" Μα τι να τον κάνουμε;" έλεγε ο ένας, " δεν μπορεί να σουτάρει" έλεγε ο άλλος, " καλά, ας μην ήταν ο αδελφός του και θα βλέπαμε" έλεγε ο τρίτος... προπονητής στην εξέδρα, αλλά ήρθε η πρεμιέρα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ για να τοποθετήσει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Ναι, ο Θανάσης δεν είναι παικταράς, αλλά φτάνει πια και η καραμέλα του " είναι αδελφός του Γιάννη". Ούτε παίζει με βύσμα στην Εθνική, ούτε κλήθηκε για να κάνει παρέα στον αδελφό του, ούτε επιλέχθηκε από τον Μίσσα για να κουνάει την πετσέτα και να «φτιάχνει» τους υπόλοιπους με τους πανηγυρισμούς του. Μοντέλα Θανάση είναι υπεραπαραίτητα στο σύγχρονο μπάσκετ, είναι καλούπια που ταιριάζουν σε κάθε προπονητή, παίκτες για κάθε θέση, για κάθε ειδική αποστολή.

Όποιος πιστεύει ότι στο μπάσκετ νικούν όσοι έχουν τους καλύτερους δεν έχουν παρά να κάνουν μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν για να διαπιστώσουν πως το καλύτερο δεν αποτελεί (πάντα) προϋπόθεση για να είσαι νικητής. Στο μπάσκετ και γενικότερα στα ομαδικά αθλήματα δεν χρειάζεσαι τους καλύτερους, χρειάζεσαι αυτούς που ταιριάζουν περισσότερο στη «χημεία» μιας ομάδας. Και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι από τις περιπτώσεις των παικτών που ταιριάζουν σε όλες τις... συνταγές!

Αν ρωτήσεις 10 προπονητές οι οκτώ θα ήταν ευχαριστημένοι για να μην πω ευτυχισμένοι να έχουν στο ρόστερ ένα παιδί με τα χαρακτηριστικά του Θανάση. Εναν παίκτη που θα αλλάζει τον ρυθμό ενός αγώνα, έναν αθλητή πάνω απ' όλα που θα μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις, ένα δυνατό παιδί που θα έχει την ίδια συμπεριφορά είτε παίξει 40 λεπτά είτε παίξει ένα δευτερόλεπτο. Δεν υπάρχει μπασκετμπολίστας που να μην πιστεύει ότι αξίζει να είναι στο παρκέ περισσότερο από τον χρόνο που τον έβαλε ο προπονητής του, αλλά η μεγάλη διαφορά έγκειται στον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο καθένας.

Ο Αντετοκούνμπο λοιπόν είναι ο άνθρωπος του προπονητή ή καλύτερα ο άνθρωπος της ομάδας. Αυτός που θα του εκμυστηρευτείς το πιο μεγάλο μυστικό, γνωρίζοντας πως θα το διαχειριστεί ιδανικά για το καλό του συνόλου. Ο τρόπος που κινήθηκε να απομακρύνει τον Παπαγιάννη, όταν ο νεαρός θύμωσε από την κατά λάθος γονατιά του αντιπάλου του, είναι ένα ακόμη στοιχείο που κάνει τον Μίσσα να νιώθει ασφάλεια για τον άνθρωπο που έχει στο παρκέ. Ξέρει ότι τις βολές μπορεί να μην τις βάλει, ξέρει ότι τα σουτάκια από απόσταση δεν τα έχει, αλλά ξέρει επίσης πως υπάρχουν τρία συγκεκριμένα πράγματα που ο Θανάσης μπορεί να τα κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον σ' αυτή την Εθνική.

Το αγωνιστικό κομμάτι της πρεμιέρας με την Ισλανδία δεν αξίζει να το αναλύσουμε. Ο αντίπαλος δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα συν του γεγονότος ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα παρουσίασε δύο πρόσωπα που ήταν των άκρων. Ενα κάκιστο στο β' 10λεπτο που έλεγες " μα πού πάμε έτσι;" κι ένα πολύ, πολύ καλύτερο στο δεύτερο ημίχρονο που άφησε ελπίδες για τη συνέχεια.

Τι σημαίνει «ελπίδες»; Σε πρώτη φάση να βρεθούμε στη φάση των «8» και από 'κει και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει. Δεν είναι κακό που για πρώτη φορά πάμε με τη λογική " δεν θα μας κρεμάσει και κανένας, αν δεν πάρουμε μετάλλιο", είδαμε άλλωστε τι συνέβη και τις προηγούμενες φορές που ξεκινήσαμε με το μαχαίρι στο λαιμό.

Sport24.gr και 24 Media λοιπόν από σήμερα κι εδώ θα είμαστε για να αναλύουμε και να συζητάμε τα πάντα. Για όσους με γνωρίζουν οι κανόνες του διαλόγου είναι γνωστοί και διατυπωμένοι. Για όσους δεν γνωρίζουν, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως σ' αυτή την στήλη δεν πρόκειται να ασχοληθώ με διαιτησίες, καφριλίκια, ανταλλαγές... πυρών κι αν ήταν φάουλ ή δεν ήταν στην τελευταία φάση ενός αγώνα.

Αποφεύγω τους αφορισμούς και τις κορώνες, εκφράζω τη δική μου άποψη, κι όχι τη σωστή ή λάθος άποψη, και προφανώς είμαι εδώ για να διαβάσω τη δική σας, εφόσον αυτή καταγράφεται με κόσμιο και σοβαρό τρόπο.

Καλή μας αρχή λοιπόν...