Μου ζήτησαν να κάνω μία ευχή για τη νέα χρονιά. Μονομιάς ήρθε στο μυαλό μου ο Γολγοθάς για τη σωτηρία του Άρη, το οικονομικό τέλμα, η διοικητική απαξίωση σε όλα τα επίπεδα. Όλα σε χρώμα γκρίζο…

Τρόμαξα από τον κυνισμό και την απαισιοδοξία μου. Πόσο, άραγε, μας απομακρύνει η μίζερη καθημερινότητα από τα όνειρα της εφηβείας;

Μεγάλωσα με τον Άρη του Γκάλη. Μία ομάδα που σάρωνε τους τίτλους, αλλά ποτέ δεν προκάλεσε αντιπάθειες. Μία παρέα που "ανάγκασε" τους Έλληνες από το Καστελόριζο μέχρι το Διδυμότειχο να καρδιοχτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Οι κινηματογράφοι έκλειναν τις Πέμπτες και οι δρόμοι άδειαζαν. Ο Αυτοκράτορας ήταν εθνική υπόθεση…

Ενηλικιώθηκα με τον Γιαννάκη να φοράει τη γαλανόλευκη σημαία, πριν σηκώσει το κύπελλο Κυπελλούχων στο Τορίνο το 1993. Η νίκη απέναντι στην τουρκική Εφές Πίλσεν απελευθέρωσε την κρυμμένη ομοψυχία των Ελλήνων, με αποκορύφωμα τους πανηγυρισμούς των Κύπριων στην πράσινη γραμμή. Ακολούθησε η κατάκτηση του Κόρατς (1997) μέσα στην Προύσα, ζωντανεύοντας μνήμες από τις ‘χαμένες πατρίδες’. Το προσωνύμιο "τουρκοφάγος" ήταν το επιστέγασμα της καθολικής αποδοχής, για μία ομάδα που ένωνε όλους τους φιλάθλους.

Γοητεύτηκα από το "κύπελλο των απλήρωτων" το 1998. Με προπονητή τον άσημο Μαγκώτσιο, ο Άρης κέρδισε τον Παναθηναϊκό (ημιτελικός) και την ΑΕΚ του Ιωαννίδη (τελικός) αποδεικνύοντας ότι η ψυχή μπορεί να υποσκελίσει τα εκατομμύρια. Η ιστορία κατέγραψε εκείνο το τρόπαιο ως τον τελευταίο επαγγελματικό τίτλο που κατακτήθηκε από μπασκετμπολίστες που έπαιξαν για τη φανέλα.

Ανατρίχιασα το 2005 στον τελικό της Πάτρας, όταν είδα 5.500 ‘τρελούς’ να ταξιδεύουν 1.500 χιλιόμετρα για να υποστηρίξουν μία ομάδα που είχε υποβιβαστεί στη ΄Β Εθνική το προηγούμενο Σάββατο. Δάκρυσα τη στιγμή που οι οπαδοί του Ολυμπιακού χειροκρότησαν παρατεταμένα τον κόσμο του Άρη, που ερμήνευε τους στίχους της καρδιάς του: «Άρη θυμήσου, μια ζωή μαζί σου!».

Ήμουν περήφανος το 2008, που ο μπασκετικός Άρης κέρδισε στο Ρέθυμνο την τοπική ομάδα (59-70), γνωρίζοντας ότι εάν έχανε θα υποβιβαζόταν ο ΠΑΟΚ στην Α2. Ένιωσα ξεχωριστός γιατί 3 χρόνια πριν, ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ ηττήθηκε από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς ώστε να ρίξει το…συμπολίτη στη ΄Β Εθνική. Ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αντιληφθεί ολόκληρη η φίλαθλη Ελλάδα ότι ο Άρης παίζει πάντα για την ιστορία του. Αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός του...

Εντυπωσιάστηκα από το ποτάμι των 29.000 οπαδών στον τελικό του ΟΑΚΑ το 2010. Όχι τόσο για τη φυσική παρουσία αυτή καθεαυτή, όσο για τη συνολική συμπεριφορά τους. Δημιούργησαν πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα και, μετά την ήττα, δεν προκάλεσαν το παραμικρό έκτροπο αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Ήταν ο μοναδικός τελικός στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που θύμιζε διοργανώσεις προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Μία πραγματική γιορτή.

Υπάρχουν πολλά ακόμα γεγονότα που διαφοροποιούν τον Άρη από τις "απλές ομάδες". Δε θα συνεχίσω, όμως, να εξιστορώ. Το θέμα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό…

Η εξέλιξη του αθλητισμού οδήγησε στην εμπορευματοποίηση του προϊόντος, υποσκελίζοντας τη σημασία των λεπτομερειών. Το αποτέλεσμα ‘καπέλωσε’ τις στιγμές και το χρήμα υπέταξε την ανιδιοτέλεια στο διάβα του. Οι ψυχές των φιλάθλων δηλητηριάστηκαν από την εμμονή στη σκοπιμότητα και η απόκρυψη των ‘υγιών προτύπων’ ισοπέδωσε τη σημασία του ‘ευ αγωνίζεσθαι’.

Αυτή είναι η ευχή μου για το 2014. Να ξανακερδίσει ο Άρης τη χαμένη μοναδικότητά του. Όχι μόνο στο μυαλό των δικών του φιλάθλων, αλλά στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Μία ξεχωριστή θέση, για μία ξεχωριστή ομάδα που αρνείται να πεθάνει και αγωνίζεται να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της …

Καλή χρονιά σε όλους, ανεξαρτήτως χρωμάτων και πεποιθήσεων!

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr