Πόσο το είχε ανάγκη το τρίποντο ο Παναθηναϊκός εναντίον του Πανιώνιου δεν είναι ανάγκη να το αναλύσουμε. Ο βαθμός της δυσκολίας είχε επισημανθεί: α) απουσία Μπεργκ (θα υπογραμμίζεται σε ΚΑΘΕ ματς ως πρόβλημα μέχρι να επιστρέψει, όχι μόνο για το γκολ, αλλά και για τις κινήσεις του χωρίς τη μπάλα και την τακτική δομή όλου του ΠΑΟ) β) Καλή εμφάνιση «υγιούς» ομάδας των Κυανέρυθρων και μηδενικό άγχος μετά τη νίκη τους επί του Εργοτέλη στην πρεμιέρα γ) Κόπωση από το εκτός έδρας ταξίδι/ματς στην Κοπεγχάγη την Πέμπτη (θα του συμβεί του Παναθηναϊκού… τουλάχιστον άλλες τρεις φορές πλέον εφέτος).

Μαζί με όλα αυτά, προσθέστε την άδεια Λεωφόρο, τη γκρίνια για τις (μη) μεταγραφές και την ισοπαλία του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο - που έδωσε χαρακτήρα προσωρινής «ευκαιρίας» στο χθεσινό ματς- και έχετε έτοιμο το παζλ.

Βαλ' τε τώρα με το μυαλό σας το εξής: 15 ημέρες, μέχρι το επόμενο ματς – με μουρμούρα από media και οπαδούς και 15 ημέρες ηρεμίας και ψύχραιμης ανασύνταξης. Ισχύει η σύγκριση για όλες τις «μεγάλες» ομάδες στο τελευταίο πριν από διακοπή πρωταθλήματος παιχνίδι τους. Καθορίζει την ατμόσφαιρα του 15θήμερου εντός των τειχών σε τεράστιο βαθμό!

Η ηδονή ανείπωτη. Για τους φίλους της ομάδας οι οποίοι στον πανηγυρισμό για το γκολ του Πέτριτς θυμήθηκαν και «έβγαλαν» όλα τους τα απωθημένα για τη δυστοκία/ατυχία στα δύο ματς με την Σταντάρ αλλά και για τη συγκεκριμένη ομάδα που καλώς ή κακώς – πάντως απόλυτα δικαιολογημένα βάσει πεπραγμένων και… απομαγνητοφωνήσεων - έχει «συνδεθεί» με τον Ολυμπιακό μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Τσακίρη. Και για τον ίδιο τον Μλάντεν. Και για τους παίκτες. Και για τον Αναστασίου και την τετράδα Αλαφούζου –Φύσσα – Νταμπίζα – Σαραβάκου πάνω από τους πάγκους των δύο ομάδων. Άλλη μια μέρα απόλαυσης σήμερα. Με τα πρωτοσέλιδα και την ψυχική ικανοποίηση για τη «δικαίωση». Της μάχης, του πείσματος, του πάθους. Συμβαίνει αυτό στις «μεγάλες» ομάδες. Αλλωστε, εκείνες είναι που στο 99% των νικών – θρίλερ κάνουν την ανατροπή (όταν την κάνουν). Όχι οι εκάστοτε «μικροί» σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου. Εκείνες πιέζουν τον αντίπαλο στο τέλος. Είτε το ματς είναι στην ισοπαλία, είτε χάνουν, όπως χθες ο Παναθηναϊκός από το γκολ του Μπουμάλ (1 ευκαιρία / 1 γκολ ο Πανιώνιος ΩΣ ΤΟΤΕ, γιατί μετά δημιούργησε άλλες δύο, σε τρία λεπτά λειτουργώντας ανώριμα και «τρώγοντας» το 1-1 από «πλάτη» στον στόπερ, με την άμυνα ανεβασμένη ψηλά, όπως ο ΠΑΟ με την Σταντάρ Λιέγης μετά το 1-0).

Όλα αυτά και σωστά είναι και δίκαια για τους Πράσινους. Και οι δυσκολίες που αναφέραμε αρχικά και η κόπωση και το μέγεθος του εμποδίου που του έβαλαν οι Κυανέρυθροι. Και η επιμονή και η «μαχητική ψυχή», ως «μότο» και των πλέον φανατικών οπαδών. Ακόμη κι εκείνοι, ωστόσο, καταλαβαίνουν ότι αυτός ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε με Λεβαδειακό/Μίντιλαντ/Πανιώνιο δεν είναι ο Παναθηναϊκός των τριών πρώτων αγώνων. Ο Παναθηναϊκός ΜΕ ΜΠΕΡΓΚ.

Όπως αντιλαμβάνονται επίσης ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ να ισχυρίζεται κάποιος ότι αυτή η ομάδα, ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜVP ΣΟΥΗΔΟ για τρεις μήνες, αλλά με σεζόν που ξεκίνησε τον Ιούλιο, με ομίλους του Europa League, τον Μπούι αντί του Αμπεϊντ, τον Μπούρμπο και τον Μπερίσα ως προσθετικές κινήσεις, θα είναι τόσο ανταγωνιστική όσο πέρυσι, από τον Φεβρουάριο μέχρι τη λήξη της σεζόν, ουσιαστικά στον β΄ γύρο. Φαντάζομαι – μπορεί να κάνω και λάθος – πως έχουν συνειδητοποιήσει στο Τριφύλλι ότι αυτό είναι πια το μέτρο σύγκρισης. Και για τους φίλους της ομάδας και για τα μέσα ενημέρωσης και για την ποδοσφαιρική κοινότητα στην Ελλάδα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο ΠΑΟ πέρυσι έκανε περισσότερα βήματα προόδου απ’ ότι περίμεναν διοικούντες και προπονητικό τιμ. Και σαν τώρα να δυσκολεύονται στον τρόπο να «πάνε παρακάτω».

Ο Αλαφούζος και ο Νταμπίζας στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου «πέταξαν τη μπάλα αράουτ» για τις μεταγραφές. Ο Αναστασίου χθες περιέγραψε έναν «τύπο» παίκτη που θα ήθελε: «έτοιμο, με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που έχουμε». Είναι προφανές ότι δεν θέλουν να μιλήσουν με ανοιχτά χαρτιά. Δικαίωμά τους. Ισως για να προστατεύσουν τα «εν οίκω». Λογικό, θεμιτό, «Ο.Κ.», γίνεται παντού. Εξίσου προφανές, όμως, είναι το πρόβλημα. Και στην τελική προσπάθεια (χθες τέσσερις χαμένες ευκαιρίες στο μόνο πολύ καλό διάστημα του ΠΑΟ, 55’ -70’) και στην δημιουργικότητα από τη μεσαία γραμμή και στη συμβολή των χαφ στο σκοράρισμα.

Ο φίλος του ΠΑΟ – το ξαναλέω – δεν περίμενε υπερβολές εφέτος. Συνειδητοποιημένος απόλυτα είναι για τα οικονομικά δεδομένα ο σοβαρός οπαδός του Τριφυλλιού. Ούτε τον… Ντι Μαρία περίμενε, ούτε τον Κρόος, ούτε τον Χαμές. Πόσο συνειδητοποιημένος είναι, αποδεικνύεται ότι δεν θεωρεί απαραίτητη τη μεταγραφή στην επίθεση. Ενός φορ επί παραδείγματι. Ναι, ήταν – είναι και θα είναι μεταγραφολάγνος, όπως κάθε οπαδός όλου του κόσμου. Όμως, ούτε καν «Μπεργκ» για τη μεσαία γραμμή δεν περίμενε.

Ηθελε, όμως 2-3 κινήσεις (κυρίως χαφ μετά την αποχώρηση του Αμπεϊντ, σίγουρα στη θέση του δεξιού μπακ, ίσως και στόπερ για να ανέβει το επίπεδο της ομάδας συνολικά). Όχι για να… πανηγυρίσει, ούτε για να πάρει κούπες. Για να δει την ομάδα του βελτιωμένη και εξίσου ανταγωνιστική και ελκυστική όσο στο β΄ μέρος της περυσινής σεζόν, όταν τα «μπράβο» ξεχείλιζαν από τις σελίδες του έντυπου και του ηλεκτρονικού τύπου για το σύνολο που έφτιαξε ο κόουτς και οι συνεργάτες του.

Η ευθύνη, ασφαλώς, ανήκει σε εκείνους που σε διαφορετικούς τομείς παίρνουν τις αποφάσεις. Και από τη στιγμή που ουδείς θέλει επισήμως να μιλήσει για τη μη μεταγραφή ενός μέσου (έστω ενός, αν θεωρήσουμε ότι για εξτρέμ που τόσο χρειάζεται πλέον επειδή ο αντίπαλος του «κλειδώνει» τον άξονα ΕΥΚΟΛΑ με πέντε παίκτες αναμένεται ο Εμίρ Μπαϊράμι), σε εμάς δεν πέφτει μεγαλύτερος λόγος. Λεφτά, πάντως, υπήρχαν διαθέσιμα. Όχι για «τρέλες». Για ένα – δυο «250-300άρια» συμβόλαια. Αποδείχθηκε με την παρολίγον μεταγραφή του Αλεχάνδρο Αλφάρο (ακόμη αυτά τα προϋπολογισμένα χρήματα για τον Ισπανό δεν έχουν δαπανηθεί σε μεταγραφή). Αλλά μετά από το «ναυάγιο» αυτής της περίπτωσης, άλλαξαν πολλά. Όχι στο μπάτζετ. Αλλαξαν γενικώς πολλά μετά τον αποκλεισμό από την Σταντάρ, όμως δυστυχώς δεν ξέρω ακριβώς ποια, ώστε να μπορώ να γράψω με ατράνταχτα στοιχεία χωρίς να διαψευστώ από την ΠΑΕ.

Υ.Γ.: Πολλά μπράβο στον Πανιώνιο για την τακτική και την εμφάνισή του. «Εσκασε» μετά το 60’ (όπως και ο Λεβαδειακός την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είναι εύκολο να αντέξεις στο τέμπο αυτού του ΠΑΟ), μα ηττήθηκε τελικά από την απειρία του. Μπούζας, Χατζησαϊας και κυρίως ο αριστερός μπακ Χρήστος Τασουλής (από τον Φωστήρα) μας «συστήνονται» υπέροχα στην εκκίνηση της σεζόν.

* Follow me on Twitter: Seretinio