Ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι από τις ξεχωριστές περιπτώσεις παραγόντων. Ξεχωριστές για τις εποχές που ζούμε. Μοιάζει περισσότερο με παράγοντες παλιάς κοπής, αυτούς που δεν έβαζαν για να πάρουν, αλλά έβαζαν γιατί έτσι γούσταραν. Δεν ξέρω αν ο Αγγελόπουλος είναι τόσο ρομαντικός όσο δείχνει, είμαι σίγουρος όμως πως αν υπήρχαν παράγοντες με τη δική του φιλοσοφία και άποψη για την ομάδα τους, τότε το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Ο Αγγελόπουλος μπορεί να έχει κάνει ένα εκατομμύριο λάθη στο αγωνιστικό μάνατζμεντ της μπασκετικής ΑΕΚ, να έχασε ένα κάρο χρήματα (ο ίδιος έχει υπολογίσει πως έχει βάλει κοντά στα 9 εκατομμύρια ευρώ) για να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου , αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει έναν φίλαθλο (κι όχι οπαδό) στη σημερινή εποχή.

Πολλές φορές άλλωστε τα «συμφέροντα» ενός φιλάθλου του μπάσκετ κι ενός οπαδού μιας ομάδας δεν ταυτίζονται. Κάθε άλλο. Ο φίλαθλος, για παράδειγμα, δεν βάζει σε προτεραιότητα τον τίτλο, ούτε αισθάνεται το «πρόεδρε, στα τρώνε» όταν χάνει η ομάδα του.

Το πρώτο ζητούμενο για τον φίλαθλο είναι να αισθάνεται πως ο άνθρωπος που βάζει τα λεφτά του σέβεται τον ίδιο, το άθλημα και στο τέλος την ομάδα που υπηρετεί. Για έναν φίλαθλο άλλωστε το άθλημα είναι πάνω από την όποια ομάδα...

Ναι, μπορεί οι οπαδοί της ΑΕΚ να είχαν την απαίτηση από το πρώτο βράδυ να στεφθούν πρωταθλητές ή να νιώσουν την αύρα του '68. Να είχαν την απαίτηση να φτάσουν στην κορυφή γρηγορότερα απ' ό,τι έφτασαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι του Ολυμπιακού. Να μην άντεχαν να βλέπουν την ομάδα τους να χάνει ματς που τα θεωρούσαν σίγουρα και με περίσια ευκολία να φώναζαν το γνωστό «Μάκη, στα τρώνε». Ο φίλαθλος του μπάσκετ όμως έχει περισσότερους από έναν λόγο να αισθάνεται χαρούμενος που ένας άνθρωπος με τη φιλοσοφία του Μάκη Αγγελόπουλου είναι εκεί, πρώτα σεβόμενος το μπάσκετ κι εν συνεχεία σεβόμενος και αναπτύσσοντας το brand της ΑΕΚ.

Ναι, ο Αγγελόπουλος δεν είναι απ' αυτούς που θα επιδιώξει να... βγάλει το μάτι του αντιπάλου για να δει ο ίδιος άσπρη μέρα. Δεν είναι από τους παράγοντες που θα απειλήσει, θα εκβιάσει για να νικήσει. Δεν είναι απ' αυτούς που θα τρέξει πρωινά Τρίτης στην ΚΕΔ για να φέρει τα πάνω – κάτω και να προετοιμάσει την επόμενη διαιτησία. Λάθη; Πολλά, δεκάδες, ίσως περισσότερα απ' όσα του αναλογούσαν στο 3,5 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ΑΕΚ. Εχει χάσει χρήματα; Προφανώς κι έχει χάσει. Αραγε ποιος από τους μεγάλους παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ δεν έχασαν μέχρι να μάθουν; Αντιθέτως, αυτό που δείχνουν τα νούμερα είναι πως ο Μάκης Αγγελόπουλος έφτασε στη βρύση πολύ νωρίτερα απ' ό,τι έφτασαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι στο ξεκίνημά τους.

Οι πρώτοι μπήκαν στον Παναθηναϊκό το 1987, πανηγύρισαν το πρώτο τους τρόπαιο το 1993, σ'εκείνο τον περιβοητο τελικό Κυπέλλου με τον Αρη στο ΣΕΦ. Εξι χρόνια ξόδευαν, ξαναξόδευαν, γνώριζαν ήττες ντροπιαστικές για τα λεφτά που δαπανούσαν, αλλά ήταν εκεί, έμαθαν κι εν συνεχεία έχτισαν τη μεγαλύτερη Αυτοκρατορία στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Το πρώτο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός με τους Γιαννακόπουλους στο τιμόνι το πήρε το 1998, 11 χρόνια μετά την είσοδό τους κι αφού είχαν ξοδευτεί περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ!

Οι Αγγελόπουλοι πέρασαν τα ίδια... Μπήκαν στον Ολυμπιακό το 2006, χαμογέλασαν για πρώτη φορά στον τελικό Κυπέλλου του 2010, για να ακολουθήσει το πρωτάθλημα του 2012 και η Ευρωλίγκα την ίδια χρονιά. Οσο για λεφτα; Αμέτρητα...

Ο Μάκης Αγγελόπουλος λοιπόν που έχει δεχτεί αυστηρότατη κριτική για τις (λανθασμένες) κινήσεις του κατά καιρούς, τα κατάφερε πολύ νωρίτερα. Μπήκε στην ΚΑΕ ΑΕΚ τον Οκτώβριο του 2014 και πριν καν συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια, κατάφερε αυτό που κατάφεραν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι στην 6ετία και την 4ετία αντίστοιχα...

Ο Αγγελόπουλος είχε ανέκαθεν τον σεβασμό και την εκτίμηση των φίλων της ΑΕΚ, αλλά κέρδισε και τον τελευταίο φίλαθλο του μπάσκετ με την απόφασή του να ισχυροποιήσει το brand της ΑΕΚ όχι μέσω τίτλων, αλλά μέσω της ιδέας για την ταινία του '68 .

Ηταν μια απόδειξη πως για να μεγαλώσει ένα brand, για να δημιουργήσει γεννιές φιλάθλων δεν χρειάζονται απαραίτητα τρόπαια και διακρίσεις. Ηταν μια απόδειξη πως υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι για να δώσεις το ερέθισμα σε έναν γονιό να πάρει το παιδί του από το χέρι και να του δώσει ένα πειστικό επιχείρημα, ακόμη κι αν η ομάδα του δεν κερδίζει, ακόμη κι αν τα παιδιά αρέσκονται να είναι με τους νικητές κι όχι με τους χαμένους. Η κληρονομιά που αφήνει ο Αγγελόπουλος στην μπασκετική ΑΕΚ είναι μεγάλη και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη, αν συνοδευτεί με διακρίσεις σαν αυτή του Κυπέλλου. Τι μένει; Η υποχρέωση του κόσμου... Δεν αξίζει ούτε στην ΑΕΚ, ούτε στον Αγγελόπουλο να παίζει μπροστά σε 1.000 άτομα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι...

Photo credits: eurokinissi.gr