Πριν από λίγες ημέρες ήταν ο Τσαχειλίδης. Προχθές ήταν ο Μπίκας. Με διαφορετικό τρόπο. Αμφότεροι μέλη της νέας ΚΕΔ, η οποία έχει οριστεί από την «υπηρεσιακή» κυβέρνηση στην ΕΠΟ και μια από τις προτεραιότητές της ήταν η αλλαγή των πινάκων διαιτητών, βοηθών, παρατηρητών. Με «χοντρά» μηνύματα. Απειλή και εν συνεχεία πυρκαγιά σε σπίτι. Μηνύματα τόσο πειστικά, ώστε να μην αφήσουν περιθώρια δεύτερης σκέψης και να αποχωρήσουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Συνέχεια προηγουμένων είναι αυτά. Καρατζίκας, Δαλούκας, Αμπάρκιολης, Καλόπουλος, Βασιλειάδης, Βασάρας, Σπάθας, Παμπορίδης, Σιδηρόπουλος, Κωνσταντινέας, Λίβας, Ζωγράφος, Τσαχειλίδης, Μπίκας. Και όχι μόνο αυτοί… Η λίστα μεγαλώνει. Και θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο όσο το κράτος απλώς παρακολουθεί.

Μοτοσυκλέτες, μαγαζιά, φούρνοι, σπίτια, απειλές, μηνύματα, ξύλο. Και πόσα άλλα θα έχουν γίνει τα οποία δεν έχουν μαθευτεί, δεν έχουν γραφτεί, δεν έχουν βγει στη δημοσιότητα! Πολλαπλάσια! Με μεθόδους Μαφίας, Καμόρας, υπόκοσμου, πείτε ό,τι θέλετε. Διότι για ορισμένους προφανώς το ποδόσφαιρο είναι κάτι μεγαλύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι πολύ πιο σημαντικό από γκολ – νίκες – ήττες. Κάτι με γιγαντιαίες προεκτάσεις σε πολλά επίπεδα και πεδία στη μικρή χώρα μας, μέσω μιας μπάλας με τεράστια ισχύ.

Ούτε καν «ασπιρίνη» η διακοπή

Η άποψή μου έχει κατατεθεί και στο παρελθόν. Η διακοπή του πρωταθλήματος ή του Κυπέλλου, δεν συνιστά λύση. Δοκιμάστηκε από τον Σταύρο Κοντονή πέρυσι και βλέπουμε τι γίνεται εφέτος. Είναι κενή περιεχομένου απόφαση, μια σπασμωδική αντίδραση, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε. Τούτη τη φορά η επιλογή δεν ήταν της κυβέρνησης των πολιτικών. Ήταν της προσωρινής κυβέρνησης του ποδοσφαίρου, η οποία μάλιστα έχει οριστεί από την αντίστοιχη «Ευρωπαϊκή Ένωση», δηλαδή τη FIFA, στην οποία ανήκει και η UEFA, η άμεσα προϊσταμένη της ΕΠΟ αρχή.

Το μήνυμα ίσως να επηρεάσει και τους δικαστικούς οι οποίοι έχουν συμπεριληφθεί στην επιτροπή εξομάλυνσης της ΕΠΟ. Άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με τέτοιου είδους καταστάσεις και τόσο ασφυκτική έμμεση πίεση, είναι πιο ευάλωτοι και συνήθως όχι και τόσο σκληρόπετσοι για έναν τόσο βρώμικο χώρο. Θα φανεί τις επόμενες ημέρες και τους επόμενους μήνες, ανάλογα βεβαίως και με τις ορέξεις εκείνων που δίνουν εντολές για επιθέσεις τέτοιου τύπου. Διότι για να δώσεις τέτοιες εντολές, είτε πρόκειται για ξύλο, είτε για εμπρησμούς σε αυτοκίνητα, μαγαζιά και σπίτια, πρέπει να νιώθεις και άτρωτος. Άπιαστος. Αετονύχης.

Λογικό. Αφού μετά από τόσα και τόσα περιστατικά, από τα πιο light όπως ένα τηλεφώνημα και ένα SMS μέχρι τα πιο βαριά, όπως το ξύλο στον Λίβα, ουδείς έχει συλληφθεί. Τι θα κάνεις; Θα ανησυχήσεις; Θα φοβηθείς; Θα σου μπει έστω και 10% στο μυαλό ότι υπάρχει περίπτωση σύλληψης των δραστών και ξετυλίγματος κουβαριού; Όχι βεβαίως. Θα συνεχίσεις απτόητος για τα συμφέροντά σου.

Η ατιμωρησία και το «δεν θέλω»

Η μπάλα, λοιπόν, είναι για πολλοστή φορά στα πόδια της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Των αρχών. Ένας να πάει φυλακή (όχι δύο, ένας!), το πράγμα θα καταλαγιάσει. Μπορεί να μην τελειώσει, γιατί άπαξ και το έχεις μέσα σου, κάποια στιγμή μπορεί να σου ξυπνήσει πάλι και να ξανασυμβεί. Μάθατε στη Γερμανία κάτι για διαιτητές μετά το σκάνδαλο Χόιτσερ; Ακούσατε τίποτα για οικονομικές ατασθαλίες παραγόντων μετά τη φυλάκιση κοτζάμ Χένες; Στην Ιταλία μετά το Calciopolis τα έπαιρνε δίκαια η Ίντερ, τα παίρνει τώρα δίκαια η Γιουβέντους; Στην Αγγλία «καθαρίστηκε» ο Σαμ Αλαρντάις από την FA άμεσα μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου από την Telegraph;

Ακόμη και στα δικά μας μέρη, όπου για να φτάσει μια υπόθεση στο δικαστήριο και εν συνεχεία σε οριστικές αποφάσεις πρέπει να περάσουν 3-7 χρόνια. Μετά την πρώτη δίκη από το «Koriopolis» πόσοι από τους καταδικασθέντες συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στο χώρο του ποδοσφαίρου; Ελάχιστοι! Και θα δείτε πόσοι θα συνεχίσουν από εκείνους που θα καταδικαστούν στη «μεγάλη» δίκη. Η ατιμωρησία ενισχύει και πολλαπλασιάζει ασυδοσία, παραβατικότητα, εγκληματικότητα σε όλους τους τομείς: από ένα κόκκινο φανάρι και μια σοκολάτα στο σούπερ μάρκετ, μέχρι την απόπειρα ανθρωποκτονίας. Αν δεν σε πιάσουν, μάλλον θα το ξανακάνεις. Αν σε πιάσουν, μάλλον δεν θα το ξανακάνεις. «Ποτέ» και «πάντα» δεν υπάρχουν, είναι έννοιες φανταστικές, όχι κυριολεκτικές. Στόχος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η μείωση των περιστατικών και ο παραδειγματισμός. Να σπέρνεται ο φόβος στους κακοποιούς και να μη σπέρνουν φόβο οι κακοποιοί.

Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, χρειάζεται βούληση. Ναι, (φαντάζομαι ότι) σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει το «δεν μπορώ». Σε άλλες, όμως, υπάρχει το «δεν θέλω». Η’ το «δεν με αφήνουν». Η’ και το «φοβάμαι»! Για μένα, για την οικογένειά μου, για την επαγγελματική θέση μου. Γιατί να μπλέξω; Εγώ θα δώσω τη λύση; Ας τη δώσει κάποιος άλλος, ο επόμενος. Θέλει και μια «τρέλα» το πράγμα στην Ελλάδα για να προχωρήσεις. Και επαναλαμβάνω: για να περάσει το μήνυμα, αρκεί να πάει φυλακή ένας, δυο, τρεις. Αρκεί να φτάσει στο τέλος της έστω μια χοντρή υπόθεση. Όπως η σκοτεινή πλευρά περνά το δικό της μήνυμα παντού με ένα χτύπημα!

Οι υποθέσεις της «17 Ν» και της «Χρυσής Αυγής» είναι χαρακτηριστικές για το «θέλω» και το «μπορώ». Κινήσεις, ενέργειες, συντονισμός όλων των αρμόδιων σε ρυθμό Γιουσέιν Μπολτ! Έρευνα – σύλληψη – ανάκριση – προφυλάκιση – εκδίκαση - καταδίκη, άντε γεια. Στο ποδόσφαιρο, όμως, υποψιάζομαι πως δεν θα δούμε ποτέ από καμία κυβέρνηση κάτι τέτοιο. Κι ας έχουν καταλάβει ορισμένοι τις τεράστιες διαστάσεις του ζητήματος και τη θετική απήχηση που θα είχε κάτι τέτοιο στον απλό πολίτη.

• Follow me on Twitter: Seretinio