Αυτή τη φορά ο αγωνιστικός χώρος δεν ήταν καλυμμένος από το χιόνι όπως στην "τεσσάρα" από τη Λαμία, ούτε "πισίνα", όπως προχθές στη Λιβαδειά. Μια χαρά ήταν το γήπεδο. Μια χαρά και δυο τρομάρες ήταν ο Παναθηναϊκός. Αλλά, προς τι η έκπληξη για την ήττα από τον Λεβαδειακό, ειδικά με σκορ 3-2 (και όχι 3-0, ή 4-0), αφού κατάφερε να "μπαλώσει" το εύρος της αποτυχίας στο τέλος;

Για να καταλάβουμε δηλαδή...

- Πότε νίκησε εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός;

- Σε πόσα ματς ήταν αρκούντως εύστοχος, όπως σήμερα ο αντίπαλός του, που είχε 3/5;

- Σε ποια και πόσα παιχνίδια μετά το τέλος του Μολέντο απέφυγε τα αμυντικά σφάλματα, είτε αυτά του κόστισαν, είτε δεν τα εκμεταλλεύτηκε ο αντίπαλος;

- Πόσο φυσιολογικό είναι να παίζει ως "δεύτερος" επιθετικός ο χαφ Χρήστος Δώνης που έχει χάσει δύο κλασικές ευκαιρίες με Λαμία και Πλατανιά;

- Και επιπρόσθετα: πόσο φυσιολογικό είναι αυτός - ναι, ο χαφ Χρήστος Δώνης - να χάνει τη μεγαλύτερη ευκαιρία του Παναθηναϊκού στο ματς (στο 18', με υπέροχο ανάποδο βολέ);

- Έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι ότι πλέον - χωρίς Μολέντο, Χουλτ, Ζέκα, Κουτρουμπή, Χουλτ, Εμποκού, Κλωναρίδη, Μπεργκ, ο ΠΑΟ έχει αλλάξει κατά τα 8/10, εξαιρώντας τον κίπερ Βλαχοδήμο;

- Έχουμε αντιληφθεί το απολύτως μεταβατικό στάδιο του Ιανουαρίου και την κατάσταση που διαμορφώνεται με τις οφειλές, τις προσφυγές και τους υπό πώληση παίκτες;

- Ποιος δεν έχει "χωνέψει" ότι παρά την προσπάθεια του Ουζουνίδη και των συνεργατών του, το καράβι έχει πάρει κλίση και στο Κορωπί;

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ

Όχι, όλα αυτά δεν συνιστούν "δικαιολογίες" για μια σχετικά εύκολη ήττα από τον Γιουσούφ και τον Γιακουμάκη, τον Μητρόπουλο και τον Μαρκόβσκι, τον Τσαμπούρη, τον Επασί και τον Αντιλέχου. Αλλά πάντα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας ποιος είναι αυτός ο Παναθηναϊκός. Με ποιους παίκτες αγωνίζεται, ποια η χημεία τους και οι δυνατότητές τους, ποιες οι συνθήκες της καθημερινότητας για όλους. Για τον αποκλεισμό από τη Λαμία και αποτυχίες εναντίον ομάδων αυτού του επιπέδου λογικά πέφτει μεγαλύτερο βάρος σε παίκτες και προπονητή.

Διότι και ο Ουζουνίδης έχει το μίνιμουμ των απαιτήσεων! Και δεν ανέχεται να τρώει γκολ με το τέταρτο (!!!!) διαδοχικό σουτ εντός περιοχής μετά από "έμμεσο" και τρία σερί σουτ αντιπάλων, χωρίς η μπάλα να αποκρουστεί εκτός περιοχής από κάποιον! Αυτό το απίθανο γκολ είναι του Μητρόπουλου: το 3-0 στο 50'. Προτού κάτσει πίσω στ' αυγά του ο Λεβαδειακός και κινδυνεύσει ακόμη και με ισοφάριση. Την έβλεπε να έρχεται ο Ζοζέ Ανιγκό, γι' αυτό και "χοροπηδούσε" βρίζοντας στον πάγκο. Στον άλλο πάγκο, ο Ουζουνίδης είχε "χωθεί" στη γωνιά του.

ΑΦΟΡΗΤΗ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΟΥΤΣ

Τρομερό το μίγμα πίκρας - νεύρων. "Μαζεύτηκε" στη γωνιά του, κουλουριάστηκε στο μπουφάν του, χάθηκε στις σκέψεις του. Να μείνει ή να φύγει; Τι άλλο μπορεί να κάνει για να αλλάξει την εικόνα της ομάδας του; Πόσο ευθύνεται ο ίδιος;Όλα αυτά και πολλά άλλα σκεφτόταν προτού ξεσπάσει στα αποδυτήρια. Επιλογή του ήταν να παραμείνει και θα σηκώσει κι αυτός τον σταυρό. Γι' αυτό και του αναγνωρίζεται απ' όλους η υπομονή και η επιμονή. Μόνο μ' αυτά, όμως, δεν θα αλλάξει η εικόνα του Παναθηναϊκού.

Το Κύπελλο έχει τελειώσει και ο στόχος της πεντάδας (ούτως ώστε να "ξεχρεώσει" πιθανό ευρωπαϊκό αποκλεισμό) φαίνεται μακρινός. Μόνο κίνητρο η "επιβίωση", όπως έχει πει ο κόουτς. Δύσκολη η επιβίωση και εξαρτάται από τις πωλήσεις. Ακόμη πιο δύσκολη η επιβίωση με αξιοπρεπή εικόνα στο γήπεδο. Για να το δούμε αυτό, θα πρέπει να σχηματιστεί το νέο ρόστερ οριστικά μετά τις πωλήσεις και από τον Φεβρουάριο να βρεθεί μια καινούρια ενδεκάδα, με προσπάθεια για χημεία. Όπως και πέρυσι, αλλά με χαμηλότερου επιπέδου παίκτες.

Ως τότε, τα "πάνω - κάτω" θα είναι σε ημερήσια διάταξη, ο εμφύλιος θα παραμονεύει πριν και μετά από κάθε ματς και κάποιοι παίκτες που αισθάνονται πιο βαθιά τι εστί Παναθηναϊκός θα λένε "Ξέρω πώς είναι να πηγαίνεις στο σχολείο μετά από ήττα της ομάδας σου". Το είπε όσο πιο απλά μπορούσε ο Χρήστος Δώνης...