Να γράψουμε για την επόμενη ημέρα του Παναθηναϊκού, ή για τις αιτίες της ήττας – αποκλεισμού από την Ξάνθη; Η επόμενη ημέρα έχει ήδη δρομολογηθεί. Σωστά θεωρώ με τον Γιάννη Αναστασίου στο τιμόνι.

Από την πλευρά του Αλαφούζου, είναι πιο… ακλόνητος και από τον Μάρκους Μπεργκ. Ορθόν. Ακόμη κι αν έρθουν περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα στη συνέχεια. «Κολώνα» για την επόμενη σεζόν (και όχι μόνο) ο κόουτς. Πεποίθησή μου ήταν και παραμένει πως ο Αναστασίου όταν φύγει από τον Παναθηναϊκό, θα φύγει επειδή θα το θελήσει ο ίδιος. Όχι με απόλυση.

Κατά πόσο θα ταιριάξει το timing μιας πρότασης από το εξωτερικό όπως αυτές που είχε το καλοκαίρι από την Γκενκ και το φθινόπωρο από την Σταντάρ Λιέγης, ουδείς μπορεί να το προβλέψει. Θα εξαρτηθούν πολλά και από το project του Παναθηναϊκού για τις προσεχείς σεζόν. Αν θα τον δελεάζει. Και κατά πόσο θα «αδειάσει» ψυχολογικά και επαγγελματικά στο Κορωπί, ή θα συνεχίσει να εργάζεται με κέφι, δίψα, υπομονή, επιμονή, στόχους.

Η επόμενη ημέρα είχε τα συνήθη ελληνικά. Πήγε ο πρόεδρος στο προπονητικό κέντρο, συζήτησε με τον κόουτς και τα στελέχη της ΠΑΕ, μίλησε σε αυστηρό τόνο και με σκληρά λόγια ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής στους παίκτες. Κλασικά εικονογραφημένα επί δεκαετίες στην Ελλάδα. Συνήθως δεν γίνονται ούτε τα μισά από όσα λέγονται την επομένη μιας αποτυχίας. Με τρεις διαφορές: δεν μίλησε ο ίδιος ο Αλαφούζος στους ποδοσφαιριστές, δεν έπεσε πρόστιμο, δεν πήγαν οπαδοί. Σωστά και τα τρία κατά τη γνώμη μου. Το λάθος ήταν πως όλα τα «κλασικά» θα έπρεπε να είχαν γίνει «προληπτικά». Αφορμές είχαν δοθεί πάμπολλες τους τελευταίους δύο μήνες, με τις διαδοχικές εκτός έδρας απώλειες. Αρχής γενομένης από το 4-2 στην Ξάνθη, σε «must win» για την κούρσα τίτλου παιχνίδι. Δεν έγιναν. Και η περίφημη πια «νοοτροπία»… καθιερώθηκε.

Τα είχαμε αναφέρει (από) τότε. Ομάδα που «συνηθίζει» να νικά, θα μάθει να νικά και στις κακές ημέρες της. Ομάδα που εθίζεται στο «δεν έγινε και κάτι με την ισοπαλία», κατά το «αφού δεν μπορέσαμε να νικήσουμε, είναι καλό που δεν χάσαμε» του Αναστασίου μετά το 0-0 στα Γιάννενα, θα συνηθίσει σ΄ αυτή τη λογική. Εχει δίκιο ο κόουτς: χρειάζεται χρόνος. Δεν αλλάζει εύκολα το DNA μιας ομάδας από «αουτσάιντερ» χωρίς πίεση σε σύνολο που θα απαιτεί ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ τη νίκη σε κάθε αγώνα. Μα, ΜΟΝΟΣ του δεν μπορεί να το αλλάξει. Χρειάζεται βοήθεια.

Τη βοήθεια που είχε από τον Νίκο Νταμπίζα. Στο «χαλινάρι». Στο «μαστίγιο» με τον τρόπο του. Στις προσωπικές συνομιλίες με όλους. Στη διεύθυνση και καθοδήγηση όλου του αγωνιστικού τμήματος. Χρειάζεται ο επόπτης. Ο «πάνω απ΄ όλους» με καθαρό ρόλο και με καθαρό μυαλό. Που δεν θα (του) επιβάλλεται, αλλά θα του «ανοίγει» τα μάτια, τ’ αυτιά και το μυαλό. Που θα χαράζει τις γραμμές και θα χτίζει τον χαρακτήρα της ομάδας. Δεν ξέρω να θέλει κάποιον με τέτοιο ρόλο και προσωπικότητα ο Αναστασίου. Μπορεί να προτιμά το αγγλικό μοντέλο. Του Σερ Αλεξ, του Βενγκέρ, του Μουρίνιο. Του Φαν Χάαλ για να το κάνουμε και πιο «ολλανδικό» και φρέσκο. Όμως τον χρειάζεται. Είναι νωρίς να αξιολογηθεί ο Λεωνίδας Βόκολος και μάλλον στα παπούτσια του Νταμπιζα καλείται να μπει στο τωρινό σχήμα ο Τάκης Φύσσας.

Η φετινή και η επόμενη σεζόν

Η επόμενη ημέρα. Δύσκολο όταν νιώθεις «άδειος». Το Κύπελλο ήταν πάντα «μια κάποια λύσις». Σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου για όλες τις ομάδες που δεν μπορούν να αγγίξουν τον τίτλο. Σε κρατά ζωντανό, ενεργό, με στόχο ως το τέλος της σεζόν. Για την Τσέλσι, το 2-4 από την Μπράντφορντ ήταν μια ιστορική κηλίδα. Ισως η μεγαλύτερη έκπληξη στην πρόσφατη ιστορία του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού θεσμού από καταβολής ποδοσφαίρου. Πάει παρακάτω. Με πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ. Για τη Γιουνάιτεντ και τη Λιβερπουλ όμως, οι ρεβάνς με την Κέμπριτζ και την Μπόλτον, έχουν άλλη βαρύτητα. Ο αποκλεισμός θα αδειάσει το ντεπόζιτο.

Χρειάζεται και μυαλό, και καρδιά και guts όπως είπε χθες ο Αναστασίου στους παίκτες. Μα ίσως σημαντικότερη να είναι η «μεθεπόμενη» ημέρα για τους Πράσινους. Η σεζόν 2015-2016. Δεξιός μπακ, στόπερ, αμυντικός χαφ, τρεις δεδομένες μεταγραφές. Το έχουν αποφασίσει. Ισως και δεύτερος στόπερ και επιθετικός αν φύγουν Σίλντενφελντ και Πέτριτς, ίσως και ένα «οκτάρι». Πολύ καιρό έχουμε αναφέρει ότι θα αλλάξει πολύ ο ΠΑΟ το καλοκαίρι. Το υπονόησε χθες και ο Βόκολος. Μην «ψήνεστε» από τις ανανεώσεις πλην Μπεργκ. Οσο χαμογελαστός και μειλίχιος μοιάζει ο Αλαφούζος, τόσο «killer» και απρόβλεπτος είναι όταν θέλει. Θυμάστε τι συνέβη με το «Απήλιον» μετά την Παιανία; Θυμάστε πώς έκοψε στο «άψε σβήσε» τα συμβόλαια Κατσουράνη – Βύντρα – Σπυρόπουλου; Δεν «κολώνει» αν πειστεί 100% για κάτι. Γι’ αυτό και δεν θα είναι παράξενο αν δείτε το καλοκαίρι να κόβονται και συμβόλαια...

Το βασικό ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι οι παίκτες. Είναι ο προσανατολισμός, ο στόχος και η νοοτροπία. Στοιχεία που καθορίζονται από τα «κεφάλια». Από τη διοίκηση. Και «διαχέονται» προς τα κάτω. Ο πήχης – είτε το ήθελε ο Αλαφούζος είτε όχι – κρατήθηκε χαμηλά εφέτος. Εγώ λέω ότι ήθελε 2-3 επιπλέον μεταγραφές ο ίδιος το καλοκαίρι. Και ότι μετά τον αποκλεισμό από τη Σταντάρ, ίσχυσε αυτό που είχε πει ο Αναστασίου σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Ο κύριος Νταμπίζας μου είχε πει ‘όλοι οι προπονητές θέλουν μεταγραφές, είσαι ο μοναδικός που δεν θέλει’»!

