Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά τη δίωρη ραδιοφωνική εκπομπή (12μ.-2π.μ.) στον Sport24 Radio 103,3 τα ξημερώματα της Τετάρτης (29/7), προχώρησα σε έναν πρόχειρο απολογισμό της νίκης του Παναθηναϊκού με 2-1 επί της Μπριζ.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι βίωσα ένα γεμάτο ποδοσφαιρικό βράδυ, με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. Η κρυάδα στο 0-1, η ελπίδα στο πρώτο πέναλτι, η απογοήτευση στην απόκρουση στην εκτέλεση του Μπεργκ, η αναπτέρωση στο 1-1, η απόγνωση στην ανόητη αποβολή του Σάντσεθ, η ανησυχία με την έναρξη του δευτέρου μέρους, το απρόσμενο στο 2-1 του Καρέλη, το άγχος των τελευταίων λεπτών και η ανακούφιση της λήξης.

Νομίζω πως όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι από τις εξέδρες ή από την τηλεόραση, λίγο-πολύ θα πέρασαν από τη δική μου διαδικασία. Δεν μπορείς να ισχυριστεί κανείς ότι έγινε ματσάρα στο "Απόστολος Νικολαΐδης", όμως, τα συναισθήματα ήταν έντονα και καθαρά ποδοσφαιρικά.

Από εκεί και έπειτα, η άποψη που σχημάτισα μετά τη λήξη, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίξει στο Βέλγιο με σκοπό να σκοράρει. Προσωπικά, θεωρώ ότι θα εγκληματίσει εάν παραταχθεί με την πρόθεση να κλειστεί στην άμυνα και να κρατήσει το μηδέν.

Βλέποντας τη Μπριζ να έχει το αριθμητικό πλεονέκτημα μετά την αποβολή του Σάντσεθ, όσο περνούσαν τα λεπτά, πειθόμουν όλο και περισσότερο ότι εάν ο Ισπανός δεν ενεργούσε τόσο επιπόλαια (έως και χαζά για την κλάση και την εμπειρία του), η πρόκριση θα είχε κριθεί από το παιχνίδι της Αθήνας.

Για να μην παρεξηγηθώ, η Μπριζ δεν είναι κακή ομάδα. Το αντίθετο ισχύει. Ωστόσο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, βρίσκεται σε κακή κατάσταση, δεν έχει φορμαρισμένους παίκτες και δεν θυμίζει την περσινή ομάδα, που έφτασε στα προημιτελικά του Europa League. Ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερο momentum και επιβάλλεται να το αξιοποιήσει, καθώς είχε την καλύτερη δυνατή κλήρωση στον γ' προκριματικό γύρο του Champions League.

Επανερχόμενος στην άποψη μου, επιμένω ότι ο Αναστασίου πρέπει να παρατάξει τον Παναθηναϊκό στο Βέλγιο με στόχο να κάνει το παιχνίδι του και να σκοράρει. Ο τερματοφύλακας της δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και ο δεξιός στόπερ της, ο Μπράντον Μέτσελε (το νούμερο 44) ήταν μία κινητή πηγή κινδύνων.

Με μία εμφάνιση ανάλογη με της Αθήνας, ο Παναθηναϊκός θα πετύχει παραπάνω από ένα γκολ και δεν πρόκειται να αποκλειστεί από τη Μπριζ. Δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει οικειοθελώς, να δώσει χώρους και κατοχή στη Μπριζ και να περιμένει μοιρολατρικά να δεχτεί ένα γκολ, από έναν αντίπαλο που δεν φοβίζει καθόλου.

Στον Παναθηναϊκό, πρέπει να κρατήσουν την αντίδραση και τον εγωισμό που έβγαλαν οι παίκτες σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το 2-1 δεν είναι σκορ πρόκρισης, όμως, όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες στο 0-1 και μετά την αποβολή του Σάντσεθ, δεν ήθελε πολύ να έρθει η κατάρρευση. Δεν ήρθε, αποφεύχθηκε και η διαχείριση ήταν εξαιρετική, φέροντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Η κριτική των παικτών

Εξυπακούεται πως το τελικό σκορ δεν καλύπτει τις αδυναμίες και τα μελανά σημεία. Τα αβίαστα λάθη, οι επιπολαιότητες και οι αδράνειες παρουσιάστηκαν για άλλη μια φορά. Απλώς, η Μπριζ δεν έχει την ποιότητα και την κλάση της Ουντινέζε, ώστε να επιτύγχανε πιο ισχυρά πλήγματα. Δεν επεκτείνομαι στο ότι με παρόμοια συμπεριφορά, στην επόμενη φάση θα υπάρχει πρόβλημα. Ένα βήμα τη φορά, προηγείται η πρόκριση την Τετάρτη στο Βέλγιο.

Μπορώ να γίνω πιο αναλυτικός και να εντοπίσω λάθη σε διάφορες φάσεις. Λάθη στο γκολ, όταν στην ίδια φάση ο Σάντσεθ "τρώει" την τρίπλα, ο Βέμερ κοιτάει όντας σε αφασία τη μπάλα και ο Κοτσόλης δεν κάνει έξοδο στη μικρή περιοχή. Ή στην αποβολή του Σάντσεθ, όπου ο Ισπανός δεν έχει δικαιολογία. Στο δεύτερο μέρος, με τον Τριανταφυλλόπουλο να αδικεί τον εαυτό του και να δίνει δικαιώματα στον αντίπαλο.

Δεν έχει νόημα, υπό το πρίσμα ότι αυτά διορθώνονται μόνο από τους υπαίτιους. Όλοι τα παρατήρησαν, όλοι τα έθιξαν. Πως θα περιοριστούν, γιατί δεν πρόκειται να εξαλειφθούν, είναι μία ωραία ακαδημαϊκή συζήτηση. Την αφήνω στον Γιάννη Αναστασίου, γιατί, στο φινάλε, αυτός έχει την ευθύνη να τη διορθώσει.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Νίνης είχε την ασίστ στο γκολ, αλλά, εγώ θα σταθώ στην κατάσταση του. Τζαρτζάρεται χωρίς πρόβλημα, κλέβει μπάλες, τρέχει και μαρκάρει, έχει τρεξίματα με τη μπάλα και δεν πέφτει εύκολα. Έχει πετύχει την ολική επαναφορά και μέσα από τους αγώνες, θα ανεβάζει συνεχώς την απόδοση του.

Ο Πράνιτς με διέψευσε, διότι φοβόμουν ότι δεν θα βγάλει το ματς από πλευράς αντοχών, αλλά αυτός το κατάφερε με το παραπάνω. Ο Κροάτης είχε τα θέματα του αμυντικά, αλλά, επιθετικά ήταν θετικός. Ο Βέμερ είχε δύο πρόσωπα, ένα κακό στο πρώτο μέρος και ένα καλό στο δεύτερο. Το ζητούμενο για αυτόν είναι η σταθερότητα, σε όσα έδειξε στο δεύτερο 45λεπτο.

Ειδική μνεία αξίζει ο Ζέκα, ο οποίος θα αποτελέσει τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα. Αυτός ο παίκτης πρέπει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, εάν το θέλει, και θα προσφέρει πολλές λύσεις στην Εθνική ομάδα, με την ένδεια που υπάρχει στους χαφ.

Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός πρέπει να σκοράρει στο Βέλγιο και αν το πετύχει, τότε δεν πρόκειται να αποκλειστεί. Αυτή η πρόκριση είναι δική του και δεν μπορεί να χαθεί...

Υ.Γ.: Τον Νίκο Γιαννακόπουλο τον θυμάμαι από τα ματς του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό και έχω καλή άποψη. Επίσης, το γεγονός ότι τον επέλεξαν από την Ουντινέζε, σημαίνει ότι έχει δυνατότητες. Φυσικά, χρήζει προβληματισμού ότι δεν κατάφερε να καθιερωθεί στον Πανιώνιο με το πιο ελλιπές ρόστερ της ιστορίας του. Όπως και να έχει, θα τον κρίνουμε στο γήπεδο.

Η ένσταση μου αφορά το timing της μεταγραφής. Εάν ο Αναστασίου δεν είχε εμπιστοσύνη στους Κοτσόλη, Κότσαρη και Αναγνωστόπουλο, ως ικανούς αντικαταστάτες του Λουκ Στιλ, όφειλε να ζητήσει γκολκίπερ από την άνοιξη. Διότι είναι παράξενο τον Απρίλη να τους θεωρούσε επαρκείς και τώρα να τους θεωρεί ανεπαρκείς. Εδώ, κάτι δεν εκτιμήθηκε σωστά.