Στην πραγματικόητα η μισή Παινία θυμίζει νεκροταφείο ελεφάντων. Ενα μέρος όπου μαζεύονται ξεπερασμένεςφίρμες και περιμένουν τον ποδοσφαιρικό τους θάνατο...

Το κακό είναι πως τους βάζει και παίζουν βασικοί. Δεν τολμάει να τους πετάξει στην κερκίδα. Αντί να πιάσει από τα μαλιά την ευκαιρία που του έδωσε η νίκη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, να κάνει αμέσως το ξεσκαρτάρισμα που σίγουρα βλέπει ότι χρειάζεται και να προχωρήσει μ εκείνους που τρέχουν και γουστάρουν, κάθεται κοιτάζει, στηρίζει, και δίνει ευκαιρίες σε κάποιους που είναι φανερά τελειωμένοι, αλλά δεν θέλουν (ή δεν τους συμφέρει...) να το παραδεχτούν.

Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα το φάει το κεφάλι του. Θα τον φύγουν με μιά ξαφνική ανακοίνωση και θα πάνε γι άλλα. Οι αλλαγές που περίπου ανακοίνωσε ο Αντωνίου μετά το 1-0 με τον Ατρόμητο,το πιθανότερο να ξεκινάνε από τον προπονητή και μετά να πηγαίνουν σε παίκτες. Ετσι κι αλλιώς, οι όποιες μεταβολές με στόχο να σωθεί η χρονιά με οποιονδήποτε τρόπο ετοιμάζονται από το παινχιδι με τον Εργοτέλη, και απλά κάποια πράγματα παίρνουν παράταση.

Ας πρόσεχε, όμως ο Νιόπλιας...

Αυτό το παιδί έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο να σπαταλάει το ταλέντο του. Ενώ ξέρει τι πρέπει να κάνει, δεν τολμάει. Συμβιβάζεται. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Δεν χτυπάει χέρι στο τραπέζι. Προσπαθεί να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά.

Κρατάει, λοιπόν, όλους εκείνους που βαριούνται ακόμη και να περπατήσουν, ενώ ξέρει πως στην πραγματικότητα σκάβουν το λάκκο και στον ίδιο και στην ομάδα.

Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, γιά παράδειγμα... Φανερά παθαίνει αλεργία με το που μπαίνει σε γήπεδο, είτε γιά προπόνηση, είτε (ακόμη χειρότερα) γιά παιχνίδι. Εχει μπουχτήσει τόσο πολύ στη διάρκεια μιάς τόσο μεγάλης καριέρας, που μυρίζει μπάλα και του έρχεται να κάνει εμετό. Οχι πως θέλει να κοροϊδεύει, αλλά δεν αντέχει άλλο. Με τατόσα που κέρδισε ως τώρα, χρειάζεται την απαραίτητη αποχή και αποτοξίνωση, γιά να ξαναπατήσει στο γρασίδι με αξιώσεις, και αν. Κι όμως, τον βάζουν να παίζει, επειδή έχει ακριβό συμβόλαιο, άρα δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένα τα λεφτά.

Κι ο Γκοβού...

Αλήθεια, ο Γκοβού πότε θα παίξει; Κι αν δεν μπορεί να βγάλει ούτε μισό ημίχρονο, όπως στο ματς με τον Ατρόμητο, σε τι παιχνίδι και με ποιό συντελεστή δυσκολίας θα περιμένει ο προπονητής του να τον δεί να γιά 60, 70, 80 λεπτά, ώστε να μην αναγκάζεται να χαραμίζει μόνιμα την πρώτη από τις τρείς αλλαγές του; Και πως να αισθάνεται ο Νιόπλιας, όταν βλέπει τη δεξιά του πλευρά να σέρνεται; Μιά φάση προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου στο Περιστέρι είναι χαρακτηριστική: Βγάζει σέντρα ο Βύντρα από δεξιά και όλοι παρακολουθούν με τεράστια έκπληξη, αλλού να πηγαίνει η μπάλα κι αλλού το κεφάλι του Γκοβού. Αδύνατον να την συναντήσει και να την σπρώξει γκολ. Σα να μην τρέχει τίποτα, σηκώνεται, τακτοποιεί το περίεργο μαλάκικαι συνεχίζει τον περίπατο ως τη στιγμή της αλλαγής στο ημίχρονο.

Τον θυμάμαι από το πρώτο ματς που τον είδα κόντρα στην Ξάνθη, στο 1-1. Εδειχνε με τον τρόπο που έπαιζε να τον ενοχλούν τα πάντα! Να τον χαλάει το περιβάλλον, η παλιομοδίτικη Λεωφόρος, οι άδειες εξέδρες, η κακή ποιότητα του πρωταθλήματος όπου τον έφεραν να παίξει. Επαιρνε τη μπάλα και νόμιζες ότι το μόνο που σκεφτόταν ήταν... ρε πού έμπλεξα μ αυτούς εδώ πέρα.

Ηταν και το μοναδικό ματς στο οποίο έβγαλε κουτσά στραβά 90 λεπτά, μόνο και μόνο επειδή είναι ο Γκοβού και έπρεπε να δικαιολογεί, κατά κάποιο τρόπο, τα τρελά που παίρνει. Στην πραγματικότητα, τα εκατομμύρια που ξόδεψαν γιά να τον φέρουν, τα έδειξε μόνο το Καμπ Νου, στο 5-1 από την Μπαρτσελόνα, εκεί όπου ολόκληρος ο Παναθηναϊκός καταποντίστηκε, αλλά ο αυτός ήταν ο μόνος που το πάλαιψε πριν καταλάβει, ότι δεν αξίζει τον κόπο.

Η συνέχεια, βουτιά στο κενό με το κεφάλι:

-Αλλαγή στο 79', στο 1-0 με τον Αρη.

-Πάλι αλλαγή, ακόμη νωρίτερα, στο 45' του 2-2 με την Καβάλα.

-Εξαφανιζόλ αμέσως μετά.

-Ιστορία με βότκες στο Villa Mercedes.

-Τραυματισμός στο καπάκι.

-Εξω στο 4-1 με τον Εργοτέλη.

-Εξω στο 2-1 με τον Πανιώνιο.

-Εξω στο 1-0 από την ΑΕΚ.

-Εξω και στο 1-0 με τον ΠΑΟΚ.

-Επιστροφή στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όπου βγήκε στο ημίχρονο και αναστήθηκε η ομάδα.

Ωσπου στον αγώνα με τον Ατρόμητο, πάνω που θα άρχιζε να... δίνει απαντήσεις, ή τουλάχιστον θα έδειχνε ότι επιστρέφει έστω σιγά σιγά και με το μαλακό, άρα θα μπορούσαν να τον υπολογίζουν γιά το μέλλον, ήταν ο κορυφαίος παλαίμαχος απ όσους ξεχώρισε και ξεφώνησε μετά τη λήξη ο Νιόπλιας. Οποιον και να βάλεις στη θέση του θα είναι καλύτερος. Και ο Μαρίνος και ο Νίνης και ο Χριστοδουλόπουλος και ο Λουίς Γκαρσία, ακόμη και ο Βύντρα!

Τώρα μην πιάσουμε πάλι κουβέντα γιά τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη και όλους εκείνους που "πρέπει" να παίζουν και φτιάχνουν ουσιαστικά το κλίμα στα αποδυτήρια, ανάλογα με τα κέφια τους και τα χατήρια που τους κάνουν, ή δεν τους κάνουν. Εχει κουραστεί ο κόσμος του Παναθηναϊκού με όλα αυτά. Μόνο που τα βλέπει να έχουν γίνει η μόνιμη κατάσταση, που φρενάρει την όποια προσπάθεια πάει να γίνει...