Η απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου, επισκίασε τα πάντα στο ελληνικό μπάσκετ . Θα μπορούσε κάλλιστα να μη γίνει ο τρίτος τελικός ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού. Θεωρώ επίσης ότι άπαντες, θα πρέπει να μη μιλήσουμε και πολύ για μπάσκετ. Προσωπικά θα το ακολουθήσω. Λίγα λόγια λοιπόν (αναγκαστικά) για το ματς που παρακολουθήσαμε.

Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα κάρο βολές, κέρδισε δίκαια όμως, μια ομάδα που μπήκε στο ΟΑΚΑ για να κάνει επίδειξη λαθών. Ο Ολυμπιακός δεν είχε μυαλό, το έριξε σε σωρεία κακών επιλογών και το πλήρωσε. Τόσο απλά. Το 2- 1 στη σειρά δε μου προκαλεί περιέργεια. Από την αρχή και αδιαφορώντας για τα μπρέικ, έχω ξεκαθαρίσει ότι ο ΠΑΟ είναι το φαβορί, ο Ολυμπιακός δεν είναι ξεγραμμένος. Και με πολλούς συναδέλφους (και όχι μόνο μάρτυρες), έχω ξεκαθαρίσει, ότι η ομάδα του Πειραιά αληθινές ελπίδες θα ‘χει μόνο σε περίπτωση πέμπτου αγώνα.

Από εκεί και πέρα, έγινε ένα 40λεπτο κακό με δυο ομάδες που δεν είναι καλά. Με δέκα πόντους μπροστά, απλά και εύκολα ήταν στο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός. Δίχως υψηλή μπασκετική επιστήμη, δίχως βαθυστόχαστες τακτικές αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός «έφαγε» ένα 20λεπτο δίχως συγκέντρωση στα μυαλά των παικτών του. Όχι και στα 20 λεπτά, αλλά σίγουρα στα περισσότερα. Παίκτες που «σέρνονταν» στα προηγούμενα ματς, αυτή τη φορά δεν ήταν αρνητικοί, όπως για παράδειγμα ο Μακλίν. Άλλοι όμως από τους οποίους περιμένεις κάποια πράγματα, ανεβοκατέβαιναν το παρκέ.

Στο δεύτερο μέρος, οι «πράσινοι» πήραν ένα μομέντουμ απλό που τους ευνόησε. Ο Ολυμπιακός είχε μικρό αριθμό εκτελεσμένων προσπαθειών. Είχε χάλια ποσοστά , έκανε λάθη, δε μπορούσαν να κάνουν μια πάσα της προκοπής, ε τι να κερδίσουν ρε παιδιά; Πώς να το κάνουν; Κι αν διαμαρτύρονταν κάποια στιγμή για «αστεία διαιτησία» συγγνώμη, αλλά τούτη τη φορά οι επιθέσεις τους, ήταν πιο αστείες από τα σφυρίγματα. Και όταν οι «πράσινοι» έχασαν ρυθμό στις οργανωμένες επιθέσεις τους, εκεί ήρθε ο Μάικ Τζέιμς να αναλάβει δράση. Πήρε τις προσωπικές μπάλες και τις τελείωσε. Ο Ολυμπιακός μόλις έχασε το «ένας με έναν» και δε μπορούσε να βρει και σωστό τρανζίσιον μπροστά, έχασε τα πάντα. Βγήκαν όλα αυτά που «χρεώνονται» στις κακές καλοκαιρινές επιλογές.

Τέλος πάντων, ο Ολυμπιακός το καλύτερο που ‘χει να κάνει, είναι να βρει έναν τρόπο να κερδίσει στο ΣΕΦ (έχει σερί τέσσερις ήττες). Αν ισοφαρίσει τη σειρά, τότε –ίσως- πάει με άλλη ψυχολογία σε πέμπτο παιχνίδι, που θα μοιάζει με διαδικασία πέναλτι. Μέχρι τότε ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γυρεύει στο παρκέ γιατί –επιμένω- ξεγραμμένοι δεν είναι, αλλά παίζουν και με έναν αντίπαλο που τους κερδίζει χάνοντας τη μια βολή μετά την άλλη. Αυτά και πολλά είναι. Τα λέμε μετά το ματς του ΣΕΦ…

Θα τελειώσω όπως ξεκίνησα. «Έφυγε» ένας άνθρωπος που λάτρευε το άθλημα, σεβόταν τον αντίπαλο και η προσφορά του θα μείνει στην ιστορία. Μόχθησε πάρα πολλά χρόνια για να φτιάξει την αγαπημένη του ομάδα, όπως ο ίδιος την ονειρευόταν. Και την οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες. Με επιμονή και ηρεμία και πολλές φορές αναγκαζόμενος να συγκρατεί ταυτόχρονα και τον πολύ πιο εκρηκτικό αδερφό του, Θανάση. Και πάνω απ’ όλα ξηγημένος αντίπαλος. Κουράγιο στην οικογένεια του Παύλου Γιαννακόπουλου…