Ομάδα με είκοσι βασικούς
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τον κίνδυνο κόπωσης από το ταξίδι στην Αμερική, τα συμπεράσματα που δεν είναι εύκολο να βγουν και τον ευχάριστο πονοκέφαλο του Μίτσελ που έχει 20 βασικούς παίκτες.
Τα παιγνίδια στην Αμερική, ίσως, στη διάρκεια της σεζόν, που ξεκινά, κοστίσουν λίγο στους παίκτες του Ολυμπιακού σε κούραση: με τις περιοδείες στις ΗΠΑ πάντα ελοχεύει αυτός ο κίνδυνος, μολονότι αυτό το τουρνουά, στο οποίο παίρνει μέρος ο πρωτάθλητής, είναι μεγάλο σε διάρκεια κι επιτρέπει κανονικές και σκληρές προπονήσεις – πράγμα που αυτό τον καιρό είναι απαραίτητο. Από την άλλη, τα ματς θα βοηθήσουν καθώς συνηθίζουν την ομάδα στο να αγωνίζεται με αντιπάλους αρκετά δυνατούς: κόντρα στη Λίβερπουλ π.χ ο Μίτσελ είδε τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να γυρίσει ένα ματς στο οποίο έχανε με 1-0 από το 5΄.
Το ότι δεν το κατάφερε πιθανότατα ενόχλησε τον Ισπανό – όμως από την άλλη ο τρόπος διαχείρισης του ματς δεν μπορεί παρά να είναι ένα καλό μάθημα. Ο Ολυμπιακός βγήκε ψηλά στο γήπεδο, κράτησε μπάλα, άφησε στη Λίβερπουλ αντεπιθέσεις, αλλά την αντιμετώπισε χωρίς κανένα απολύτως φόβο και την πίεσε, ίσως πιο πολύ από τη Μίλαν π.χ με την οποία έδειξε κυρίως ικανότητα σε ξεδιπλώματα και αντεπιθέσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, έχει ενδιαφέρον ότι σε αυτά τα φιλικά οΟλυμπιακός δείχνει κάτι που αυτή την εποχή είναι σπάνιο ακόμα και στις καλές ομάδες, δηλαδή μια τακτική ωριμότητα. Το απαιτούν τα παιγνίδια και σε αυτό κυρίως η ομάδα του Μίτσελ ανταποκρίνεται. Ωστόσο υπάρχει για την ώρα ένας αληθινός γρίφος, δηλαδή ποια θα είναι αυτή η νέα ομάδα του Μίτσελ.
Υπάρχει ένα παράδοξο στον Ολυμπιακό: κάποιος θα έλεγε ότι σε επίπεδο βασικής ενδεκάδας είναι ήδη σχηματισμένος. Ο Ρομπέρτο δεν έχει σκοτούρες. Η άμυνα, αν δεν υπάρξει η (πιθανή) πώληση του Μανωλά ή (η δύσκολη) πώληση του Χολέμπας, έχει τους βασικούς της: Σαλίνο – Χολέμπας – Μανωλάς – Αμπιντάλ μοιάζουν να προηγούνται και ο Σιόβας και ο ευχάριστα φορμαρισμένος Αβρααμ Παπαδόπουλος εγκυόνται σταθερότητα. Στα χαφ ο Εν Ντινγκά και ο Μανιάτης μοιάζουν σωματοφύλακες του Τσόρι (που και στα φιλικά είναι το βαρόμετρο), και στην επίθεση περιμένοντας τον φορ (που θα ρθει) και τον Φουστέρ (που θα φορμαριστεί) ο έμπειρος Ντοσεβί πρέπει να κάνει κάμποσες από τις δουλειές που έκανε πέρυσι ο Κάμπελ.
Το φορ περιμένει και ο Σαβιόλα: με τη Λίβερπουλ είχε κέφια – κι αυτός άλλωστε ως παίκτης πρώτης ενδεκάδας λογίζεται. Είναι έτσι; Δύσκολο να το πεις: οι νεοαποκτηθέντες δεν ήρθαν για να παίξουν ρολο κομπάρσων.
Η εποχή δεν ενδείκνυται για συμπεράσματα κι αλίμονο σε όποιον βιάζεται. Πέρυσι τέτοια εποχή ο Σαλίνο ήταν απογοητευτικός ειδικά στην άμυνα, ο Κάμπελ ράθιμος και έξω από τα νερά του (στα πρώτα ματς του Τσάμπιονς λιγκ ούτε καν βασικός!), ο Τσόρι δοκιμάζονταν ως αριστερός εξτρέμ (!) αλλά περπατούσε, ο Εν Ντινγκά δεν υπήρχε, στα πρώτα ματς της προετοιμασίας η ενδεκάδα ξεκινούσε από το Φέισα (όπως και πρόπερσι) και κάποια καλόπαιδα γυρίζοντας από το Σέφελντ έλεγαν ότι «ο Μέγερι δίνει στην άμυνα μεγαλύτερη σιγουριά από το Ρομπέρτο»: μη γελάτε.
