Με την επιβλητική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, ο ΠΑΟΚ απέδειξε ότι είναι μία κλάση πάνω από τον Άρη. Προηγήθηκε δύο φορές, επέβαλλε εύκολα το ρυθμό του και εφάρμοσε σωστά την τακτική του Δώνη που «διάβασε» το mismatch μεταξύ Καζναφέρη-Καμαρά.

Στοχεύοντας τη δεξιά πλευρά των γηπεδούχων και δίνοντας «μεγάλο πλάτος», επωφελήθηκε της αδυναμίας του Γιαννιώτα να συμμετάσχει στην ανασταλτική λειτουργία και κυριάρχησε χωρίς να ιδρώσει.

Με την πολύτιμη συνδρομή των ποιοτικών μετεγγραφών και διαθέτοντας βάθος στον πάγκο, ο δικέφαλος έπρεπε απλώς να «ανεβάσει στροφές» στο δεύτερο ημίχρονο και να…διασύρει τον Άρη μέσα στο σπίτι του. Μιλάμε για το ιδανικό σενάριο της απόλυτης καταστροφής του αιώνιου αντιπάλου. Κι όμως, ο διαφαινόμενος θρίαμβος μετατράπηκε σε Βατερλό διότι «τα ντέρμπι κερδίζονται από τις…πραγματικές ομάδες».

Η «ομάδα» φαίνεται στα δύσκολα

Αναλογιστείτε τα δεδομένα για τον Άρη στην ανάπαυλα του πρώτου ημιχρόνου. Ένας καινούριος προπονητής χωρίς «ειδικό βάρος» και 11 ποδοσφαιριστές με καταρρακωμένη ψυχολογία, αγκαλιά με την προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα. Όλα αυτά μπροστά σε ένα κατάμεστο γήπεδο που έβραζε από καημό και ξεχείλιζε από αόριστη αγανάκτηση.

Κι όμως… ο Μιχαλήτσος δεν πέταξε λευκή πετσέτα. Ρίσκαρε κάνοντας γρήγορες αλλαγές που βελτίωσαν την κυκλοφορία στον άξονα και έδωσε εντολή για προώθηση των μπακ, προκειμένου να αυξηθεί η επιθετικότητα από τις πτέρυγες. Με τη σειρά τους, οι παίκτες έκαναν κατάθεση ψυχής υπερβαίνοντας το ποδοσφαιρικό τους ταβάνι. Το υπέρμετρο πάθος υποσκέλισε την ποιοτική ανωτερότητα του αντιπάλου και έδωσε το έναυσμα στην κερκίδα να ασκήσει αφόρητη ηχητική πίεση.

Παραλειπόμενα και videos μέσα από το "Κλ. Βικελίδης"

Ξαφνικά, η «ποδοσφαιρική μαγκιά» των γηπεδούχων ανάγκασε το δικέφαλο σε ανεξήγητη οπισθοχώρηση. Κατά παράβαση των οδηγιών του Δώνη, οι Σαλπιγγίδης-Αθανασιάδης δεν πίεσαν ψηλά και ο ΠΑΟΚ έχασε τον έλεγχο του αγώνα. Σταδιακά, ο Άρης «έπαιρνε μέτρα» και έδειχνε ότι «θέλει περισσότερο το παιχνίδι». Τελικά, επήλθε η πολυπόθητη ισοφάριση και αποδείχτηκε στο χορτάρι αυτό που δήλωσε ο Αγκάνθο μετά τη λήξη του αγώνα: «ο Άρης δεν πεθαίνει, συνεχίζουμε…».

Συνεχίζει τον μοναχικό αγώνα…

Δε θα ασχοληθώ με τη διαιτησία του Βοσκάκη. Υπογραμμίζω, όμως, την τελεσίδικη κατάρρευση της επικοινωνιακής λάσπης που έχει δεχτεί ο Άρης με αφορμή τον δανεισμό ποδοσφαιριστών από τον Ολυμπιακό. Διερωτώμαι, λοιπόν…αν οι κιτρινόμαυροι ήταν λαθρεπιβάτες στο «ερυθρόλευκο άρμα»

• θα έκλειναν τα μάτια ο διαιτητής και ο βοηθός στην περίπτωση πέναλτι στο χέρι του Κάτσε;

• θα έδειχνε ο παρατηρητής μόνο 3 λεπτά καθυστερήσεις, σε ένα ημίχρονο που διεκόπη τουλάχιστον 3 λεπτά από τον τραυματισμό του Ιτάνζ, είχε 4 αλλαγές, ένα πέναλτι με κόκκινη κάρτα και πλειάδα κίτρινων καρτών για σκληρά μαρκαρίσματα;

