Το φάιναλ-φορ δεν το κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα της χρονιάς. Καμιά φορά το κάνει. Συνήθως όμως παίρνει τον τίτλο αυτός που θα βρεθεί στην καλύτερη κατάσταση, την κατάλληλη στιγμή. Η Φενέρ από τη στιγμή, που απέκλεισε τον Παναθηναϊκό, γύρισε το τσιπάκι της και από μια ομάδα γεμάτη προβλήματα, που αγκομάχησε αρκετά στην κανονική περίοδο (τερμάτισε 5η) μετατράπηκε σε μια ... ανίκητη πολεμική μηχανή.

Πήρε δίκαια το Κύπελλο, η ομάδα του Ομπράντοβιτς, σε αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Έχασε δίκαια και ο Ολυμπιακός, που δεν μπόρεσε στον τελικό να κάνει μια ακόμη υπέρβαση. Τελεία και παύλα.

Από κει και πέρα, ας μας επιτραπεί από την πολυετή παρακολούθηση των φάιναλ-φορ (από το ... 1988 το πρώτο της ιστορίας, δηλαδή), ορισμένες επισημάνσεις.

Παίζουν τα μπάτζετ μπάσκετ; Όχι. Μόνο οι ... ομάδες. Άλλωστε δεν γίνεται τη μια να "παίζουν" (όταν νικάει ο ισχυρότερος) και την άλλη όχι (όταν κερδίζει το αουτσάιντερ). Λέγαμε, ας πούμε, τη διετία 1988-89, όταν ο Άρης έχασε από Τρέισερ και Μακάμπι, ότι αν είχε περισσότερα χρήματα να δώσει σε καλούς ξένους, μπορεί να έπαιρνε και το Κύπελλο. Ωσπου ήρθε η Γιουγκοπλάστικα του "μισού" μπάτζετ, αλλά του πολλαπλάσιου ταλέντου, που μας έκανε να δαγκώσουμε τη γλώσσα μας.

Εκτός των άλλων, τα μπάτζετ είναι πολλές φορές πλασματικά. Η ΤΣΣΚΑ, ας πούμε, υποτίθεται ότι έχει προϋπολογισμό 45 εκατομμυρίων. Ε δε νομίζουμε ότι είναι ... τρεις φορές καλύτερη από τον Ολυμπιακό των 15-17 εκατομμυρίων (μαζί με την εφορία).

Έχει σημασία η έδρα του φάιναλ-φορ: Εξαρτάται ποια έδρα και ... ποια ομάδα. Συνήθως οι γηπεδούχοι δεν αποτυγχάνουν. Οι εξαιρέσεις του ΠΑΟΚ (το 93, έστω κι αν δεν ήταν απόλυτα γηπεδούχος στο ΣΕΦ, με το θρίαμβο της Λιμόζ), της Μπολόνια το 2002 (την "περιποιήθηκε" ο ΠΑΟ) και της ΤΣΣΚΑ το 2005 (σε ήττα σοκ μέσα στη Μόσχα από την Τάου), επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η Ρεάλ το 1995 και το 2015 το πήρε σε ισπανικό έδαφος (ο δεύτερος τίτλος, μάλιστα, στη φυσική της έδρα), ο Παναθηναϊκός το 2000 και το 2007 σε ελληνικό (το δεύτερο στο ΟΑΚΑ), η Μακάμπι το 2004, η Μπαρτσελόνα το 2003 και φυσικά η Φενέρ φέτος, στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης σε φίλιο περιβάλλον.

Είναι καλύτερη σειρά τελικών από το φάιναλ-φορ: Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη καλύτερη γιορτή από το φάιναλ-φορ. Ακόμη και ο Δημήτρης Ιτούδης που εδώ και δυο χρόνια φωνάζει για τελικούς πλέι-οφ, όταν αποχωρήσει από την ΤΣΣΚΑ θα ... αρχίσει να διαφωνεί. Πιστέψτε με, επειδή το 2001 παρακολούθησα όλη τη σειρά των τελικών ανάμεσα σε Μπολόνια και Ταού, δεν έχουν καμιά σχέση με την αίγλη, την απήχηση και τη λάμψη του φάιναλ-φορ.

