Το βιβλίο του Φούριο Ζάρα για την ιστορική επιτυχία της Ελλάς Βερόνα ήταν χαρακτηριστικός: "Μα, συνέβη στα αλήθεια;". Κάτι ανάλογο λέμε για την φετινή πορεία της Λέστερ, όπως είπαμε στο παρελθόν για την Λάρισα, για την Καϊζερσλάουτερν του Ότο Ρεχάγκελ ή, οι παλαιότεροι, για τη Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ. Ωραίες ποδοσφαιρικές εκπλήξεις που σπάνε την ρουτίνα και αποδεικνύουν ότι γίνονται και (ποδοσφαιρικά) θαύματα (vids+pics)

ΝΟΤΙΓΧΑΜ ΦΟΡΕΣΤ (1977/78)

Την τελευταία φορά που τα Ανατολικά Μίντλαντς, απ' όπου προέρχεται και η Λέστερ, χάρισαν πρωταθλήτρια στην Αγγλία, η θριαμβεύτρια - έκπληξη (και τότε έκανε το «μπαμ») ήταν η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος προσπάθησε να μάθει ποδόσφαιρο στους Άγγλους με επικότερη ατάκα όλων το «αν ο Θεός ήθελε από εμάς να παίξουμε ποδόσφαιρο στα σύννεφα, θα έβαζε το χορτάρι εκεί ψηλά». Το ακούτε εσείς εκεί στο Νησί;

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Αγγλία, όπου οι εκπλήξεις έχουν πάντα μια διαφορετική, ξεχωριστή αύρα. Γιατί εκεί ζουν το ποδόσφαιρο όπως πρέπει να είναι, με τα καλά και τα άσχημά του.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με μια ομάδα γεμάτη ποδοσφαιριστές που οι άλλοι δεν ήθελαν, προερχόμενη από την δεύτερη κατηγορία και κάνοντας προπονήσεις σε γήπεδο που μοιράζονταν με αγελάδες (!), όπως εξηγεί ο Βιβ Άντερσον, ο πρώτος μαύρος που φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Αγγλίας και, ειδικά στα πρώτα του χρόνια, άκουγε διαρκώς ρατσιστικά συνθήματα εις βάρος του. Και αυτά, όμως, τα ξεπέρασαν οι «ξυλοκόποι», οι οποίοι τερμάτισαν με διαφορά εφτά βαθμών από την δεύτερη Λίβερπουλ (προσοχή, όταν η νίκη έδινε ακόμα δύο βαθμούς), με καμία ήττα εντός έδρας και μόλις τρεις συνολικά, σε 42 ματς!

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Αυτοί οι 16 - 18 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι την επόμενη σεζόν ολοκλήρωσαν ένα απίστευτο σερί 42 αγώνων χωρίς ήττα (21 νίκες - 21 ισοπαλίες), το οποίο έσπασε η Άρσεναλ μόλις το 2004. Και, πάνω απ' όλους, ο τεράστιος Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος έκανε ακόμα μεγαλύτερο τον μύθο της Φόρεστ στη συνέχεια, με την κατάκτηση δύο διαδοχικών Κυπέλλων Πρωταθλητριών. Απλά, μοναδικός.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Ο αμίμητος Μπράιαν Κλαφ, ο Μουρίνιο πριν από τον Μουρίνιο, μια ξεχωριστή προσωπικότητα και χαρισματικός προπονητής. Γιατί «δικός μας άνθρωπος»; Γιατί τον Φεβρουάριο του 1980 είχε συζητήσει με τον Ολυμπιακό, αλλά τελικά δεν ήρθε στην χώρα μας. Το φαντάζεστε; Λογικά, θα τον είχαμε βγάλει άχρηστο, «μυρωδιά» και άμπαλο μέσα σε λίγες ημέρες.

ΑΛΚΜΑΑΡ (1980/81)

Τα αδέλφια Κλάας και Σέες Μόλενααρ υπήρξαν ποδοσφαιριστές στα νιάτα τους, έκαναν περιουσία με μια αλυσίδα οικιακών συσκευών, αλλά το μικρόβιο της μπάλας δεν βγήκε ποτέ από μέσα τους. Την δεκαετία του '70 ανέλαβαν τις τύχες της Αλκμάαρ, στην οποία είχαν παίξει κιόλας, την έβγαλαν από την λάσπη και την οδήγησαν, μεταξύ άλλων, σε ένα ιστορικό πρωτάθλημα. Πότε έκανε ριπίτ η ΑΖ; Μόλις 28 χρόνια αργότερα, το 2009, με προπονητή τον Λουίς φαν Χάαλ.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Ολλανδία όπου, από τα 117 πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί, ο Άγιαξ έχει 33, η Αϊντχόφεν 22 και η Φέγενορντ 14. Την εποχή που το πέτυχε η Αλκμάαρ, η «αγία τριάδα» του τοπικού ποδοσφαίρου είχε μοιραστεί τους προηγούμενους 16 τίτλους.\

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Χτίζοντας μια ομάδα από το 1978, η οποία έφτασε στο πικ της εκείνη την σεζόν, όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα με δώδεκα βαθμούς διαφορά από τον Άγιαξ, με 27 νίκες και μόλις μια ήττα σε 34 αγώνες και επίδοση - ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου με 101 γκολ ενεργητικό. Συν τοις άλλοις, κατέκτησε και το Κύπελλο, ενώ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασε από την Ίπσουιτς. Παραλίγο να τα πάρει όλα και να φύγει εκείνη την σεζόν!

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Κατά κύριο λόγο, ο Γερμανός προπονητής Γκέοργκ Κέσλερ, ο οποίος είχε υπό τις οδηγίες του ένα σύνολο γεμάτο δίψα και ταλέντο, όπου ξεχώριζαν ο επιθετικός Κέες Κιστ, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Αλκμάαρ, ο μέσος Γιαν Πέτερς και οι αμυντικοί Ούγκο Χόβενκαμπ - Τζον Μέτγκοντ.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Ο Κέσλερ, σε ηλικία 52 ετών και έχοντας ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα στο Βέλγιο και την Ολλανδία (με την Αλκμάαρ, βεβαίως, το τελευταίο), ήρθε την σεζόν 1984-85 στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού, όπου όμως δεν ευδοκίμησε. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα.

Το σημείο με την στέψη της πρωταθλήτριας, από εκτενές ντοκιμαντέρ για τα «χρυσά χρόνια» της Αλκμάαρ

ΕΛΛΑΣ ΒΕΡΟΝΑ (1984/85)

Η«Ελλάδα»στηνκορυφή!«Δεν μετάνιωσα που δεν έπαιξα ποτέ σε μεγάλη ομάδα, γιατί εκείνη η Βερόνα ήταν η μεγαλύτερη όλων». Η ατάκα του Πρέμπεν Έλκιερ Λάρσεν αποτυπώνει την πίστη και την «τρέλα» εκείνης της ομάδας η οποία, κατά σύμπτωση (;), πήρε το πρώτο πρωτάθλημα στην Ιταλία όπου οι διαιτητές επιλέγονταν με κλήρωση και όχι με ορισμό, όπως γίνονταν μέχρι τότε. Το στοιχηματικό σκάνδαλο που είχε συγκλονίσει λίγα χρόνια νωρίτερα το κάλτσιο οδήγησε τις ποδοσφαιρικές Αρχές σε μια προσπάθεια για μια νέα αρχή. Και η Βερόνα φρόντισε να φέρει νέο, φρέσκο άνεμο.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Ιταλία, η οποία την δεκαετία του '80 είχε το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, προσελκύοντας τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη και με τεράστια (για την εποχή) ποσά για μεταγραφές. Εκείνη την εποχή κυριαρχούσε η Γιουβέντους των Πλατινί - Μπόνιεκ και των πολλών Ιταλών διεθνών (παγκόσμιων πρωταθλητών το 1982), η οποία είχε κατακτήσει τα οκτώ από τα 13 πρωταθλήματα που είχαν προηγηθεί.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με άγνοια κινδύνου, δείχνοντας τον δρόμο από την πρεμιέρα, όπου νίκησε μια Νάπολι στην οποία έκανε ντεμπούτο ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (τους τίτλους της Νάπολι δεν τους βάζουμε ως «μπαμ», γιατί απλούστατα υπήρχε ο Ντιέγκο!). Η νίκη επί της Γιουβέντους, σε έναν αγώνα όπου ο σκόρερ Έλκιερ Λάρσεν σκόραρε χωρίς παπούτσι (!) ήταν η επιβεβαίωση ότι η ομάδα του Οσβάλντο Μπανιόλι ήταν ικανή για πολλά. Τερμάτισε πρώτη με 15 νίκες, 13 ισοπαλίες και μόλις δύο ήττες, τέσσερις βαθμούς πάνω από την Τορίνο.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Το σύνολο, αλλά με ηγέτες τον Γερμανό «πολυθεσίτη» Χανς Πέτερ Μπρίγκελ και τον χαρισματικό Δανό Έλκιερ Λάρσεν, ο οποίος κάπνιζε τριάντα τσιγάρα την ημέρα, τον βάφτισαν «Δήμαρχο» στην Βερόνα και, όταν έβγαινε βόλτα, δεν πλήρωνε ποτέ τίποτα και πουθενά. Ήτανόλακερασμένα.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Μα η ίδια η ομάδα, η οποία πήρε το όνομα «Ελλάς» ύστερα από αίτημα του καθηγητή αρχαίων ελληνικών των φοιτητών που ίδρυσαν τον σύλλογο το 1903. Ελλάς, Ελλάς!

ΛΑΡΙΣΑ (1987/88)

Πόσο μακρινό φαντάζει εκείνο το πρωτάθλημα, την εποχή όπου πλέον κυριαρχούν οι αμφίβολης αξίας κοινοτικοί και το τοπικό στοιχείο στις ομάδες έχει εξασθενήσει απελπιστικά. Μια Λάρισα γεμάτη τοπικά ταλέντα έκανε ένα «μπαμ» άνευ προηγουμένου, στην πιο όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία που έλαβε ποτέ χώρα στην πρώτη κατηγορία του ελληνικού αθλητισμού.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Ελλάδα της κυριαρχίας του ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ), το οποίο έχει κατακτήσει τα 73 από τα 79 πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί. Το πιο ιδιαίτερο, το πιο ξεχωριστό πρωτάθλημα της ιστορίας, αφού το πήρε μια ομάδα που δεν εδρεύει σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Μας λείπουν τέτοιες στιγμές και φαντάζει απίθανο να τις ξαναζήσουμε.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με προπονητή τον πολύπειρο, ενθουσιώδη και «δάσκαλο» Γιάτσεκ Γκμοχ, με μια ομάδα γεμάτη ταλέντο (Κολομητρούσης, Βαλαώρας, Μητσιμπόνας, Γκαλίτσιος κ.ά.), ηγέτη τον υπέρ - ταλαντούχο Βασίλη Καραπιάλη και πρώτο σκόρερ τον Μιχάλη Ζιώγα, η οποία δεν έχασε στο «Αλκαζάρ» (14 νίκες - μια ισοπαλία) και τερμάτισε τρεις βαθμούς πάνω από την ΑΕΚ, με πέμπτο τον Παναθηναϊκό και όγδοο (!) τον Ολυμπιακό.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Κατά κύριο λόγο, ο Γκμοχ, ο οποίος έφερε την εννέα νέους παίκτες στην ομάδα, η οποία ξεκίνησε από το μηδέν, όπως εξηγεί ο Πολωνός για μια προσπάθεια γεμάτη υγεία που έστεψε πρωταθλήτρια, για πρώτη (και τελευταία;) φορά μια ομάδα από την περιφέρεια.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Όλοι, αφού η πλειοψηφία των πρωταγωνιστών είναι ή ήταν πατριωτάκια μας. Αδίκως, πάντως, το πρωτάθλημα αυτό έμεινε στην ιστορία και ως «το πρωτάθλημα του Τσίγκοφ». Του Βούλγαρου επιθετικού που βρέθηκε θετικός στην αντιβηχική ουσία κωδεΐνη. Βάσει των ισχυόντων κανονισμών, η Λάρισα τιμωρήθηκε με αφαίρεση τεσσάρων βαθμών, με αποτέλεσμα ολόκληρη η πόλη να βγει στους δρόμους και να αποκλείσει την Εθνική Οδό και την σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας - Θεσσαλονίκης. Ο υφυπουργός Αθλητισμού Σήφης Βαλυράκης παρεμβαίνει και αλλάζει το άρθρο 32 του ΚΑΠ, το οποίο εναρμονίστηκε με τη νομοθεσία όλων των χωρών-μελών της ΟΥΕΦΑ, όπου η ομάδα δεν φέρει ευθύνη και δεν τιμωρείται σε περίπτωση ντοπαρισμένου παίκτη της.

