Ποδόσφαιρο θεαματικό δεν μπορεί να παίξει ο Παναθηναϊκός αυτή την περίοδο. Και να θέλει – που δεν το επιδιώκει εδώ που τα λέμε – δεν μπορεί. Όχι μόνο διότι κουβαλά τόνους πίεσης και άγχους για το “κυνήγι” του Ολυμπιακού, ως συνέπεια και όλων των στραβών στην εκκίνηση της σεζόν. Όχι μόνο επειδή δεν αξιοποιείται ο Νίνης (εκτός 18άδας σήμερα – Λουντ και Πράνιτς στον πάγκο) και ο Μπεργκ προερχόταν από τραυματισμό και “μπούκωμα” στο γκολ. Αλλά κυρίως για δύο λόγους.

Ο πρώτος: μοιάζει να παίζει ΜΟΝΟ για το αποτέλεσμα που τόσο χρειαζόταν μετά την ήττα από τον Πανιώνιο για να αποσυμπιεστεί ο πράσινος οργανισμός και να εδραιωθεί η ηρεμία και η σταθερότητα. Υπάρχουν παίκτες οι οποίοι μπορούν να καταθέσουν περισσότερη επιθετικότητα στο παιχνίδι – ειδικά εναντίον ασθενέστερων αντιπάλων – αλλά δεν παίρνουν ρίσκα. Το πνεύμα της ομάδας στηρίζεται πλέον περισσότερο στο “δεν τρώω γκολ – θα πετύχω ένα – δυο και θα νικήσω”, παρά στο “μπαίνω για να κυριαρχήσω, να πιέσω, να παίξω το δικό μου επιθετικό ποδόσφαιρο ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ”. Οσοι μπορούν να θυμηθούν τον δεύτερο γύρο της πρώτης σεζόν του Γιάννη Αναστασίου, μπορούν να κάνουν τη σύγκριση και να αντιληφθούν την τεράστια διαφορά.

Ο δεύτερος: Η ποιότητα του ρόστερ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ αυτής της ομάδας. Στην ενδεκάδα δεν μετέχουν ο Εσιέν και ο Σάντσεθ, οι οποίοι ενδεχομένως να μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδό της. Βέμερ και Καλτσάς είναι στα πιτς (ο πρώτος), μεταξύ “αλλαγής” και εξέδρας (ο δεύτερος). Ο Λουντ προσπαθεί να κερδίσει θέση στην ενδεκάδα. Συνεπώς, ποιες είναι αυτή την περίοδο οι μεταγραφές που προσθέτουν ίππους στην πράσινη μηχανή συγκριτικά με πέρυσι; Ο Ράσμους Τελάντερ και ο Μεχντί Αμπέντ. Πολύ ωραία. Αμφότερων η προσφορά, όμως, αγγίζει περισσότερο την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Κι ας σκόραρε σήμερα ο Αλγερινός, κι ας πέτυχε ο Δανός γκολ – τρίποντο στην Ξάνθη και... έμμεσο πέναλτι (το κέρδισε ο ίδιος, το εκτέλεσε ο Πέτριτς), εναντίον του ΠΑΣ Γιάννινα.

Η αφόρητη πίεση από media και οπαδούς για τρίποντα ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης. Αντανακλαστικά τα οποία μεταφράζονται στο εξής τρίπτυχο: σκληράδα στην άμυνα (με βασικούς εκφραστές Ταυλαρίδη – Τελάντερ και τους εκάστοτε αμυντικούς μέσους), πρέσινγκ από τους χαφ, αξιοποίηση ΚΑΘΕ φάσης στην επίθεση, κάθε “ψίχουλου”. Στατικές φάσεις; Ατομική ενέργεια; Λάθος αντιπάλου; Αρκεί να μπει η μπάλα στο πλεχτό!

Στα ματς με αντιπάλους που μπαίνουν πρώτα για το “Χ”, ο Παναθηναϊκός τα κατάφερε μετά τη Νέα Σμύρνη. Ελάχιστες οι ευκαιρίες που τού δημιούργησαν συνολικά ο Λεβαδειακός, ο Πλατανιάς, η Ξάνθη, ο ΠΑΣ Γιάννινα. Ομως τώρα έρχονται τα δύσκολα και κρίσιμα. Τούμπα, ΑΕΚ, Περιστέρι. Διακοπή πρωταθλήματος και μετά Ολυμπιακός. Σ' αυτά τα ματς, οι Πράσινοι χρειάζονται και ποδοσφαιρικές υπερβάσεις. Οχι μόνο ψυχικά χαρίσματα, επιμονή, συσπείρωση και υπομονή. Φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να “κολλήσουν” πίσω από αυτόν τον Ολυμπιακό μέχρι να τον αντιμετωπίσουν στη Λεωφόρο. Αν νικήσουν στην Τούμπα, όμως, δεν είναι ανέφικτο να διατηρηθεί αυτή η διαφορά του “-3” έως το ντέρμπι της Λεωφόρου. Και στην Τούμπα συνήθως ο Αναστασίου διαβάζει σωστά τα ματς. Είτε χάνει, είτε νικά.

* Follow me on Twitter: Seretinio