Η Σεβίλλη κέρδισε το Γιουρόπα λιγκ για δεύτερη σερί χρονιά, αλλά η Ντνίπρο στον τελικό της Βαρσοβίας τουλάχιστον δεν έχασε τις εντυπώσεις. Η ομάδα του σκληρού Μάρκεβιτς δεν έπαιξε στον τελικό το παθητικό ποδόσφαιρο που περίμεναν πολλοί: μπήκε πολύ δυνατά και προηγήθηκε με τον Κάλινιτς, ξαναγύρισε στο ματς όταν με φάουλ ο Ρόταν ισοφάρισε και αν κάτι δεν κατάφερε είναι να πιέσει όσο θα πρεπε για να ισοφαρίσει για δεύτερη φορά, όταν μετά το δεύτερο γκολ του Μπάκα βρέθηκε να χάνει με 2-3.

Με τον Κονοπλιάνκα μπλοκαρισμένο, τον Ζαζούλια ακόμα ανίκανο να βοηθήσει και τους μικρούς ανέτοιμους μπροστά στη δυσκολία ενός τέτοιου ματς, θα ήταν θαύμα οι Ουκρανοί να έκαναν περισσότερο. Είναι τιμητικό για αυτούς ότι απέδειξαν για μια ακόμα φορά πόσο καλή ομάδα είναι. Και πόσο λάθος τους είχαμε εκτιμήσει όταν ο Ολυμπιακός τους βρήκε μπροστά του τον περασμένο Φεβρουάριο: θυμίζω ότι η κλήρωση εκείνη είχε χαρακτηριστεί για τον πρωταθλητή Ελλάδος έως και "εύκολη".

Το συνηθισμένο λάθος

Κάθε φορά που μια ομάδα που έχει αποκλείσει τον Ολυμπιακό προχωράει και φτάνει μέχρι τα ημιτελικά ή και τον τελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ακούω διάφορους φίλους να δηλώνουν ότι «ο Ολυμπιακός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για να διακριθεί» – και άλλα τέτοια. Είναι πάντα κολακευτικό για μια ομάδα να βλέπει στον τελικό αντιπάλους που η ίδια δυσκόλεψε, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει επ ουδενί πως επειδή εν τέλει τα κατάφερε ένας αντίπαλος που κόντρα σε σένα δυσκολεύτηκε, θα μπορούσες να καταφέρεις κι εσύ. Η Γιουβέντους πχ δυσκολεύτηκε με αντίπαλο τον Ολυμπιακό πιο πολύ από όσο η Ντνίπρο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, όμως όσο πιθανό είναι ο Ολυμπιακός να έπαιζε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, άλλο τόσο πιθανό είναι να έφτανε φέτος και στον τελικό του Γιουρόπα, ακόμα κι αν τους Ουκρανούς τους απέκλειε.

Το συνηθισμένο λάθος που γίνεται σε αυτή τη συζήτηση είναι ότι κοιτάζουμε τον αντίπαλο και το τι κάνει αφότου αποκλείσει την ελληνική ομάδα, αλλά δεν κοιτάμε το ποδόσφαιρο που παίζει, τα χαρακτηριστικά του, την λογική του κτλ. Στην προκειμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε με τίποτα να πετύχει όσα η Ντνίπρο γιατί η εφετινή του ομάδα δεν είχε καμία σχέση με αυτή του Μάρκεβιτς. Δεν είναι τόσο ζήτημα ποιότητας, όσο κυρίως ζήτημα αντίληψης του παιγνιδιού: πρόκειται για ομάδες ολότελα διαφορετικές.

Απόλαυση η καταστροφή

Η εμφάνιση της Ντνίπρο στον τελικό δεν έχει καμία σχέση με τις εμφανίσεις που οι Ουκρανοί έκαναν μέχρι να φτάσουν στη Βαρσοβία. Στον τελικό έπαιξαν ανοιχτά, προσπάθησαν να αιφνιδιάσουν τους Σεβιγιάνους, ενδεχομένως ο Μάρκεβιτς πίστεψε πως αφού τα κατάφερε κόντρα στη Νάπολι ο αντίπαλος που είχε μπροστά του ήταν πιο εύκολος και πιο βατός. Σε ένα τελικό μπορεί να παρασυρθείς και να παίξεις επιθετικότερα – ειδικά αν πείρα τελικών και γενικά μεγάλων αγώνων δεν έχεις. Αλλά η εικόνα της Ντνίπρο στα προηγούμενα ματς μικρή σχέση έχει με ό,τι μας έδειξε στη Βαρσοβία: και με τον Ολυμπιακό, και με την Μπριζ και με τον Αγιαξ και φυσικά με τη Νάπολι, η Ντνίπρο στηρίχθηκε στην άμυνά της και στην ικανότητα των μέσων της να χαλάνε το παιγνίδι του αντιπάλου, περιμένοντας την ευκαιρία σε μια φάση να τον «σκοτώσουν». Επειδή τους παρακολούθησα πολύ (και με ένα άγιο μαζοχισμό…) αφότου απέκλεισαν τον Ολυμπιακό, ομολογώ ότι είχα πολύ καιρό να δω ομάδα με τόσο σκληρή άμυνα και τόση όρεξη για καταστροφή: αμυντικοί όπως ο Φεντέτσκι (που τελειώνει κάθε ματς με το κεφάλισπασμένο), η ο Λέο Μάτος και ο Ντούγκλας μου έκλεψαν την καρδιά με την σκληράδα τους, ενώ είχα καιρό να δω σε μεσαία γραμμή «σκυλιά» όπως ο Κάνκαβα ή ο Ρότεν που «τρώνε το χορτάρι» μετατρέποντας κάθε γήπεδο σε κρανίου τόπο.