ΚΑΪΖΕΡΣΛΑΟΥΤΕΡΝ (1997/98)

Ποτέ στο παρελθόν, μια νεοφώτιστη ομάδα δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα στην πρώτη σεζόν της επιστροφής της στην μεγάλη κατηγορία. «Αυτό είναι κάτι που δεν θα συμβεί ξανά» έλεγε ο Ότο Ρεχάγκελ όταν σήκωνε την «σαλατιέρα» της Μπούντεσλιγκα με την Καϊζερσλάουτερν. Από τότε έχει επιβεβαιωθεί πανηγυρικά και, λογικά, θα επιβεβαιώνεται για πολλά, πολλά ακόμα χρόνια.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Γερμανία, όπου η Μπάγερν Μονάχου είχε κατακτήσει τα πέντε από τα προηγούμενα έξι πρωταθλήματα και εφτά στα προηγούμενα έντεκα, ούσα η απόλυτη κυρίαρχη. Παραδοσιακές δυνάμεις όπως το Αμβούργο και η Γκλάντμπαχ ακολουθώντας τους Βαυαρούς, με μια «σφήνα» της Βέρντερ Βρέμης.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με άγνοια κινδύνου, αφού είχε μόλις επανέλθει στην πρώτη κατηγορία και ο ρεαλιστικός πρώτος στόχος ήταν η εξασφάλιση της παραμονής. Όταν, όμως, έκανε πρεμιέρα με νίκη επί της πανίσχυρης Μπάγερν, άρχισε να σκέφτεται αλλιώς. Και τα κατάφερε περίφημα, κατακτώντας τον τίτλο με μόλις τέσσερις ήττες σε 34 αγωνιστικές, δύο βαθμούς πάνω από την Μπάγερν.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Κατά κύριο λόγο, ο αναμορφωτής Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος έπεισε τον 37χρονο αρχηγό Αντρέας Μπρέμε να μην σταματήσει το ποδόσφαιρο ώστε να ηγηθεί της ομάδας, στην οποία καθιέρωσε έναν νεότατο ταλαντούχο ονόματι Μίχαελ Μπάλακ και δημιούργησε ένα σύνολο που ήξερε τι ήθελε και, κυρίως, πώς να το πάρει.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Ο «Όθωνας», βεβαίως βεβαίως! Έξι χρόνια πριν από το θαύμα τουEuro2004,oΡεχάγκελ έκανε ένα «μπαμ» που θα μείνει αξέχαστο στην Γερμανία, κάνοντας «προθέρμανση» γι' αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Άνθρωπος των (ποδοσφαιρικών) θαυμάτων, το δίχως άλλο.

ΓΚΕΝΚ (1998/99)

Άγνοια κινδύνου, σκληρή δουλειά και, κάπως έτσι, έγινε το «μπαμ» από την Γκενκ, σε μια χώρα όπου η Άντερλεχτ έχει τον πρώτο λόγο, με «σφήνες» από την Κλαμπ Μπριζ, αλλά και δύο - τρεις ομάδες που φτιάχνουν τα δικά τους, ωραία παραμύθια. Μεταξύ αυτών, η Γκενκ.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στο Βέλγιο, όπου Άντερλεχτ και Κλαμπ Μπριζ είχαν μοιραστεί τα έντεκα από τα 13 πρωταθλήματα που είχαν προηγηθεί, σε ένα «δίπολο» που έχει κυριαρχήσει ιστορικά στην χώρα.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Ούσα ομάδα επί της ουσίας μόλις μιας δεκαετίας, αφού το 1988 δημιουργήθηκε από την συγχώνευση της Τορ Βάτερσαϊ και της Βίντερσλαγκ. Ανέβηκε στην μεγάλη κατηγορία το 1996 και, δύο χρόνια αργότερα, έκανε το «μπαμ», τερματίζοντας πρώτη σε μια κούρσα για τρεις, αφήνοντας δύο βαθμούς πίσω την Κλαμπ Μπριζ και τρεις την Άντερλεχτ, με «καυτό» επιθετικό δίδυμο τους Μπράνκο Στρούπαρ και Σουλεϊμάν Ουλαρέ (18 και 17 γκολ αντίστοιχα) και τρία αδέλφια από την Ισλανδία (!), τους Μπιάρνι, Μπόρντουρ και Γιοχάνες Γκουντγιόνσον.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Ένα καλοδουλεμένο σύνολο, με μπροστάρη τον προπονητή Εμέ Αντενί, ο οποίος πήρε ένα πρωτάθλημα με την Γκενκ, μετακόμισε στην Άντερλεχτ και κατέκτησε άλλα δύο, ήτοι τρία σερί.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Ο Μπέσνικ Χάσι. Όχι, ο Αλβανός άλλοτε αμυντικός μέσος δεν έπαιξε ή προπόνησε ποτέ στην Ελλάδα, αλλά θα έρθει σύντομα στα μέρη μας. Εκτός και αν απολυθεί μέσα τις επόμενες δέκα ημέρες από την τεχνική ηγεσία της Άντερλεχτ, αντιπάλου του Ολυμπιακού στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.

ΜΠΟΑΒΙΣΤΑ (2000/01)

Το 1946 η Μπελενένσες, μια ομάδα από προάστιο της Λισσαβόνας, έσπασε την κυριαρχία της «μεγάλης τριάδας» στην Πορτογαλία και, 55 χρόνια αργότερα (!), τα κατάφερε μια ομάδα του Πόρτο. Η Μποαβίστα σημαίνει «Καλλιθέα» στην τοπική γλώσσα και τέτοια ακριβώς ήταν, μέσα στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο της χώρας. Έκτοτε υποβιβάστηκε, πάλεψε και επέστρεψε εκεί όπου ανήκει.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Πορτογαλία, όπου το «τρίπολο» Μπενφίκα, Πόρτο και Σπόρτινγκ Λισσαβόνας έχει κατακτήσει τα 88 από τα 94 (!) πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, το μέγεθος της επιτυχίας των «πανθήρων».

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με μπροστάρη τον Ζαΐμ Πασέκο, ο οποίος ανέλαβε τον Δεκέμβριο του 1997, εμφύσησε τη νοοτροπία νικητή (Πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο ως ποδοσφαιριστής το 1987) και την αλλαγή διαχείρισης από τον πρόεδρο Ζοάο Λουρέιρο, ο οποίος διαδέχθηκε τον πατέρα του Βαλεντίμ. Πόνταρε στα τμήματα υποδομής, επένδυσε σωστά τα χρήματα που έβγαλε από τις πωλήσεις που έκανε, κατέκτησε Κύπελλο και Σούπερ Καπ στην διάρκεια αυτών των χρόνων και, εν τέλει, έφτασε στο μεγάλο «μπαμ».

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Ο Πασέκο, ο οποίος έφτιαξε μια ομάδα καθ' εικόνα και ομοίωση, ο αποκαλούμενος και «Πλατινί», μπαλαδόρος Έρβιν Σάντσες και ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που «πέθαιναν» σε κάθε ματς για να φτάσουν σε έναν τίτλο που σφραγίστηκε την προτελευταία αγωνιστική, με έναν βαθμό διαφορά από την Πόρτο.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Μια καλή ομάδα ξεκινάει ΠΑΝΤΑ από έναν καλό τερματοφύλακα. Και τέτοιος ήταν ο Ρικάρντο Αλεσάντρε Μάρτινς Σοάρες Περέιρα, τον οποίο μάθαμε καλά και αγαπήσαμε το 2004, αφού ήταν ο βασικός γκολκίπερ της Εθνικής Πορτογαλίας που μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του, από Γιώργο Καραγκούνη, Άγγελο Μπασινά και Άγγελο Χαριστέα.Ricardo, obrigado!

ΜΠΟΥΡΣΑΣΠΟΡ (2009/10)

Έγινε μια φορά και δύσκολα θα γίνει ξανά στο μέλλον. Το 2010, η Προύσα καμάρωσε τους «κροκόδειλους», οι οποίοι έσπασαν το «τρίπολο» της Σούπερ Λιγκ και έγιναν μόλις η δεύτερη ομάδα εκτός Κωνσταντινούπολης που στέφθηκε πρωταθλήτρια.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Τουρκία, όπου η τριάδα Γαλατάσαραϊ, Φενέρμπαχτσε και Μπεσίκτας μοιράζεται τα 50 από τα 57 πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί (!), με την Τραμπζόνσπορ να ακολουθεί. Μια και μοναδική εξαίρεση στην ιστορία είναι η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας.

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με την καλύτερη επίθεση και την δεύτερη καλύτερη άμυνα, με μπάτζετ που ήταν το 1/10 από την τριάδα των «αφεντικών» της Κωνσταντινούποληςκαι ούσα σταθερά στην πρώτη τριάδα της βαθμολογίας από τον Δεκέμβριο, κατακτώντας τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική με νίκη επί της τότε πρωταθλήτριας Μπεσίκτας και με έναν βαθμό διαφορά από την Φενέρμπαχτσε.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Ο 40χρονος τότε προπονητής Ερτουγκρούλ Σαγκλάμ συνέθεσε ένα πολύ δεμένο και αποτελεσματικό σύνολο, με παίκτες - κλειδά όπως ο Αργεντινός μέσος Πάμπλο Μπατάλια και τους ντόπιους Βολκάν Σεν, Σερτσάν Γιλντιρίμ και Οζάν Ιπέκ.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε κάποιον που να απασχόλησε με κάποιον τρόπο την ελληνική ποδοσφαιρική καθημερινότητα, οπότε εστιάζουμε στις μεγάλες προσωπικότητες της χώρας μας που γεννήθηκαν στην Προύσα, όπως ο Μανώλης Ανδρόνικος και ο Κάρολος Κουν. Αθάνατοι.

ΜΟΝΠΕΛΙΕ (2011/12)

«Αυτός ο τίτλος δείχνει ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι κανέναν και ότι το χρήματα δεν αγοράζει την ευτυχία» έλεγε ο Ρενέ Ζιράρ, «αρχιτέκτονας» της ιστορικής επιτυχίας της Μονπελιέ, την εποχή που άρχιζε η μεγάλη αντεπίθεση (ελέω Κατάρ) της Παρί Σεν Ζερμέν. Η συνέχεια, βεβαίως, τον διέψευσε πανηγυρικά, αλλά δεν πρέπει επουδενί να αφήνεις μια λεπτομέρεια (όσο μεγάλη και να είναι) να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία που, στην τελική, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες όσων την έζησαν.

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ:Στην Γαλλία, όπου η εναλλαγή πρωταθλητριών είναι σύνηθες φαινόμενο, αν και με την είσοδο του 21ου αιώνα, η Λιόν κατέκτησε εφτά διαδοχικά πρωταθλήματα!

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ:Με μια ομάδα γεμάτη ταλέντο, καθοδηγούμενη από τον προπονητή Ρενέ Ζιράρ, ο οποίος είχε αναλάβει από το 2009 και ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, αφού ο τρελό - πρόεδρος Λουί Νικολέν είχε δηλώσει ότι στόχος είναι η έβδομη θέση. Τερμάτισε πρώτη, με τρεις βαθμούς διαφορά από μια Παρί Σεν Ζερμέν που έπαιρνε τα πάνω της με την είσοδο των επενδυτών από το Κατάρ, ούσα στην πρώτη δυάδα σε όλη την σεζόν, με εξαίρεση μια αγωνιστική, όπου έπεσε στην τέταρτη θέση.

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ:Το σύνολο, αλλά κυρίως ένας «δαιμονισμένος» Ολιβέ Ζιρού, ο οποίος ηγήθηκε επιθετικά της ομάδας με 25 γκολ, παίρνοντας μεταγραφή στην Άρσεναλ λίγες εβδομάδες μετά την κατάκτηση του τίτλου.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:Ο Ζοφρουά Ντερνίς ήρθε στα 34 του στην Λάρισα, έπαιξε ελάχιστα ματς και τον Δεκέμβριο του 2014 έλυσε το συμβόλαιό του. Στο μικρό διάστημα παραμονής στον κάμπο, πάντως, σίγουρα αφηγήθηκε πολλές ιστορίες για την «μαγική» σεζόν 2011-12.