Κάπου εδώ το τρενάκι εκτροχιάζεται από την κούρσα του πρωταθλητισμού. Ωραίο ήταν για τον ανταγωνισμό και το ενδιαφέρον του πρωταθλήματος, να είμαστε όλοι καλά να το θυμόμαστε, τουλάχιστον μέχρι το Ηράκλειο.

Μπορεί να ανοίξει κουβέντα για διεκδίκηση του τίτλου μόνο αν ο Παναθηναϊκός δεν χάσει βαθμούς στα δύο εντός έδρας παιχνίδια του με Πλατανιά – Καλλονή, νικήσει στην Κρήτη τον ΟΦΗ και αμέσως μετά τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Πώς να νικήσει όμως στο φλεγόμενο εναντίον του «Γεντί Κουλέ», όταν σε μια από τις πιο «ήσυχες» έδρες της σεζόν (τέτοια ήταν χθες παραδόξως η Νέα Σμύρνη) πετάει τόσες ευκαιρίες; Με ποιο «εχέγγυο» να τον πιστέψει ο οπαδός και φίλος του, όταν απέτυχε διαδοχικά στην Τρίπολη, την Ξάνθη, τα Γιάννενα και με τον Πανιώνιο, μακριά από το «δίχτυ προστασίας» της Λεωφόρου;

Σε καθένα απ΄ αυτά τα παιχνίδια δεν νίκησε για διαφορετικούς λόγους. ΟΛΟΙ μαζί οι λόγοι εμφανίστηκαν χθες και συνθέτουν την κοινή συνισταμένη της αποτυχίας. Σφάλματα του Αναστασίου, πεταμένες ευκαιρίες στην τελική φάση, κακή νοοτροπία. Νοοτροπία «πάμε να παίξουμε και ό,τι γίνει». Μετά, βάζουμε στη διαπασών ελληνικά στο πούλμαν είμαστε στο «χα χα χα – χου χου χου» και ανεβαίνουμε. Οι περισσότεροι. Όχι ο Ταυλαρίδης επί παραδείγματι, που χθες ήταν πολύ στενοχωρημένος. «Ο,τι έγινε έγινε»: μια, δυο, τρεις, τέλος. Τα πήρε ο αέρας τα λόγια των παικτών για τη διεκδίκηση του τίτλου κι ας είπε χθες σωστά ο Αναστασίου «το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμη». Αν πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός (ο οποίος με τις ΔΙΚΕΣ του απώλειες και τη ΔΙΚΗ του κακή απόδοση για την οποία άλλωστε απολύθηκε και ο Μίτσελ δημιούργησε συνθήκες ανταγωνισμού εφέτος) θα χάσει στον β΄ γύρο τόσους βαθμούς όσους στον πρώτο, πλανάται.

Ο Μπαϊράμι και ο Κλωναρίδης

Να πούμε για την επιλογή του Μπαϊράμι και να «προσωποποιήσουμε» σ' αυτό την ευθύνη του κόουτς για το πρώτο μέρος; Θα ήταν λανθασμένη προσέγγιση. Και για τον παίκτη και για τον Αναστασίου. Δεν φταίει ο Σουηδός που χρησιμοποιήθηκε στο αρχικό σχήμα χωρίς ρυθμό. Και ρυθμό να είχε, δεν ξέρω αν θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις του ματς. Πόσω μάλλον όταν δεν είχε αγωνιστεί βασικός για εννέα (!) ματς, μετά το Αγρίνιο, διάστημα στο οποίο η συνολική συμμετοχή του περιορίζεται σε 55 λεπτά. Ως «αλλαγή», 35 στην Τρίπολη και 19 στα Χανιά (ούτε εκεί δεν τον έβαλε βασικό!).

Το σοβαρότερο λάθος του κόουτς ξέρετε ποιο είναι; Ότι μερικές φορές, επιμένει να μην διορθώνει τα λάθη του. Δεν είναι πολλά εντός αγωνιστικού χώρου! Για μένα είναι μεγαλύτερη η ευθύνη του για την «πάμε να παίξουμε και ό,τι γίνει» νοοτροπία των παικτών και για το «καρότο χωρίς μαστίγιο» σε διάφορα «μικρά – μικρά» εντός ομάδας, παρά για τις επιλογές του στην τακτική ή στην ενδεκάδα. Βλέπει από την αρχή της σεζόν ότι οι αντίπαλοι τον εξωθούν στα άκρα. Προσπαθούν να του κλείσουν τον κεντρικό άξονα με τις κάθετες και τον «στέλνουν» στις πτέρυγες, για να κάνει σέντρες ο Παναθηναϊκός. Το διαπίστωσε και πριν από λίγες ημέρες με τον Λεβαδειακό. Το περίμενε και από τον Πανιώνιο. Αλλά άφησε τον Ντίνα εκτός 18άδας και τον Κλωναρίδη στον πάγκο. Αυτούς τους δύο έχει. Δεν είναι πολλές οι επιλογές του στους εξτρέμ. Για το «1 Vs 1» είτε με την ταχύτητα, είτε με την τεχνική. Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και ο Μπαϊράμι αν δεν είχε χάσει την ταχύτητά του και δεν αγωνιζόταν πλέον μόνο με το μυαλό, την πείρα και την τεχνική του. Τον έβαλε και τον έβγαλε στο 45’. Μπήκε ο Καρέλης, έκανε τρεις τελικές μέσα σε δέκα λεπτά και μετά την είσοδο του Δώνη και κυρίως του Κλωναρίδη που με το 7 στην πλάτη έπαιξε «γραμμή» και έδωσε πλάτος στον Παναθηναϊκό, οι Πράσινοι πέτυχαν ένα γκολ και έχασαν πέντε σπουδαίες ευκαιρίες. Όχι, δεν φταίει ΚΑΙ γι΄ αυτό ο κατ’ εμέ καλύτερος προπονητής σε όλα τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα το 2014. Μην «ψήνεστε» όμως, ότι τα αποτελέσματα που έχει πάρει ο Παναθηναϊκός σε ορισμένα ματς προς το τέλος τους οφείλονται στον υπερβάλλοντα ζήλο. Οφείλονται κυρίως στη διαφορά με πολλές ελληνικές ομάδες σε δύο τομείς: αντοχές/φυσική κατάσταση και «εύρος» ρόστερ στο επίπεδο του «7-8» για την Σούπερ Λίγκα όταν οι περισσότεροι αντίπαλοι έχουν 13-14 παίκτες στην κλίμακα «4-5» και 1-2 στο «7».

Η νοοτροπία του «πάμε να παίξουμε»

Φταίει, όμως, γιατί ουδέποτε επιχείρησε να μεταδώσει στους παίκτες το «παιδιά, έχουμε μια σπουδαία ευκαιρία, να εξαντλήσουμε τις πιθανότητές μας σε όλα τα ματς. Να τα δώσουμε όλα κι αν το πάρουν με τη διαιτησία ή με τις ικανότητες και το ταλέντο τους, ας το πάρουν». Και αυτό ξεκινά από πιο ψηλά. Από τη διοίκηση και προσωπικά από τον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος παρά τις αμέτρητες ώρες που μιλά μαζί του και με τους Φύσσα - Βόκολο, δεν τους πέρασε το «πάμε να το παλέψουμε!». Όχι να το «φωνάξει» στα media και τους οπαδούς. Να το περάσει μέσα στην ομάδα! Ισως επειδή δεν ήθελε να ανεβάσει τον πήχη. Ισως επειδή δεν πίστευε σε μια ακόμη υπέρβαση όπως η απίστευτη περυσινή. Μπορεί και διότι όλοι τους έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η γενιά και μίξη παικτών, ανταποκρίνεται καλύτερα όταν δεν ζει με την ασφυκτική πίεση για το αποτέλεσμα και «χάνουν/κερδίζουν» εκτός έδρας, στο επόμενο ματς της Λεωφόρου τους περιμένει χειροκρότημα και αποθέωση.

Αυτός ο Παναθηναϊκός πέρασε στις πανελλήνιες παρότι χρήματα για «ιδιαίτερα» και σπουδαίους καθηγητές δεν είχε. Αρκέστηκε σ’ αυτό όμως. Δεν πήγε για το μεταπτυχιακό. Δεν επιχείρησε να βάλει άμεσα μεγαλύτερη πίεση και υψηλότερες απαιτήσεις στον εαυτό του. Ούτε με τις μεταγραφές που έκανε, ούτε με την εσωτερική διαχείριση της ομάδας στο πεδίο της νοοτροπίας. Προτίμησε να δώσει μεγαλύτερο βάρος στην πρόοδο πολλών παικτών, στην ανάδειξη άλλων, στη δημιουργία υπεραξιών. Αντιμετώπισε την εφετινή σεζόν ως «μεταβατικό στάδιο» σταθεροποίησης και όχι ως ένα σκαλί για ακόμη παραπάνω. Ισως να είχε δίκιο και ουδείς θα τον κατηγορούσε αν δεν είχε δώσει ο Ολυμπιακός την ευκαιρία για τίτλο. Μα, σε κάθε περίπτωση, τέτοιες ευκαιρίες, οι Ερυθρόλευκοι δεν «δίνουν» κάθε σεζόν.

Πλέον μοιάζει πολύ πιο πιθανό για τον Παναθηναϊκό να διεκδικήσει πάλι με σοβαρές πιθανότητες το Κύπελλο και την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ μέσω των πλέι οφ. Προσοχή όμως: με την ίδια νοοτροπία του «πάμε να παίξουμε», με αυτή που είχε πάει στο 4-2 της Ξάνθης, οι κίνδυνοι για εκτροχιασμό και σ΄ αυτή τη διοργάνωση, δεν είναι μικροί. Κι ας μιλάμε για «διπλά» ματς, δηλαδή και για ρεβάνς στη σκληρή εφέτος Λεωφόρο.

Υ.Γ. 1: Από τα σφυρίγματα του Μάνταλου δεν με πείραξε το πέναλτι που έτρεξε «χαρούμενα» να υποδείξει. Σου φαίνεται πέναλτι με την πρώτη ματιά. Με πείραξε η «τουπεδιάρικη» διαιτησία του στυλ «είμαι ο Μάνταλος και θα το βγάλω το ματς χωρίς κάρτα». Εχει χαρίσει δύο στον Μητρόπουλο (1’ και 12’) και από μία σε Πράνιτς, Ατζαγκούν, Σίλντενφελντ. Τελικά έβγαλε και δύο, στον «Σίφο» και στον Ζέκα, για διαμαρτυρίες στο πέναλτι. Όταν ο Πορτογάλος του έδειξε το Τριφύλλι στη φανέλα και του φώναξε «είμαστε Παναθηναϊκός»! Σωστός. Αλλά να φαίνεται αυτό και στη αγωνιστική νοοτροπία Κάρλος. Όχι μόνο στις διαμαρτυρίες.

Υ.Γ. 2: Εχει αρχίσει να «Χενκ-τεν-κατίζει» στις συνεντεύξεις Τύπου ο κόουτς. Όχι, δεν έχει φτάσει ακόμη στο «Ι 'm a lover, not a fighter», αλλά δεν έχει περάσει δα και από την Μπαρτσελόνα όπως ο Ολλανδός πρώην προϊστάμενός του. Μόλις 1 ½ χρόνο head coach είναι ακόμη. Χθες δέχθηκε μια πολύ ευγενικά διατυπωμένη και με σωστό επιχείρημα ερώτηση για τον Μπαϊράμι από συνάδελφο με τον οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα, αλλά απάντησε με ολοφάνερη ενόχληση περί «ειδικών» οι οποίοι «θεωρούν ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο». Ουδείς είπε κάτι τέτοιο! Κι αν υπήρχε «εχθρική» διάθεση από τους δημοσιογράφους, θα ήμασταν ακόμη στη Νέα Σμύρνη να συζητούμε. Καλό για τον ίδιο θα είναι να αποτινάξει τα «φαντάσματα».

Είναι πολύ απλό: πέρυσι έκανε «παπάδες» και πήρε το μερίδιο των ευσήμων που του ανήκει. Από τους πάντες! Εφέτος κάνει και αρκετά λάθη, τα οποία επισημαίνονται (ορισμένες φορές, όχι όλα). Πάντα με την υποσημείωση ότι έβαλε και ο ίδιος ψηλότερα τον πήχη από πέρυσι και ότι δεν έχει συμπληρώσει καλά – καλά δύο χρόνια σε πάγκο ως «πρώτος». Είναι τόσο απλό, όσο το «μπράβο» για την έμπνευση με Ζέκα δεξιό μπακ (διότι με Μάνταλο ρέφερι και δεδομένης της επιπολαιότητας Τριανταφυλλόπουλου, αν δεν έβλεπε ο νεαρός την κόκκινη με αντίπαλο τον Κολοβό θα ήταν έκπληξη μεγατόνων) και το «λάθος» με την επιλογή του Κοσοβάρου Σουηδού. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Follow me on Twitter: Seretinio