Ήταν ένα διήμερο έντονων συγκινήσεων για τους κιτρινόμαυρους. Από τη μία, ο τελικός κυπέλλου στην Κρήτη. Από την άλλη, ο αγώνας σωτηρίας απέναντι στον Πανιώνιο. Μετά το ‘τέλος της ημέρας’ (που λένε και οι Άγγλοι), τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Νίκη ελπίδας

Ο Σούλης διόρθωσε τα τακτικά λάθη του προηγούμενου παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές στις κατάλληλες θέσεις. Οι Τσιάρας – Καμινιώτης έδωσαν πνοή στο κέντρο (έχουν ‘ πνευμόνια΄ γιατί έκαναν προετοιμασία με άλλες ομάδες), οι Βαγγέλι-Τσουμάνης τοποθετήθηκαν στο…‘σωστό άκρο’ και ο Τάτος έπαιξε σε πιο ελεύθερο ρόλο. Οι ορθολογικές επιλογές σε συνδυασμό με το αυξημένο κίνητρο λόγω κρισιμότητας της αναμέτρησης οδήγησαν, τελικά, στη νίκη.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η απόδοση του Άρη δε μπορεί να χαρακτηριστεί ικανοποιητική καθώς συνεχίζεται το πρόβλημα στην ανάπτυξη. Υπήρχαν, φυσικά, θετικά στοιχεία όπως η αποτελεσματικότητα στις προσωπικές μονομαχίες και το ένστικτο επιβίωσης. Ωστόσο, το τρίποντο δεν είναι επαρκές δείγμα ανάκαμψης. Υπενθυμίζω ότι οι κιτρινόμαυροι είχαν κερδίσει τον Πανιώνιο και στον πρώτο γύρο . Είναι, δηλαδή, μία ομάδα στα μέτρα τους. Άρα, το τρίποντο δεν αποτελεί πραγματική είδηση.

Το ίδιο ισχύει και για τη Βέροια ( επόμενος αντίπαλος). Ενδεχόμενη επικράτηση θα δώσει ακόμα μία βαθμολογική ανάσα, αλλά ούτε εκείνη θα είναι συνώνυμο του…come back. Οι ‘μάχες’ που θα πιστοποιήσουν την ολική επαναφορά, θέτοντας τις βάσεις για σωτηρία, είναι εκείνες απέναντι σε Πλατανιά ( εκτός έδρας) και ΟΦΗ ( εντός έδρας). Καλώς ή κακώς, το ‘άλμα επιβίωσης’ πρέπει να γίνει απέναντι στους κρητικούς. Εκεί θα ξεχωρίσουν τα ‘κοπέλια’ από τους…άντρες.

Μιας και φτάσαμε στην Κρήτη, ευκαιρία να πούμε δύο λόγια και για τον τελικό Κυπέλλου στο μπάσκετ.

Ήττα απόγνωσης

Η ποιοτική ανωτερότητα του Παναθηναϊκού ήταν αναμφισβήτητη και το τελικό αποτέλεσμα (λίγο – πολύ) γνωστό εκ των προτέρων. Δεν εξέπληξε κανέναν η απώλεια του κυπέλλου. Αυτό που ξένισε τους περισσότερους είναι η αδυναμία της διοίκησης να προστατεύσει τα συμφέροντα της ομάδας. Δεν πρόκειται, φυσικά, για κακοπροαίρετη κριτική αλλά για αναμφισβήτητο γεγονός που αποδέχτηκε δημόσια ο πρόεδρος μέσω ανακοίνωσης που εξέδωσε μετά τη λήξη του αγώνα: «για μια ακόμη φορά οφείλουμε σαν Διοίκηση να τους (σσ. τους φιλάθλους) ζητήσουμε συγγνώμη».

Δε θα αναφερθώ στις ευθύνες της διοίκησης του Άρη για το γεγονός ότι το γήπεδο βάφτηκε πράσινο. Ούτε θα εστιάσω στις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα. Θεωρώ, όμως, απαράδεκτο να ενημερώνεται για την ύπαρξη μεμονωμένων κατόχων εισιτηρίων έξω από το γήπεδο και να μη διασφαλίζει την ομαλή είσοδο στις κερκίδες. Όταν ένας επιχειρηματίας αποτυγχάνει να προστατεύσει τη σωματική ακεραιότητα των πελατών του, είναι σα να τους διώχνει από το μαγαζί. Ελπίζω να μην επαναληφθούν ανάλογα περιστατικά στο μέλλον, γιατί προσβάλλουν την αξιοπρέπεια όσων ξοδεύουν χρόνο / χρήμα και τους κάνει να αισθάνονται παρίες. ( εννοιολογική ανάλυση: μέλη της κατώτερης ινδικής κάστας. Έπρεπε να ζουν μακριά από κατοικημένες περιοχές· τελικά απομακρύνονταν από το κοινωνικό σύνολο γιατί, γεννημένοι από παράνομες ενώσεις, όφειλαν να ασκούν ταπεινά και ευκαταφρόνητα επαγγέλματα, απαγορευμένα για τις άλλες κάστες ).

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr