Μέχρι το (πολύ μακρινό) 1564, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου. Ο βασιλιάς Κάρολος ο 9ος, όμως, καθιέρωσε ως πρώτη μέρα του χρόνου την 1η Ιανουαρίου. Υπήρχαν πολίτες που συνέχιζαν να γιορτάζουν την παλιά Πρωτοχρονιά και φίλοι που τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν.

Κάπως έτσι, λέει ο θρύλος, πως καθιερώθηκε η Πρωταπριλιά ως «η ημέρα του ψέματος». Στον αθλητισμό, υπάρχουν δεκάδες, ενδεχομένως εκατοντάδες γεγονότα που έμοιαζαν με ψέματα, αλλά δεν ήταν.

Διαλέξαμε μια ενδεκάδα από αυτά. Απολαύστε τα!

Και οι Αμερικανοί παίζουν μπάλα

Πότε και που:29 Ιουνίου του 1950, στο «Εστάδιο Ιντεπεντένσια» του Μπέλο Οριζόντε, στην Βραζιλία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Η Αγγλία έπαιζε για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ύστερα από διαμάχη με την ΦΙΦΑ. Ήταν η «χώρα του ποδοσφαίρου», αυτή που το εφηύρε, ένα από τα μεγάλα φαβορί για να πάρει την κούπα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούνταν από ημι - επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και προέρχονταν από εφτά διαδοχικές ήττες, με απολογισμό τερμάτων 2-45. Δεν είχαν καμία τύχη και το κοντέρ θα έγραφε πολλά.

Τι έγινε:Οι Άγγλοι ήταν τόσο σίγουροι για την άνετη νίκη τους, που άφησαν εκτός ενδεκάδας τον καλύτερό τους παίκτη, Στάνλεϊ Μάθιους, ο οποίος δεν μπορούσε να μπει στην διάρκεια του αγώνα, αφού ακόμα δεν γίνονταν αλλαγές. Η Αγγλία «βομβάρδισε» την εστία του Φρανκ Μπόργκι, ο οποίος έπιασε τα πάντα, ακόμα και ένα πέναλτι του Σταν Μόρτενσεν. Στο 38' ο Τζο Γκάετζενς, Αϊτινός χωρίς αμερικανική υπηκοότητα, πετυχαίνει με κεφαλιά ένα γκολ που έμελλε να χαρίσει μια, απίστευτη, μια ιστορική νίκη στις ΗΠΑ. « Οι παίκτες μου είναι πρόβατα έτοιμα για σφαγή» έλεγε, παραμονές του αγώνα, ο προπονητής Μπιλ Τζέφρι. Στην Αγγλία, κάποιες εφημερίδες δημοσίευσαν πως η εθνική τους ομάδα νίκησε 10-0, αφού δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχε ηττηθεί από μια παρέα ημί - επαγγελματιών.

Είπαν:« Για να νικήσεις 1-0, χρειάζεται απλά να ακουμπήσεις την μπάλα μόνο μια φορά» (Γουόλτερ Μπαρ, αριστερό μπακ των ΗΠΑ)

Πρώτα, το «Μαρακανάσο»

Πότε και που:16 Ιουλίου του 1950, στο «Μαρακανά» του Ρίο ντε Τζανέιρο, στην Βραζιλία

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Η οικοδέσποινα Βραζιλία χρειαζόταν απλώς μια ισοπαλία κόντρα στην Ουρουγουάη για να κατακτήσει το πρώτο της Μουντιάλ. Είχαν φτιαχτεί χρυσά ρολόγια με την επιγραφή «παγκόσμιοι πρωταθλητές» για τους Βραζιλιάνους, ενώ είχαν τυπωθεί χιλιάδες μπλουζάκια που γιόρταζαν την επικείμενη κατάκτηση της κούπας από την «Σελεσάο». Η «Σελέστε», παρ' ότι ήταν η πρώτη παγκόσμια πρωταθλήτρια στην ιστορία, χρειαζόταν μόνο νίκη, σε τελική φάση ομίλων (η μοναδική διοργάνωση που διεξήχθη με αυτό το φορμάτ), ώστε να «κλέψει» το τρόπαιο. Πλάκα κάνουμε, μπροστά σε 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους στο «Μαρακανά»;

Τι έγινε:Η Βραζιλία έχει τον έλεγχο και τις ευκαιρίες, προηγείται στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου (47' Φριάσα) και όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει. Η Ουρουγουάη, όμως, δεν είχε πει την τελευταία της λέξη και επιτυγχάνει ολοκληρωτική ανατροπή με γκολ των Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο (66') και Αλσίδες Γκίτζια (79'). Τα λεπτά περνούν βασανιστικά, ο Άγγλος διαιτητής Τζορτζ Ρίντερ σφυρίζει το φινάλε και ένα ολόκληρο έθνος βυθίζεται στο πένθος. Ο θρύλος λέει πως εκατοντάδες άνθρωποι αυτοκτόνησαν από την απελπισία τους. Η απονομή του τροπαίου στην Ουρουγουάη έγινε στα αποδυτήρια.

Είπαν:« Η μεγαλύτερη ποινή στην χώρα μου για ένα έγκλημα είναι 30 χρόνια. Εγώ μετράω ήδη 45 για ένα έγκλημα που δεν έκανα» (Μοασίρ Μπαρμπόζα, τερματοφύλακας της Βραζιλίας)

Ο φτερωτός Ινδιάνος

Πότε και που:14 Οκτωβρίου του 1964, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, στην Ιαπωνία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Στον αγώνα των δέκα χιλιάδων μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο παγκόσμιος ρέκορντμαν, Αυστραλός Ρον Κλαρκ, ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Μεγάλοι του αντίπαλοι ο προηγούμενος χρυσός ολυμπιονίκης, Σοβιετικός Πιότρ Μπολότνικοφ και ο Νεοζηλανδός Μάρει Χάλμπεργκ.

Τι έγινε:Ο Μπίλι Μιλς, μέλος της ινδιάνικης φυλής των Ογκλάλα Σιού , ορφανός από τα δώδεκα του, βρήκε καταφύγιο στο τρέξιμο και την πυγμαχία. Ήταν παντελώς άγνωστος μεταξύ των 29 αθλητών που πήραν μέρος στον τελικό, έχοντας σχεδόν ένα λεπτό περισσότερο, ως χρόνο, από τον Κλαρκ. Κρατήθηκε από την αρχή κοντά στην κορυφή της κούρσας και, στα τελευταία μέτρα της, ξεπέρασε τον Κλαρκ και τον Τυνήσιο, Μοχαμέντ Γκαμουντί. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν γεγονός.

Είπαν:« Το κίνητρο πήγαζε από εκείνη την φευγαλέα στιγμή που ξέρεις πως είσαι ο καλύτερος στον κόσμο» (Μπίλι Μιλς)

Το καλάθι - σταθμός του Μπέλοφ

Πότε και που:9 Σεπτεμβρίου του 1972, στη «Ρούντι Σεντλμάγερ Χάλε» του Μονάχου, στην Γερμανία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Από το 1936, όταν το μπάσκετ εισήχθη στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κατακτήσει όλα τα χρυσά μετάλλια, φτάνοντας στον τελικό με συνολικό, ολυμπιακό σερί 63-0. Η Σοβιετική Ένωση ήταν πολύ καλή ομάδα, αλλά θα έπρεπε να αποδεχθεί ότι θα ηττηθεί σε έναν ακόμα τελικό.

Τι έγινε:Οι Σοβιετικοί κοιτούν στα μάτια τους Αμερικανούς, οι οποίοι πάντως καταφέρνουν να προηγηθούν 50-49, λίγο πριν από το φινάλε. Ακολουθεί τεράστιο μπάχαλο με τα δευτερόλεπτα που απέμεναν, οι Αμερικανοί έφτασαν να πανηγυρίσουν τη νίκη. Εν τέλει, όμως, η «μπίλια» κάθισε στα τρία δευτερόλεπτα, με την Σοβιετική Ένωση να επαναφέρει από την τελική γραμμή. Ο Ιβάν Εντέσκο πετάει απελπισμένος στην μπάλα, αυτή φτάνει κάτω από το αμερικανικό καλάθι στον Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο οποίος αποφεύγει Κέβιν Τζόιτς και Τζιμ Φορμπς, σημειώνοντας ένα ιστορικό καλάθι για το τελικό 51-50. Οι Ρώσοι πανηγυρίζουν έξαλλα, οι Αμερικανοί ακόμα διαμαρτύρονται, 44 χρόνια μετά, αρνούμενοι να παραλάβουν τα ασημένια μετάλλια. Η ιστορία, όμως, έγραψε για το τέλος αμερικανικής κυριαρχίας.

Είπαν:« Ε λοιπόν, μας γαμ.ε» (Ρίτσαρντ Νίξον, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών)

Η «ρεβάνς» στο χόκεϊ

Πότε και που:22 Φεβρουαρίου του 1980, στην «Χερμπ Μπρουκς Αρένα» του Λέικ Πλάσιτ της Νέας Υόρκης, στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Η ομάδα χόκεϊ της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο φόβος και ο τρόμος στον πάγο. Από το 1964 και για τέσσερις διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, μετρούσε ισάριθμα χρυσά μετάλλια, με ρεκόρ 27 νίκες, μια ισοπαλία και μια ήττα, με 175-44 γκολ! Η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελούνταν από ερασιτέχνες και αθλητές από τα κολλέγια. Η νικήτρια στον ημιτελικό του ολυμπιακού τουρνουά, εν μέσω του «ψυχρού πολέμου» έδειχνε δεδομένη και θα αποτελούσε ένα ακόμα «χτύπημα» των Σοβιετικών στους Αμερικανούς. Σε αγώνα επίδειξης πριν από τους Αγώνες, είχαν νικήσει δια περιπάτου με 10-3.

Τι έγινε:Οι πιτσιρικάδες των ΗΠΑ τα δίνουν όλα, «πετάνε» πάνω στον πάγο χάρη στην στήριξη των συμπατριωτών τους στις εξέδρες και, με γκολ του Μάικ Ερουζιόνε, προηγούνται 4-3, δέκα λεπτά πριν από το φινάλε. Αντέχουν στην αφόρητη πίεση των Σοβιετικών και πανηγυρίζουν μια απίστευτη νίκη, η οποία έμεινε στην ιστορία ως «Το θαύμα στον πάγο» και, βεβαίως, έγινε και ταινία. Μετά από αυτή τη νίκη, βεβαίως, οι ΗΠΑ ήταν ασταμάτητες και κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, νικώντας στον τελικό την Φινλανδία.

Είπαν:« Για ένα σύνολο κολεγιόπαιδων, το να νικούν την κορυφαία ομάδα που έπαιξε ποτέ χόκεϊ επί πάγου, ήταν το καλύτερο συναίσθημα. Αν παίζαμε δέκα φορές κόντρα σε εκείνη την ομάδα, θα χάναμε και τις δέκα. Εκείνο το βράδυ έγινε σύζευξη αστέρων» (Νιλ Μπρότεν, παίκτης των Ηνωμένων Πολιτειών)

«Είμαστε πια πρωταθλητές»

Πότε και που:14 Ιουνίου του 1987, Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» του Πειραιά, στην Ελλάδα.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Η πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση του Αλεξάντερ Γκομέλσκι, έστω και χωρίς τον τραυματία Άρβινας Σαμπόνις, θα πάλευε για την πρώτη θέση με την Γιουγκοσλαβία του «Μότσαρτ» Ντράζεν Πέτροβιτς. Αυτό το ζευγάρι είχε «κλειδώσει» για τον τελικό του Ευρωμπάσκετ.

Τι έγινε:Η διοργανώτρια Ελλάδα, καθοδηγούμενη από έναν «εξωγήινο» Νίκο Γκάλη και ένα απίστευτο, παραδομένο στους ήρωες του, φίλαθλο κοινό, νικάει δύο φορές την Γιουγκοσλαβία στον δρόμο για τον τελικό. Η Σοβιετική Ένωση αντέχει (και) στην πίεση του κόσμου, προηγείται λίγο πριν από το τέλος, αλλά η Ελλάδα δεν τα παρατάει ποτέ. Το ματς οδηγείται στην παράταση και εκεί ο Αργύρης Καμπούρης σημειώνει δύο ελεύθερες βολές που άλλαξαν για πάντα την μοίρα του αθλητισμού στην χώρα μας. Ναι, ήμασταν πια πρωταθλητές.

Είπαν:« Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα» (Φίλιππος Συρίγος, για τις δύο βολές του Αργύρη Καμπούρη που εν τέλει θα χάριζαν το κύπελλο)

Και τα «σίδερα» λυγίζουν

Πότε και που:10 Φεβρουαρίου του 1990, στο «Τόκιο Ντόουμ» του Τόκιο, στην Ιαπωνία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Ο Μάικ Τάισον φτάνει στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος υπερβαρέων βαρών όντας αήττητος και διαλύοντας κάθε αντίπαλο που έβρισκε μπροστά του. Ο «σιδερένιος Μάικ», όπως ήταν γνωστός, είχε 37 νίκες, 32 εκ των οποίων με νοκ άουτ και 17 στον πρώτο γύρο! Ο Τζέιμς «Μπάστερ» Ντάγκλας δεν είχε καμία πιθανότητα. Το έλεγαν και τα στοιχήματα (42 προς ένα), αλλά και οι ίδιοι οι «ειδικοί» δημοσιογράφοι, οι οποίοι άδειασαν την αίθουσα όπου έλαβε χώρα η συνέντευξη Τύπου, πριν από τον αγώνα. Έμειναν ελάχιστοι και ένας εξ' αυτών ρώτησε τον πυγμάχο του Οχάιο: « Εσύ είσαι ο «Μπάστερ» Ντάγκλας, έτσι δεν είναι;».

Τι έγινε:Ο Ντάγκλας, παρ' ότι βυθισμένος σε κατάθλιψη, αφού 23 ημέρες πριν από τον αγώνα είχε χάσει την μητέρα του, ήταν συγκλονιστικός πάνω στο ρινγκ, αλύγιστος. Ο Τάισον έριξε στο καναβάτσο τον Ντάγκλας στον όγδοο γύρο, αλλά ο Τζέιμς σηκώθηκε μετά από μέτρημα εννέα δευτερολέπτων (!) και στο ένατο, ξεκίνησε την αντεπίθεσή του. Στον δέκατο, ο Τάισον έπεσε, για πρώτη φορά. Και δεν σηκώθηκε. Ο Ντάγκλας ήταν ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.

Είπαν:« Κέρδισε χάρη στην μητέρα μου. Ο Θεός να ευλογεί την καρδιά της» (Τζέιμς «Μπάστερ» Ντάγκλας)

Καρέλιν - Γκάρντνερ (2000)

Πότε και που:27 Σεπτεμβρίου του 2000, στο Συνεδριακό Κέντρο Επιδείξεων του Σίδνεϊ, στην Αυστραλία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Στην ζωή του, ο Αλεξάντερ Καρέλιν είχε χάσει μόλις έναν αγώνα. Και αυτόν το μακρινό 1987, όταν ήταν 19 ετών, στο σοβιετικό πρωτάθλημα. Η «ρωσική αρκούδα», «ο Μέγας Αλέξανδρος» ή «ο Ρώσος Κινγκ Κονγκ» ήταν μερικά από τα παρατσούκλια που ακολουθούσαν τον τεράστιο αθλητή της ελληνορωμαϊκής πάλης, ο οποίος είχε πάρει τρία διαδοχικά χρυσά μετάλλια στην κατηγορία των σούπερ υπερβαρέων και ετοιμάζονταν για το τέταρτο. Ο Ρούλον Γκάρντνερ, ένα αγροτόπαιδο από το Άφρον του Γουαϊόμινγκ, ήταν απλώς ο «επίτιμος καλεσμένος» στον τελικό, κόντρα σε έναν αθλητή που δεν είχε παραχωρήσει ούτε πόντο σε αγώνα, τα προηγούμενα έξι χρόνια.

Τι έγινε:Ο Γκάρντνερ αποδεικνύεται πολύ σκληρό καρύδι, κουράζοντας αφάνταστα τον αιφνιδιασμένο Καρέλιν. Στον δεύτερο γύρο, καταφέρνει με ωραία κίνηση να πάρει έναν πόντο, τον οποίο του πίστωσαν οι κριτές, αφού πρώτα χρειάστηκε να δουν το βίντεο. Στη συνέχεια, αντέχει κάθε επίθεση του Ρώσου και τον υποχρεώνει σε μια ήττα που αποτελεί, αναμφίβολα, την μεγαλύτερη έκπληξη των Ολυμπιακών Αγώνων σε ατομικό άθλημα.

Είπαν:« Στοτέλος,ψέλλισεκάτισταρώσικα.Νομίζω ότι ήταν 'τα παρατάω » (Ρούλον Γκάρντνερ)

«Άγρια» ομορφιά στο Γουίμπλεντον

Πότε και που:25 Ιουνίου του 2001, στο κεντρικό κορτ του Γουίμπλεντον του Λονδίνου, στην Αγγλία

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Ο Αμερικανός Πιτ Σάμπρας, τέσσερις φορές νικητής στο Γουίμπλεντον, ήταν το μεγάλο φαβορί, σε ένα τουρνουά με «δελφίνους» τον συμπατριώτη του, Αντρέ Αγκάσι και τον Αυστραλό Πάτρικ Ράφτερ. Ο Κροάτης Γκόραν Ιβανίσεβιτς, ο οποίος είχε ταλαιπωρηθεί από τραυματισμό στον ώμο, δεν θύμιζε σε τίποτα τον τενίστα που είχε φτάσει σε τρεις τελικούς κατά το παρελθόν. Αυτή του η επίδοση του έδωσε «wildcard» για να πάρει μέρος, αφού είχε κατρακυλήσει στο νούμερο 125 και, βάσει αυτού, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Κομπάρσος θα ήταν και τίποτε παραπάνω.

Τι έγινε:Ο Σάμπρας αποκλείεται στον τέταρτο γύρο από έναν 19χρονο ανερχόμενο Ελβετό ονόματι Ρότζερ Φέντερερ, ενώ ο Ράφτερ νικάει τον Αγκάσι στον ημιτελικό. Αντίπαλος του Αυστραλού στον τελικό ο Ιβανίσεβιτς, ο οποίος έχει βρει τον καλό του εαυτό, αποκλείοντας κατά σειρά Γκόντγουϊν, Μογιά, Ρόντικ, Ρουσέντσκι, Σάφιν και Χένμαν. Σε έναν συγκλονιστικό τελικό που κρίνεται στα πέντε σετ, ο Γκόραν κατακτά τον μοναδικό τίτλο Γκραν Σλαμ της καριέρας του, όντας βεβαίως ο πρώτος με τόσο χαμηλό νούμερο κατάταξης που κατακτά το τουρνουά τένις με το μεγαλύτερο πρεστίζ στον κόσμο. Κόντρα σε όλα, μα όλα τα προγνωστικά.

Είπαν:« Ήταν οι 15 πιο όμορφες ημέρες της ζωής μου» (Γκόραν Ιβανίσεβιτς)

Το πιο ωραίο παραμύθι

Πότε και που:4 Ιουλίου του 2004, στο «Λουζ» της Λισσαβόνας, στην Πορτογαλία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:Η οικοδέσποινα Πορτογαλία έμοιαζε πιο έτοιμη από ποτέ να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είχε αποκλείσει Αγγλία και Ολλανδία και στον τελικό περίμενε την «μικρή» Ελλάδα, από την οποία είχε γνωρίσει ήττα - σοκ στην πρεμιέρα της διοργάνωσης. Η ώρα για την ρεβάνς είχε φτάσει.

Τι έγινε:Η «ατσάλινη» ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ σχεδόν δεν ανησυχεί από τις προσπάθειες της παρέας των Λουίς Φίγκο και Κριστιάνο Ρονάλντο. Επιβάλλει απόλυτα τον ρυθμό της και, με μια κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα (57'), ολοκληρώνει την μεγαλύτερη έκπληξη για κατάκτηση τίτλου από εθνική ομάδα σε ποδοσφαιρική διοργάνωση. Το 1992, οι Δανοί μαζεύτηκαν από τις παραλίες και κατέκτησαν το Euro, αλλά το κατόρθωμά τους μάλλον ωχριά μπροστά σε αυτό της Ελλάδας.

Είπαν:« Δεν πίστευα ότι μπορούσαμε να χάσουμε αυτό το κύπελλο. Αλλά, κατά περίεργο τρόπο, όταν η Ελλάδα απέκλεισε την Τσεχία, κοιταχτήκαμε ο ένας με τον άλλο με ανάμεικτα συναισθήματα. «Γαμώτο, και πάλι με την Ελλάδα;» είπαμε» (Κριστιάνο Ρονάλντο)

και τώρα «Μινεϊράσο»

Πότε και που:8 Ιουλίου του 2014, στο «Μινεϊράο» του Μπέλο Οριζόντε, στην Βραζιλία.

Τι «έπρεπε» να γίνει»:64 χρόνια μετά την τραγωδία του «Μαρακανάσο», η μοίρα έδινε μια δεύτερη ευκαιρία στην Βραζιλία, σε δικό της Μουντιάλ. Παρ' ότι είχε χάσει με τραυματισμό τον Νεϊμάρ και δεν είχε τον τιμωρημένο αρχηγό Τιάγκο Σίλβα, η «Σελεσάο» φτάνει στον ημιτελικό με την Γερμανία με την αυτοπεποίθηση στο φουλ. Της το χρωστάει η μοίρα, δεν γίνεται να χάσει και ειδικά από την ομάδα, κόντρα στην οποία είχε πάρει το πέμπτο της αστέρι, το 2002.

Τι έγινε:Η Γερμανία δεν καταλαβαίνει από μοίρες. Διαλύει μια τραγική Βραζιλία με 7-1 (11' Μίλερ, 23' Κλόζε, 24', 26' Κρόος, 29' Κεντίρα, 79' Σίρλε - 90' Όσκαρ) και δίνει την εντύπωση πως κατά διαστήματα ρίχνει στροφές, για να μην φτάσει το σκορ σε διψήφιο αριθμό. Το «Μαρακανάσο» δεν είναι πλέον η πιο ταπεινωτική ήττα στην ιστορία της Βραζιλίας, αφού το γερμανικό 7-1 προκάλεσε «σοκ και δέος» στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Και, σαν να μην έφτανε ο διασυρμός, ο Μίροσλαβ Κλόζε έπαιρνε από τον Ρονάλντο τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ. Πόσα χτυπήματα να αντέξει κανείς;

Είπαν:« Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου» (Λουίς Φελίπε Σκολάρι, ομοσπονδιακός προπονητής της Βραζιλίας)

Όχι, δεν ήταν τυπογραφικό λάθος

Την ημέρα που η Βραζιλία έκλαψε

Μπίλι ο τρομερός

«Τα τρία δευτερόλεπτα»

Θαύμα στον πάγο

«Ολόχρυση» Ελλάδα

Και τάβλα ο Τάισον!

Η υπόκλιση του «Μεγάλου Αλεξάνδρου»

Ήρωας από το πουθενά

Σήκωσέ το!

Εφτά τραγούδια θα σου πω