Πότε και πώς απολύεις τον κόουτς
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τις συνθήκες που δημιουργούνται στον Παναθηναϊκό μετά την ήττα από τον Πανιώνιο, επικεντρώνοντας στον Γιάννη Αναστασίου και τη δυσκολία της απόφασης του κλαμπ.
O κόουτς, σε φάση άμυνας. Ολoφάνερα: «Δεν έβγαλα ποτέ τον εαυτό μου απέξω, εγώ είμαι υπεύθυνος, εγώ επιλέγω τους παίκτες, εγώ κρίνω ποιος πρέπει να παίξει». Ενας κόουτς, απέναντι στους δημοσιογράφους, γνωρίζοντας ότι έχει χάσει το «λαϊκό έρεισμα». Χαμένο το χαμόγελο, πολλές οι παύσεις. «Τι πρέπει να πω, τι να μην πω». Δεν έχω ξαναδεί τον Γιάννη Αναστασίου όπως στη Νέα Σμύρνη μετά το ματς!
Προφανώς, έχει τη δική του αποκρυσταλλωμένη άποψη για το μέχρι ποιoυ σημείου φτάνουν οι δικές το ευθύνες. 1. «Σ' αυτό το επίπεδο το πιο σημαντικό είναι να αντέχεις την πίεση, εμείς σε μεγάλο βαθμό δεν τη χειριστήκαμε την πίεση». 2. «Το μυαλό, όση προπόνηση και να κάνεις, το μυαλό, δεν μπορείς να το προχωρήσεις». 3. «Τo γκολ είναι ψυχολογικό, το τρώμε από ανύπαρκτο φάουλ, χωρίς υποψία φάσης. Για να βάλουμε την μπάλα μέσα, θέλει ψυχολογία, προσωπικότητα». Αυτά, για τους παίκτες.
«Σ' αυτό το κομμάτι κάναμε κάποιες μεταγραφές, δυστυχώς δεν έχουμε πάρει τη βοήθεια από όλα τα παιδιά για διάφορους λόγους, Αλλά, από την άλλη στο ελληνικό πρωτάθλημα με τους παίκτες που έχουμε μπορούμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω». Αυτά, για τον Τάκη Φύσσα και τον Λεωνίδα Βόκολο (μόνο ο Μεχντί Αμπέντ στην αρχική ενδεκάδα χθες από τους «νέους»). Ναι, πάλι με ισχυρή δόση αυτοκριτικής.: «Το σημαντικό είναι να δείχνουμε μεγάλη σκέψη και μεγάλη αναθεώρηση για πολλά πράγματα. Πρέπει να αναθεωρήσω την άποψή μου για πολλούς παίκτες».
Δικαιούται να έχει παράπονα από όλους πλην ενός: του Αλαφούζου. Από τους παίκτες, σίγουρα. Αλλοι πήραν τεράστια υπεραξία μέσα σε δύο χρόνια συγκριτικά με το πού βρίσκονταν όταν ήρθαν στον Παναθηναϊκό, άλλοι έκαναν restart στην καριέρα τους προερχόμενη από πορεία φθίνουσα (Μπεργκ, Πέτριτς, Πράνιτς), άλλοι βελτιώθηκαν και βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν πρωταθλητισμό (Στιλ, Νάνο, Αμπέντ). Δικαιούται να έχει παράπονα και από το διοικητικό δίδυμο για τις μεταγραφές που δεν βοηθούν και δεν ανεβάζουν το επίπεδο της ομάδας, από το ιατρικό τιμ ενδεχομένως που άλλαξε και με δική του σύμφωνη γνώμη, ακόμη και από μερίδα οπαδών που ζητούσαν την παραίτησή του μετά τον αποκλεισμό από την Γκαμπάλα.
Επρεπε να είναι πιο σκληρός με ορισμένους παίκτες. Επρεπε να «πατήσει» πόδι για ορισμένες μεταγραφές σε θέσεις όπου θα ήθελε άλλους παίκτες από εκείνους που αποκτήθηκαν. Όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Μαθαίνει και ο Αναστασίου το management. Δεν είναι δα και ο πιο έμπειρος, στον τρίτο προπονητικό χρόνο του. Είναι, όμως, ήδη, ο μακροβιότερος Ελληνας προπονητής στον Παναθηναϊκό! Και έφτασε στο όριο θραύσης. Μια η Μπριζ, δύο η Γκαμπάλα, τρεις ο Πανιώνιος.
