Είναι, επομένως, σημαντικότερο να εστιάσουμε σε δύο καθοριστικούς παράγοντες που αποδεικνύουν ότι ο Άρης προσπαθεί να ορθοποδήσει παρά τα δυσεπίλυτα προβλήματα που κληρονόμησε από «τον ίδιο του τον εαυτό».

Υγεία στο χορτάρι

Σαφώς, υπήρχαν χρονιές στο πρόσφατο παρελθόν που ο Άρης διέθετε ποιοτικότερο και πιο έμπειρο roster σε σχέση με το φετινό. Σπάνια, όμως, η ομάδα κυριαρχούσε σε παιχνίδια «τύπου Λεβαδειακού». Ας μην ξεχνάμε την ήττα στη Βέροια «επί Μπάγεβιτς», την ήττα στο Καυτατζόγλειο και την ενός έδρας ήττα από την Ξάνθη «επί Κούπερ». Τότε, ο Άρης ήταν το ακλόνητο φαβορί πριν την έναρξη των αναμετρήσεων και ξαφνικά βίωνε τη…μαγεία του ποδοσφαίρου χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ούτε οι προπονητές πως προκύπτουν τόσο κακές εμφανίσεις.

Στον φετινό Άρη τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα: οι ατομικές ικανότητες των ποδοσφαιριστών είναι περιορισμένες, αλλά τουλάχιστον υπάρχει αξιοκρατία στην κατάρτιση της 11άδας και υπερπροσπάθεια για την κατάκτηση της νίκης. Ανεξαρτήτως απουσιών, οι κιτρινόμαυροι αποδίδουν στο 100% των δυνατοτήτων τους και καταθέτουν την ψυχή τους στο γήπεδο. Δεν προσπαθούν να πιέσουν καταστάσεις μέσω της απόδοσής τους, αφήνουν στα αποδυτήρια τα οικονομικά προβλήματα και αγωνίζονται «για τη φανέλα και για τον εαυτό τους». Είναι πιο έντιμο να «θέλεις αλλά να μη μπορείς», παρά να «μπορείς αλλά να μη θέλεις».

Υγεία στην κερκίδα

Οι φίλαθλοι έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και δε μεταφέρουν τα λάθη του «παλιού τους εαυτού» στους ποδοσφαιριστές. Δε στοχοποιούν συγκεκριμένα πρόσωπα, δεν εγείρουν παράλογες απαιτήσεις και το κυριότερο: δεν απογοητεύονται. Η πολυάριθμη παρουσία τους προσφέρει την απαραίτητη ψυχολογική στήριξη στην ομάδα, ενώ οι αυθόρμητες αντιδράσεις τους αποδεικνύουν ότι το σωματείο είναι πλέον επαγγελματικό μόνο σε επίπεδο ποδοσφαιριστών. Η στάση τους είναι ώριμη και ενωτική, διαγράφοντας τα λάθη του παρελθόντος που συγκάλυπταν εντέχνως τους υπαίτιους για την αγωνιστική και οικονομική παρακμή που απειλεί τη βιωσιμότητα της ομάδας.

Ο τελευταίος κρίκος

Οι πετυχημένες ομάδες δημιουργούνται από το τρίπτυχο «διοίκηση-ομάδα-κόσμος». Αν σπάσει ένας κρίκος της αλυσίδας, τότε δημιουργείται άμεσο πρόβλημα. Στην περίπτωση του Άρη, οι «δύο κρίκοι» προσπαθούν να αποκρύψουν τα προβλήματά τους ώστε να παρουσιάζονται ανταγωνιστικοί κάθε Κυριακή. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, κερδίζουν το σεβασμό τον αντιπάλων και της φίλαθλης κοινής γνώμης.

Στην αντίπερα όχθη, η διοίκηση αναζητά ακόμα την πυξίδα που θα οδηγήσει τον σύλλογο στην έξοδο του σκοτεινού τούνελ. Ωστόσο, παρατηρείται απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και λειψανδρία σε επίπεδο επιχειρηματικής αντίληψης. Όταν, λοιπόν, δεν υπάρχει καπετάνιος είναι επισφαλής η πορεία του καραβιού. Διότι ακόμα κι αν καταφέρει να ξεπεράσει το παγόβουνο, είναι αμφίβολο αν θα οδηγηθεί στο «σωστό λιμάνι» ή θα παρασυρθεί από τις «υποσχέσεις της Μάγισσας Κίρκης».

Συμπέρασμα

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του παρελθόντος κατάφεραν να διαβρώσουν την αυτοπεποίθηση των φιλάθλων του Άρη, αναφορικά με την ικανότητα να πρωταγωνιστήσει στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Άφησαν μηδενικά υπόλοιπα στα ταμεία, υποθήκευσαν το μέλλον του συλλόγου και πήδηξαν από το καράβι. Δε μπόρεσαν, όμως, να διώξουν από το καράβι τους «μούτσους». Αυτούς που έχουν βάλει στοίχημα να αναγεννήσουν την ομάδα από τις στάχτες της. Αυτούς που έχουν περιορισμένες δυνατότητες αλλά υπόσχονται ότι θα τις εξαντλήσουν. Αυτούς για τους οποίους ο Άρης είναι ακόμα «συναίσθημα και καημός». Η ομάδα έχασε και θα ξαναχάσει από ομάδες «τύπου Λεβαδειακού». Δε θα ξανακοροϊδέψει, όμως, τον κόσμο.

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.gr και αρθρογραφεί στο overlap.gr