Έψαξα από περιέργεια να δω τι διάβολο έγραφαν οι εφημερίδες πριν από τέσσερα χρόνια μετά την ισοπαλία της Εθνικής ομάδας με την Γεωργία στο ντεμπούτο του Φερνάντο Σάντος.

Η ισοπαλία, σε ένα σχεδόν κατάμεστο Καραϊσκάκη, ήταν αποτέλεσμα που, κόντρα στην αδύναμη Γεωργία, καλό δεν το έλεγες πριν το ματς ξεκινήσει. Ηρθε με μεγάλο άγχος, αφού η Εθνική μας έχανε νωρίς νωρίς και ισοφάρισε με ένα γκολ του Σπυρόπουλου.

Το Goal έβαλε τίτλο «Γκελα- σβίλι» και η Sportday «Βραχυκύκλωσε», ενώ ανάλογα ήταν και τα πρωτοσέλιδα των άλλων εφημερίδων. Δεν είχαν ασχοληθεί με το ματς όλες: τα Σπορ του Βορρά π.χ τόνιζαν ότι «Έβγαλε μάτια ο Κριστιάνο» και πρόβαλαν πρωτοσέλιδα μια δήλωση του Παύλου Δερμιτζάκη ότι «πρόκειται για μεγάλη μεταγραφή».

Δεν αναφέρονταν στον Ρονάλντο: όσο κι αν δεν το πιστεύετε υπήρχε ένας παίκτης Κριστιάνο κι ο Δερμιτζάκης έχει υπάρξει και προπονητής του ΠΑΟΚ για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Έριξα και μια ματιά στα σχόλια των εφημερίδων: ήταν όλα ηπιότατα. «Κοιμηθήκαμε όπως στρώσαμε», «είχαμε πρόβλημα στην επιθετική ανάπτυξη», «η πρόκριση μπορεί να περιμένει» κτλ.

Ήπια κριτική

Από τα πρωτοσέλιδα και τα στόματα των αθλητικογράφων έλειπε εντελώς κάθε αναφορά στον Σάντος: ήταν άλλωστε το πρώτο ματς. Υπήρχαν περιθώρια για κριτική στον προπονητή; Ναι φυσικά.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι έπαιξαν στη μεσαία γραμμή ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης και ο Τοροσίδης (!), ότι είχε βρει θέση στην ενδεκάδα ο παντελώς ανέτοιμος Γιούρκας Σεϊταρίδης που με παρέμβαση του Σοφοκλή Πιλάβιου, προέδρου της ΕΠΟ τότε, είχε πάει στον Παναθηναϊκό, κι ότι στα αποδυτήρια στο τέλος είχε γίνει ο κακός χαμός με τον Κατσουράνη ναφωνάζει ότι αν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι δίνει χαρτάκι στον Σάντος να βγει και να το πει, ενώ ο Πορτογάλος σφύριζε κλέφτικα.

Μεταξύ μας και πολύ καλά είχε κάνει. Φυσικά κανένας με αφορμή μια κακή ισοπαλία δεν είχε κάνει θέμα για τους συνεργάτες του Σάντος, μολονότι κάμποσοι ήταν άπειροι και ουδείς καταλάβαινε ποιος είναι ο ρόλος τους. Όλα αυτά δεν ήταν παράξενα, αλλά μάλλον λογικά: ο Σάντος κάθονταν στον πάγκο της Εθνικής για πρώτη φορά σε επίσημο ματς και είχε απλά προλάβει να κάνει ντεμπούτο σε ένα φιλικό στο Βελιγράδι αυγουστιάτικα. Ο απόλυτος παραλογισμός είναι αυτό που έγινε με τον Κλάουντιο Ρανιέρι κι όχι η τότε ήπια στάση όλων.

Απολογισμός από την πρεμιέρα

Είναι αστείο αλλά τα πιο πολλά σχόλια, αλλά και τα πρωτοσέλιδα μετά την ήττα της Εθνικής, είχαν ένα χαρακτήρα απολογισμού συνολικής δουλειάς ενός προπονητή: αν τα διάβαζες, χωρίς να έχεις ιδέα για το τι έγινε, νόμιζες ότι ο Ρανιέρι ήταν στον πάγκο χρόνια και ότι επί των ημερών του η ομάδα αποκλείστηκε από τα προκριματικά μιας διοργάνωσης. Μπορούσες να διαβάσεις για βοηθούς, συνεργάτες και γνώσεις (!) που του έλειψαν, για πλάνα που δεν βγήκαν κι έφεραν μια τραγωδία, για αδικίες σε ποδοσφαιριστές που δεν κλήθηκαν και δεν έπαιξαν.

Ακόμα και οι αναφορές σε ποδοσφαιριστές σε έκαναν να πιστεύεις πως παίκτες, όπως ο Μάνταλος και ο Διαμαντάκος π.χ έχουν παίξει 30 ματς και πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούνται, ότι ο Αθανασιάδης δουλεύει δυο χρόνια με το Ρανιέρι και δεν πήρε μια ευκαιρία ποτέ και ότι ο Λαγός και ο Καρέλης περάσανε τα τριάντα κι αγνοούνται επιδεικτικά.

Όλα αυτά είναι τρομερά υπερβολικά, αλλά ικανά για να δημιουργήσουν ήδη ένα κλίμα εναντίον του προπονητή και της οποιαδήποτε νέας προσπάθειας. Αν η Ελλάδα χάσει από την Φινλανδία δεν τον βλέπω τον Ιταλό να μένει και το λέω σοβαρά.

Αν τους παίκτες τους ενοχλούν τα κουστούμια, οι δημοσιογράφοι τον βρίσκουν αδιάβαστο και θέλουν να του βάλει η ΕΠΟ κάποιον σοφό να τον κατευθύνει, οι ομάδες έχουν πρόβλημα γιατί παίζουν οι παίκτες των άλλων κι όχι οι δικοί τους μετά από το πρώτο του μόλις ματς, ο κόουτς αποκλείεται να έχει την όρεξη να τα βάλει με όλους.

Ανανέωση και διάθεση

Ο άνθρωπος χθες πήγε στην Κατερίνη να δει την Ελπίδων κάνοντας κάτι που ο Ότο Ρεχάγκελ πχ δεν το έκανε ποτέ κι ο Σάντος και οι συνεργάτες του δεν πολυσυνήθιζαν: στο παγκόσμιο Νέων της Τουρκίας ο Φύσσας και ο Βόκολος εμφανίστηκαν όταν η ομάδα προκρίθηκε στους 16 - στα πρώτα ματς δεν υπήρχε κανένας.

Ο Ιταλός, όχι μόνο πήγε στην Κατερίνη, αλλά άφησε τους παίκτες που του ζήτησε ο Τσάνας στην Ελπίδων (Μαυρίας, Καρέλης, Λαγός θα είχαν κληθεί στην Ανδρών) και καταλαβαίνοντας τη σημασία της προσπάθειας των Ελπίδων έστειλε τον Καπίνο να παίξει βασικός στο ματς με τους Πολωνούς για να τη βοηθήσει να προκριθεί, αντί να τον αφήσει να γυρίσει στη Γερμανία.

Θέλω να πω ότι η διάθεσή του να βοηθήσει όλες τις Εθνικές είναι ολοφάνερη και η όρεξή του να ανανεώσει την Εθνική μεγάλη, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει όρεξη ν ακούει να του λένε πως μετά από τριάντα χρόνια χρειάζεται μια νταντά ή να του επιδεικνύουν βοηθούς και συνεργάτες, που μάλιστα πρέπει να είναι κι από τη γενιά του 2004, που εξελίσσεται σε κάτι σαν τη γενιά του Πολυτεχνείου για την μεταπολίτευση.

Δυο ερωτηματικά

Υπήρχαν δυο ερωτηματικά για το Ρανιέρι και τα είχα επισημάνει καιρό τώρα. Το πρώτο είναι ότι ο άνθρωπος έρχεται από προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, όπου πχ το να δουλεύει ένας προπονητής με το μανατζέρ του είναι λογικό, ενώ εδώ σημαίνει ότι «ο μάνατζερ φτιάχνει την ενδεκάδα»: η προσαρμογή του στις ελληνικές πρακτικές θα είναι πολύ δύσκολη.

Το δεύτερο ότι αναλαμβάνει μια ομάδα που με το Σάντος είχε κοινή νοοτροπία κι αντιλήψεις: τα κριτήρια της παλαιότητας πχ ήταν εντός ομάδας σημαντικότερα από τις αγωνιστικές ανάγκες. Η συνταγή του Σάντος, που μεταξύ άλλων πρόβλεπε κι ένα σύστημα που φρόντιζε την επικοινωνία με ρεπόρτερ και παράγοντες, δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να γίνει κατανοητή από το Ρανιέρι: ο Ιταλός αδιαφορεί απόλυτα για αυτά και μάλιστα έχει ζητήσει να σταματήσουν να ταξιδεύουν με την Εθνική οι δημοσιογράφοι.

Το να φτιάξεις μια ομάδα δεν είναι δύσκολο: το να χαλάσεις συνήθειες ετών, να επιβάλεις νέους συνεργάτες και να ανανεώσεις μια ομάδα που είχε ένα είδος εσωτερικής επετηρίδας είναι δοκιμασία. Και θα φέρει και ήττες και γκρίνιες.

Πιστεύω πως σύντομα ο Ρανιέρι θα χει κάποιον Ελληνα βοηθό: μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει κάτι καλύτερο, μπορεί να τον τρελάνει μιλώντας του για εφημερίδες, πρωτοσέλιδα, σχόλια κτλ. Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στον Ιταλό είναι να μείνει από δω και στο εξής ακόμα πιο μόνος του: αν είναι να αποτύχει, να αποτύχει με τις ιδέες του και τους τρόπους του κι όχι προσπαθώντας να γίνει αρεστός σε ομάδες, σε παίκτες ή το χειρότερο στον Τύπο και σε τύπους, που νοσταλγούν τα προηγούμενα.

Όπως και να έχει για τον ευγενικό Ιταλό η Φινλανδία μου μοιάζει ήδη μια τελευταία ευκαιρία καριέρας στην Ελλάδα. Αποσπώντας αποτέλεσμα κερδίζει χρόνο πολύτιμο. Αν η ομάδα χάσει, δεν τον βλέπει ν αντέχει: αμφιβάλω αν βρίσκει γοητευτική την τρέλα μας. Κι έχει λυμένα και όλα του τα προβλήματα…