Η ΑΕΚ κέρδισε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι με γκολ μετά το 80’ ( 1-0 τον Ατρόμητο). Παραδοσιακά όσες φορές η ΑΕΚ αποκτά τέτοιου είδους χούι μέσα στη σεζόν, μένει ανταγωνιστική μέχρι τέλους. Κυρίως διότι αποκτά τη νοοτροπία του «στο τέλος παίρνω αυτό που θέλω».

Θυμηθείτε τη σεζόν 2004-05. Βεβαίως η αλήθεια είναι πως το ματς με τον Ατρόμητο δεν είχε απολύτως καμία σχέση, μ’ αυτό της Βέροιας. Και ας το κέρδισε η ΑΕΚ περίπου με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή στημένη φάση και στα τελευταία λεπτά. Μόνο που αυτή την φορά, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, θα μπορούσαν κάλλιστα οι κιτρινόμαυροι να έχουν «καθαρίσει» την… μπουγάδα. Αλλά το πιο βασικό είναι πως αυτή την φορά, η ΑΕΚ είχε ένα λειτουργικό πλάνο, από το οποίο έλειπε μόνο ένα πράγμα. Το βαρύ σέντερ φορ.

Τι φανερώνουν τα περάσματα και ο Μάκης

Διότι και από την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο και από τον τρόπο που τελικά πήρε το ματς, φάνηκε ξεκάθαρα πως αυτό που έλειψε από την ΑΕΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν ένα κλασικό fox on the box, που λένε και στην γειτονική πρέμιερ λιγκ. Διότι η ΑΕΚ συνολικά στο ματς έκανε 32 περάσματα μέσα στην μεγάλη περιοχή. Τα περισσότερα εξ αυτών στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα με εξαιρετικά με επιθέσεις που ξεδίπλωσε μαεστρικά. Και τα έκανε ακόμα και με τον Χρήστο Αραβίδη, που ήταν τυπικά ο σέντερ φορ, αλλά που είναι παίκτης που βοηθάει περισσότερο πέριξ της περιοχής. Η μπάλα έφτανε «γλυκά» μέσα στην περιοχή, αλλά δεν υπήρχε αυτός που θα την σπρώξει στα δίχτυα. Ακόμα και στις στημένες φάσεις, φάνηκε πως έλλειψε αυτό το σέντερ φορ. Και το αποδεικνύει και το γεγονός πως ο γόρδιος δεσμός του ματς, λύθηκε όταν μπήκε στο γήπεδο ο Κρισάντους. Δηλαδή ένας επιθετικός με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Στο ποδόσφαιρο υπάρχει «αν»

Είναι γνωστό πως η (ποδοσφαιρική) ιστορία δεν φτιάχνεται με «αν». Όμως αν ο Τζεμπούρ ήταν παρών στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, το πιθανότερο ήταν πως δεν θα χρειαζόταν η κεφαλιά του Κρισάντους στο 82’ για να πάρει η ΑΕΚ τη νίκη. Βεβαίως κάποια στιγμή ο Δέλλας θα έχει ξανά τον Αλγερινό στην διάθεση του. Και αν τελικά βρει αγωνιστικό ρυθμό και χημεία μ’ ένα σχήμα περίπου σαν αυτό απέναντι στον Ατρόμητο, ο Τζεμπούρ θα έρθει να ταιριάξει κουτί και να λύσει επιθετικά ζητήματα.

Άξονας, εξτρέμ και ισορροπίες

Το σχήμα που επέλεξε ο Δέλλας για το ματς, μπορεί να ήταν ολίγον ανατρεπτικό, μπορεί να είχε ολίγον (ίσως και πολύ) ρίσκο, αλλά αποδείχθηκε ορθολογικό. Τουλάχιστον όσο όλοι είχαν όλες τους τις δυνάμεις. Ο Μάνταλος δεν χρειάστηκε να βγει στα άκρα αλλά είχε ελευθερία στον άξονα, το ίδιο και ο Βάργκας. Ενώ η ομάδα ήταν πολύ πιο ισορροπημένα, με την παρουσία δυο καθαροαιμων εξτρέμ όπως ο Μπαρμπόσα και ο Πλατέλλας στα δυο άκρα. Και ο τρόπος που η ΑΕΚ ξεδίπλωνε τις επιθέσεις της από το 20 λεπτό και μετά, που το σχήμα άρχισε να βρίσκει ρυθμό και πατήματα, ήταν εντυπωσιακός.

Βεβαίως είναι προφανές πως εγείρονται ζητήματα άλλων ισορροπιών. Καταρχάς αμυντικών. Είναι δύσκολο η ΑΕΚ να παραταχθεί σ’ όλα τα ματς με τον Μάνταλο δίπλα στον Γιόχανσον, που θα σημαίνει πως στην πλάτη του Σουηδού θα πέσει σχεδόν όλο το αμυντικό βάρος. Ενώ από το σχήμα απέναντι στον Ατρόμητο, έλειπε ο Μπουονανότε που έμεινε στον πάγκο. Επομένως η… «τριάδα» (Βάργκας, Μάνταλος, Μπουονανότε) του παιχνιδιού της Βέροιας έσπασε, καθώς ο άξονας επί της ουσίας χωράει μόνο τους δυο εκ των τριών. Φυσικά στο συμβόλαιο κανενός δεν υπάρχει ο όρος πως θα πρέπει να είναι βασικός σε κάθε παιχνίδι. Αλλά εκεί μπαίνει το ζήτημα των ισορροπιών.

Κέρδισε όλο το χρόνο της

Πάντως όπως και να έχει, η ΑΕΚ τα δυο κομβικά παιχνίδια, τα κέρδισε. Έβαλε στο τσεπάκι της, τους τρεις βαθμούς που ήθελε και επί της ουσίας κέρδισε όλο τον χρόνο για να μπορέσει να δουλέψει και με το σχήμα που παρέταξε απέναντι στον Ατρόμητο και με οτιδήποτε άλλο αποφασίσει να πειραματιστεί ο Δέλλας. Ενώ εκτός από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έρχονται και επιστροφές στο ρόστερ. Τόσο του Μπακάκη, όσο και του Τζεμπούρ. Με λίγα λόγια η ΑΕΚ την έκανε την δουλίτσα της στα ματς με Βέροια και Ατρόμητο και τώρα μπορεί να προχωρήσει με την ηρεμία της.