Ο Αργύρης Καμπούρης εκτελεί τη δεύτερη βολή:103-101, θέλει προσοχή, όχι τρίποντο, Γιοβάισα "είναι το τέλος, η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης", που κραύγαζε και ο αείμνηστος Φιλίππος Συρίγος. Και μετά; Τι έγινε μετά;

Όσοι βρεθήκαμε, εκείνη τη μαγική νύχτα του Ιούνη, είκοσι οκτώ χρόνια πριν, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δύσκολα θα ξεχάσουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, από το μυαλό τους θα περνάει σαν κινηματογραφική ταινία όλες οι σκηνές, που έζησαν. Βασικά θυμόμαστε όλο το Ευρωμπάσκετ, σε εκείνο τον καυτό Ιούνιο με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει πάνω από τους 40 βαθμούς μέσα και έξω από το γήπεδο.

Το θυμόμαστε, γιατί είναι τα νιάτα μας, είναι η πρώτη μας έξοδος στο κοινό, μέσω μιας ομάδας που αγαπήσαμε όσο καμιά. Όχι μόνο εμείς, που βρεθήκαμε να δουλεύουμε είτε στο Γραφείο Τύπου μιας σπουδαίας διοργάνωσης (για τα δεδομένα του 1987, πολύ μεγάλης), είτε στις εφημερίδες και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης που ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησαν ότι τα σπορ (και ιδιαίτερα το μπάσκετ) είναι σε θέση να τους εκτοξεύσουν την κυκλοφορία στα ύψη. Αφιερώματα, επί αφιερωμάτων. Συνεντεύξεις, φωτογραφίες. Το ξενοδοχείο "Τζόουνς" στη Γλυφάδα, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, είχε γίνει το ορμητήριο όλων. Κάπου εκεί εκολλάφθηκε και η "μπασκετική μασονία", όπως χαρακτηρίστηκε συλλήβδην αργότερα μια παρέα σχεδόν συνομίληκων ρεπόρτερ που είχαν ξεκινήσει, ή τότε ξεκινούσαν, τη δημοσιογραφική τους διαδρομή.

Πρόσφατα, με το Δημήτρη Καρύδα σε ένα διάλειμμα του φάιναλ-φορ της Μαδρίτης, κοιτούσαμε την αίθουσα Τύπου και συμφωνήσαμε: "Κοίτα, να δεις που γίναμε οι πρώτοι ...γέροι, του ρεπορτάζ μπάσκετ". Προς Θεού. Όχι ότι δεν υπήρχαν (και παλιότερα) δημοσιογράφοι, που ασχολήθηκαν με το σπορ. Που έγραψαν χιλιάδες λέξεις και ακολούθησαν ομάδες (εθνικές και συλλόγους) σε όλο τον κόσμο. Μόνο, που δεν μπορούσαν, εκ των πραγμάτων, να παραμείνουν αποκλειστικά ... μπασκετικοί. Δεν υπήρχε, άλλωστε, τέτοιος όρος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν το σπορ άρχισε να αναπτύσσεται.

Εμείς, από το 1987 και μετά, κολλήσαμε με το μπάσκετ. Ή μάλλον το μπάσκετ έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της επικαιρότητας, αλλά και μια ειδικότητα του αθλητικού ρεπορτάζ, που προσέλκυσε στη συνέχεια ένα σωρό καλό κόσμο...

Ξεφύγαμε, όμως. Έτσι γίνεται. Όταν αρχίζουμε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τις ιστορίες για το Ευρωμπάσκετ 87, δεν σταματάμε. Είναι δύσκολο, γιατί έρχονται όλα μαζί στο μυαλό και διάφορες εικόνες, μεγάλες φάσεις, μεγάλες ατάκες, μεγάλοι άνθρωποι βγαίνουν από το κεφάλι σου και ... παίζουν μπροστά σου. Οι ώρες της ατέλειωτης δουλειάς, με γραφομηχανές, με τσιγάρα και ... με μαύρα μαλλιά (ή ξανθά, πάντως όχι άσπρα) θυμίζει πως γινόταν τότε αλλά και πόσο έχει αλλάξει το επάγγελμά μας, μέσα σε τριάντα χρόνια.

Τι ψάχνετε να βρείτε; Παιδάκια ήμασταν στη φωτογραφία. Αγνώριστοι σχεδόν, οι σημερινοί 50άρηδες (και κάτι ψιλά). Εδώ ο Μένιος, ο Σακελλαρόπουλος είχε μαλλί. Και που κολλάει ο Μένιος, θα ρωτήσετε. Μα είναι ο άνθρωπος, που μπορεί να εξηγήσει καλύτερα από τον καθένα, τι "έγινε μετά από τις βολές του Καμπούρη". Όχι δεν έγινε ... μασόνος ο Μένιος (ούτε ο Σπυρόπουλος, ούτε ο Καρμοίρης, τους αφήσαμε να εκτεθούν με την φουτμπαλέρα), είχε την τύχη όμως, με κάποιο σατανικό, τρόπο να μαζέψει ένα από τα πιο σπουδαία κειμήλια του ελληνικού μπάσκετ. Ίσως και το σημαντικότερο. Την μπάλα του τελικού της 14ης Ιουνίου. Αμέσως μετά τις βολές που εκτέλεσε ο Αργύρης Καμπούρης, που τα θυμήθηκε μια χαρά μιλώντας στο Γιάννη Σταυρουλάκη

Η κόκκινη τσάντα

Μοτέρ, κλακέτα, πάμε Μένιο: "Καλοκαίρι 87. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου, μετέχω σε ένα Γραφείο Τύπου. Η πρώτη ήταν στο ΕΠΑ 82 (Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, δηλαδή στίβου) που είχε γίνει στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πέντε χρόνια μετά, στο μπάσκετ. Καμιά σχέση το σπορ, που ξέρουμε τώρα. Και δεν το λέω εγώ, αλλά οι τότε ειδήμονες της εποχής, που δήλωναν ευχαριστημένοι αν η καλή μας Εθνική Ομάδα, περνούσε στην οκτάδα. Πού να φανταζόμασταν τι θα επακολουθύσε.

Η δική μου δουλειά, ήταν απλή όσο και δύσκολη γιατί απαιτούσε εγρήγορση και όχι ολιγωρίες. Καθόμουν ανάμεσα στους δυο πάγκους και ήμουν επιφορτισμένος, να πηγαίνω τους δυο προπονητές στην αίθουσα Τύπου, για τη σνέντευξη μετά τους αγώνες. Γι αυτό το λόγο, στη διαπίστευσή μου είχα πρόσβαση παντού. Από τον αγωνιστικό χώρο, ως τα αποδυτήρια. Έμπαινα παντού. Καθώς περνούσε ο καιρός, μέρα με τη μέρα, έγινα ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο για την ομάδα που προφανώς δεν με ήξερε, αλλά με έβλεπε κάθε μέρα, κάθε βράδυ μπροστά της...

Όταν μιλάμε για Ευρωμπάσκετ 87, μιλάμε για δουλειά από το πρωί ως το βράδυ. Δεν ήταν μόνο οι αγώνες, που στην πρώτη φάση ξεκινούσαν και πρωί, αλλά κι άλλες δουλειές του Γραφείου Τύπου. Δεν κοιμόμασταν και πολλές ώρες. Από το κρεβάτι, βρισκόμασταν στο γήπεδο. Κάθε πρωί, λοιπόν, έπαιρνα μια κόκκινη τσάντα στην οποία έβαζα ένα μπλουζάκι, ό,τι άλλο χρειαζόμουν ενώ η συγχωρεμένη η μάνα μου, τη γέμιζε με μήλα και άλλα φρούτα, που δεν έτρωγα ποτέ, γιατί πλακώναμε τα παγωτά..."

Η μπάλα στα πόδια μου

Η Εθνική αρχίζει και σαρώνει. Ξεκινάει τη διαδρομή της με τη Ρουμανία, κερδίζει δυο φορές την Γιουγκοσλαβία, χάνει από τη Σ.Ένωση και την Ισπανία, αλλά στα χιαστί ματς ρίχνει σφαλιάρες σε Γαλλία και Ιταλία. Η δεύτερη νίκη επί των Γιουγκοσλάβων, τη στέλνει στον τελικό. Απέναντί της, η Σ.Ένωση. Ο Μένιος, όπως όλοι στο γήπεδο και εκατομμύρια σε όλη τη χώρα, ζουν τον τελικό δευτερόλεπτο, προς δευτερόλεπτο: "Βλέπω μπροστά μου ένα γήπεδο να δονείται σε κάθε προσπάθεια. Σε κάθε καλάθι, σε κάθε άμυνα.

Ζω μια ιστορική μέρα. Για μένα αυτή η μέρα είναι σε αντιστοιχία και καθ΄υπερβολή βέβαια, η 25η Μαρτίου του ελληνικού αθλητισμού. Είναι μια επανάσταση. Όλα όσα έγιναν μετά, οφείλονται στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, σε αυτή την ομάδα, σε αυτό τον άθλο που είχε πετύχει και προσπαθούσαμε για ... πολλές μέρες στη συνέχεια, να τον συνειδητοποιήσουμε, να τον χωνέψουμε.

Γκάλης, Γιαννάκης και μπροστά τους ο Μένιος στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ

Βάζει, λοιπόν, τις βολές ο Καμπούρης. Παίρνουν την μπάλα οι Σοβιετικοί αστοχεί ο γερο-Γιοβάισα και μπαίνουν όλοι μέσα στο γήπεδο. Δεν θυμάμαι ποιον αγκάλιαζα, πως χοροπηδούσαμε. Έβλεπα όλους να κραυγάζουν, άλλους να κλαίνε από τη χαρά τους. Και ξαφνικά είδα την μπάλα να πέφτει στα πόδια μου. Κάποιος την είχε κλωτσήσει. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να την βάλω μέσα στην τσάντα! Είχα πάρει την μπάλα του τελικού, από μια σύμπτωση, από μια συγκυρία.