Έχει ο Ομπράντοβιτς το κοκαλάκι της νυχτερίδας: Όχι, αλλά πιστεύει πάνω απ' όλα στη δουλειά του, στο πρόγραμμά του και στη μέθοδό του. Υπερασπίζεται ακόμη και τα λάθη του, που δεν είναι και λίγα. Δεν έχει κατακτήσει τυχαία εννέα τίτλους, με πέντε διαφορετικές ομάδες. Αλλά πολλές φορές ... παίζει και εκ του ασφαλούς, όταν έχει πίσω του ένα πρόεδρο όπως ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ή ο Αζίζ Γιλντιρίμ, που του κάνουν όλα τα χατίρια. Αλλά όταν έχεις πάρει Ευρωλίγκα με την Παρτιζάν το 92 που όλο το χρόνο έπαιζε στην Φουενλαμπράδα και την Μπανταλόνα των εξήιμισι παικτών, δικαιούσαι να κάνεις τον "καμπόσο".

Ήταν ο Ούντο ο ΜVP του φάιναλ-φορ: Με τα χέρια κουτάλες, την τεράστια προσήλωσή του στην άμυνα, ο Ούντο, (ή Γιούντο, ή Ούντοχ, όπως και να τον πείτε ... ο ίδιος είναι), έκανε τη διαφορά. Έμοιαζε απροσπέλαστος. Κι όταν τον περνούσε κάποιος δεν υπήρχε πρόβλημα, έριχνε ... τάπες. Καλός και άγιος ο Μπογκντάνοβιτς, παίκτης-κλειδί ο Κάλινιτς, αλλά χωρίς αυτό τον γίγαντα Αμερικανό, η Φενέρ δεν έπαιρνε το Κύπελλο...

Είναι επιτυχημένη η πορεία του Ολυμπιακού; Φυσικά. Πήρε το πλεονέκτημα έδρας στην δύσκολη κανονική περίοδο των 30 αγωνιστικών, προκρίθηκε σε βάρος της Εφές και πήγε μέχρι τον τελικό. Ήταν η μόνη ομάδα του φάιναλ-φορ που πήγε με δυο σημαντικές απώλειες όπως ο Χάκετ και ο Λοτζέσκι. Θα ήταν διαφορετική η τύχη του, με αυτούς τους παίκτες; Δεν το ξέρουμε. Σίγουρα θα ήταν πιο δυνατός ... ο Ολυμπιακός. Κι εδώ ας μας επιτραπεί να δώσουμε τα εύσημα στο Γιάννη Σφαιρόπουλο, για την προετοιμασία της ομάδας, την πορεία της. Το ότι έχασε από μια καλύτερη, πιο έτοιμη και ... σχεδόν γηπεδούχο ομάδα, δεν αφαιρεί από τον προπονητή και την ομάδα του το θετικό πρόσημο.

Λένε ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Συμφωνούμε, εν μέρει. Αν δεν υπήρχαν και οι ηττημένοι, δεν θα ... νικούσε κανείς. Η ιστορία για τον Ολυμπιακό έγραψε, φέτος, τον όγδοο τελικό της ιστορίας του. Πόσο σημαντικό είναι ένα τέτοιο νούμερο; Δεν έχετε ακουσει τους παλιότερους να μνημονεύουν τη Βαρέζε των 10 τελικών (ίσως γιατί ήταν και συνεχόμενοι); Η ιταλική ομάδα-μύθος πήρε τους πέντε απ' αυτούς. Ο Ολυμπιακός έχει 3/8. Αλλά στα τελευταία έξι χρόνια, έχει δυο τρόπαια και δυο τελικούς. Ε, δεν τους λες και ... αποτυχημένους τους Πειραιώτες!