Είναι δύσκολο να γράφεις για τους ανθρώπους που σου σημάδεψαν τη ζωή. Τέτοιες μέρες είναι στενόχωρες αλλά όπως λέει και ο Σαββόπουλος "όποιος με το θαύμα έχει ζήσει, δεν πεθαίνει, θα γυρίσει". Ο Γιόχαν Κρόιφ, έφυγε από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, έχοντας όμως κερδίσει την παγκόσμια ποδοσφαιρική αναγνώριση και σεβασμό.

Ο ιπτάμενος Ολλανδός, δεν ήταν απλά ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Ήταν ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στο άθλημα. Για την pop κουλτούρα του ποδοσφαίρου, για μια ολόκληρη εποχή, είναι σα να έφυγε ο πέμπτος beatle..

Γιατί, όπως τα "σκαθάρια" από το Λίβερπουλ, άλλαξαν δια παντός τη μουσική, έτσι και αυτός ο γεννημένος στο Άμστερνταμ, μεσοεπιθετικός ήταν ο Τζον Λένον και ο Πολ Μακάρτνεί μαζί για το ποδόσφαιρο. Η ψυχή και ο εγκέφαλος του θρυλικού Άγιαξ, της ομάδας που έβαλε το ποδόσφαιρο στην πιο σύγχρονη εκδοχή του από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70.

Ναι, δεν ήταν μόνος. Ο Νέεσκενς, ο Ρεπ, ο Κάιζερ και οι άλλοι, τον συμπλήρωναν ιδανικά. Και πίσω απ' όλους, στον πάγκο της ομάδας καθόταν ο ιδιοφυής Ρίνους Μίχελς. Αυτός εμπνεύστηκε και το total football, το ποδόσφαιρο που δεν είχε θέσεις, που όλοι αμύνονταν, που όλοι επιτίθονταν. Κι όμως. Αν δεν υπήρχε ο Κρόιφ, όλα όσα είδαμε, μπορεί να μην υπήρχαν. Να μη γίνονταν.

Ο Κρόιφ (ή Κράιφ όπως τον προφέρουν οι Ολλανδοί) ήταν ένας μοναδικός αρτίστας. Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένας απίθανος αθλητής, έστω κι αν πήγαινε τρέχοντας στα αποδυτήρια να ανάψει τσιγάρο. Ακόμη κι αυτή, όμως, η αδυναμία του, τον έκανε ακόμη πιο ανθρώπινο, πιο γήινο, πιο συμπαθή. Κι ας ήταν ... βεντέτα του κερατά, αλλά και ένας απίστευτος τεχνίτης της μπάλας.

Και μόνο ότι επέβαλλε (από ένα τυχαίο γεγονός) να φοράει το νο 14, ενώ μέχρι τότε απαγορευόταν να παίζει βασικός παίκτης με νούμερο πάνω από το 11, δείχνει την κλάση και την αξία του.Την υπέρβαση που έκανε παίζοντας με άλλο τρόπο, μοναδικό, με την μπάλα.

Ποδοσφαιρικά ο Κρόιφ δεν είχε ψεγάδι. Είτε με την μπάλα στα πόδια, είτε στον αέρα, είτε αμυνόμενος, είτε σκοράροντας, είτε εμπνέοοντας τους συμπαίκτες του, ήταν άριτος. Γι αυτό πέρασε στην ιστορία σαν ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που είδε ποτέ ο πλανήτης. Κατά την προσωπική μας άποψη, ίσως να ήταν ο καλύτερος όλων. Και από τον Πελέ και από τον Μαραντόνα.

Σίγουρα, πάντως, υπηρέτησε ... καλύτερα το ποδόσφαιρο και μετά την αποχώρησή του από τους αγωνιστικους χώρους. Οι ιδέες του στην Μπαρτσελόνα έγιναν "ιδεολογία". Ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας των ακαδημιών, η περίφημη "Μασία" είναι δικό του δημιούργημα. Αυτός έβαλε τις βάσεις για να δημιουργηθεί αργότερα από τον Πεπ Γκουαρδιόλα το θαύμα της Μπάρτσα.Μια ομάδα που ... μπορεί να ξεπέρασε και τον δικό του Άγιαξ. Ο Γκουαρδιόλα δεν έκρυψε ποτέ ότι ο Κρόιφ ήταν ο άνθρωπος που τον επηρέασε όσο κανείς άλλος.

Η φιλοσοφία του "προτιμώ να κερδίζω με 5-4 παρά 1-0" εμπότισε όλη την Μπαρτσελόνα, ενώ όπως έγραψε κάποιος "αν δεν υπήρχε ο Κρόιφ, οι Ινιέστα και οι Τσάβι αυτού του κόσμου δεν θα έπαιζαν μπάλα".

Οι πρώτες εικόνες του Κρόιφ έρχονται από την ασπρόμαυρη τηλεόραση στη δεκαετία του 70, όταν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κοιτούζαν με ανοιχτό το στόμα τα ποδοσφαιρικά αριστουργήματα του Άγιαξ. Πρώτα από το Γουέμπλει και εναντίον του Παναθηναϊκού, τα τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, έβγαζαν την Ολλανδία στον αφρό και όλος ο κόσμος γνώριζε τον τρομερό Γιόχαν.

Το έγχρωμο φιλμ του Μουντιάλ του 1974, με τον Κρόιφ πρωταγωνιστή μέχρι τον τελικό κόντρα στη Δ.Γερμανία ήταν ... η αποθέωσή του. Μια ταινία που τελειώνει με τον θρίαμβο των δυτικογερμανών, αλλά ... νομίζεις ότι έχει κερδίσει η Ολλανδία. Στην συνείδησή μας, βλέποντας πιτσιρικάδες την ταινία στους κινηματογράφους, αυτό ήταν και το σωστό. Η πρώτη φάση, πάντως, με τις συνεχόμενες πάσες της Εθνικής Ολλανδίας μέχρι να κερδίσει το πέναλτι ο Κρόιφ, έχουν μείνει στην ιστορία...

Πάρτε μια ιδέα: