Aς μου επιτραπεί η εκκίνηση από το φίνις του προηγούμενου κειμένου για τον Παναθηναϊκό. Ηταν 4 Οκτωβρίου, μία μέρα μετά την ήττα από την Εστορίλ.

Αναφέραμε τότε στον επίλογο: «Αίσθησή μου είναι ότι μέχρι τον Γενάρη, δεν θα πρέπει να περιμένουμε πολλά περισσότερα από μια ομάδα που βάζει ένα γκολ στη Νίκη Βόλου, τρώει δύο από τον Πλατανιά και από την Εστορίλ, χάνει από την Καλλονή. Πέρυσι, προϊόντος του χρόνου, ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα έχτισε μια ταυτότητα βάσει της οποίας αντιμετώπιζε δυσκολίες με μαζικές άμυνες και έπαιρνε ματς «κλειστά» λόγω της ισχυρής πίεσης στον αντίπαλο και της μεγαλύτερης ποιότητάς του. Όταν αντιμετώπιζε ακόμη και «μικρομεσαίες» ομάδες που όμως προτιμούσαν να παίζουν ανοιχτά, δεν είχε πρόβλημα. Τώρα για να σπάσει κλειστές άμυνες έχει περισσότερες δυσκολίες και για να νικήσει ομάδες που παίζουν ανοιχτά, πρέπει να βάλει 2 και 3 γκολ, που είναι δύσκολο.

Μ’ όλα αυτά, καταλήγω στην εκτίμηση ότι μέχρι τον Γενάρη, όταν θα πάρει 1-2 παίκτες και θα είναι πανέτοιμος ο Μπεργκ (μην περιμένει κανείς ότι θα επιστρέψει τέλη Νοέμβρη και θα αρχίσει να «μπουμπουνάει» χατ τρικ σε κάθε ματς), ο ΠΑΟ χωρίς τον Σουηδό θα πηγαίνει κάπως έτσι. Με σκαμπανεβάσματα. Μια νίκη – μια γκέλα, 2 νίκες – μια αποτυχία, ή το αντίστροφο. Στην Ευρώπη ακόμη πιο δύσκολα. Θα καταφέρει να πάρει περισσότερες νίκες και θετικά αποτελέσματα ΜΟΝΟ ΑΝ καταθέτει σε κάθε ματς το 100% ΑΝΤΟΧΩΝ - ΘΕΛΗΣΗΣ - ΜΥΑΛΟΥ. Όπως στα περυσινά ματς με ΟΣΦΠ και ΠΑΟΚ (τελικός) δηλαδή…».

Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι χθες; Όλα όσα… μπορούσαν να γίνουν. Εκτός γηπέδου. Δηλαδή και «μαστίγιο» (επίσκεψη οπαδών στο Κορωπί για παράπονα) και «καρότο» (δείπνος όλων μαζί στην Κηφισιά, παρόντων Αλαφούζου, Φύσσα, Νταμπίζα, προπονητικού τιμ). Δεν άλλαξε κάτι όμως! Και ξέρετε γιατί δεν άλλαξε; Γιατί το ποδόσφαιρο έχει κανόνες που «παραβιάζονται» αρκετές φορές από το αποτέλεσμα ή την απόδοση της ομάδας, όμως παραμένουν κανόνες. Δεν αλλάζουν μέσα σε 15 μέρες οι δεδομένες ποδοσφαιρικές δυσκολίες μιας ομάδας. «Καμουφλάρονται», ναι. Μπορούν να μειωθούν, ναι. Όχι όμως και να εξαλειφθούν.

Σ’ αυτή την παρέα του Sport24 προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην αξιολογούμε μόνο από τα αποτελέσματα. Μου το δίδαξαν αυτό 2-3 παλιοί «μπασκετικοί» δημοσιογράφοι που κατέχουν και έχουν μελετήσει/διεισδύσει στο αντικείμενό τους σε πολύ ανώτερο βαθμό από εμάς τους «ποδοσφαιρικούς». Θα μπορούσε, λοιπόν, να νικήσει ή και να φέρει ισοπαλία χθες ο Παναθηναϊκός. Θα τον βοηθούσε ψυχολογικά το τρίποντο, δεν θα επιβάρυνε τόσο πολύ την ατμόσφαιρα ο ένας βαθμός. Όμως και πάλι, επί της ουσίας βάσει της εικόνας του, δεν θα είχε αλλάξει κάτι.

Στο Εστορίλ, περίπου μισή ώρα μετά τη λήξη του ματς, ίσως επηρεασμένος και από την κακή απόδοση του 80% των παικτών (πάλι δεν «έβλεπα» το αποτέλεσμα, αλλά προσπαθούσα να εστιάσω στην ποδοσφαιρική παρουσία), είχα ρωτήσει τον Αναστασίου, με σχετική δημοσιογραφική αυθάδεια: «Μήπως τελικά χωρίς τον Μπεργκ αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει;». Όχι και η πιο έξυπνη ερώτηση. Τι να σου απαντήσει ο προπονητής; Το σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο. «Μάλιστα», είπε αρχικά. Με μίξη απογοήτευσης και της «κοίτα που φτάσαμε…» σκέψης, ίσως και ελαφρού εκνευρισμού. Πήρε μια ανάσα, το σκέφτηκε λίγο, προτού απαντήσει για τα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης του συνόλου. Το ερώτημα, όμως, ακόμη το έχω στο μυαλό… Πέντε – έξι ματς απέμειναν χωρίς τον Σουηδό, ο οποίος ουσιαστικά θα είναι πανέτοιμος μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος. PSV, Oλυμπιακός, Παναιτωλικός (Κύπελλο), Aτρόμητος, PSV, ΠΑΟΚ: αυτό είναι το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού μέχρι την επόμενη άνω τελεία στη σεζόν.

Σούμα ως εδώ; Με τους «μικρούς» και τους «μικρομεσαίους» η ομάδα απέτυχε χωρίς τον πρώτο σκόρερ και ηγέτη της. Όχι μόνο βάσει αποτελεσμάτων, κυρίως βάσει… ποδοσφαίρου. Τρεις αναιμικές – αγχωτικές νίκες (με Πανιώνιο, Πλατανιά, Νίκη Βόλου) μία «κουφή» ισοπαλία (με Λεβαδειακό), δύο αναπάντεχες ήττες (από την Καλλονή και τον ΟΦΗ). Σούμα 10 βαθμοί. Θα μπορούσε να είχε 15 πόντους με το πέναλτι στον Μπεργκ επί του Λεβαδειακού και την αποβολή του Χογκ στο 11’ του ματς της Μυτιλήνης. Δεν θα άλλαζε την εικόνα. Ισως να είχε αλλάξει την «εβδομάδα με εβδομάδα» διάθεση όλων, η οποία καθόλου δεν πρέπει να υποτιμάται στις ποδοσφαιρικές ομάδες.

Τώρα έρχεται η ώρα διαφορετικού στυλ αγώνων, πλην του ματς με τους Αγρινιώτες στο Κύπελλο. Αγώνων στους οποίους ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορέσει να έχει 60%-70% κατοχή μπάλας. Άλλες οι απαιτήσεις. «Κοντύτερος» ο πήχης - φαντάζομαι ότι θα είναι «ευπρόσδεκτος» ο ένας βαθμός στα ευρωπαϊκά ματς και με Ολυμπιακό – ΠΑΟΚ. Δυσκολότεροι και ικανότεροι οι αντίπαλοι όμως, θα παίξουν τη δική τους μπάλα. Δεν θα περιμένουν τους Πράσινους. Αυτά, είναι παιχνίδια στα οποία ο Παναθηναϊκός θα βρει χώρους, θα δημιουργήσει ευκαιρίες. Ματς τα οποία θα κριθούν από την αμυντική λειτουργία του. Πώς είπατε; Πάλι «2 on target -2 γκολ, όπως στο Εστορίλ;». Σπάνιο σε δύο διαδοχικά ματς; Ναι. Μα αν… κάτσεις στην άτιμη την τύχη και στην κακή τη μοίρα, δεν προοδεύεις.

Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ότι δέχθηκε σε 190 λεπτά των δύο τελευταίων αγώνων του 4 γκολ σε ισάριθμες ευκαιρίες των αντιπάλων. Το χειρότερο είναι πως και στα δύο ματς με την Εστορίλ και τον ΟΦΗ το 80% των παικτών είχε απόδοση κάτω του μετρίου. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι η ΟΜΑΔΑ ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ δεν είναι καλά. Και όταν μια ομάδα χωρίς ποδοσφαιρικές προσωπικότητες (πλην Πράνιτς, «Σίφο» και σε δεύτερο επίπεδο για τα δεδομένα της Λίγκας Νάνο, Ζέκα) βουλιάζει συνολικά στη δίνη μιας προβληματικής περιόδου, ο μονόδρομος είναι τα αποτελέσματα, με μικρή δόση τύχης. Όπως στα Χανιά, όπου τα 2 από τα 3 γκολ ήταν «δώρα» του Πλατανιά…

