Η ΤΣΣΚΑ είπε όχι στην "διπλή" βάρδια του Δημήτρη Ιτούδη κ αι δεν τον άφησε να εργαστεί παράλληλα και στην Εθνική Ομάδα της Ελλάδας. Η ΕΟΚ θα αναζητήσει άλλη λύση για τον προπονητή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Το ότι έκανε το ραντεβού με τον κόουτς των πρωταθλητών Ευρώπης και ουσιαστικά τον έπεισε να αναλάβει την Εθνική, δείχνει ότι έχει πάρει (πολύ) σοβαρά την υπόθεση της νέας τεχνικής ηγεσίας. Μόνο, που δεν ξέρουμε αν πραγματικά γνωρίζουν στην ομοσπονδία τι ακριβώς προπονητή, πρέπει να πάρουν.

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης δεν εννοούμε ότι ο Ιτούδης δεν μπορεί, ή δεν είναι ικανός να οδηγήσει την Εθνική στην επιτυχία. Αν δεν μπορεί ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης για το 2016, τότε ... δεν μπορεί κανένας. Σοβαροί να' μαστε. Δεν συζητάμε για το αν έχει τα προσόντα ο Ιτούδης, αλλά το πως πρέπει να κινηθεί, κατά την ταπεινή μας γνώμη, η ομοσπονδία.

Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο μεταίχμιο για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν είναι η πρώτη φορά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα θυμίσουμε δυο περιόδους, που σίγουρα ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τις θυμάται πολύ καλά, διότι πρωταγωνίστησε και ο ίδιος στις τομές που επιχειρήθηκαν. Δεν τις έκανε αυτός, αλλά οι προπονητές που είχε επιλέξει, μαζί με τους συνεργάτες του στην ΕΟΚ.

Το 1982, ο Κώστας Πολίτης αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής. Προσπαθώντας να παντρέψει το παλιό με το καινούργιο, να συγκεράσει τις γενιές που έφευγαν με εκείνες που έρχονταν, ο Καισαριανιώτης κόουτς, βλέπει την ομάδα να έρχεται 11η στο Ευρωμπάσκετ 83, να μην παίζει καν σε αυτό του 85 και να χάνει από τη Βρετανία (!) στο προολυμπιακό του 84.

ΜΕ ΚΑΡΑΤΖΑ ΚΑΙ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗ

Η απόφασή του να προχωρήσει σε ριζική ανανέωση έρχεται με την σύμφωνη γνώμη και την απόλυτη κάλυψη της ΕΟΚ. Δίπλα σε Γκάλη, Γιαννάκη και Ανδρίτσο καθιερώνεται ο Φασούλας, προωθούνται Φιλίππου, Ρωμανίδης και έρχεται η γενιά των 65άρηδων και λίγο μεγαλύτερων, με επικεφαλής τον Φάνη Χριστοδούλου. Ο Πολίτης ακούει τα χίλια μύρια, ανοίγοντας το εύρος των επιλογών και πηγαίνοντας στο Μουντομπάσκετ 86 με παίκτες από το Παγκράτι (Καρατζάς) και το Περιστέρι (Πεδουλάκης) που έπαιζαν στην Β Εθνική! Μαζί και ο Αργύρης Καμπούρης, που στο ξεκίνημα της αθλητικής του καριέρας έκανε μεροκάματα στην οικοδομή. Οι "ειδήμονες" της εποχής απορούσαν, αν ο Πολίτης είχε ... σώας τα φρένας.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η Εθνική Ομάδα εκτοξεύτηκε πρώτα στην 10η θέση του κόσμου και εν συνεχεία στην κορυφή της Ευρώπης.

"Έβλεπα ότι έπρεπε να προχωρήσουμε μπροστά. Το πρόβλημά μας ήταν τα ύψη. Η Ελλάδα έπαιζε με τρεις κοντούς στην περιφέρεια, κάτι που δεν μπορούσε να συνεχιστεί" μας έλεγε πρόσφατα ο Κώστας Πολίτης, για να προσθέσει: "Ο Κορωναίος είναι παιδί μου. Μαζί πήραμε πρωταθλήματα στον Παναθηναϊκό. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης και χαρακτήρας. Κάπως έπρεπε να προχωρήσουμε, όμως. Έβλεπα ότι δίπλα σε Γκάλη και Γιαννάκη, δεν χωρούσε άλλος κοντός. Έπρεπε να παίξει ένα ψηλό τριάρι. Ο Ανδρίτσος στην αρχή και βέβαια ο τρομερά ταλαντούχος Φάνης, στη συνέχεια. Έπρεπε να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Αν δεν ρισκάρεις, άλλωστε, δεν πετυχαίνεις τίποτε. Και σημασία έχει το όραμα, όχι μόνο το αποτέλεσμα".

Καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα, ένας παίκτης του Κώστα Πολίτη, ο Παναγιώτης Γιαννάκης αναλάμβανε -για δεύτερη φορά- τις τύχες της Εθνικής Ομάδας, σαν προπονητής. Παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, η Εθνική έψαχνε εναγωνίως τον προπονητή που θα την έβγαζε από τα αδιέξοδα των πρόσφατων αποτυχιών της. Οι σφαλιάρες σε Ντιζόν και Αττάλεια, το "χλωμό" Ευρωμπάσκετ του 2003, οι δοκιμές με τεχνικούς διευθυντές κι άλλους τόσος προπονητές της εξέδρας, έμοιαζαν με τρύπα στο νερό.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, λόγω του ασυμβίβαστου με την βουλευτική ιδιότητα, δεν μπόρεσε να συνεχίσει και έτσι η ΕΟΚ, μετά την παρέμβαση του αείμνηστου Γιώργου Κολοκυθά, έδωσε τα κλειδιά στον Γιαννάκη. Ο "δράκος" πιο έμπειρος από το 1996, πολύ πιο σίγουρος για τον εαυτό του και με σαφές όραμα για το μέλλον της ομάδας, προχώρησε σε παρόμοιες με τον Πολίτη, τομές: "Έπρεπε να φτιάξουμε μια ομάδα ανταγωνιστική, που θα πίστευε πάνω απ΄όλα στη νίκη" εξηγούσε σε ανύποπτο χρόνο

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ

Το 2004 ο Γιαννάκης "κόβει" Σιγάλα και Ρεντζιά και αφήνει έξω τον Χρήστο Χαρίση, για να πάρει σαν 12ο τον Βασίλη Σπανούλη, που έπαιζε στο Μαρούσι. Ένα χρόνο αργότερα, εκτός Εθνικής, βρέθηκαν Φραγκίσκος Αλβέρτης, Δημήτρης Παπανικολάου. Η Εθνική που είχε βρει μια μαγική τετράδα γκαρντ (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης με πέμπτο της παρέας τον Νίκο Χατζηβρέττα) έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ μετά από 18 ολόκληρα χρόνια. Ένα χρόνο αργότερα, νικούσε τους επαγγελματίες των ΗΠΑ...

Τριάντα χρόνια μετά το 1987 και δώδεκα μετά το 2005, η εποχή λίγο πολύ είναι παρόμοια. Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε μια παρόμοια καμπή. Αντι για τον Γκάλη, ή τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, μπορείτε να βάλετε την φιγούρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οι προοπτικές του Giannis άλλωστε μπορεί να είναι μεγαλύτερες απ΄όλους όσους έχουν προηγηθεί. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να μείνει αναξιοποίητο από την Εθνική Ομάδα. Θα πρέπει να γίνει ένας προσεχτικός σχεδιασμός-προγραμματισμός, ώστε να υπάρξει όφελος για το ελληνικό μπάσκετ από τον άνθρωπο που κάνει ... όργια στο ΝΒΑ!

Η Εθνική προέρχεται από μια σειρά αποτυχημένων ή άγευστων και χλωμών τουρνουά. Ήδη έχει αποσυρθεί μια γενιά (Σπανούλης, Ζήσης, Φώτσης) και είναι ενεργή η αμέσως επόμενη (των 90άρηδων). Οι τομές, δηλαδή, που απαιτούνται είναι ενδεχομένως λιγότερες από εκείνες του 87 και του 05. Υπάρχει, όμως, μια άλλη σημαντική παράμετρος. Από τον ερχόμενο Νοέμβριο επανέρχονται προκριματικά των εθνικών ομάδων, εν μέσω της χρονιάς και εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019 στην Κίνα.

Η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΩΝ

Αυτό σημαίνει ότι ο νέος προπονητής πρέπει να είναι μόνιμος. Κι αν δεν είναι τώρα για το Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου, πρέπει να ... είναι για μετά. Δεν φανταζόμαστε ότι η ΕΟΚ θα ήθελε να ψάχνει για προπονητές, όλο το χρόνο.

Ο μόνιμος κόουτς, άλλωστε, δεν έχει εύκολη δουλειά. Με δεδομένες τις δυσκολίες να συγκροτείται η ομάδα με ΝΒΑερς ίσως και παίκτες Ευρωλίγκας (αν δεν υπάρξει συμβιβασμός με την FIBA) ο κύκλος των διεθνών παικτών μεγαλώνει. Θα πρέπει να πάμε σε μια ομάδα 25-30 υποψήφιων διεθνών. Θα πρέπει να εξεταστούν όλες οι περιπτώσεις των παιδιών που βρίσκονται στην Αμερική (Μήτογλου, Δημακόπουλος κλπ) ή των υπόλοιπων ομογενών (Ντόρσεϊ, Όγκαστ) και σε συνεργασία με την ομοσπονδία να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις.

Όλα αυτά ο ... προπονητής της ΤΣΣΚΑ, που έχει άλλα πράγματα στο κεφάλι του, μετά συγχωρήσεως, δεν μπορεί να τα κάνει. Κι όχι μόνο αυτός, για να μην παρεξηγούμεθα. Ο οποιοσδήποτε προπονητής συλλόγου, πάλι δεν θα μπορέσει να τα κάνει όλα αυτά. Δεν είναι, άλλωστε, η δουλειά του. Το μοντέλο του part time κόουτς δεν στέκεται πουθενά. Απαιτείται μόνιμη λύση, με μόνιμες και ξεκάθαρες σκέψεις και λύσεις για το μέλλον...