Το Ντομρεμί - Λα Πουσέλ, γενέτειρα της Ιωάννας της Λωραίνης, απέχει 130 χιλιόμετρα από το Ζεφ, μια κωμόπολη εφτά χιλιάδων κατοίκων, στην οποία είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας ο Μισέλ Φρανσουά Πλατινί, σαν σήμερα (21/06) πριν από 60 χρόνια.

Και αν στα δώδεκα της, η Ιωάννα ένιωσε το θεϊκό κάλεσμα μέσα από ένα αποκαλυπτικό όραμα, ο Μισέλ δεν χρειάστηκε κανένα όραμα για να γνωρίζει από πιτσιρικάς ότι η μπάλα θα ήταν η αχώριστη σύντροφός του, επηρεασμένος ίσως και από τον μπαμπά Άλντο, έστω και αν εκείνος ακολούθησε καριέρα καθηγητή μαθηματικών και ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής.

Για την ξεχωριστή σχέση του Πλατινί με την μπάλα έμαθε από νωρίς και η αδελφή του, αφού ο Μισέλ άλλαζε την ώρα στο ρολόι της κουζίνας και την έκανε να πιστεύει ότι ήταν μισή ώρα αργότερα, ώστε να πηγαίνουν νωρίτερα στο σχολείο, όπου είχε την ευκαιρία να τελειοποιήσει την τεχνική του στο ποδόσφαιρο!

Στα μέσα της δεκαετίας του '70, μάλιστα, πήγε από τη Νανσί στην γερμανική Ζααρμπρίκεν για να περάσει ένα δοκιμαστικό, με σκοπό να αγωνιστεί στην Μπούντεσλιγκα. «Είναι υπερβολικά χοντρός» αποφάνθηκε ο προπονητής Σλόμπονταν Τσέντιτς, ο οποίος δεν έκανε ποτέ σπουδαία καριέρα στους πάγκους και μέχρι σήμερα θα αναρωτιέται τι δεν είδε για να κρατήσει στην ομάδα του έναν από τους κορυφαίους μπαλαδόρους που έβγαλε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

«Δεν θεωρούσα εγώ τον εαυτό μου ως τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Ήμουν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο»

Αυτό, μάλιστα, δεν ήταν το πρώτο δοκιμαστικό όπου «απέτυχε» ο Πλατινί, αφού είχε προηγηθεί ένα στην Μετς, πριν καταλήξει στη Νανσί. Εκείνες τις ημέρες έκανε τρομερή ζέστη, τα έδωσε όλα και, στις καρδιολογικές εξετάσεις που ακολούθησαν, ακριβώς λόγω της κούρασης του, η καρδιά του πήγαινε με «χίλια». Τον έστειλαν να κάνει επιπλέον εξετάσεις και οι γιατροί θεώρησαν ότι κάτι έτρεχε με την καρδιά του, σε σημείο που να του πουν ότι υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια, κινδύνευε και πιθανόν να έπρεπε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, πριν καλά καλά το αρχίσει. Ευτυχώς, δεν τους άκουσε.

Στη συνέχεια, υπέγραψε προσύμφωνο με την Ίντερ, αλλά τότε υπήρχαν περιορισμοί για τις μετακινήσεις των ποδοσφαιριστών, παρέμεινε στην Γαλλία, μετακόμισε στην Σεντ Ετιέν και, όταν έπαψαν οι περιορισμοί, οι «νερατζούρι» είπαν πως δεν ενδιαφέρονταν πια.

Και, κάπως έτσι, φόρεσε τα ασπρόμαυρα της Γιουβέντους, γράφοντας ιστορία με την ομάδα του Τορίνο, παρ' ότι τον προσέγγισαν και οι ομάδες από την Αγγλία (Άρσεναλ και Τότεναμ), αλλά τις απέρριψε γιατί υπήρχαν πολλά παιχνίδια μέσα στην σεζόν και ο Μισέλ ήθελε να έχει χρόνο για να τον αφιερώνει στην οικογένειά του.

« Ξεκίνησα να παίζω στον μεγαλύτερο σύλλογο της επαρχίας της Λωραίνης, πήγα στον μεγαλύτερο σύλλογο της Γαλλίας και κατέληξα στον μεγαλύτερο σύλλογο του κόσμου» λέει ο ίδιος για την πορεία του, η οποία σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τους πολλούς τραυματισμούς που ταλαιπώρησαν τους αστραγάλους τους και τον οδήγησαν σε ένα πολύ πρόωρο φινάλε, μόλις στα 32 του χρόνια.

