Σαν κάτι θα πρέπει να μυρίστηκε με το που πάτησε το πόδι του στην Παιανία... Το πιθανότερο να είδε με την πρώτη, πως δεν είναι οι παίκτες "ένα" εκεί μέσα και δεν συμπεριφέρονται σαν ομάδα στο βαθμό τουλάχιστον που το θέλει ο ίδιος.

Σίγουρα ρώτησε τον πρόεδρο Πατέρα, γιά ποιό λόγο αναγκάστηκε να καταργήσει τους αρχηγούς μετά το ξεκίνημα της σεζόν και να βάλει στη θέση τους τον Σισέ, δείχνοντας μ αυτό τον τρόπο πως πρέπει να σταματήσει να κυβερνάει το τρίο πού είχε γίνει περίπου κέντρο αποφάσεων με την ανοχή του Νιόπλια, βάζοντας κάποιους στο περιθώριο.

Είδεεπίσης την ώρα του αγώνα, γιατί το σκηνικό έγινε μπροστά στα μάτια του, τον Σισέ να ζητάει κάθετη πάσα από τον Κατσουράνη, εκείνος να στέλνει τη μπάλα πίσω και μετά να μιλάνε κάπου μισό λεπτό στα... γαλλικά.

Και δεν αποκλείεται να έμαθε και γιά μιά δήλωση του Ζιλμπέρτο Σίλβα σε καταλανικό ραδιόφωνο παραμονές του ματς με την Μπάρτσα, όπου είπε ότι "δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο έφυγε ο Νιόπλιας", όταν είναι γνωστό πως με τον προηγούμενο κόουτς πολλές από τις αποφάσεις τις έπαιρναν... συλλογικά μερικοί, που υπολογίζονταν σαν περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους.

Καθόλου απίθανο, λοιπόν, ο νέος προπονητής να έστειλε το μήνυμα σ εκείνους που έπρεπε να το ακούσουν, πριν ασχοληθείμε την τακτική και όλα τα υπόλοιπα .

Ταυτόχρονα, βέβαια, αυτό το κλινικά νεκρό πράγμα που ανέλαβε, θα πρέπει ν αρχίσει να συνέρχεται, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να βγάλει σιγά σιγά τα σωληνάκια.

Ο Φερέρα στάθηκε σε τρία βασικά:

1. Να περάσει το απαραίτητο κίνητρο που θα αναγκάζει τους παίκτες να δίνουν "τα πάντα".

2. Να τους βοηθήσει να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους, κάτι που φωνάζει από μακρυά ότι λείπει από την αρχή της σεζόν ακόμη και στα εύκολα παιχνίδια.

3. Να αποκτήσουν "συνείδηση μεγάλης ομάδας μέσα από δουλειά".

Ολα αυτά, φυσικά, ακούγονται εντελώς θεωρητικά, και συνήθως τα λένε οι περισσότεροι προπονητές μόλις αναλάβουν μιά ομάδα, ειδικά μέσα σε κρίση όπως αυτή που περνάει η δική του.

Κι ένα ζήτημα είναι ποια ακριβώς φιλοσοφία κουβαλάει ο Φερέιρα. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν ξέρει τι θέλει, τι ήρθε να κάνει, κι αν ταιριάζουν οι ιδέες του στη λογική του Παναθηναϊκού. Τα περισσότερα απ όσα λέγονται και γράφονται σαν δικές του σκέψεις είναι αυθαίρετα, βγαλμένα από το μυαλό του δημοσιογράφου που τα αναμασάει επειδή "κάπου" τα άκουσε.

Θα πείτε, πως είναι ακόμη νωρίς. Καλά καλά δεν ξέρει ούτε τα ονόματα των παικτών. Έβαλε, ας πούμε, τον Δημούτσο στη θέση του Μαρίνου κι ούτε ο ίδιος στο τέλος μπορούσε να εξηγήσει το γιατί. Ή τη στιγμή που έχανε με 2-0 και λογικά θα έπρεπε να προσπαθήσει να κρατήσει εκεί το σκορ, αποφάσισε αντεπίθεση για την ανατροπή της κατάστασης και έριξε στο ματς τον Πετρόπουλο δίπλα στον Σισέ, αφήνοντας το κέντρο με παίκτη λιγότερο, όταν όλοι ξέρουν ότι η ομάδα είναι χτισμένη τα τελευταία δυόμιση χρόνια για να παίζει με έναν σέντερ φορ, με αποτέλεσμα να τους πιάσει όλους πλημμύρα κι ο Πετρογκόλ να ακουμπήσει μία μόνο φορά σε μισή ώρα τη μπάλα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα πράγματα δεν είναι απλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κι αυτό που λέμε "περίοδος χάριτος". Στο λούκι που περνάει ο Παναθηναϊκός, η τύχη του προπονητή θα κριθεί από τα αποτελέσματα και μόνο. Αν καταφέρει να μείνει δίπλα στον Ολυμπιακό, τότε θα έχει πετύχει, παίρνοντας το απαραίτητο ο.k. από τη διοίκηση και τον κόσμο. Αν, όμως, χάσει μάτς τον καιρό που θα ψάχνεται και ξεφύγουν "οι άλλοι", κανένας δεν θα πει, πως... τώρα μαθαίνει, ας τον αφήσουμε να δουλέψει κι ας χάσουμε το πρωτάθλημα. Τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν στον εφετινό Παναθηναϊκό, που (θα το ξαναπώ) βλέπει με τρόμο την πιθανότητα να ξαναγυρίσει ο (μαρινάκειος πια) Ολυμπιακός στα πράγματα.

Ο Ζεσουάλδο, πάντως, πέτυχε στην πρώτη άσκηση θάρρους. Στη θέση του ένας άλλος θα σκεφτόταν πιο λογικά... Θα άφηνε τον Γκμοχ να καθίσει στον πάγκο στο ματς με την Μπαρτσελόνα, θα κοιτούσε πρώτα να μάθει όσο καλύτερα γίνεται τους παίκτες του πριν ξεκινήσει να παίρνει πάνω του ευθύνες και γενικά θα προσπαθούσε να κάνει ένα πιο ομαλό ξεκίνημα.

Ο Φερέιρα είδε το παιχνίδι με την Μπάρτσα σαν φιλέτο που θα ήταν κρίμα να το αφήσει να πάει χαμένο. Αν νικούσε, θα κορνιζάριζε το αποτέλεσμα στην αίθουσα τροπαίων του σπιτιού του... Αν έπαιρνε ισοπαλία, θα γέμιζε το ΟΑΚΑ χαμόγελα... Και τώρα που έχασε, δεν τρέχει τίποτα. Κανένας δεν πρόκειται να τον στραβοκοιτάξει. Άλλωστε, με όλη την ως τώρα συμπεριφορά του έχει δείξει πως πέφτει παντού με τα μούτρα, χωρίς να σκέφτεται σχεδόν καθόλου. Δεν κοιτάζει τις προϋποθέσεις που υπάρχουν, δεν υπολογίζει προδιαγραφές, δεν βάζει στη ζυγαριά πιθανότητες επιτυχίας και αποτυχίας και γενικά εδώ που έφτασε, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από το να πιάνει ευκαιρίες από τα μαλλιά χωρίς να κοιτάζει το ρίσκο.

Οταν πήρε την πρόταση του Παναθηναϊκού στα χέρια δεν το κουβέντιασε, σχεδόν, καθόλου. Δεν ζήτησε ούτε μπάτζετ γιά πιθανές μεταγραφές, ούτε τίποτα. Τριάντα χρόνια "γάιδαρος", γιά να θυμηθούμε τον Μουρίνιο, με ελάχιστες πιά πιθανότητες να γίνει "άλογο", μόνο με βουτιές στα βαθιά και κίνδυνο να πνιγεί γιά μιά ακόμη φορά, υπάρχει μιά μικρή πιθανότητα να διαψεύσει στο τέλος τον special one"...