Ισως να έκρινε ο κόουτς πως δεν ήταν η ώρα για το «παραπάνω» ακόμη. Είπε, χθες, άλλωστε, πως «το πλάνο ήταν τριετές». Δηλαδή: «όσα καταφέραμε πέρυσι ήταν προγραμματισμένο να τα καταφέρουμε το 2017». Ισως να φοβήθηκε τις ισορροπίες στα αποδυτήρια με δυο «Αλφάρο». Ισως λανθασμένα να πίστεψε πως η «ομάδα – παρέα» με ΕΝΑ ΜΑΤΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΕΡΥΣΙ, θα τα έβγαζε πέρα και εφέτος στο ίδιο επίπεδο, με περισσότερες υποχρεώσεις. Ισως να υπερεκτίμησε πολλά. Την ενότητα, τη συσπείρωση, τις αντοχές στις απαιτήσεις media/οπαδών. Όλα δικαιολογημένα, γιατί δεν ξεχνώ ότι το καλοκαίρι ήταν head coach εννέα μηνών. Όταν, όμως, δεν γίνονται ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ στο έμψυχο δυναμικό και στη νοοτροπία, δεν θα γίνουν υπερβάσεις και στο γήπεδο. Κι αυτό που πήγε να κάνει εφέτος ο Παναθηναϊκός (ναι, να συνυπολογίσουμε την ατυχία του Μπεργκ και τη διαιτησία σε 3 ματς) ήταν μεγαλύτερη υπέρβαση και από την περυσινή, έχοντας το ίδιο έμψυχο δυναμικό και τους Στιλ, Μπούρμπο, Δώνη, χωρίς τον Αμπεϊντ.

Τα τρία ζητούμενα

Ένα ο προσανατολισμός και οι στόχοι λοιπόν. Δύο, η ενίσχυση. Τρίτο, η νοοτροπία. Και του προπονητικού τιμ που δεν είναι όλοι «αυθεντίες» σε όλα: με την Ξάνθη οι μισοί παίκτες έμοιαζαν ‘κλαταρισμένοι’, μήπως είχε παίξει ρόλο το rotation από τα προηγούμενα ματς και οι δυο βαριές προπονήσεις πριν από τη ρεβάνς; Αλλά και των παικτών. Και όσων «μικρών» λειτουργούν ορισμένες φορές με το «άλλοθι» του «δεν θα ρίξει κανένας σε εμένα την ευθύνη». Μα και των μεγαλύτερων ξένων, αν κάποιοι νιώθουν «βολεμένοι» σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό και δεν βάζουν δικούς τους, προσωπικούς και ομαδικούς στόχους. Η «νοοτροπία» δεν είναι κάτι αόρατο, άπιαστο, νεφελώδες. Όχι. Συντίθεται από «μικρά μικρά». Να μην γκρινιάζεις «γύρω – γύρω», επί παραδείγματι, όταν νιώθεις κόπωση. Να το λες στον κόουτς και στον γυμναστή. Μαζί πέντε – έξι παίκτες. Για καλό είναι. Όχι για «λούφα». Για να είναι πιο «φρέσκια» η ομάδα στο δύσκολο και κρίσιμο ματς. Η μουρμούρα στον συμπαίκτη, τον φίλο, τον δημοσιογράφο, δεν έχει αποτέλεσμα. Το αίτημα στον κόουτς ίσως να είχε πριν από το ματς με την Ξάνθη...

Η απόκτηση του Μαυρία ασφαλώς δεν αποτελεί προϊόν προγραμματισμού. Όμως ο Χάρης μπορεί να ανταποκριθεί και στις τρεις θέσεις πίσω από τον Μπεργκ και να «εξυπηρετήσει» και το 4-3-3 και το 4-1-4-1 και το 4-2-3-1 και το 4-4-2! Θα είναι ευτυχής συγκυρία για τον Παναθηναϊκό αν επιστρέψει οριστικά, όχι μόνο για έξι μήνες. Είναι μόλις 21 ετών! Και ο Νίνης μόλις 25! Σ΄ αυτή την περίπτωση, ωστόσο, κάποιος θα πωληθεί. Με βασικό υποψήφιο ασφαλώς τον Νίκο Καρέλη. Μπεργκ – Κλωναρίδης – Καλτσάς είναι οι τρεις «σίγουροι» για την επόμενη σεζόν. Αν δεν ανανεωθεί το συμβόλαιο του Πέτριτς, θα αναζητηθεί ένας υψηλόσωμος φορ περιοχής. Μια χαρά από την ελληνική αγορά θα ήταν ο Γιάννου, αλλά πρόλαβε ο Αστέρας Τρίπολης. Θα βρεθεί κάποιος καλύτερος από την αγορά του εξωτερικού…

Follow me on Twitter: Seretinio