Με τις φάσεις του, τα σασπένς του, την αγωνία του, τα γκολ της μιάς και της άλλης μεριάς κι όλα εκείνα τα αμφίρροπα που κάνουν ένα τέτοιο ματς ισότιμα συναρπαστικό. 'Oμως, η ιστορία εξελίχθηκε σε one team show, μα πάνω απ όλα στη συντριβή ενός ανθρώπου από μια ολόκληρη χώρα.

Αν το καλοσκεφτούμε, τη Δευτέρα έπαιξε η Καταλονία εναντίον του Μουρίνιο -άντε και λιγάκι του Κριστιάνο Ρονάλντο. Το καταλάβαινες αυτό μέρες πριν από τις αντιδράσεις του κόσμου. Από την ώρα που ο Φράνκο... δεν ήταν στο γήπεδο και το μίσος έπρεπε ντε και καλά να πέσει πάνω σε ένα - δύο πρόσωπα, ο special one και το (ας το πούμε) παιδί του έγιναν λατρεμένος στόχος, παρ ότι με καταγωγή και οι δύο από Πορτογαλία, άρα καμία σχέση.

Σ' αυτούς, άλλωστε, κατευθύνθηκαν οι πέτρες, οι κροτίδες και τα αυγά που έσκασαν πάνω στο άτυχο πούλμαν της Ρεάλ Μαδρίτης με το που εμφανίστηκε στη Βαρκελόνη, για να εξελιχθεί μετά όλο αυτό στην "κόλαση" του Καμπ Νού...

Η προετοιμασία θα πρέπει να κράτησε τουλάχιστον ένα μήνα. Και φυσικά, δεν ήταν μόνο αγωνιστική αλλά και ιδεολογική. Η Μπαρτσελόνα κατέβηκε με το πλεονέκτημα να έχει για βασικά όπλα εκτός από τον κόσμο της, και τους πιο πολλούς από τους παίκτες της.

Ο Βίκτορ Βαλδές, ο Πουγιόλ, ο Πικέ, ο Μπουσκέτς, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πέδρο, ο Χεφρέν δεν ήταν απλά επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά οriginal εκπρόσωποι των παιδιών της κερκίδας. Ακόμη κι ο Μέσι, παρ ότι τυπικά Αργεντίνος, είναι στην πραγματικότητα περισσότερος Καταλανός. Από τα 16 στη Βαρκελόνη, μεγάλωσε ποδοσφαιρικά και όχι μόνο μέσα σ αυτό το κλίμα που εκδηλώθηκε με τον πιο επιβλητικό τρόπο τη βραδιά του αγώνα.

Όταν όλος εκείνος ο κόσμος που ξεσήκωνε με τις φωνές του τρέφεται από την μέρα της γένννησής του ως την ώρα που πηγαίνει στο γήπεδο με τον μύθο της... σκλαβωμένης πατρίδας που πρώτα οι φρανκιστές και μετά η ηγεμονία των Καστιγιάνων δεν την αφήνει να σηκώσει πουθενά κεφάλι, τότε λογικό να έχουν το ποδόσφαιρο και τη Μπάρτσα μοναδική απάντηση και μοναδική ρεβάνς.

Αντίθετα, σχεδόν κανένας από τους παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει αντίστοιχο ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, ή οποιοδήποτε άλλο κίνητρο. Μόνο ο Κασίγιας θα μπορούσε κάποιος να πει πως ενδιαφερόταν (κι αυτός θεωρητικά...) γιά τέτοιες λεπτομέρειες. Ο Σέρχιο Ράμος είναι Ανδαλουσιάνος, ο Πέπε Βραζιλιανοπορτογάλος, ο Ντι Μαρία και ο Ρικάρντο Καρβάλιο σκέτοι Πορτογάλοι, ο Λασανά Ντιαρά παιδί της Αφρικής, ο Μεσούτ Οζίλ Τουρκογερμανός κι ο Μπενζεμά με τον Κεντίρ αλλού γι αλλού από την ώρα που πάτησαν το πόδι τους στη Μαδρίτη.

Το φυτώριο του κλαμπ της Μπάρτσα έχει κάνει τεράστια δουλειά, όχι μόνο ποδοσφαιρική. Και το μοντέλο που κατασκεύασε μπορεί, πλέον, να γίνεται τσουνάμι και να ρίχνει 5άρες και 6αρες απέναντι στους galacticos που στήθηκαν στη λογική ενός show αμφίβολης αξίας και απόδοσης.

Μοναδικό αντίδοτο απέναντι σ' αυτόν τον ποδοσφαιρικό πατριωτισμό των παικτών της Μπαρτσελόνα, ο εγωϊσμός του Μουρίνιο και η βαθιά του επιθυμία ν' αποδείξει πράγματα σ εκείνους που τον έδιωξαν κάποτε και τον φωνάζουν από τότε... "διερμηνέα". Άντε και η όποια θέληση του Κριστιάνο Ρονάλντο να δείξει ότι είναι καλύτερος από τον Μέσι. Τίποτα άλλο. Έπαθαν και οι δύο τεράστια ήττα, χωρίς να προλάβουν να βγάλουν κιχ!

Σ ένα τέτοιο παιχνίδι, που το συντηρούν εξωποδοσφαιρικοί μύθοι και οι υπερβολές που κρύβουν πάντα οι μύθοι μέσα τους, λογικό να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο. Γι αυτό, στο συγκεκριμένο ματς θριάμβευσε η δίψα του "λαού της Καταλονίας" να παίρνει συνέχεια ρεβάνς για όλα όσα πιστεύει ότι έπαθε και παθαίνει από τους "σιχαμένους" της άλλης πλευράς.

Όποιος θέλει να καταλάβει καλύτερα όσα λέω, ας καθίσει να διαβάσει το "Ποδόσφαιρο - Μιά θρησκεία σε αναζήτηση θεού - Μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών", το βιβλίο του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, Καταλανού δημοσιογράφου, οπαδού της ομάδας, όπου όχι απλά απομυθοποιεί, μα κάνει φύλλο και φτερό σε 300 περίπου σελίδες το ιδεολόγημα που λέγεται Μπαρτσελόνα.

Βέβαια, στο ντέρμπι παίχτηκε και μπάλα. Έγινε παιχνίδι, όπου νίκησε ο καλυτερότερος. Η Μπαρτσελόνα παρουσίασε την "τέλεια ομάδα" της δεκαετίας. Κάτι σαν την Βραζιλιά του Πελέ, τον Αγιαξ του Κρόιφ, την Ουγγαρία του Πούσκας, ή την Μίλαν του Γκούλιτ και του Φαν Μπάστεν σε άλλες εποχές.

Αποδείχτηκε τρείς ταχύτητες πάνω από το κανονικό, με παίκτες που η ενέργεια και το πάθος τους κατάφεραν να συντρίψουν την όποια αντίσταση μπορούσε να βγάλει το ψυχρό επαγγελματικό καθήκον που πρόβαλαν οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης. Καμιά δύναμη δεν ήταν σε θέση να την εμποδίσει, όπως κανένας δεν καταφέρνει συνήθως να σταματήσει κάποιον που έχει καλύτερη ομάδα από τον άλλο.

Αυτή είναι η καθαρά ποδοσφαιρική αλήθεια, χωρίς να χρειάζεται κάποιος να την γεμίσει, ή να την μακιγιάρει, με ιδεολογήματα και άλλες χρήσιμες δικαιολογίες σαν κι αυτές που εύρισκαν οι Καταλανοί σε εποχές που η Μαδρίτη ήταν από πάνω, επειδή απλά διέθετε καλύτερους ποδοσφαιριστές...