Όταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος αντιμετωπίζει την πιο ντεφορμέ, το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η αγωνιστική συμπεριφορά των κιτρινόμαυρων σε παιχνίδια που… καίνε.

Το τελευταίο 10ημερο, κάθισα και ξαναείδα όλα τα παιχνίδια μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Σκόρδα. Στόχος μου ήταν να εξάγω ψύχραιμα συμπεράσματα κατηγοριοποιώντας τα επαναλαμβανόμενα τακτικά λάθη του Σούλη, ώστε να καταλήξω στα αίτια της κατάρρευσης.

Μετά την πολύωρη…μαζοχιστική δοκιμασία, έχω την αίσθηση ότι το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς τεχνικό. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση από όλα τα ‘ποδοσφαιρικά λάθη’ ήταν η έλλειψη διάθεσης για αγωνιστική υπέρβαση. Δεν υπήρχε αυτή η ‘σπίθα’, που έσωσε πέρυσι την ομάδα.

Απέναντι σε ‘αδιάφορους’

Οι κιτρινόμαυροι έδωσαν 4 εντός έδρας μάχες που είχαν ‘διαδικαστικό’ χαρακτήρα για τους φιλοξενούμενους. Αναφέρομαι σε Τρίπολη (1-1), Ατρόμητο (0-0), Ξάνθη (1-1) και ΟΦΗ (1-1). Παρά τη χαώδη διαφορά κινήτρου, ο Άρης δεν είχε εμμονή με τη νίκη. Δεν κρίνω εκ του αποτελέσματος, αλλά εκ της εικόνας στο γήπεδο. Οι προσωπικές μονομαχίες ήταν soft και το πάθος μέτριο. Ούτε στιγμές αυτοθυσίας υπήρχαν, ούτε υπερπροσπάθεια από τους ποδοσφαιριστές ώστε να υποσκελίσουν το ποιοτικό χάσμα με τον αντίπαλο.

Απέναντι σε ‘συνδιεκδικητές’

Αντίστοιχα νωχελική ήταν η προσέγγιση στις μονομαχίες που ισοδυναμούσαν με 6ποντο. Οι ‘εύκολες ήττες’ από Απόλλωνα (0-2 στο Χαριλάου), Καλλονή (3-1 στο ΟΑΚΑ) και η ισοπαλία με Βέροια (0-0) έβαλαν ταφόπλακα στην πολυαναμενόμενη ανάκαμψη. Ο Άρης δεν έβγαλε περισσότερη ενέργεια από τον αντίπαλο σε κανένα παιχνίδι. Το ένστικτο της επιβίωσης κρύφτηκε και ο ποδοσφαιρικός εγωισμός δεν εμφανίστηκε ποτέ. Παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων, τα αντανακλαστικά θύμιζαν ηλικιωμένο ετοιμοθάνατο.

Κερασάκι στην τούρτα ήταν η ανατροπή στη Λιβαδειά, που υπογράμμισε την αδυναμία διαχείρισης ενός νικηφόρου αποτελέσματος (ο Άρης προηγούνταν 1-3 στο 83 λεπτό). Όπως θα έλεγε κι ο Αλέφαντος, οι παίκτες έπρεπε απλώς να ‘φάνε τη μπάλα’ και το παιχνίδι θα τελείωνε. Κι όμως, η… ‘μαγεία του ποδοσφαίρου’ επέλεξε για θύμα τον Άρη.

Δε μπορούν;

Σημαντικό ρόλο στο ‘σκάσιμο’ της ομάδας παίζει η προετοιμασία του καλοκαιριού ( «Ζήσε το ψέμα, έχουμε προετοιμασία!», «Χατζηνικολάου παραιτήσου τώρα!» ).

Η κακή φυσική κατάσταση κάνει τους ποδοσφαιριστές να φαίνονται soft, διότι (από ένα σημείο και μετά) τα πόδια δεν υπακούν στη σκέψη. Μπορεί να θέλουν να κυνηγήσουν τη νίκη μέχρι το 90 λεπτό, αλλά τα πνευμόνια τους προδίδουν. Ο Άρης έχει τη λιγότερο ‘αθλητική ομάδα’ στο πρωτάθλημα και το πληρώνει κάθε αγωνιστική.

Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι οι Αγκάνθο-Πουλίδο είναι σκιά του περσινού τους εαυτού. Δεν προσέφεραν τα αναμενόμενα και διέψευσαν όσους πίστεψαν ότι θα αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην προσπάθεια σωτηρίας ( «Αγκάνθο τέλος για πάντα από τον Άρη!», «Κάτι τρέχει με τον Πουλίδο» ). Ο λανθασμένος αγωνιστικός σχεδιασμός της διοίκησης Ηλιάδη είχε ως αποτέλεσμα στη δημιουργία ενός ελλιπούς roster, που στερείται ανταγωνιστικότητας μετά τη φυγή Ουντότζι (κυρίως) και Έλσνερ (δευτερευόντος). Η ομάδα δεν έχει αγωνιστική ταυτότητα και μοιάζει ανήμπορη να πετύχει το θαύμα.

Δε θέλουν;

Η διοικητική αστάθεια, οι αλλαγές προπονητών και οι καθυστερήσεις πληρωμών αποσπούν την προσοχή των ποδοσφαιριστών από το αγωνιστικό κομμάτι. Η νοσηρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυξάνει το άγχος και δυσχεραίνει την προσπάθεια να αναστραφεί η κατάσταση. Όπως έγραφα και στο προηγούμενο άρθρο , τα ψυχικά αποθέματα εξαντλούνται οδηγώντας στην κατάρρευση.

Σα να μην έφτανε αυτό, η ύπαρξη δύο διοικήσεων μπερδεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση επιτείνοντας το αδιέξοδο. Οι παίκτες αισθάνονται πιο μόνοι από ποτέ, δεν εμπιστεύονται κανέναν και βλέπουν το τέλος να καταφθάνει. Σε τελική ανάλυση, για ποιον να προσπαθήσουν; Για τον ‘κανένα’; Από ποιον να παραδειγματιστούν; Από τους παράγοντες που ασχολούνται περισσότερο με την επόμενη μέρα και όχι με το παρόν; Η αίσθηση απαξίωσης είναι τόσο διάχυτη, που κανένας δε μπορεί να τους κατηγορήσει για τίποτα.

Αντί επιλόγου…

Δε διεκδικώ το αλάθητο. Ίσως οι διαπιστώσεις να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι ότι η δεινή βαθμολογική θέση του Άρη θα ήταν είχε αποφευχθεί, αρκεί η ομάδα να έκανε 3 αυτονόητες νίκες. Κανένας δεν κυνηγάει τους κιτρινόμαυρους. Δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αφανισμού από ‘σκοτεινά’ κέντρα αποφάσεων. Όλα τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr