O αστικός μύθος λέει ότι ο Σταύρος Νταϊφάς, μαζί με τον κουμπάρο του Γιώργο Βαρδινογιάννη, έπαιξαν Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό σε μια παρτίδα τάβλι. Οι δυο εφοπλιστές, καπετάνιοι καλύτερα, στο μακρινό 1979 είχαν αποφασίσει να ασχοληθούν με το νεοσύστατο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Όποιος κέρδιζε, λέει ο "μύθος", θα έπαιρνε τον Ολυμπιακό, όποιος έχανε τον ΠΑΟ. Ο Νταϊφάς αναδείχθηκε νικητής και κατηφόρισε στο λιμάνι. Ο Βαρδινογιάννης έπεισε την οικογένειά του να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό, ενώ σχεδόν είχαν πάρει την "πράσινη" ΠΑΕ οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι!

Αλήθεια ή ψέματα, δεν ξέρουμε. Όπως όλοι οι αστικοί μύθοι είναι κι αυτός ωραίος γιατί αιωρείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Αυτό, που έγινε στα αλήθεια ήταν ότι ο Σταύρος Νταϊφάς, ηγήθηκε της προσπάθειας των εφοπλιστών που το καλοκαίρι του 1979 ανέλαβαν να "αναγεννήσουν" τον Ολυμπιακό. Μετά την "χρυσή" περίοδο του Νίκου Γουλανδρή, οι "ερυθρόλευκοι" έψαχναν να βρουν τον δρόμο τους. Η μεγάλη ομάδα του Γουλανδρή, έμοιαζε να γίνεται σιγά-σιγά χρυσό παρελθόν, καθώς ο Ολυμπιακός την τετραετία 1975-79 δεν πήρε ούτε ένα τίτλο. Στο πρωτάθλημα τερμάτιζε πίσω από τον Παναθηναϊκό, ή την πολύ δυνατή ΑΕΚ (του Λουκά Μπάρλου) κόντρα στην οποία αρνήθηκε (το 1979) να παίξει στο μπαράζ του τίτλου, καθώς οι δυο ομάδες ήταν ισόβαθμες στην πρώτη θέση. Στο Κύπελλο, μια διοργάνωση στην οποία ο Ολυμπιακός είχε συνήθειο να "σαρώνει", έπαιξε μόλις μια φορά στον τελικό (το 1976) χάνοντας σε ένα συγκλονιστικό τελικό στα πέναλτι, από τον Ηρακλή του τρομερού Βασίλη Χατζηπαναγή.

Το πρώτο πρωτάθλημα στο μπαράζ με τον Άρη (1980) πανηγυρίζεται από "ερυθρόλευκους" παίκτες και κόσμο

Η πορεία του Ολυμπιακού, μετά τα μεγαλεία Γουλανδρή, ήταν πτωτική. Το 1978, μάλιστα, ο Παναθηναϊκός ... χτυπούσε κατάστηθα τον Ολυμπιακό, αφού η μετακόμιση του Γιώργου Δεληκάρη, από το Καραϊσκάκη στη Λεωφόρο, χαρακτηρίστηκε ως "η μεταγραφή του αιώνα". Ήταν το καλοκαίρι, που ο Μίμης Δομάζος πήγαινε στην ΑΕΚ και ο Αντώνης Αντωνιάδης στον Ολυμπιακό.

Επικεφαλής των εφοπλιστών

Ο νόμος για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήταν η πρώτη ευκαιρία για την ανάκαμψη. Εφοπλιστές όπως ο Λιβανός, ο Νομικός, ο Ευθυμίου, ο Χατζηιωάννου, αποφάσισαν να βοηθήσουν. Ο Σταύρος Νταϊφάς, εκτός από τα χρήματα που έβαλε για να συγκεντρωθεί το ποσό των 110 εκατομμυρίων δραχμών (τόσο ήταν το τίμημα της αγοράς της ΠΑΕ), έγινε και πρόεδρος της ομάδας, διαδεχόμενος τον Ηρακλή Τσιτσαλή.

Ο Νταϊφάς, ένας αυτοδημιούργητος καραβοκύρης, που ξεκίνησε να κάνει εμπόριο από την Καλαμάτα και κατέληξε ένα από τα ισχυρότερα ονόματα της ελληνικής ναυτιλίας, έγινε συνώνυμο της πρώιμης κυριαρχίας του Ολυμπιακού στα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τα τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1980, ως το 1983, συν εκείνο του 1987, ξανάδωσαν στον σύλλογο του Πειραιά τη χαμένη του αίγλη, σε μια εποχή, μάλιστα, όπου οι Βαρδινογιάννηδες στον Παναθηναϊκό, έριχναν χρήμα με ... ουρά.

Το φαινόμενο των δανεικών ποδοσφαιριστών δεν είναι, βέβαια, τωρινό ούτε προνόμιο του Ολυμπιακού. Στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο Παναθηναϊκός σπαταλούσε ένα σωρό χρήματα παίρνοντας παίκτες. Φυσικά δεν μπορούσαν να παίξουν όλοι στη Λεωφόρο, γι αυτό και μετακόμιζαν στις (τότε) ομάδες δορυφόρους των "πρασίνων".

Μεταγραφές με νόημα...

Ο Νταϊφάς, από τη φύση του "σφιχτοχέρης", είχε άλλου είδους πολιτική. Ο Ολυμπιακός ξανάγινε ισχυρός μέσα στο γήπεδο, λόγω των παικτών, που είτε έγιναν μεταγραφές, είτε προωθήθηκαν από τους μικρούς, στην πρώτη ομάδα. Το πρώτο κιόλας καλοκαίρι, πήρε ποδοσφαιριστές-πρωταγωνιστές, μέχρι τον τίτλο, που κρίθηκε σε μπαράζ, κόντρα στον υπέροχο Άρη της περιόδου 1979-80: Ο Βαγγέλης Κουσουλάκης από τον Ηρακλή, ο Τάκης Νικολούδης από την ΑΕΚ και, βέβαια, ο Μάρτιν Νοβοσέλατς. Ϊσως ο κορυφαίος αμυντικός που πέρασε ποτέ από τον Ολυμπιακό, μέχρι να πάει στον Πειραιά, ο Ούλαφ Μέλμπεργκ.

Το περίφημο ματς Κυπέλλου ΠΑΟ-Ολυμπιακός στη Λεωφόρο. Ο Σαργκάνης σε έξοδο μπροστά από τον Γαλάκο. Παρακολουθούν Κουσουλάκης, Καψής, Νικολούδης και ο διαιτητής Δέδες

Η επιμονή του να παίρνει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην Ελλάδα, έφερε τον Νίκο Αναστόπουλο, τον Νίκο Σαργκάνη, τον Τάσο Μητρόπουλο, τον Γιάννη Γούναρη που πρωταγωνίστησαν στους επόμενους θριάμβους της "ερυθρόλευκης" ομάδας. Του άρεσε να εξουσιάζει και τους προπονητές, αλλά είχε εμπιστοσύνη τόσο στον Κάζιμιρ Γκόρσκι, όσο και τον Αλκέτα Παναγούλια.

Η υπόθεση της ελληνοποίησης του Χουάν Ρότσα, με το επώνυμο ... Μπουμπλής, ήταν η αφορμή του αδυσώπητου πολέμου με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Ο Ολυμπιακός έβαλε στόχο να μην επιτραπεί (όπως αρχικά έγινε) η συμμετοχή του ποδοσφαιριστή με το ελληνικό επίθετό του κι ο Παναθηναϊκός απαντούσε με τις μεταγραφές Γαλάκου, Κυράστα, Σαργκάνη, Βαμβακούλα και αργότερα Αποστολάκη.

Σκληρός, αλλά δημοσιογραφικός

Μόνιμος τίτλος στο "ΦΩΣ", καθώς το "Ο ΝΤΑΪΦΑΣ" κοσμούσε το πρωτοσέλιδο της ιστορικής αθλητικής εφημερίδας, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, είχε καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους. Μια φορά, μάλιστα, ενώ είχε προγραμματίσει μια κρίσιμη συνάντηση με τους εφοπλιστές για το μέλλον της ομάδας, κάλεσε μόνος του, τους ρεπόρτερ, ώστε να περάσει κάποια μηνύματα που ήθελε. Όταν τους είδε, βέβαια, άρχισε να φωνάζει "εσείς πως βρεθήκατε εδώ".

Η Λόλα Νταϊφά, που παντρεύτηκε τον ξάδερφό του Ίωνα (σκηνοθέτης και κριτικού κινηματογράφου, με εκπομπή στην ΕΡΤ, για αρκετά χρόνια) ήταν πρωτοπόρος στην υπόθεση "δημόσιες σχέσεις-γραφείο Τύπου" άγνωστες λέξεις, τότε στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ο Μιχάλης Φωτίου και ο Μιλτιάδης Μαρινάκης (πατέρας του Βαγγέλη) ήταν οι άμεσοι συνεργάτες του.

Τάσος Μητρόπουλος, Νίκος Αναστόπουλος, πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα στο μπαράζ του Βόλου

Η θητεία του Σταύρου Νταϊφά, σημαδεύτηκε από την τραγωδία της Θύρας 7, το 1981 μετά το 6-0 επί της ΑΕΚ, ενώ ένα χρόνο αργότερα έγινε περίφημο ματς Κυπέλλου εναντίον του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο, όπου το 2-0, έγινε 3-2, με τον Ολυμπιακό να διαμαρτύρεται για τις αποφάσεις του ρέφερι Δέδε. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ο Ολυμπιακός έπαιρνε τη ρεβάνς, κερδίζοντας τον "αιώνιο αντίπαλο" στο μπαράζ του Βόλου.

Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στιγμή, με τον Νταϊφά στο τιμόνι, ήταν χωρίς αμφιβολία η πρόκριση επί του Άγιαξ την σεζόν 1983-84.

"Δώσε την στον Κοσκωτά"

Το 1988 υπήρξε πίεση από την κυβέρνηση, να παραχωρηθεί η ΠΑΕ Ολυμπιακός στον "ανερχόμενο επιχειρηματία" Γιώργο Κοσκωτά.

Δίνει τα χέρια με τον Γιώργο Κοσκωτά

Ήθελε δεν ήθελε ο Νταϊφάς, συναντήθηκε μαζί του: "Η ομάδα χρειάζεται τρεις μεταγραφές" είπε στον Κοσκωτά, για να εισπράξει την απάντηση που τον έκανε να δώσει τον Ολυμπιακό, χωρίς άλλη κουβέντα: "Τι τρεις, κύριε Σταύρο. Δεκατρείς θα κάνουμε..."

Αργότερα, το 1992 επανήλθε στο προσκήνιο, μαζί με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τους άλλους εφοπλιστές, που ανέλαβαν να βγάλουν τον Ολυμπιακό, από το μεγαλύτερο αδιέξοδο της ιστορίας του, αλλά ήξερε ότι είχε ανατείλει μια άλλη εποχή για τον σύλλογο, που αγάπησε όσο τίποτε άλλο στη ζωή του.

Όσοι τον γνώρισαν, είχαν να λένε για ένα σκληρό άνθρωπο, πιο σκληρό διαπραγματευτή, που είχε όμως και τα ... κουμπιά του να μαλακώσει και να δείξει ευαισθησίες, που κανείς δεν έβλεπε με την πρώτη. Στα μάρμαρα του Καραϊσκάκη, πάντως, σε μια άλλη εποχή, πιο ποδοσφαιρική, ίσως και πιο ρομαντική, όπου η τύχη μιας ομάδας μπορούσε να παιχθεί, πράγματι, σε μια παρτίδα τάβλι, ο Νταϊφάς έγραψε την δική του, ξεχωριστή ιστορία...