• ακόμα κι αν ο παρατηρητής ήταν «εκτός φάσης», ο Βοσκάκης δε θα παρετείνε τη διάρκεια του αγώνα ως «απόλυτος άρχοντας» και με δεδομένο ότι κράτησε καθυστερήσεις 7 λεπτών στο παιχνίδι Λεβαδειακός-Ολυμπιακός στο οποίο σκόραρε ο Τζιμπούρ στο 97’;
  

Η γενικότερη παρουσία του διαιτητή και, ιδιαίτερα, η σχολαστικότητα που έδειξε στον καταλογισμό φάουλ μετά την αποβολή του Κωνσταντινίδη διαψεύδει πανηγυρικά το «φτηνό μάρκετινγκ» που πυροβολούσε συντονισμένα το τελευταίο ηθικό οχυρό του αριανού: την αξιοπρέπεια και την περηφάνια. Για καλή μας τύχη, οι μάσκες έπεσαν νωρίς…

Έστειλε μήνυμα

Ο Άρης κατάφερε να ξεπεράσει αναίμακτα την…παγίδα του ντέρμπι, αποδεικνύοντας πως διαθέτει ψυχικά αποθέματα για να σώσει τη χρονιά. Η αγωνιστική μετάλλαξη του δευτέρου ημιχρόνου προσφέρει ελπίδα στους φιλάθλους και στέλνει εμφατικά το μήνυμα της ανάκαμψης στους ανταγωνιστές. Μπορεί η ομάδα να μην κέρδισε το τρίποντο, αλλά κέρδισε τον σεβασμό ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας για το σθένος με το οποίο πολέμησε τον…Ρώσο Γολιάθ

Ταυτόχρονα, η διαρκής παρουσία του κόσμου στο γήπεδο (με αποκορύφωμα την εκπληκτική ατμόσφαιρα στο ντέρμπι) βάζει φρένο στα όνειρα περί «μίας πόλης, με μία ομάδας». Δυστυχώς για ορισμένους, η έννοια της ομάδας δεν είναι ταυτόσημη με την περιστασιακή οικονομική ευρωστία και την ισχυρή παρουσία στα «κέντρα των αποφάσεων». Είναι συνώνυμο της αξιοπρεπούς ιστορίας, της πίστης και της μαζικής στήριξης: τριών «χρωμοσωμάτων» που βρίσκονται στο DNA του Άρη.

Αντί επιλόγου…

Ο ΠΑΟΚ έπεσε θύμα της έλλειψης ψυχραιμίας στη διαχείριση των αρνητικών εξελίξεων, γεγονός που πρέπει να προβληματίσει τη διοίκηση Σαββίδη. Μολονότι έπαιξε πολύ οργανωμένο ποδόσφαιρο στο πρώτο ημίχρονο (ως απόρροια του τακτικού πλάνου που κατάστρωσε ο Δώνης) και παρότι τα νέα μετεγγραφικά αποκτήματα έδειξαν ποιότητα και προσωπικότητα, εντούτοις ξεκίνησε αναίτια το γαϊτανάκι της εσωστρέφειας επειδή…«δεν κερδίσαμε τον Άρη». Δηλαδή, αντί να επικροτείται η προοπτική αγωνιστικής βελτίωσης μετατρέπεται ο Δώνης σε εξιλαστήριο θύμα διότι…«δεν κερδίσαμε τον Άρη».

Είναι πραγματικά λυπηρό ότι η ισοπαλία στο Χαριλάου δεν αντιμετωπίστηκε ως «μεμονωμένο γεγονός», αλλά ξέθαψε «ως δια μαγείας» τα εσωτερικά προβλήματα που προϋπήρχαν με τον Γκαρσία. Πλέον, απειλούνται οι ισορροπίες και καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η συνέχιση του προπονητικού έργου που οδηγούσε την ομάδα με μαθηματική ακρίβεια στη δεύτερη θέση. Κακά τα ψέματα, δε λειτουργούν έτσι οι «μεγάλες ομάδες» που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν και να εκπροσωπήσουν μία ολόκληρη πόλη στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Σε τελική ανάλυση, το να «σταυρώνεις» τον οποιονδήποτε επειδή δεν κέρδισε σε μία έδρα που έχεις να κερδίσεις σχεδόν 10 χρόνια είναι ένδειξη «ψυχολογικής αστάθειας»…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr