Αυτή, ναι ήταν ΟΜΑΔΑ. Με συγκεκριμένο σχέδιο, με δεδομένη ταυτότητα. Ηξερε τι ήθελε, ήξερε πώς ήθελε να αγωνιστεί, πώς ήθελε να το πάρει. Εκανε, όμως, ένα σφάλμα. «Πέταξε» 45 λεπτά. Δεν το έκανε η Ρουμανία με τα Νησιά Φερόε το απόγευμα. Πίεσε από την αρχή, έχασε δύο ευκαιρίες, έβαλε ένα γκολ, το κράτησε με χίλια ζόρια ως το τέλος. Μην νομίζετε πως η διαφορά στην εικόνα των δύο αγώνων ήταν διαφορετική. Περισσότερο απείλησαν οι… «ψαράδες» τους Ρουμάνους απ΄ ότι οι Ούγγροι το συγκρότημα του Μαρκαριάν! Μα το β’ 45λεπτο των Ελλήνων, ήταν το α’ ημίχρονο των Ρουμάνων. Και των Βορειοϊρλανδών με τους Φινλανδούς. Ετρεξαν πολύ από από το πρώτο δεκάλεπτο, τους έβαλαν μέσα στα καρέ τους, 2-0 γρήγορα, χαίρετε και αντίο.

Οι δικοί μας, βέβαια, προέρχονταν από τα διαδοχικά σοκ. Εχουν πάθει σ’ αυτό το ταξίδι τόσα χουνέρια, που χρειάζονταν χρόνο για να συνέλθουν. Να πιστέψουν τους εαυτούς τους και πάλι. Και ατομικά έκαστος, μα περισσότερο ως σύνολο. Αυτός ο χρόνος επούλωσης προηγούμενων πληγών ήταν το πρώτο ημίχρονο με τους Ούγγρους. Το πήρε αυτό το ρίσκο η Ελλάδα και άφησε στην άκρη το ρίσκο της επιθετικότητας που κατέθεσε με όλο της το μυαλό, το ταλέντο και το πάθος από το 46’ έως το 70’. Ηταν τα 25 λεπτά ασταμάτητου σφυροκοπήματος. Κυρίως από δεξιά, με Τοροσίδη – Φετφατζίδη, δευτερευόντως από αριστερά, με Σταφυλίδη – Λάζαρο. Πατούσε περισσότερο στην περιοχή και ο Κονέ, έξι προϋποθέσεις για γκολ (προσοχή, όχι όλες τελικές προσπάθειες!), μηδέν πανηγυρισμοί.

Μετά το 70’ ήρθαν οι εκατέρωθεν αλλαγές. «Έσπασε» ο ρυθμός. Πήραν αναπνοές οι ασφυκτιούντες γηπεδούχοι. Μπήκε το άγχος στην εξίσωση του αγώνα. «Ανακατεύτηκε» το ματς. Η… προσφυγή στις πατροπαράδοτες γιόμες του τελευταίου δεκάλεπτου, με δεύτερο επιθετικό τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, ενίοτε και τον κάπτεν «Τόρο», δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το «άστρο» του Σέρχιο έλαμψε μόνο στη φάση του 88’, όταν ο Νίκολιτς σούταρε με το αριστερό πίβοτ στα αστέρια της Βουδαπέστης.

Το «7-1» έγινε «8-2» υπέρ των Ούγγρων. Από το «Χ», εκείνοι είναι οι νικητές. Μετά τα χθεσινά αποτελέσματα, οι δυο πρώτες θέσεις σχεδόν κλείδωσαν από Ρουμανία και Βόρειο Ιρλανδία. Στα τέσσερα επόμενα παιχνίδια, η Ελλάδα καλείται να πάρει τρεις βαθμούς περισσότερους από το «φτωχό» συγκρότημα του Ντάρνταϊ, ώστε με νίκη στο τελευταίο ματς του Φαλήρου εναντίον τους, να σώσει ό,τι σώζεται. Δηλαδή, την τρίτη θέση που οδηγεί στα μπαράζ.