Σε συνθήκες ομαλής οργάνωσης και λειτουργίας του κλαμπ, τι γίνεται; Εισηγείται ο τεχνiκός διευθυντής Βόκολος στον αθλητικό διευθυντή Φύσσα και στον πρόεδρο Αλαφούζο. Και παίρνει το βάρος της ευθύνης. «Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να φύγει ο κόουτς και να πάρουμε έναν προπονητή με αυτά τα χαρακτηριστικά». Η’ «γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να μείνει ο κόουτς, είναι μια από τις σταθερές του οικοδομήματος, πρέπει να κάνουμε αλλαγές σε άλλα επίπεδα». Μα, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως θα συμβεί αυτό, το «κανονικό».
Σε κάθε περίπτωση, ο Αλαφούζος είναι που θα αποφασίσει. Και ο Αλαφούζος έχει αποδείξει ότι α) «χωρίζει» πολύ δύσκολα με προπονητή που έχει «δεθεί» (Ζεσουάλδο Φερέιρα) β) Δεν διστάζει να πάει κόντρα στο κοινό παναθηναϊκό ρεύμα αν έχει διαφορετική άποψη (περίπτωση Νταμπίζα στις αρχές) γ) Δεν είναι τόσο «σκληρός» και αυστηρός όσο θα έπρεπε ως «αφεντικό» στον Παναθηναϊκό. Συνεπώς, ας μην το έχουν «σιγουράκι» πολλοί ότι θα φύγει ο Αναστασίου.
Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει λοξοδρομήσει προ πολλού. Εχει δώσει πάρα πολλά χρήματα από το ισχνό πορτοφόλι του, έχει δεσμευτεί με μακροχρόνια συμβόλαια υψηλότατων αμοιβών (για να δούμε και τα συμβόλαια όλων των νέων όταν θα βγουν στην επιφάνεια…) και αυτό που περνά τώρα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το μέλλον του σ’ αυτή τη «μνημονιακή πορεία».
Σίγουρο είναι επίσης πως μετά το Grexit, μπήκε σε μονόδρομο. Κάθε αποτυχία σε ματς πρωταθλήματος εναντίον κατώτερης ομάδας, θα μεγεθυνόταν. Αυτό συμβαίνει τώρα. Και το κυριότερο: αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει ακόμη κι αν χωρίσει ο δρόμος του με τον κόουτς. Το δημιούργησε ο ίδιος όλο αυτό. Αλυσίδα: μεταγραφές δαπανηρές, μεγάλα λόγια για «πραγματικό πρωταθλητισμό εφέτος», Εσιέν, αποκλεισμός από την Ευρώπη, προσδοκίες και αποτυχίες.
Ο προπονητής πρέπει να φύγει, μόνο αν οι υπεύθυνοι θεωρούν πως για 4-5 συγκεκριμένους λόγους δεν μπορεί πια να πάει με την ομάδα παρακάτω. Όχι μόνο για να «ηρεμήσουμε». Όμως αντέχει σ’ αυτή την περίπτωση το σκοινί στη Λεωφόρο; Ο Αλαφούζος αποφασίζει. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.
Υ.Γ. Για το ματς, η ευθύνη μοιράζεται σε κόουτς και παίκτες. Στον Αναστασίου η ευθύνη για το αρχικό σχήμα. Δεν του «βγήκε» ο Πέτριτς, δεν του βγήκε ο Πράνιτς ως «μέσα δεξιά», δεν θυμάμαι αν ο Λαγός ακούμπησε τη μπάλα περισσότερες από πέντε φορές ως αμυντικός μέσος, δεν πήρε το πλάτος που ήθελε από Ζέκα και Νάνο στις πτέρυγες, έπρεπε οι στόπερ του να παίρνουν περισσότερα μέτρα. Πρώτη τελική ο Μπεργκ στο 93’, αφού είχαν διορθωθεί κάπως τα πράγματα στο ημίχρονο με Καλτσά εξτρέμ και Ζέκα στη μεσαία γραμμή. Οσο για τους ποδοσφαιριστές; Ότι μοναδικός αληθινά «διακριθείς» που έλεγαν και οι παλαιότεροι, ήταν ο Νίκος Καλτσάς, τα λέει όλα. Ναι, έχασε από ένα αυτογκόλ blooper, είχε δοκάρι και δυο χαμένες ευκαιρίες, έδωσε 4-5 φάουλ «έδρας» ο Παππάς, μέχρι εκεί. Ναι, είναι και άτυχος. Όμως από τα επτά ματς του πρωταθλήματος, έχει προηγηθεί μόνο σε ένα! Στο 4-0 επί της Καλλονής! Κάτι, λοιπόν, δεν γίνεται σωστά στην προετοιμασία, στο αρχικό πλάνο, στο πνεύμα και την τακτική και τον προσανατολισμό με τον οποίο μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο. Δεν είναι δα και… η εθνική μπάσκετ να «γυρίζει» όλα τα ματς!
* Follow me on Twitter: Seretinio