Ήρωες της προετοιμασίας ήταν ο Βάις, που ξεσήκωνε τους πάντες με τα κόλπα του, ο Ολαϊτάν που είχε κάνει την έκπληξη, ο Μπονγκ που θα έβγαζε από την ενδεκάδα τον Χολέμπας που ήταν να πωληθεί στη Μπεσίκτας, ο Φετφατζίδης και μόνο ο Μίτσελ πίστευε ότι ο Μήτρογλου μπορεί να γίνει βασικός φορ: ακόμα κι άνθρωποι της διοίκησης έλεγαν ότι πρέπει να περιμένουμε λίγο να δούμε το Σέποβιτς. Το καλοκαίρι οι κρίσεις είναι δύσκολες αφού ειδικά οι νεοαποκτηθέντες θέλουν χρόνο προσαρμογής και η φόρμα τους εξαρτάται πολλές φορές από τα κιλά, το μπόι τους, την ένταση των προπονήσεων. Συνήθως οι πιο ελαφροί και οι πιο μικροκαμωμένοι, φτάνοντας σε φόρμα γρηγορότερα, το καλοκαίρι πετάνε. Αν κάτι μου άρεσε με τη Μίλαν και τη Λίβερπουλ είναι ότι δεν είδα τέτοιους καλοκαιρινούς ζογκλέρ: είδα μόνο ποδοσφαιριστές που υπόσχονται πολλά, χωρίς να είναι ακόμα έτοιμοι.
Ο Γκαζαριάν, αν έχει μεγαλύτερη ταχύτητα και πηγαίνει στα ένας εναντίον ενός άφοβα, μπορεί να αποδειχτεί αριστερό χαφ χρησιμότατο: ειδικά στα ματς του Τσάμπιονς λιγκ, ο τρόπος που καλύπτει τον αριστερό μπακ τον κάνει απαραίτητο, αρκεί να είναι λίγο πιο εκρηκτικός. Ο Κασάμι βλέπει γήπεδο, δίνει τη μπάλα γρήγορα, αλλά δεν φοβάται και την ατομική ενέργεια: η ερρώτηση είναι αν έχει καλή ανασταλτική παρουσία, ώστε να παίξει δίπλα από τον κόφτη και πίσω από τον Τσόρι.
Οι νέοι ακραίοι μπακ (και ο Ελαμπντελάουι και ο Μουζουάκου) δεν φοβούνται την επιθετική πρωτοβουλία, αλλά είναι και αμυντικοί: είναι πολύ ευχάριστο ότι έχουν σκαμπανεβάσματα - είναι δηλαδή πολύ μακριά ακόμα από αυτό που μπορούν. Ο Ντοσεβί, ο ελαφρύτερος και για αυτό πιο φορμαρισμένος από όλους, θα χρειαστεί να καταλάβει ότι παίζοντας στον Ολυμπιακό οφείλει να παίρνει πιο πολλές τελικές προσπάθειες: Γιαννακόπουλος, Γκαλέτι, Κάμπελ θυμίζουν ότι ο δεξιός εξτρέμ του Ολυμπιακού είναι συνήθως αυτός που έχει τους πιο πολλούς χώρους στη διάθεσή του για να γίνει και σκόρερ.
Όλων αυτών των παικτών τις δημιουργικές ικανότητες θα τις δούμε όταν αποκτηθεί το φορ που η ομάδα περιμένει – σε κάθε σοβαρή ομάδα είναι το σημείο αναφοράς της επίθεσης, μην το ξεχνάμε.
Τι βλέπω σε αυτά τα πρώτα ματς; Μια ομάδα που μπορεί να έχει καμιά 20αριά βασικούς, αρκεί οι ελπιδοφόροι νεοαποκτηθέντες να δείξουν την υποσχόμενη πρόοδο! Αφήνω για την ώρα έξω από το λογαριασμό τους φρέσκους Έλληνες – για τους οποίους θα γράψω κάποια στιγμή αναλυτικά. Παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω κυρίως όσους ήρθαν και φτάνω σε ένα πρώτο συμπέρασμα: αν πέρυσι ο Μίτσελ είχε κάποιους πονοκεφάλους, όταν έχανε κάποιον από τους βασικούς του, φέτος κάτι μου λέει ότι το πρόβλημα θα ναι με ποιους θα ξεκινά!
Το γκρουπ είναι ομοιογενές και οι λύσεις πολλές. Και κατ επέκταση οι αποφάσεις δύσκολες…