Έκανα τη δουλειά του τελικού και μπήκα στα αποδυτήρια της ... ευτυχίας. Όλοι σε έκσταση. Απέξω η Μελίνα, ήταν ήδη στην ακαλιά του Φασούλα, ενώ όλη η Ελλάδα είχε βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει. Έβγαλα την μπάλα σα να ήταν δική μου και με ένα μαρκαδόρο μαύρο, έβαλα τους παίκτες να την υπογράψουν. Την ξανάβαλα... στην τσάντα και αυτό ήταν. Είχα το ιερό κειμήλιο του ελληνικού αθλητισμού, το ... λάβαρο της Αγίας Λαύρας, στα χέρια μου..."

Το κυνηγητό από τον ... Μπαλφούσια

Η αλήθεια είναι ότι τα κατορθώματα του Μένιου, τα έμαθα τότε από πρώτο χέρι. Στο πάρτι που έκανε, μερικές μέρες μετά το Ευρωμπάσκετ, για τα γενέθλθά του. Γινόταν μόλις 27 ετών και είχαμε μαζευτεί σπίτι του, όπου σε μια στιγμή, μαζί με τον Βασίλη Σκουντή, μας καλεί συνομωτικά για να μας δείξει μια μπάλα που είχε τοποθετήσει στο Γραφείο του: " Κάνω το πάρτι, λοιπόν. Έχω ήδη τοποθετήσει την μπάλα και την βλέπει ο Βασίλης: "Μη μου πεις ότι είναι αυτό, που νομίζω" ρωτάει και απαντάω με ένα σαρδόνιο γέλιο. Έτσι μαθεύτηκε. Έτσι το έμαθε και ο συγχωρεμένος ο Θόδωρος Μπαλφούσιας, διευθυντής της ΕΟΚ για πολλά χρόνια. Αυτός με κυνηγούσε να του δώσω την μπάλα γιατί θεωρούσε ανεπίτρεπτο να μη βρίσκεται στην κατοχή της ομοσπονδίας. Άλλοτε με το καλό, άλλοτε με το ... άγριο, ήθελε να του δώσω την μπάλα.

Είκοσι οκτώ χρόνια, μετά με την μπάλα στα χέρια

Εντάξει, το καταλαβαίνω. Η ομοσπονδία ήθελε την μπάλα. Να πω την αλήθεια κι εγώ κάποιες στιγμές σκέφτηκα να τη δωρίσω. Δεν υπήρχε όμως, ας πούμε, ένα μουσείο για την Εθνική Ομάδα, ώστε να την γυρίσω. Δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή λάθος. Ξέρω, όμως, ότι αρκετά κειμήλια του αθλητισμού σε όλο τον κόσμο, βρίσκονται σε ιδιώτες, σε όλο τον κόσμο.

Στην συμπλήρωση δέκα χρόνων, ο Σκουντής με κάλεσε σε μια εκπομπή, με τον Αργύρη Καμπούρη. Εγώ έφερα την μπάλα κι αυτός την ... μπασκέτα. Την είχα δώσει και για κάποιες εκδηλώσεις που έγιναν το 2007, με τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την κατάκτηση του τίτλου".

Την φυλάει ο Κένεντι...

Κοντεύοντας να κλείσει τρεις δεκαετίες, από τον ιστορικό τελικό της Αθήνας, ο Μένιος θυμάται ακόμη: " Επειδή μια εποχή, έλειπα όλη τη μέρα από το σπίτι αναγκάστηκα να πάρω ένα σκύλο. Ο Κένεντι ήταν φύλακας και της μπάλας. Δεν είχε καλό τέλος η συμβίωσή μας, όμως, γιατί ...άφησε παράσημα μερικές δαγκωνιές στη γυναίκα μου.

Έχω συλλέξει κατά καιρούς, πολλά αναμνηστικά. Καμαρώνω για μια φανέλα του Ζιντάν, ή του Ροναλντίνιο και του Ρομπέρτο Κάρλος. Κανονικές, αυθεντικές φανέλες, που τις πήρα γιατί είχα την τύχη να είμαι πάντα κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Έχω και την μπάλα του αγώνα Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα 1-0. Όπως έχω τις πρώτες μου δημοσιογραφικές κάρτες, πρώτη-πρώτη εκείνη από το ΦΩΣ των Σπορ, το 1979, με την υπογραφή του Θόδωρου Νικολαΐδη.

Όπως και όλες τις διαπιστεύσεις των διοργανώσεων, ή αγώνων, όπου έδωσα το παρών. Η μπάλα του Ευρωμπάσκετ, όμως, με τις υπογραφές των παικτών λίγες στιγμές μετά τον τελικό δεν συγκρίνεται. Είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούσα να έχω, ασχολούμενος με τον αθλητισμό..."