Ήμουνκουρασμένος.Ήταν η κατάλληλη στιγμή. Παίζαμε έναν αγώνα πρωταθλήματος με την Σαμπντόρια και ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι έχασα αυτό το κάτι παραπάνω και είπα στον εαυτό μου: 'Αυτό ήταν, τελειώσαμε'» θυμάται για το ματς που αποτέλεσε την αρχή του τέλους μιας λαμπρής καριέρας με 655 παιχνίδια, 354 γκολ, τρία πρωταθλήματα (ένα στην Γαλλία με την Σεντ Ετιέν και δύο στην Ιταλία), δύο Κύπελλα (ένα στην Γαλλία με τη Νανσί και ένα στην Ιταλία), το ματωμένο Κύπελλο Πρωταθλητριών στο «Χέιζελ» των Βρυξελλών, ένα Κυπελλούχων, ένα Διηπειρωτικό και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης, όλα αυτά με την Γιούβε.

«Ξεκίνησα να παίζω στον μεγαλύτερο σύλλογο της επαρχίας της Λωραίνης, πήγα στον μεγαλύτερο σύλλογο της Γαλλίας και κατέληξα στον μεγαλύτερο σύλλογο του κόσμου»

Και, βεβαίως, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 με τους «τρικολόρ», όπου σημείωσε συνολικά εννέα γκολ στην τελική φάση, επίδοση που παραμένει απρόσιτη μέχρι σήμερα.

Και όμως, εκείνη η διοργάνωση, με αποκορύφωμα τον τελικό με την Ισπανία, δεν θεωρούνται τα κορυφαία που έχει ζήσει ο πρώτος παίκτης που κατέκτησε τρεις διαδοχικές χρονιές την «Χρυσή Μπάλα» (1983, 1984, 1985), βγήκε καλύτερος παίκτης του κόσμου σε δύο σερί χρόνια (1984, 1985) και, λίγο υπεροπτικά ενδεχομένως, έχει δηλώσει για εκείνη την εποχή ότι « δεν θεωρούσα εγώ τον εαυτό μου ως τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Ήμουν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο».

«Ήμουν απαίσιος στις ήττες. Και ακόμα είμαι. Απλά μισώ να χάνω και δεν είμαι καλός στο να συζητήσεις μαζί μου όταν έχω χάσει»

Το αξέχαστο παιχνίδι στην καριέρα του Πλατινί συνοδεύτηκε από, πιθανότατα, την πιο πικρή ήττα της καριέρας του! Ήταν 8 Ιουλίου του 1982 και στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» της Σεβίλλης, η Γαλλία λύγιζε στα πέναλτι κόντρα στην Δυτική Γερμανία, χάνοντας μια ιστορική ευκαιρία για να βρεθεί στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου περίμενε η Ιταλία.

Το δολοφονικό χτύπημα του τερματοφύλακα Χάραλντ Σουμάχερ στον Πατρίκ Μπατιστόν που έμεινε ατιμώρητο και, επί της ουσίας, έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των Γερμανών, δεν είναι αρκετό για να αλλάξει γνώμη στον Πλατινί.

Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή στην ζωή μου ως αθλητής. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν η σπουδαιότερη ανάμνησή μου στο ποδόσφαιρο, ακόμα και αν χάσαμε. Ήταντοπιοκαταπληκτικό παιχνίδι(σ.σ.ένα συναρπαστικό3 - 3στηνπαράταση,μεσυνεχείςεναλλαγές. Τα είχε όλα, ήταν το απόλυτο δράμα. Ήταν καλύτερο από οποιαδήποτε ταινία, οποιαδήποτε θεατρική παράσταση, οποιαδήποτε νουβέλα» θυμάται για εκείνη την βραδιά, η οποία ολοκληρώθηκε με μια 20λεπτη σιωπή στα αποδυτήρια, γεμάτη οργή και έντονα συναισθήματα για όλους και ειδικά για εκείνον που, όπως συνέβη σε ΟΛΑ τα Μουντιάλ που έπαιξε, το έκανε με ενοχλήσεις.

Μόνο στοEuro84 που κατέκτησε, δεν είχε προβλήματα. Και, στην τελευταία μεγάλη διοργάνωση όπου πήρε μέρος, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, εκεί όπου διαπίστωσε ότι πλέον δεν ήταν ο κορυφαίος, αφού αυτόν τον τίτλο τον πήρε ένας βραχύσωμος αρτίστας - αλήτης με το όνομα Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έπαιξε ξανά τραυματίας.

Ανήμερα των 31ων γενεθλίων του, μάλιστα, βίωσε ξανά ένα καρουσέλ συναισθημάτων, αφού έχασε πέναλτι στην ψυχοφθόρο διαδικασία με την Βραζιλία, αλλά εν τέλει η Γαλλία πήρε την πρόκριση για τα ημιτελικά όπου πάλι η Γερμανία, ναι πάλι αυτή, της έκλεισε τον δρόμο προς τον τελικό.

« Ήμουναπαίσιοςστιςήττες.Καιακόμαείμαι.Απλά μισώ να χάνω και δεν είμαι καλός στο να συζητήσεις μαζί μου όταν έχω χάσει» η ειλικρινής αυτό - ψυχανάλυση από έναν νικητή, απίστευτα εγωιστή και γεννημένο ηγέτη, ο οποίος είναι ικανός να «σκοτώσει» για την οικογένειά του.

Απ' όσο ξέρουμε, δεν το έχει κάνει ποτέ, αν και κάποτε έφτασε στο σημείο να «διώξει» συμπαίκτη του από την εθνική ομάδα. Ο Ζαν Φρανσουά Λαριός, ένας προικισμένος ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε να κάνει πολύ μεγαλύτερη καριέρα από αυτή που τελικά έκανε, φέρεται (γιατί δεν αποδείχθηκε ποτέ) να υπέπεσε σε θανάσιμο αμάρτημα: Σύναψε παράνομο δεσμό με την Κριστέλ, σύζυγο του συμπαίκτη του σε Σεντ Ετιέν και «τρικολόρ», Μισέλ Πλατινί!

Και ενώ αρχικά ο απατημένος (;) σύζυγος έδειξε μεγαλείο ψυχής και αποδέχθηκε να συνεχίζει να αγωνίζεται με τον Λαριός, φέρεται στη συνέχεια να ξεκαθάρισε στον Μισέλ Ινταλγκό ότι δεν μπορούσε να τον βλέπει άλλο δίπλα του στα αποδυτήρια των «τρικολόρ». Και, κάπως έτσι, η καριέρα του Λαριός στην εθνική ομάδα κράτησε μόλις για 17 παιχνίδια. Οι δύο τους δεν μίλησαν ποτέ ξανά έκτοτε.

Ο «Platoche» συνέχιζε να «μιλάει» μέσα στο γήπεδο και, όταν αποφάσισε (πρόωρα, τα είπαμε και πριν) να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ασχολήθηκε αμέσως με την προπονητική. Και δεν το έκανε ξεκινώντας από τα χαμηλά και ανεβαίνοντας σταδιακά, αλλά έπεσε κατευθείαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας το τιμόνι της εθνικής ομάδας, διαδεχόμενος τον άλλοτε συμπαίκτη του και καλό του φίλο, Ανρί Μισέλ!

Η θητεία του στο τιμόνι των «τρικολόρ» έχει σημαδευτεί από την αποτυχημένη παρουσία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992, αλλά και τον αποκλεισμό - σοκ από το Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών, εξαιτίας εκείνο του ιστορικού γκολ του Εμίλ Κονσταντίνοφ στον αγώνα με την Βουλγαρία στο «Παρκ ντε Πρενς».

Θα περίμενε κανείς ότι η ενασχόληση του Πλατινί με το ποδόσφαιρο θα συνεχίζονταν με μια καριέρα προπονητή σε συλλογικό επίπεδο. Ίσωςνατοπερίμενανόλοι,εκτόςαπότονίδιο! « Ποτέδεν θέλησακάτιτέτοιο.Είχα μπουχτίσει με τις καθημερινές προπονήσεις και την πίεση των αγώνων. Η θητεία μου στην εθνική ομάδα μου επιβεβαίωσε αυτό που ήδη σκεφτόμουν: Ότι δεν ήθελα να γίνω προπονητής σε σύλλογο, ούτε όταν η Ρεάλ Μαδρίτης και άλλες ομάδες μου ζήτησαν να τις αναλάβω» αποκαλύπτει ο Γάλλος ποδοσφαιράνθρωπος, ο οποίος βεβαίως δεν έμεινε μακριά από την μπάλα. Είπαμε, είναι η αχώριστη σύντροφός του από μικρό παιδί.

