Ποδοσφαιρικά, είμαι τοπικιστής. Μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα (με κάθε σεβασμό, πως θα μπορούσα άλλωστε;), αλλά στην Ισπανία. Ποιος ξέρει, ίσως επειδή ανήκω και εγώ στους «ομογενείς», αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ευαισθησία (και) το ποδόσφαιρο στην χώρα όπου γεννήθηκα.

Όπως έλεγε και ο μοναδικός Χάρρυ Κλυνν, "αντί να κλαίμε εμείς που είμαστε εδώ, κλαίνε οι μαλ@@@ οι ομογενείς που είναι έξω". Είμαι, λοιπόν, σωβινιστής ως προς σχεδόν το οτιδήποτε προέρχεται από τα πάτρια εδάφη και το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση.

"Μεγαλόψυχος" ων, όμως, κάνω μια εξαίρεση. Και αυτή αφορά το αγγλικό ποδόσφαιρο, το οποίο γνώρισα από κοντά πριν από εννέα χρόνια, αν και σε αγγλικό γήπεδο βρέθηκα, για πρώτη φορά, δώδεκα χρόνια πριν. Ας τα πάρουμε ένα - ένα.

Το 2003, λοιπόν, είχα την τύχη να βρεθώ στο «Ολντ Τράφορντ» για τον τελικό του Champions League μεταξύ Μίλαν και Γιουβέντους, με τους Ιταλούς «τιφόζι» να κατακλύζουν τις εξέδρες. Τρία χρόνια αργότερα, όμως, πήρα μια μικρή, αλλά σημαντικότατη γεύση από αγγλικό κοινό, σε αγώνα της Λίβερπουλ με την Μπαρσελόνα στο «Άνφιλντ», για τους «16» του Champions League.

Ακούγεται κλισέ, αλλά δεν είναι. Ακόμα ανατριχιάζω φέρνοντας στο μυαλό μου την στιγμή που το γήπεδο τραγουδούσε το «You'll never walk alone», σε μια σοκαριστική (από θετικής πλευράς) ποδοσφαιρική εμπειρία, η οποία με έκανε να υποκλιθώ στον αγγλικό τρόπο προσέγγισης της μπάλας. Αυτοί, άλλωστε, εφηύραν το άθλημα, μην ξεχνιόμαστε.

Με αφορμή εκείνο το (πολύ ευχάριστο) ποδοσφαιρικό σοκ, είχα γράψει ένα κείμενο στην εφημερίδα «Goal News» με τίτλο «Γιατί το «Άνφιλντ» είναι διαφορετικό», ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον καλό συνάδελφο, φίλο των «Κόκκινων», που μου είπε πως το κράτησε σαν «ιερό κειμήλιο», γιατί τον εξέφραζε απόλυτα. Δημήτρη μου, αν το έχεις ακόμα, θα σε ευγνωμονούσα αν μου έβγαζες μια φωτοτυπία, γιατί το έχω χάσει.

Ξέφυγα όμως. Από το «διαφορετικό Άνφιλντ», στο «διαφορετικό πρωτάθλημα» που ξεκινάει και το οποίο γουστάρω, απλά και ελληνικά, να βλέπω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, ανεξαρτήτως ομάδων που παίζουν ή γηπέδου που φιλοξενεί το ματς.

Γουστάρουμε, λοιπόν, την (πανάκριβη) Premier League γιατί...

- Οι εργαζόμενοι της ιδιωτικής ασφάλειας που παίρνουν θέσεις στις εξέδρες των γηπέδων δεν θα στρέψουν ποτέ το βλέμμα τους στον αγωνιστικό χώρο, είναι αφοσιωμένοι στην δουλειά τους, αλλά κάτω από τα ρούχα αυτής, δεν αποκλείεται να δείτε ένα κασκόλ της γηπεδούχου ομάδας (το έχω δει, γι' αυτό το γράφω)

- Αφήνοντας στην άκρη τους (όλο και λιγότερους) χούλιγκαν, οι οποίοι συνηθίζουν πλέον να δρουν εκτός γηπέδων, οι φίλαθλοι συμβιώνουν ειρηνικά στις εξέδρες και, μετά το φινάλε, θα δείτε πολλούς από τους νικητές να παρηγορούν τους ηττημένους, όπως συνέβη στον υπογράφοντα εκείνο το αξέχαστο βράδυ στο «Άνφιλντ»

- Ο ρυθμός, ανεξαρτήτως ομάδων που αγωνίζονται, είναι απολαυστικά αφελής, σπάνια θα βαρεθείς (όπως συμβαίνει στάνταρ στα περισσότερα από τα υπόλοιπα πρωταθλήματα) και απολαμβάνεις τον κόσμο να αποθεώνει ακόμα και ένα τάκλιν αυτοθυσίας (δεν είναι τυχαίο που ο Εστέμπαν Καμπιάσο λατρεύτηκε από τους φίλους της Λέστερ). Παρά το πολύ ξένο στοιχείο που έχει παρεισφρήσει, το πνεύμα παραμένει άθικτο

- Οι φίλαθλοι υποστηρίζουν την (μικρή, για τους έξω τουλάχιστον) ομάδα τους και μόνο αυτή. Δεν είναι, παραδείγματος χάριν, Μπόρνμουθ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι Μπόρνμουθ και μόνο Μπόρνμουθ. Και, σε όποια κατηγορία και αν παίζει, θα γεμίσουν το γήπεδο για να την στηρίξουν. Μαζί της στα εύκολα και, κυρίως, στα δύσκολα, δίνοντας και ένα πολύ ξεχωριστό χρώμα στις εξέδρες

- Την ώρα που οι ξένοι ιδιοκτήτες εισάγουν ξενόφερτες συνήθειες, όπως η άμεση απαίτηση για αποτελέσματα και η ανυπομονησία προς προπονητές και παίκτες, οι Άγγλοι παραμένουν πιστοί και άνθρωποι της παράδοσης. Αυτή, πάνω απ' όλα

- Σε κανένα, μα ΚΑΝΕΝΑ παιχνίδι δεν θεωρείται δεδομένη η νίκη του φαβορί. Δεν υπάρχει κανένα άλλο πρωτάθλημα που να μπορεί να περηφανεύεται πως η τελευταία ομάδα της βαθμολογίας είναι σε θέση να νικήσει την πρωτοπόρο, στα ίσα, καθαρά, αντρικά και «αγγλικά»

- Η τηλεοπτική προσέγγιση των αγώνων ανταποκρίνεται σε αυτό που πραγματικά (πρέπει να) είναι το ποδόσφαιρο: Θέαμα. Εντυπωσιακά πλάνα, εξαιρετική δουλειά από τους παλαίμαχους αναλυτές τύπου Γκάρι Νέβιλ ή Τιερί Ανρί (πως γίνεται στην Ελλάδα, ε καμία σχέση!), συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών που έχουν την ουσία και όχι «άχρωμες» ερωτήσεις. Το περιεχόμενο είναι σούπερ, αλλά και το περίβλημα του «δώρου» εξίσου λαμπερό

Πιθανόν να μπορούσα να γράψω πολλούς ακόμα λόγους που γουστάρω το αγγλικό πρωτάθλημα (εντάξει, η Primera Division έχει πάντα την πρώτη θέση στην καρδιά μου, μην υπερβάλλουμε κιόλας). Επειδή, όμως, η Premier League κάνει σέντρα, σας αφήνω να πάω να την απολαύσω.