Με τα «αν» δεν γίνονται πραγματικότητες. Αν, όμως, ο Φερνάντο Σάντος δεν είχε φύγει από την εθνική μας ομάδα, πιθανότατα η παρτενέρ - αντίπαλος της Γαλλίας στο ματς της πρεμιέρας να μην ήταν η Ρουμανία του Άνχελ Ιορντανέσκου και του Λουτσιάν Σανμαρτεάν, αλλά η Ελλάδα του Φερνάντο Σάντος και του Κώστα Φορτούνη.

Σύμφωνοι, με τον Πορτογάλο η Ελλάδα δεν έπαιξε μπαλάρα. Όπως δεν είχε παίξει ούτε επί Ότο Ρεχάγκελ. Συγνώμη, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ να βλέπω την εθνική μου ομάδα στα μεγάλα ραντεβού και ας μην θέλγει με το ποδόσφαιρο που παίζει.

Και αφού απουσιάζει η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, επιτρέψτε μου να στηρίξω την προσπάθεια ενός κυρίου με Κ κεφαλαίο και ενός πολύ ικανού προπονητή και έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, ο οποίος δεν θέλησε ποτέ να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμα και όταν μπορούσε να καμαρώσει για μια επιτυχία.

Στο τιμόνι της Πορτογαλίας, ο Σάντος διατήρησε το «σφιχτό» αμυντικά πρόσωπο που είχε και με την Ελλάδα, με την (σημαντικότατη) διαφορά, όμως, ότι από την μέση και μπροστά διαθέτει, συνολικά και ατομικά, περισσότερο ταλέντο, δημιουργικότητα και σκοράρισμα, προεξέχοντος του Κρισιάνο Ρονάλντο.

Ο «CR7» μας προβλημάτισε με την (κακή) εικόνα του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι μίνι διακοπές στην Ίμπιζα (Ιμπίθα επί το ισπανικότερον), όμως, φαίνεται πως λειτούργησαν ευεργετικά για τον σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, έστω και αν είχε στο πλευρό του διάφορες αιθέριες υπάρξεις.

Το 2004, η Πορτογαλία έχασε στον τελικό, ως οικοδέσποινα, από την Ελλάδα (αυτή η ήττα ακόμα πονάει τον Κριστιάνο). Το 2008, οι Πορτογάλοι αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από την μετέπειτα φιναλίστ Γερμανία, ενώ το 2012, είπαν «αντίο» στα ημιτελικά, και μέσω της διαδικασίας των πέναλτι, από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία.

Μήπως ήρθε η ώρα να κάνει την υπέρβαση; «Βάσει των ποδοσφαιρικών φουρνιών που έβγαλε κατά καιρούς, η Πορτογαλία άξιζε σίγουρα έναν τίτλο» δήλωσε πρόσφατα στην «Marca» ο Σάντος, ο οποίος μας πείθει πως είναι ικανός να μετατρέψει τα λόγια σε πράξη.

Η Πορτογαλία, λοιπόν, επιλέγεται από τον υπογράφοντα ως η ομάδα - έκπληξη της διοργάνωσης και έχει τις ευχές του. Ποιες, όμως, κατέχουν δικαίως τον τίτλο του φαβορί; Μια και (πιθανόν) καλύτερη, η Γερμανία.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια διαθέτει έναν τερματοφύλακα - εγγύηση και ποιοτικές λύσεις σε μεσαία γραμμή και επίθεση, κατά κύριο λόγο, έστω και αν απουσιάζει το σούπερ σέντερ φορ, τύπου Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι ή Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς.

Ξέρει πως να προχωράει, έχει έναν θεωρητικά πολύ βατό όμιλο και μπορεί να φτάσει «σβηστή» στις νοκ άουτ φάσεις. Στον ημιτελικό, εφόσον όλα κυλήσουν «φυσιολογικά», μπορεί να βρει μια Γαλλία που δίνεται από τις εταιρείες στοιχημάτων ως πρώτο φαβορί, αλλά επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.

Οι «τρικολόρ» διαθέτουν ταλέντο εν αφθονία, αλλά δεν με πείθει ο προπονητής (Ντιντιέ Ντεσάν) και κατά πόσο οι γεμάτοι αρετές παίκτες της θα επιδείξουν και την απαραίτητη προσωπικότητα στην πρώτη στραβή, αλλά και όταν θα ζορίσουν τα πράγματα, στις νοκ άουτ αναμετρήσεις.

Την τριάδα των θεωρητικών φαβορί συμπληρώνει η κάτοχος των δύο προηγούμενων τροπαίων. Η Ισπανία έχει κάνει ένα σχετικό «λίφτινγκ», δεν έχει το εύκολο γκολ και πολλά θα εξαρτηθούν από την διάθεση του Αντρές Ινιέστα. Αν ο «Αντρεσίτο» διατηρήσει το επίπεδο που είχε σε όλη την σεζόν με την Μπαρτσελόνα, μην αποκλείσετε την «Ρόχα» από την μάχη του τίτλου, ειδικά από την στιγμή που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ταμπλό, σε σχέση με τον ημιτελικό Γαλλίας - Γερμανίας.

Από εκεί και πέρα, η διεύρυνση από 16 σε 24 ομάδες αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο για ομάδες - εκπλήξεις που μπορούν να κάνουν την υπέρβαση (Ελβετία; Πολωνία;), ενώ τα μεγάλα ερωτηματικά μπαίνουν δίπλα σε Αγγλία και Ιταλία.

Αν ο Ρόι Χότζσον δείξει επιτέλους ικανότητα για να διαχειριστεί το υλικό που έχει στα χέρια του (αν και στα γεράματα, δύσκολα αλλάζει ο άνθρωπος), τα «λιοντάρια» μπορούν να αφήσουν πίσω την μακροσκελή λίστα των αποτυχιών σε μεγάλες διοργανώσεις και να πάνε μακριά.

Όσο για την «σκουάντρα ατζούρα»; Μόνο και μόνο βλέποντας ποιος φοράει την φανέλα με το «10» (Τιάγκο Μότα), ανατρίχιασα. Η ομάδα του Αντόνιο Κόντε δεν με πείθει καθόλου, έχει σημαντικές απουσίες και δεν θα μου έκανε εντύπωση ακόμα και αν δεν περνούσε από την φάση ομίλων, με Βέλγιο, Σουηδία και Ιρλανδία. Επειδή μιλάμε για την Ιταλία, όμως, κρατάμε πάντα και μια πισινή.

Υ.Γ.: Μια και μοναδική ευχή για την διοργάνωση που ξεκινάει απόψε και ολοκληρώνεται σε έναν μήνα. Ας απολαύσουμε μπάλα και τίποτε άλλο, που να αφορά, κατά κύριο λόγο, την τρομοκρατία. Αμήν.