Το' χε πει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος πέρσι "αυτός είναι από άλλο πλανήτη", αλλά δεν του' δωσα σημασία. "Μια από τις γνωστές υπερβολές του Στεφ" σκέφτηκα. Αλλά επειδή είχε επιμείνει, φρόντισα κάθε φορά που έπεφτε το μάτι μου σε αγώνα της Ρεάλ και ο Λούκα Ντόνσιτς ήταν μέσα στο παιχνίδι, να παρακολουθώ με προσοχή. Και τελικά ο Τριαντάφυλλος δεν ήταν ... υπερβολικός.

Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά (ούτε η τελευταία) που βλέπουμε ένα τόσο μεγάλο ταλέντο να παίζει μπάσκετ. Είναι, όμως, μια από τις σπάνιες που ένας 17χρονος (γεννημένος στις 28 Φεβρουαρίου του 1999) που πάει ακόμη σχολείο, να κλέβει έτσι την παράσταση.

Κι έτσι όπως τον είδα να ... καθαρίζει με δυο απίθανα τρίποντα τη Ζαλγκίρις, τον (θα μπορούσε να είναι) πατέρα του Άντρες Νοτσιόνι να τρέχει πρώτος να τον συγχαρεί και όλο τον πάγκο της Ρεάλ να τον αποθεώνει, το μυαλό μου πήγε αμέσως σε άλλους δυο παίκτες. Έγραψα αυτό στο twitter

Πριν προλάβετε να με πείτε ιερόσυλο, προπέτη κλπ, κλπ (όπως πολλοί φίλοι έκαναν στα social media) να διευκρινήσω ότι δεν μιλάμε για την καριέρα που θα έχει, ή δεν θα έχει ο Ντόνσιτς, αλλά για το πόσο ταλαντούχος μοιάζει αυτό το παιδί, για χάρη του οποίου η Ρεάλ δεν πήρε ξένο στη θέση του, έτσι ώστε να του δώσει την ευκαιρία να παίξει και να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν οι συνομήλικοί μου, εμείς που μεγαλώσαμε με Ντράζεν και Κούκοτς (τον Σαμπόνις δεν τον βάζω μέσα, είναι μια ξεχωριστή κατηγορία μόνος του, δεν πρόκειται να ξαναβγει παίκτης σαν αυτόν) και φυσικά τα δικά μας ιερά τέρατα (Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Φάνης και σία), έχουμε μια ... ευαισθησία σε τέτοιου είδους συγκρίσεις.

Παρόλα αυτά, ο νεαρός με το νο 7 στη λευκή φανέλα της Ρεάλ, έτσι όπως μπαίνει στο γήπεδο, με αυτό το περισσό θράσος, με πήγε αυτόματα σε εκείνη την εποχή. Όταν μαθαίναμε για ένα ... τρελόπαιδο, που έπαιζε μπάσκετ του διαβόλου στο Σίμπενικ και αργότερα, όταν όλη η Ευρώπη μιλούσε για το φαινόμενο Κούκοτς.

Και για να συγκρίνουμε τον Ντόνσιτς, που πριν από λίγες μέρες αναδείχθηκε MVP της αγωνιστικής στην ισπανική λίγκα (23π εναντίον της Φουενλαμπράντα) θα πρέπει να ταξιδέψουμε νοητά, 30 χρόνια πίσω. Με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, με το μπάσκετ που παιζόταν τότε. Ας πούμε ότι το γιουγκοσλάβικο πρωτάθλημα ήταν από τα πιο δύσκολα της Ευρώπης. Και ο Ντράζεν στα 18 του, οδηγούσε την Σιμπένκα στην κατάκτηση του τίτλου (και σε δυο συνεχόμενους χαμένους τελικούς Κόρατς)! Με προπονητή τον Βλάντο Τζούροβιτς και συμπαίκτη τον Πρέντραγκ Σάριτς, πατέρα του Ντάριο. Πάρτε μια ιδέα:

Τέσσερα χρόνια αργότερα, μάθαμε άλλον. Ένα 19χρονο από το Σπλιτ που άφηνε άφωνο όλο τον κόσμο του μπάσκετ, σημειώνοντας 37 πόντους στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος εφήβων έχοντας 11/12 τρίποντα, σε ένα παιχνίδι που έμεινε στην ιστορία με την επονομασία "Κουκοτσιάδα". Ήδη, ο Κούκοτς ήταν πρωταγωνιστής με τη Γιουγκοπλάστικα, που εκείνη τη χρονιά πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή από την πανίσχυρη Τσιμπόνα του (23χρονου, πλέον) Ντράζεν Πέτροβιτς. Τα μωρά του Σπλιτ ήταν έτοιμα να κατακτήσουν την Ευρώπη, στην οποία κυριάρχησαν τρία χρόνια σερί Και από το1989 και μετά θα κυριαρχούσαν με τρία σερί κύπελλα Πρωταθλητριών

Πώς ήταν τότε ο Κούκοτς. Ιδού το περίφημο ματς:

Κι αφού τα έχουμε έτσι μαζεμένα, ας δούμε τα κατορθώματα του Λούκα, που μοιάζει να έχει έρθει από το ... παρελθόν της μεγάλης των πλάβι σχολής. Δυο τρίποντα, το ένα πίσω από το άλλο.

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος, έγραψε για τη νύχτα, που άλλαξαν όλα σημειώνοντας ότι ο Ντόνσιτς μεγάλωσε απότομα σε ένα βράδυ. Έχει δίκιο. Καθώς από το 2018 ο Ντόνσιτς θα είναι διαθέσιμος για το ντραφτ, έχει τουλάχιστον ενάμιση χρόνο, να μας δείξει απλόχερα το τεράστιο ταλέντο του, που' χε φανεί από την ηλικία των13 ετών, όταν μετακόμισε στη Μαδρίτη μαζί με την οικογένειά του. Με τους συνομήλικούς του έκανε όργια. Σε τουρνουά της Ρώμης είχε ένα ανεπανάληπτο τριπλ-νταμπλ με 54 πόντους, 11 ριμπάουντ και 10 ασίστ.

Μεγάλωσε μέσα στην οικογένεια της Ρεάλ και χρόνο με το χρόνο, γινόταν ολοένα και πιο γνωστός. Λίγο πριν κλείσει τα 16 του χρόνια (πέρσι στις 16 Φεβρουαρίου) πρωτόπαιξε στην Ευρωλίγκα, όταν ο Λάσο τον έβαλε 5:40 λεπτά στο παιχνίδι εναντίον της Κίμκι στη Ρωσία. Συνολικά έπαιξε 12 ματς (μ.ο 11:05 λεπτά συμμετοχής) με 3.5π,. 2.3ρ και 2 ασίστ. Ένα παιδί μετρούσε τα άστρα μαζί με άντρες συμπαίκτες. Πολλοί μπορεί να το θεωρούν φυσιολογικό, δεν είναι όμως. Το να κοντράρεται με τους πολύ μεγαλυτερους συμπαίκτες ή αντιπάλους, είναι ίσως το λιγότερο. Το κυριότερο είναι ότι ο Λούκα έχει κερδίσει το σεβασμό τους, μέσα στα αποδυτήρια και πάνω στο παρκέ. Ναι, είναι ο μικρός. Είναι όμως κι ένας παίκτης, που εναντίον της Ζαλγκίρις, πήρε την μπαγκέτα από τα χέρια του απόντα Σέρχιο Γιουλ και τα κατάφερε μια χαρά. Η ορχήστρα της Ρεάλ δεν φάλτσαρε.

Ο Λάσο, συνειδητά πλέον, άδειασε μια θέση στην περιφέρεια (έφυγε και Σέρχιο Ροντρίγκεθ, για το ΝΒΑ) και χρησιμοποεί τον Ντόνσιτς σε κάθε παιχνίδι. Παίζει κατά μέσο όρο 16:42 λεπτά κι έχει 6.9π (63.2%δ, 34.6%τρ, 89.3%β) 3.2ρ, 2.5 ασίστ. Στο ισπανικό πρωτάθλημα είναι ακόμη καλύτερος: 22 λεπτά, 9.1π (61%δ, 46%τρ, 78%β) 5ρ, 5 ασίστ.

Η αντίληψή του μέσα στο γήπεδο, όπως λένε οι σκάουτερ, για την ηλικία του, είναι εξωπραγματική. Βρίσκει εύκολη πάσα σε παίκτες που βγαίνουν από τα σκριν, ένα σημαντικό κομμάτι της επίθεσης της Ρεάλ, και μπορεί να δημιουργήσει μετά το πικ εντ ρολ. Είτε σκοράροντας, είτε μοιράζοντας την μπάλα, με την οποία στα χέρια είναι μια τεράστια απειλή. Η βελτίωση στα ποσοστά ευστοχίας δείχνει την δουλειά που κάνει στο γήπεδο, ενώ τελειώνει υποδειγματικά τις φάσεις, με εξαιρετική ωριμότητα για ένα παίκτη 17 ετών. Με ύψος 2.01 μπορεί να μαρκάρει και ψηλότερους παίκτες, είναι καλός ριμπάουντερ και το σώμα του δεν υστερεί σε σχέση με τους άνδρες, αν και αυτό δεν ξέρουμε αν είναι πλεονέκτημα. Αν δηλαδή, υπάρχει κίνδυνος να βαρύνει, μεγαλώνοντας, χάνοντας την πλαστικότητα που έχει αυτή τη στιγμή στις κινήσεις του.

Θυμίζουμε ότι σαν πλέι-μέικερ είχε ξεκινήσει και ο Ντάριο Σάριτς, αλλά τελικά κατέληξε ... πάουερ-φόργουορντ στην Ευρώπη και λίγο τριάρι στο ΝΒΑ.

Προς το παρόν, πάντως, απολαμβάνουμε ένα μοναδικό ταλέντο. Εφάμιλλο των πολύ μεγάλων ονομάτων του παρελθόντος. Σε μια εποχή μάλιστα πολύ διαφορετικό, με το μπάσκετ να έχει γίνει σχεδόν άλλο σπορ. Ο Ντόνσιτς μοιάζει να έχει όλο το πακέτο, καθώς δεν κάνει τίποτα λάθος. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο για το (λαμπρό) του μελλον, όπως προέβλεψε και ο Ματ Λοτζέσκι, βλέποντας το ματς Ρεάλ-Ζαλγκίρις: