Ταξιδεύοντας για το Βερολίνο σκεφτόμουν ότι για πρώτη φορά πριν από ένα τελικό της Μπαρτσελόνα, η κυρίαρχη ερώτηση δεν είναι τι θα κάνει ο Μέσι, αλλά αν και πως η Γιουβέντους θα σταματήσει τους τρεις διαβόλους που οι Καταλανοί έχουν μπροστά: η αρμονική συνύπαρξη του Μέσι με τον Σουάρες και τον Νεϊμάρ ήταν το κυρίαρχο θέμα συζήτησης σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη φέτος και πριν τον τελικό του Champions League ο κόσμος περιμένει από δαύτους μια ακόμα παράσταση.

Δεν είναι μόνο τα πάρα πολλά γκολ που πέτυχαν (ποτέ στην Ισπανία τριάδα δεν σκόραρε περισσότερο…) - αυτό που συναρπάζει είναι κυρίως η αίσθηση που σου δημιουργούν ότι παίζουν ο ένας για τον άλλο. Και φυσικά η επιτυχία τους δεν έγκειται στο ότι είναι προικισμένοι παίκτες: αν αρκούσε η συνύπαρξη κάποιων παικτών που ξέρουν μπάλα στη γραμμή της επίθεσης για να είναι μια ομάδα τόσο αποτελεσματική και τόσο αρμονική, ο Ιμπραχίμοβιτς δεν θα είχε φύγει ποτέ από τη Βαρκελώνη. Στην ιστορία των τριών της Μπαρτσελόνα, πέρα από το στοιχείο της προσωπικής τους ποιότητας, μετράνε και μερικά πράγματα ακόμα. Κυρίως τα προσωπικά κίνητρα.

Μέσι reloaded

Η αρμονικότητα αυτής της τριάδας προέκυψε γιατί και οι τρεις πρωταγωνιστές άλλαξαν τελευταία κάτι στο παιγνίδι τους: δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με προπονητικές οδηγίες. Η πρώτη και πιο φανερή αλλαγή είναι αυτή του Μέσι. Ο Μέσι ξεκίνησε σαν έξω δεξιά, έπαθε να παίζει στην Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα κάτι σαν "ψευτοεννιάρι", δηλαδή σαν φορ που όμως δεν μένει ποτέ στην περιοχή, προσπάθησε να γίνει δεκάρι κανονικό, ώστε να σηκώσει και το σταυρό της σύγκρισης με το Μαραντόνα στην Αργεντινή και φέτος για το χατίρι του Νεϊμάρ και κυρίως του Σουάρες μετέβαλε πάλι τους τρόπους και το ρόλο του, κάνοντας κάτι ακόμα πιο σύνθετο: φέτος όταν η Μπάρτσα αμύνεται (αυτό)τοποθετείται στη θέση του έξω δεξιά συνήθως (ώστε να υπάρχει μια αμυντική συμμετρία στο 4-3-3) κι όταν η Μπάρτσα έχει την μπάλα αφήνει την άκρη για να συγκλίνει και να παίξει σαν δημιουργός κοντά στον Ινιέστα και στην πλάτη του Σουάρες και του Νεϊμάρ συνήθως.

Για να υποστηρίξει αυτό το παιγνίδι που απαιτεί πολύ περισσότερο τρέξιμο από πέρυσι και πρόπερσι, όταν έπαιζε σαν "δεκάρι πολυτελείας", αδυνάτισε εμφανώς και δούλεψε πολύ: η αποτυχία του να κερδίσει το μουντιάλ στη Βραζιλία λειτούργησε ως προσωπικό κίνητρο. Να σημειώσω κάτι: παίκτες του βεληνεκούς του Μέσι σπανίως αλλάζουν ρόλο σε μια ομάδα που μάλιστα στηρίζεται πάνω τους.

Αν ο Μέσι δέχτηκε ασυζητητί να γίνει και λίγο Τσάβι και λίγο έξω δεξιά, αντί να παίζει αποκλειστικά για το γκολ, απαιτώντας δυο – τρεις χαμάληδες να τρέχουν για αυτόν, είναι γιατί παραμένει ένα παιδί με τεράστιες ποδοσφαιρικές αρχές που καταλαβαίνει ότι η ομάδα και οι ανάγκες της είναι πάνω από όλα.

O ήρεμος Νεϊμάρ

Η αποτυχία στο μουντιάλ είχε ευεργετικές συνέπειες και στο Νεϊμάρ, αλλά νομίζω για άλλους λόγους. Αφήνοντας πίσω το μουντιάλ, ο Νεϊμάρ εμφανίστηκε φέτος στα ευρωπαϊκά γήπεδα με λιγότερο άγχος: η αποτυχία της Βραζιλίας, (αποτυχία που δεν χρεώθηκε προσωπικά, αφού λόγω τραυματισμού στον ημιτελικό της ντροπής κόντρα στη Γερμανία έλειπε), κατά κάποιο τρόπο τον απάλλαξε από την υποχρέωση να αποδεικνύει πως είναι ένα είδος εκκολαπτόμενου ηγέτη – ο χαρισματικός Βραζιλιάνος δεν είναι ούτε στρατηγός, ούτε μαχητής, ούτε καν γεννημένος αρχηγός, παραμένει όμως ένας υπέροχος αρτίστας.