Τα κακά νέα ήταν το αποτέλεσμα. Τα καλά νέα ήταν ότι το «σκορποχώρι» έγινε σύνολο. Ότι κατατέθηκε η προσωπικότητα πολλών παικτών. Ότι ο μοναδικός που φώναζε ήταν ο Καραγκούνης στον πάγκο και επανήλθε η ηρεμία, η ομαδικότητα, η ωριμότητα που φάνηκε και στα πρώτα 15 λεπτά του ματς, όταν οι Ούγγροι θέλησαν να δείξουν με σκληρά μαρκαρίσματα το «εδώ μέσα δεν μασάμε».

«Μάσησαν». Εφτασαν να παίζουν εντός έδρας δέκα πίσω από τη μπάλα στα 4/6 του ματς. Μα πήραν αυτό που ήθελαν. Γιατί το πήραν, εκτός του «χαμένου» πρώτου μέρους, μιλώντας αμιγώς ποδοσφαιρικά; Διότι η Ελλάδα φρόντισε να πάρει «άριστα 10» αμυντικά, αλλά να μείνει στην ίδια τάξη επιθετικά. Το βασικό πρόβλημά της, στο γκολ, το φανέρωσε και πάλι. Ένα γκολ σε 480 λεπτά αγώνων μαζί με τις καθυστερήσεις! Ένα, του Νίκου Καρέλη στο Ελσίνκι. Ένα, όσα και το Γιβραλτάρ!

Όχι, ασφαλώς δεν ευθύνεται ο εκάστοτε «Κλάους», αν παίζει μόνος του εναντίον άμυνας με… βάθος απύθμενο. Ο Κλάους είναι, όχι ο Μίλερ. Με λίγα λόγια: στο πρώτο 45λεπτο Λάζαρος και Κονέ δεν στήριξαν όσο έπρεπε τον επιθετικό του ΠΑΟΚ και συνολικά η ομάδα δεν πήρε τα μέτρα που μπορούσε βάσει ποιότητας. Και δεν εκμεταλλεύτηκε αυτά που της έδωσε η παρουσία του Κυριάκου Παπαδόπουλου μπροστά από Παπασταθόπουλο – Μανωλά: ταχύτητα, αντίληψη, άλμα, δυναμισμό, θωράκιση. Με δυο αργούς μπροστά (Σάλαϊ – Γκέρα στο 4-4-1-1 του Ντάρνταϊ), αυτοί οι τρεις, με την ταχύτητα και τη δύναμή τους, αρκούσαν. Θα μπορούσαν οι Σάμαρης – Κονέ να παίζουν πιο «χαμηλά» προς το αντίπαλο μισό, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ο κορυφαίος Τοροσίδης έπαιζε καλά με τον Τζούτζακ, του είχε πάρει τον αέρα, τον κρατούσε πίσω, τον είχε μετατρέψει σε…αμυντικό!

«Ακόμη έχει χρόνο, έχει παιχνίδια» είπε ο Μαρκαριάν. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Εγινε ένα ακόμη βήμα προς το «GreXit». Διότι στο χρονικό σημείο που ανέλαβε ο «μάγος», δεν αρκεί το «παίξαμε πολύ καλά αμυντικά» που υπογράμμισε ο κόουτς. Σ’ αυτό το σημείο χρειάζονται ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ. Να το πούμε πιο απλά; Ουδείς υστέρησε σήμερα. Να πούμε ο Λάζαρος; Αντε, να το πούμε με βαριά καρδιά. Κάθε παίκτης – άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο – το πάλεψε όσο μπορούσε, με τα καλά και τα στραβά του.

Η διάλυση είναι παρελθόν. Η Εθνική Ελλάδας δεν είναι μπάχαλο. Είναι και πάλι μια σοβαρή ομάδα, με σοβαρό προπονητή, που έχει προσανατολισμό. Αλλά με δύο βαθμούς σε πέντε ματς, χωρίς υπέρβαση θα μείνουμε στον καναπέ μας. Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει πια.

Follow me on Twitter: Seretinio