Και μπορεί με την Κριστέλ, μητέρα των δύο παιδιών του (Λοράν και Μαρίν) και σύζυγό του εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, να βρέθηκε μια ανάσα από το διαζύγιο λόγω Λαριός, αλλά την ασπρόμαυρη θεά του δεν την αποχωρίστηκε ποτέ.

Μικρός, είχε στερηθεί πολλά για να παίξει μπάλα. Δεν έζησε ποτέ ως ένας απλός, νεαρός άνδρας. Προπονήσεις, ταξίδια, αγώνες, αυστηρή δίαιτα, ελάχιστα ξενύχτια (έστω και αν υπήρξε καπνιστής από μικρός), πάντα υπό την στενή παρακολούθηση των ΜΜΕ, αποφάσισε πριν καν κλείσει τα 40, ότι θα αφιερώσει χρόνο στην οικογένειά του, στον ίδιο και θα συνεχίζει να ασχολείται με την μπάλα, αλλά πλέον ως παράγοντας.

Ένιωθε την ανάγκη να της επιστρέψει μερικά από τα πολλά που του είχε δώσει και, αρχικά, το έκανε ως πρόεδρος, μαζί με τον Φερνάντ Σαστρ, της οργανωτικής επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας το 1998.

Ο ποδοσφαιριστής Μισέλ έχει δώσει την θέση του στον παράγοντα Πλατινί, που μαθαίνει να είναι διπλωμάτης, να κάνει δημόσιες σχέσεις, να ποζάρει χαμογελαστός δίπλα σε άλλους παράγοντες που ίσως να μην ξανάβλεπε ποτέ, πάντα όμως με αυτή την ποδοσφαιρική αθωότητα, αυτόν τον ρομαντισμό που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα, έστω και αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, όταν μιλάμε για τον πιο ισχυρό άνδρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

« Το ποδόσφαιρο παραμένει πρωτίστως ένα σπορ και στηρίζεται σε αρχές. Αντοποδόσφαιρο καθοδηγείτιςεπιχειρήσεις,τότεμιαχαρά.Αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουμε τις επιχειρήσεις να καθοδηγήσουν το ποδόσφαιρο» έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή του ο Πλατινί, σε μια μάλλον ουτοπική προσέγγιση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, την οποία παραδέχεται πιθανότατα και ο ίδιος, ειδικά από την στιγμή που εξελέγη πρόεδρος τηςUEFA.

« Τα μαλλιά μου πέφτουν, έκανα κοιλίτσα, ήρθε η ώρα να γίνω πρόεδρος» έλεγε αστειευόμενος, λίγο καιρό πριν, τον Ιανουάριο του 2007 και με τις πλάτες του Μπλάτερ, επικρατήσει του επί 16 χρόνια προέδρου (και παραδοσιακού εχθρού του Σεπ), Σουηδού Λέναρτ Γιόχανσον, με 27 ψήφους έναντι 23 (δύο άκυρα).

« Είναι λαϊκιστής και αυτό το διαπίστωνες μόλις λίγα λεπτά μετά την εκλογή του» εξηγεί ο αρχισυντάκτης του αθλητικού τμήματος του «BBC», Μιχίρ Μπόσε, για τον νικητή των εκλογών, οι προτεραιότητες του οποίου ήταν: Να αναγνωριστεί το ειδικό στάτους του ποδοσφαίρου στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, να αναπτυχθούν καλύτερα όλες οι διοργανώσεις τηςUEFA, πέραν του Τσάμπιονς Λιγκ, να καταπολεμήσει ρατσισμό, ξενοφοβία και απάτη, να μειώσει τους εκπροσώπους των ομάδων ανά χώρα στο Τσάμπιονς Λιγκ έως τρεις το πολύ και να βελτιώσει την συνεργασία με τηνFIFA.

Ο ίδιος δικαιολογεί την παραμονή του λέγοντας πως « ακόμα αγαπώ το παιχνίδι και γι' αυτό έμεινα στηνUEFA. Πάντα πρέπει να προστατεύω το ποδόσφαιρο. Όλες οι αποφάσεις που παίρνω είναι για το καλό του ποδοσφαίρου».

Από τον Ιανουάριο του 2007 στο Ντίσελντορφ, έως τις 24 του περασμένου Μαρτίου στην Βιέννη, όπου επανεξελέγη δια βοής για την τρίτη του θητεία ως πρόεδρος τηςUEFA, τα έσοδα της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας έχουν περάσει από τα 895,5 εκατομμύρια ευρώ στα 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ και για την επόμενη σεζόν φιλοδοξεί να φτάσουν τα 4,6 δισεκατομμύρια (!), λόγω και της (μάλλον υπερβολικής) αύξησης του αριθμού των συμμετεχόντων στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, από τις 16 στις 24.

«Όσο βρίσκομαι εδώ γύρω, θα ήθελα απλά ο κόσμος να έχει μια καλή εντύπωση από αυτό που προσπαθώ να κάνω. Αλλά όταν φύγω, ποιος νοιάζεται; Άσε τους να πιστεύουν ότι θέλουν!»

Την ώρα που αυξάνονται τα έσοδα, όμως, μεγαλώνουν παράλληλα οι σκιές, οι υπόνοιες για «στημένα» παιχνίδια, το χάσμα μεταξύ των μεγάλων και των μικρών, οι διακρίσεις ως προς την αντιμετώπιση όσων παραβαίνουν τοFinancialFairPlay(ιδανικό ελεγκτικό μέτρο, εφόσον όμως εφαρμοστεί πλήρως και σωστά).

Μέσα σε όλα αυτά, ο Πλατινί ακολουθεί την ρήση περί πρώτου στο χωριό και όχι δεύτερου στην πόλη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον προτρέπουν να διεκδικήσει την προεδρία τηςFIFA, ειδικά τώρα που η εικόνα του άλλοτε φίλου του, Σεπ Μπλάτερ, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα με τα διαδοχικά σκάνδαλα διαφθοράς.

« Εγώ είμαι ο μοναδικός που μπορεί να νικήσει τον Μπλάτερ» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα. Στις πρόσφατες εκλογές τηςFIFAστήριξε δημοσίως τον Πρίγκιπα της Ιορδανίας, Αλί Μπιν Αλ Χουσεΐν, υποστηρίζοντας ότι ο Μπλάτερ, πριν από τις προηγούμενες εκλογές, του είχε υποσχεθεί πως δεν θα διεκδικήσει ξανά την προεδρία, σε αντάλλαγμα την στήριξή του.

Για τον Πλατινί, οι αμφιβολίες αφορούν την επιλογή του να στηρίξει την υποψηφιότητα του Κατάρ για το Μουντιάλ του 2022, μια «σκιά διαφθοράς» που ο ίδιος διώχνει, λέγοντας απλά ότι το ψήφισε γιατί η Ευρώπη έχει διοργανώσει πολλά Παγκόσμια Κύπελλα και πρέπει να το κάνουν και άλλες ήπειροι.

Ο πρώτος πρώην, σπουδαίος ποδοσφαιριστής που ηγείται διεθνούς οργανισμού, ξεκαθαρίζει μέχρι και σήμερα ότι « δεν θέλω οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών ή οι νεόπλουτοι να καταλάβουν το ποδόσφαιρο», αλλά οι προσπάθειές του δείχνουν να πέφτουν στο κενό.

Ακόμα και έτσι, όμως, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως είμαστε μπροστά σε μια από τις πλέον πολύπλευρεςποδοσφαιρικές προσωπικότητες της ιστορίας. Μεγάλος ποδοσφαιριστής, αποτυχημένος προπονητής, παράγοντας με πολλούς υποστηρικτές, αλλά και πολέμιους. Πως θέλει ο ίδιος να τον θυμούνται; « Όσο βρίσκομαι εδώ γύρω, θα ήθελα απλά ο κόσμος να έχει μια καλή εντύπωση από αυτό που προσπαθώ να κάνω. Αλλά όταν φύγω, ποιος νοιάζεται; Άσε τους να πιστεύουν ότι θέλουν!» ξεκαθαρίζει.