Φυσικά είχαν και ποιότητα, και τύχη και αβάντα από τη διαιτησία, αλλά κυρίως είχαν μια μοναδική μαχητικότητα: με τη Νάπολι στο δεύτερο ματς πήραν ένα σωρό κίτρινες κάρτες δείχνοντας μια τρομακτική συγκέντρωση καθώς κανείς δεν κινδύνεψε να αποβληθεί, μολονότι κάθε μαρκάρισμα όλων ήταν ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο στα όρια του φάουλ. Αυτού του είδους τη νοοτροπία δεν την είχε ποτέ ο Ολυμπιακός κι ούτε πρόκειται να την αποκτήσει: η Ντνίπρο δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση γιατί ως ιστορία είναι κάτι μοναδικό.

Δεν χωρά αμφιβολία πως η εξορία από το γήπεδό της πχ την σκλήρυνε παρά πολύ σαν ομάδα, ενώ αυτό το γεγονός επέτρεψε στον Μάρκεβιτς να αφήσει τελείως στην άκρη κάθε απαίτηση για καλό ποδόσφαιρο: η Ντνίπρο έφτασε πολύ κοντά στο να κάνει ένα θαύμα προσπαθώντας απλά ως ομάδα να μείνει ζωντανή. Η ιστορία της μοιάζει με τηνιστορία των ομάδων που γλυτώνουν τον υποβιβασμό παρότι πνιγμένες στα προβλήματα και μολονότι όλοι τις θεωρούν καταδικασμένες: η περίσταση επιτρέπει να αναπτύσσεται ένα σπάνιο αίσθημα αυτοσυντήρησης. Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τον Ολυμπιακό.

Μια ωραία φαντασίωση

Μια ευρωπαϊκή πορεία μπορεί να προκύψει και μέσα από τέτοιου τύπου διαδικασίες, αλλά όλα αυτά δεν αποτελούν κάποια συνταγή προς μίμηση. Το λάθος που συχνά κάνουμε, όταν αναλύουμε τις επιτυχίες ομάδων που διακρίνονται βασιζόμενες στην άμυνα, στην μαχητικότητα, στο πείσμα και στο πάθος, είναι ότι θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν συνταγή επιτυχίας, ενώ συνήθως είναι τρόπος επιβίωσης. Δεν πιστεύω πως ο Μάρκεβιτς παρουσίασε μια τόσο σκληρή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα γιατί πίστευε πως παίζοντας έτσι θα τη φτάσει μέχρι τον τελικό: τον οδήγησε στο να ποντάρει σε αυτού του τύπου το ποδόσφαιρο η ανάγκη. Το μπάτζετ μειώθηκε, το γήπεδο καταστράφηκε, η ομάδα εξορίστηκε, ο Κονοπλιάνκα ήταν να φύγει κι ένας Θεός ξέρει πως έμεινε, βασικοί του κυνηγοί χτύπησαν – απέναντι σε όλα αυτά χρειάζονταν πολύ καρδιά κι ένας τρόπος παιγνιδιού που σε αυτή να βασίζεται. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχει τέτοια ζητήματα: η βασική απαίτηση των οπαδών του είναι οι επιτυχίες να συνδυάζονται με όσο καλύτερο ποδόσφαιρο γίνεται κι αυτό πρέπει να είναι η κύρια επιδίωξή του.

Αν θέλουμε ένα παράδειγμα η Σεβίλλη είναι πολύ καλύτερο. Προσπαθεί να παίξει παντού και πάντα ποδόσφαιρο, αναδεικνύει παίκτες όπως ο Μπάκα και τους πουλάει ακριβά, δεν έχει μεγάλους σταρ αλλά έχει ένα προπονητή που αποδεδειγμένα αγαπάει το επιθετικό ποδόσφαιρο. Ο Εμερι ήταν να ρθει στον Ολυμπιακό πριν έρθει ο Μίτσελ. Αν έρχονταν και είχε τη στήριξη και το χρόνο να δουλέψει, θα μπορούσε κανείς να περιμένει να δει από αυτόν μια καλή ομάδα. Αυτό μου μοιάζει μια ωραία φαντασίωση κι όχι το τι θα γίνονταν αν ο Ολυμπιακός απέκλειετην Ντνίπρο…