Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε και πάρα πολύ να δούμε, τι σκοπό είχε ο Ηρακλής. Αν ήταν μπασκετικό ματσάκι, θα αισθανόσουν ότι οι Θεσσαλονικείς μπήκαν να παίξουν με τον χρόνο.

Να δουν πως θα κυλήσει η δουλειά, για να αποφασίσουν και το πώς θα κινηθούν. Όλο αυτό το "χάλασε" το γρήγορο γκολ. Ο Ζιαμπάρης κλάδεψε τον Φορτούνη και για τον Ντουρμάζ, τέτοια φάουλ είναι… πέναλτι. Και "πέναλτι" χωρίς τερματοφύλακα, αφού στη συγκεκριμένη εκτέλεση, ο πορτιέρο του "Γηραιού" πήρε θέση, που δεν παίρνουν ούτε παιδάκια στις ακαδημίες.

Αντιθέτως, ουδεμία ευθύνη φέρει ο "κυανόλευκος" τερματοφύλακας, στο δεύτερο τέρμα, με την κεφαλιά – τορπίλη του Ιντέγε! Την κεφαλιά "ευθείας βολής", πιο δυνατή και τις κλασικές φωτοβολίδες των κάφρων.

Ο Μπουφόν στα νιάτα του θα έμενε όρθιος, ο Ντασάεφ θα το έβλεπε στο ριπλέι και ο Φαν Μπρόικελεν με τον Τζόφ θα ζητούσαν αυτόγραφο από τον Ιντέγε μετά από την καταπληκτική του εκτέλεση στο ερυθρόλευκο 0-2.

Με δύσκολη ισορροπία και με αναγκαστικό αλματάκι προς τα πίσω. Και κάπου εκεί, ο Νιγηριανός, έβαλε και το "τέλος" στο ματς. Οι τίτλοι, "έπεσαν" στο ημίχρονο με έναν Ολυμπιακό που ομολογουμένως άνετα ήλεγχε κάθε κατάσταση.

Ο Μάρκο Σίλβα προχώρησε όπως ήταν αναμενόμενο σε "βαθύ" ροτέισον και εμφάνιση εννιά διαφορετικούς στο αρχικό σχήμα, από τις επιλογές που έκανε εναντίον του Πανθρακικού.

Είχαν τον έλεγχο, είχαν την κυκλοφορία, δίχως να τσιτώνουν και να πιέζονται πολύ. Ο Ηρακλής, που με έχει καταπλήξει με τον αγγλικό τρόπο παιχνιδιού του, αυτή τη φορά, δεν ήταν έτοιμος.

Και πιστεύω (δε ξέρω ίσως και να λαθεύω) ότι οι παίκτες του Παπαδόπουλου, ήταν και επηρεασμένοι από την εντός έδρας ήττα τους από τον Αστέρα. Εξάλλου, ο Ηρακλής δεν έχει τις λύσεις του Ολυμπιακού. Ο Βέλλιος παίζει συνέχεια για παράδειγμα.

Από την άλλη, ο Σίλβα την Κυριακή είχε μπροστά τον σούπερ Πουλίδο που έκανε "παπάδες" και στη Θεσσαλονίκη ξανάβαλε τον πληθωρικό και υπερκινητικό για τη θέση που αγωνίζεται (και δε πέφτει με τίποτα), Ιντέγε.

Ο ένας προπονητής βάζει- βγάζει, ο άλλος έπρεπε να βρει και λύσεις να φτιάξει και την ψυχολογία. Ε, δεν είναι και το ευκολότερο. Οι νταμπλούχοι της χώρας μας, θα το γράψω για άλλη μια φορά, έχουν κληθεί να αναζητούν κίνητρα.

Να ψάχνουν τρόπους και αφορμές για να "ανεβάζουν στροφές", να γίνονται πιεστικοί και ευχάριστοι, πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς τους, μετά στον προπονητή και τέλος στον κόσμο τους. Δε νομίζω ότι ήταν ανακόλουθος ο Ολυμπιακός, σε αυτό το ταξίδι του στην Θεσσαλονίκη. Αντίθετα, ο Ηρακλής ήταν ανακόλουθος της δικής του τακτικής.

Με ένα… οικόπεδο να δημιουργείται μεταξύ αμυντικής γραμμής και των "μπροστά", τα χαφ του "Γηραιού" ήταν "καλαμιές στον κάμπο". Ναι, είχαν τον φόβο οι αμυντικοί των γηπεδούχων αλλά έπρεπε να ανέβουν ψηλά και να ρισκάρουν. Χάνεις από νωρίς, δεν έχεις λόγο να "κόβεσαι στα δυο".

Αυτή η ανισορροπία παραχωρούσε δικαιώματα στον Ολυμπιακό, να βγάλει καλές κόντρες και να πάει για τρίτο γκολ. Ήρθε όμως και μια κακή αλληλοκάλυψη των Πειραιωτών στην αριστερή πλευρά τους και το αποτέλεσμα ήταν, να βρεθεί ο Μοντέιρο σε καλή θέση αλλά να αστοχήσει.

Ο Σίλβα "φρέσκαρε" τις πτέρυγες με τις αλλαγές του κι αφού πρώτα είχε φέρει στον αγώνα τον Κασάμι. Όσα και να ‘γιναν όμως, οι δυο μονομάχοι δεν είχαν μεγάλη όρεξη για να προσφέρουν περισσότερα γκολ.

Πέρασε λοιπόν η υποχρέωση και θα πρέπει να δουν την Κυριακή τους. Και πιο μακριά και οι δυο, εννοώ τις μεταγραφές. Αν υπάρχει κανονικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Μη ξεχνιόμαστε…

Photo credits: ACTION IMAGES