Καταλαβαίνω την πίκρα του οπαδού, όμως ειλικρινά δεν νομίζω ότι κυριαρχεί αυτή την περίοδο το «δεν θέλω». Το «δεν δίνω τα πάντα». Αλλά το «δεν μπορώ» (να παίξω όπως πέρυσι στον β΄ γύρο). Γι’ αυτό και ο Παναθηναϊκός παίζει όπως στον περυσινό α’ γύρο. Και δυστυχώς για τον ίδιο, υποπίπτει στο λάθος που είχε «πετάξει» ο Νταμπίζας στην πιο πρόσφατη συνέντευξη Τύπου. Στη φούρια του και στο άγχος του για το γκολ εναντίον των «μικρομεσαίων», χάνει παντελώς την καλώς εννοούμενη αίσθηση του κινδύνου και συμπεριφέρεται ανόητα/απρόσεκτα/ανώριμα στην άμυνά του. Σκέφτονται όλοι στο 90% μέσα στο γήπεδο «πώς θα το βάλουμε» και πολύ λιγότερο «να μην το φάμε».

Η ομοιότητα του χθεσινού αγώνα με το 1-2 από τον Πανθρακικό, όπως σημείωσε και ο Αναστασίου, είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ. Και στην εικόνα του αγώνα και στη διακύμανση του σκορ και στο αποτέλεσμα. Ακόμη και στην… ημερομηνία. 19 Οκτωβρίου χθες, 20 Οκτωβρίου πέρυσι. Με Μπεργκ, με Καπίνο, με Λούτσο, με Μέντες, με Μαρινάκη. Ηταν καινούρια ομάδα ακόμη. Χτιζόταν. Όμως όσο παράλογα εκκωφαντική ήταν για τα ελληνικά δεδομένα η εξέλιξη, η απόδοση και τα αποτελέσματα του περυσινού ολοκαίνουργιου συνόλου, τόσο σουρεαλιστικά αφοπλιστική ήταν η λειτουργία της το καλοκαίρι.

Ενας λόχος κλήθηκε να πάει σε περισσότερες μάχες (Ευρώπη, μεγάλη φθορά σωματική και εσωτερική από ήττες) και σε δυσκολότερες μάχες (Σταντάρ, Μίντιλαντ, όμιλος Europa League, ντέρμπι πρωταθλήματος, εξοικείωση των αντιπάλων με τον «νέο» ΠΑΟ) έχοντας ΛΙΓΟΤΕΡΑ όπλα! Η βελτίωση και η επιτυχία θα ήταν το παράλογο. Αυτό που βλέπουμε είναι το λογικό.

Υ.Γ. 1: Για τον ΟΦΗ μόνο ένα: μακάρι να αξιοποιήσει ότι του… «έκατσε» στον πάγκο μια προσωπικότητα με την οποία το κλαμπ μπορεί να μεγαλώσει. Διότι η συμπεριφορά ορισμένων παικτών του ήταν και πάλι «μικρής» ομάδας. Σούπερ εμφάνιση ο Γιάννης Στάθης! Σπάνιο να είναι ο δεξιός μπακ ο αληθινός MVP ενός αγώνα. Και… απίθανο ότι MVP του ματς (βραβεύτηκε κιόλας) αναδείχθηκε από την ψηφοφορία ο Κουτρουμπής (έστω κι αν η ψηφοφορία διεξήχθη στο 80’).

Υ.Γ. 2: Κρατάμε από όλα όσα είπε ο Αλαφούζος ότι το χρέος είναι 15 εκατ. ευρώ και θα κλείσει σε τρία χρόνια αν ο Παναθηναϊκός δεν βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και το «δεν είμαι ευχαριστημένος από τις μεταγραφές που έγιναν»…

Υ.Γ. 3: Μεγάλο μπράβο αξίζει στον Κάρλος Ζέκα (μετά τη ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ εμφάνισή του στον ΠΑΟ),τον Τάσο Λαγό, 2-3 υπαλλήλους της ΠΑΕ και τον στρατηγό Απόστολο Κασκάνη (υπεύθυνο ασφαλείας του ΠΑΟ) για τα αντανακλαστικά και την αντίδρασή τους στο «ντου» περίπου 15 ατόμων αμέσως μετά τη λήξη του ματς. Γλίτωσαν την ομάδα τους από πολύ χειρότερα.

Follow me on Τwitter: Seretinio