Ένα μακρόσυρτο "ουου" ακούστηκε όταν ο Τζάστιν Γκάτλιν μπήκε στο ολυμπιακό στάδιο του Ρίο, για τον τελικό των 100 μέτρων. Οι Βραζιλιάνοι δεν χαμπαριάζουν από ευγενές πνεύμα, φέρ-πλέι κλπ. Εδώ έκαναν "ατμοσφαιρα" στο τένις και στην κολύμβηση, θα δείλιαζαν να κάνουν άνω-κάτω, την κορυφαία στιγμή των Ολυμπιακών Αγώνων, που κατά παράδοση είναι η κούρσα της μιας ανάσας;

Ο Γκάτλιν είναι ο ... κακός της παρέας. Κακομούτσουνος, έχει πιαστεί ντοπέ, καμιά φορά κάνει προκλητικές δηλώσεις. Όσο γρήγορα κι αν τρέξει, ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας, δεν πρόκειται ποτέ να κλέψει τη λάμψη του απόλυτου σταρ, του ανθρώπου, που ακόμη κι αν (λέμε τώρα) έχανε στο Ρίο, πάλι πάνω του θα έπεφταν τα φώτα της δημοσιότητας.

Εδώ ο Νοτιοαφρικανός Φαν Νίκερκ, που έκανε ένα τρομερό παγκόσμιο ρεκόρ, φτάνοντας ελάχιστα πριν σπάσει το φράγμα των 43'' στα 400 μέτρα, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Κανονικά, δεν έπρεπε να υπάρχει άλλο θέμα, πλην της εκπληκτικής εμφάνισης αυτού του πυραυλοκίνητου Νοτιοαφρινανού, που έχει 9:98 στα 100 μέτρα και 19:94 στα 200! Αλλά μπροστά στον Μπολτ, που να φτουρήσει, ακόμη κι αυτός που έσβησε από τον παγκόσμιο χάρτη των ρεκόρ του στίβου, τον φοβερό και τρομερό Μάικλ Τζόνσον.

Ναι, το 400άρι της Κυριακής ήταν πολύ καλύτερο από το 100άρι, σε επίπεδο και ρεκόρ. Ο 7ος Μπράλον Τάπλιν, από τη Γρενάδα της Καραϊβικής, έκανε 44:45. Με αυτό τον χρόνο, πριν τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο έπαιρνε το αργυρό μετάλλιο! Θα΄έχουν να λένε, στα εγγόνια τους, ο Κιράνι Τζέιμς και ο Λασόν Μέριτ, οτι έκαναν 43:75 και 43:85 αντίστοιχα και έμειναν πολύ μακριά από το χρυσό μετάλλιο. Ποιο να' ναι άραγε το μυστικό του τρομερού Νοτιοαφρικανού; Ίσως η προπονήτρια του, η σούπερ-γιαγιά του στίβου, η 74χρονη Ανς Μπόθα, να το ξέρει και να μη μας το αποκαλύπτει.

Αντίθετα, το 100άρι φέτος στο Ριο, ήταν πιο αργό από το αντίστοιχο του 2012. Ο Μπολτ με 9:81 θα έχανε από τον συμπατριώτη του Μπλέικ (9:75 στο Λονδίνο), τον Γκάτλιν (9:79) και τον Τάισον Γκέι (9:80). Θα έπαιρνε πάντως μετάλλιο, γιατί ο Γκέι ένα χρόνο αργότερα πιάστηκε να έχει κάνει χρήση αναβολικών ουσιών. Φυσικά, όλοι ξέρετε ότι ο Μπολτ το 2012, έτρεξε την απόσταση σε 9:63 στην πραγματικά ταχύτερη κούρσα όλων των εποχών στα 100 μέτρα.

Φέτος, ο Τζαμαϊκανός, το πήγε πιο χαλαρά. Το 9:81 που έκανε, ήταν ο χειρότερος χρόνος του στις τρεις κούρσες των 100 μέτρων, που έχει κερδίσει το ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο. Δεν ήταν και πολύ καλά, μέσα στη χρονιά. Αντιμετώπισε ένα τραυματισμό, μέχρι και ότι δεν θα κατέβαινε στους Ολυμπιακούς γράφτηκε, κάποια στιγμή. Η επίσκεψή του στον γιατρό Hans-Wilhelm Müller-Wohlfahrt, που έγινε γνωστός για τις περίεργες μεθόδους αποκατάστασης σοβαρών τραυματισμών. Οι ενέσεις με αίμα βοδιού για να κάνει πιο γρήγορη την αποκατάστασή των χτυπημένων αθλητών, είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενες. Αν σας λέει κάτι το όνομα του, πρόκειται για τον γιατρό της Μπάγερν, που μετά από μια 40ετία παρουσιας στο βαυαρικό κλαμπ, απολύθηκε στις 16 Απριλίου του 2015, μετά την ήττα από την Πόρτο και την Μπάγερν να παίζει χωρίς έξι τραυματίες που δεν είχαν ... γίνει καλά.

Ο Μπολτ, πάντως, του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη γιατί παλιότερα είχε φροντίσει να αποκαταστήσει το πρόβλημά του στην σπονδυλική στήλη.

Και ώριμος και σόουμαν

Επιστρέφοντας στη Τζαμάικα, ο Μπολτ έδειξε να ξεπερνάει τα προβλήματά του. Εκτός του ότι η παρουσία του, προκαλεί τον σχετικό φόβο στους αντιπάλους, ο Τζαμαϊκανός έχει ενα ακόμη πλεονέκτημα. Τρέχει τα 100 μέτρα, όπως ... τα 200, επιταχύνει δηλαδή ενδιάμεσα της κούρσας και με τα τεράστια πόδια του καλύπτει το όποιο χαμένο έδαφος στην εκκίνηση. Ο Γκάτλιν ξέφυγε την Κυριακή, σε απόσταση που δύσκολα καλύπτεται σε ένα "κατοστάρι", όμως ο Μπολτ, όχι μόνο τον έφτασε και τον πέρασε, αλλά στο τέλος είχε και την άνεση να χτυπαει το στήθος του, τερματίζοντας στην πρώτη θέση και θέλοντας να δείξει ποιος είναι ο καλύτερος.

Ο ίδιος δήλωνε ότι περίμενε να τρεξει πιο γρήγορα. Αν ήταν αναγκασμένος να το κάνει, είμαστε σίγουροι ότι θα το πετύχαινε. Η αλήθεια είναι ότι αυτη τη φορά έδειξε πιο γήινος, από τις παλαιόθεν εξωφρενικές κούρσες του, αλλά μη ξεχνάμε ότι πλησιάζει τα 30 (κλείνει τα 29 στις 21 του μηνός) και το κορμί του δεν είναι πια το ίδιο. Μοιάζει, πλέον, πιο ώριμος. Και όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος, ωριμάζει και γίνεται και πιο συμπαθής...

Το ξέρω. Κανείς δεν πιστεύει ότι ο μύθος του Μπολτ χτίστηκε επειδή στην Τζαμάικα τα παιδιά γεννιούνται σπρίντερ, ή επειδή τον φώτισε ο Θεός. Δεκτές όλες οι ενστάσεις και οι αμφιβολίες. Παρόλα αυτά μιλάμε για τον μεγαλύτερο εν ενεργεία αθλητή, έναν άνθρωπο που τρέχει σε 9,5 δευτερόλεπτα τα 100 μέτρα, αλλά ... για δυο ώρες κρατάει ένα Στάδιο στο πόδι.

Ο Μπολτ είναι εκτός των άλλων ένας άριστος σόουμαν. Την Κυριακή, μετά τον τελικό, δεν χάλασε το χατίρι σε κανέναν. Φωτογραφήθηκε με όλους, γέλασε και αγκαλιάστηκε με όλους, χόρεψε, υπέγραψε αυτόγραφα, χάριζε χαμόγελα και χάι-φάιβ, σε δεκάδες μέρη του Ολυμπιακού Σταδίου. Στη συνέχεια, για μιάμιση ώρα (!) τέθηκε στη διάθεση των ΜΜΕ, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις, από την πιο αστεία ως την πιο βλακώδη.

Αυτος ο Τζαμαϊκανός, για τον οποίο σε μια δόση άκρατης υπερβολής ο Μπομπ Κόστας του ESPN έγραψε ότι μύθος του είναι ανώτερος του Μπομπ Μάρλεϊ, του βασιλιά της ρέγκε, είχε δώσει το ρεσιτάλ, που επιβάλλει η φήμη του. Κι εδώ που τα λέμε, ο Κόστας, ένα δίκιο το έχει. Όταν βλέπεις τον Μπολτ να τρέχει, σιγο τραγουδάς εύκολα και το could you be loved...