Η παρουσία του Σουάρες στην ενδεκάδα, του έδωσε τη δυνατότητα να έχει περισσότερους χώρους στη διάθεσή του, καθώς ειδικά οι σκληροί κεντρικοί αμυντικοί πρέπει να ασχολούνται με τον Ουρουγουανό: φέτος είχε περισσότερες ευκαιρίες να φτάνει στο "ένας εναντίον ενός" ή ακόμα και να τελειώνει ανενόχλητος φάσεις σαν κρυφό φορ. Σε σύγκριση με πέρυσι παίζει πολύ λιγότερο στη γραμμή (σχεδόν ποτέ…) και κυρίως ζητάει λιγότερο τη μπάλα: μετά από ένα χρόνο στην Μπαρτσελόνα κατάλαβε ότι ιδιοκτησιακή σχέση με τη μπάλα στη συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να έχει μόνο ο Μέσι.

Δαγκώνει πάντα, αλλά αλλιώς

Αυτό το "κάνω πολλά παίζοντας με τη μπάλα λίγο" είναι και το μυστικό της επιτυχίας του Σουάρες στη Μπάρτσα. Κι αυτός έρχονταν από μια προσωπική αποτυχία στο μουντιάλ – αποτυχία που μάλιστα του στοίχισε μια τιμωρία, που είχε ως αποτέλεσμα να μην συμπεριληφθεί στην 50αδα των παικτών που προτάθηκαν για τη Χρυσή Μπάλα: κανείς, βλέπετε, δεν επιβραβεύει "κανίβαλους". Ένας άλλος στη θέση του Σουάρες θα ήθελε επιστρέφοντας μια μπάλα μόνος του για να θυμίσει στους πάντες με τις ντρίπλες και τα κόλπα του ότι για αυτό πρέπει να τον θυμούνται κι όχι για τα δαγκώματα των αντιπάλων σε στιγμές που η αδρεναλίνη απελευθέρωσε την τρέλα του.

Όμως ο Σουάρες πήγε στη Μπάρτσελόνα από τη Λίβερπουλ, στην οποία, χάρη στην συνύπαρξή του με τον Τζέραρντ μετέβαλε πολύ το παιγνίδι του. Στον Άγιαξ κάποτε, αλλά και στην Εθνική Ουρουγουάης, ο Σουάρες απαιτούσε τη μπάλα συνηθίζοντας να κινείται παντού. Παίζοντας στη Λίβερπουλ κατάλαβε ότι αν χρησιμοποιεί την ευστροφία του για να ξεμαρκάρεται εντός περιοχής μπορεί να γίνει ένας τεράστιος σκόρερ – η μεταφορά της μπάλας και οι πάσες ήταν δουλειά του Τζέραρντ. Όταν βρέθηκε στη Μπαρτσελόνα ο Σουάρες έμοιαζε γεννημένος για να παίξει με τους άλλους δυο: ήταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις πάσες του Μέσι, αλλά και να δημιουργήσει για το Νεϊμάρ, ακουμπώντας τη μπάλα ελάχιστες φορές. Νομίζω πως το ότι τρέχει λιγότερο, τον βοηθά να είναι και πιο ήρεμος.

Άγιες Τριάδες

Είναι εξαιρετική η τριάδα της Μπάρτσα ακριβώς γιατί είναι παράξενη. Δεν υπάρχουν σε αυτή καθαρά εξτρέμ, και οι τρεις που την αποτελούν είναι και δημιουργοί εκτός από σκόρερ, και οι τρεις θα μπορούσαν να παίζουν και σε άλλες θέσεις από αυτές που καλύπτουν. Καιρό τώρα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τριάδες με τρεις καθαρούς επιθετικούς και βρίσκω λίγες. Στη Ρεάλ σκόραραν πολύ και οι Ρονάλντο, Μπέιλ, Μπενζεμά και οι Ρονάλντο, Μπενζεμά, Ιγκουαϊν. Στην Μπάγερν το πολυανεμενόμενο τρίο Λεβαντόφσκι, Ρόμπεν, Ριμπερί δεν το είδαμε σχεδόν ποτέ.

Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πολύ αρμονικό κάποτε το Γκιγκς – Μπέκαμ - Φαν Νίστελροϊ, με τους δυο Βρετανούς όμως ως εξτρέμ: κάποια στιγμή στην παρέα προστέθηκε και ο Κριστιάνο. Στους Γκαλάκτικος συνυπήρξαν Φίγκο, Ραούλ και φυσικά το "φαινόμενο" Ρονάλντο, όμως δεν είχαν την ίδια αποτελεσματικότητα – ίσως γιατί ο Βραζιλιάνος μετά τους τραυματισμούς είχε χάσει σε έκρηξη. Η Μπαρτσελόνα είχε παρουσιάσει δυο μεγάλες τριάδες, μια με Λάουντρουπ, Ρομάριο, Στόιτσκοφ και μια με τον Ετό, τον Ανρί και τον πιτσιρίκο τότε Μέσι.

Όταν ο Μέσι μεγάλωσε έγινε πρωταγωνιστής σε μια άλλη στην οποία βρίσκονταν αυτός, ο Βίγια και ο Πέδρο, όμως τότε βαρόμετρο απόλυτο ήταν η δική του παρουσία – τώρα το πράγμα είναι αλλιώς. Θυμόσαστε άλλες;