους. Το πιο χαρακτηριστικό, το πιο ενδεικτικό, για το “πού είμασταν και πού φτάσαμε” μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Με τον ίδιο, μετριότατο, αντίπαλο. Εμείς αλλάξαμε κύριοι, όχι αυτοί.

Δεν άλλαξαν οι παίκτες μέσα σε 21 μήνες. Με τα καλά και τα στραβά τους ο καθένας, που τα κουβαλά μαζί του και τα αυξομειώνει ελάχιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ηταν η ομάδα αυτή που διαλύθηκε. Ηταν το σώμα, το DNA που άλλαξε. Ναι, με τις όποιες απώλειες. Του Σαμαρά, του Γκέκα και της αποσυρθείσας “γερουσίας”: Καραγκούνης – Κατσουράνης – Σαλπιγγίδης. Αυτών που λοιδωρούσε η πλειονότητα. Ο οργανισμός ήταν αυτός που αδυνάτισε, που έχασε αντισώματα και έκανε τους αθλητές να μοιάζουν ασθενείς και οδοιπόροι. Ανήμποροι να δημιουργήσουν μία ευκαιρία σε 94 λεπτά. Με δυο σουτ του Παναγιώτη Κονέ προς την εστία να υπερτονίζουν την επιθετική ανυπαρξία και την έλλειψη δημιουργικότητας, με 2-3 στατικές φάσεις να προκαλούν την αφελή προσδοκία για κεφαλιά μπροστά στον γίγαντα Ταταρουσάνου. Μια άσχημη ομάδα, θα πάει στη Γαλλία. Μια αποκρουστική ομάδα, μένει τελευταία. Με δύο γκολ σε 12 ώρες ποδοσφαίρου, χωρίς να υπολογίζονται οι καθυστερήσεις.

Από πάθος και φιλότιμο, συγκέντρωση και διάθεση, ουδέν παράπονο χθες. Έπαιξαν ο καθένας τους και όλοι μαζί για τον ποδοσφαιρικό εγωισμό και τη φανέλα τους. Αξιοπρεπής η προσπάθεια. Επαιξαν για την ποδοσφαιρική τιμή τους που τόσο έχει ξεπέσει μέσα σε 1 1/2 χρόνο, μετά το Μουντιάλ.

Φωνές σε όλους ο Καρνέζης, καθοδήγηση ο Τζιόλης, αποκρούσεις τη μία μετά την άλλη ο Παπασταθόπουλος με τον Μανωλά, τρεξίματα μπόλικα από τον Χολέμπας και τον Κίτσιου, προσπάθεια σημαντική από τον Σάμαρη, τον Κονέ, τον Αραβίδη, τον Βύντρα. Μήτρογλου και Φετφατζίδης δεν “μπήκαν” ποτέ σε ένα ματς που δεν τους ταίριαζε εξ' αρχής, αλλά γι' αυτό μάλλον είναι μεγαλύτερη η ευθύνη του προπονητή.

Two more games. Με Ουγγαρία και Βόρειο Ιρλανδία. Τον Οκτώβριο. Σαν μαρτύριο για όσους πραγματικά αγάπησαν την ποδοσφαιρική εθνική Ελλάδας έστω για πρώτη φορά το 2004. Οσοι είχαν ζήσει από “μέσα” το ξερίζωμα της άρρωστης νοοτροπίας από τον Herr Otto (που αργότερα έχασε τη μπάλα, αλλά το... έσωσε ο Σάντος), τη νέα δομή, το όραμα, τη λειτουργία μιας “κανονικής” ομάδας. Οσοι δεν την αγαπούν, δεν στενοχωριούνται και πολύ. Λογικό. Η διασκέδαση στο twitter, o χαβαλές στα social media, τα πνευματώδη σχόλια του στιλ “Εκεί μας φτάσανε, να βλέπουμε Εσθονία - Φινλανδία στο μπάσκετ” είναι αυτά που θα θυμόμαστε και θα χαμογελάμε πικρά απ΄ αυτό τον ασταμάτητο κατήφορο. Θα τα θυμούνται όσοι την αγαπούν την εθνική Ελλάδας, γι' αυτό και πονούν με αυτό που βλέπουν. Ναι, αυτοί οι λιγοστοί πια.

Οι περισσότεροι ας απολαύσουμε την εθνική ομάδα του αθλήματος στο οποίο συνήθως – ακόμη και πριν από έπος του 1987 - τα πρώτα βιολιά είναι οι προπονητές και οι παίκτες. Οχι οι παράγοντες. Και ας ευχηθούμε κάποια στιγμή να αποσυρθούν από την κεντρική σκηνή του ελληνικού ποδοσφαίρου άνθρωποι που έχουν κάνει πάμπολλους συμβιβασμούς για να βρεθούν στην ηγεσία, άνθρωποι που αν τους πεις τη λέξη “τεχνοκράτης“ θα νομίζουν ότι τους βρίζεις, άνθρωποι των οποίων η σχέση με τον αθλητισμό είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αξίωμα, τη δόξα, τα ταξίδια, την προβολή, την εξουσία.

Αν δεν πάρει πρωτοβουλία η γενιά των 40άρηδων του 2004, με πέντε – έξι ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΔΕΣ που θα κάνουν αυτό που πιστεύουν όλοι μαζί και στόχο το κοινό καλό, η εθνική Ελλάδας δεν θα σηκώσει εύκολα κεφάλι. Δυστυχώς, όμως, κι απ΄ αυτή τη γενιά δεν βλέπω πολλούς διατεθειμένους να ακολουθήσουν διαφορετικό δρόμο αναλαμβάνοντας ευθύνες και έχοντας τα κατάλληλα εφόδια.

* Follow me on Twitter: Seretinio