Ο Κώστας Σλούκας πήρε τη δική του απόφαση . Κι όταν μια διαπραγμάτευση τελειώνει, πραγματικά με ενοχλεί όταν ξεκινάνε τις εικασίες για το ποιος ευθύνεται και ποιος όχι που δεν υπήρξε συμφωνία.

Στην περίπτωση του αθλητισμού, για να συνεχίσουν να συνυπάρχουν μια ομάδα και ένας παίκτης, χρειάζονται λίγα πράγματα. Το πρώτο, εξαιρετικό κλίμα και διάθεση. Δεύτερον, σιγουριά στους ρόλους. Και τρίτον οικονομική κάλυψη. Δεν είναι… γάμος το μπάσκετ. Μη πλανάστε, μη πιστεύετε αυτούς που αρέσκονται σε λογοπαίγνια και μιλάνε για διαζύγια. Εδώ μιλάμε για απλά πράγματα κι επειδή αναφερόμαστε στον Ολυμπιακό, θα πρέπει να τα λέμε και όλα "χύμα", όπως γουστάρει να τα διαβάζει ο κόσμος.

Όταν ο Σλούκας έφυγε από το ραντεβού- μαμούθ με τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο αυτό που κυκλοφόρησε ήταν πως είπε "όχι" καθαρά στο αγωνιστικό σκέλος και όχι στα λεφτά. Ούτε στο κλίμα. Για αυτά δηλαδή που σας έγραψα παραπάνω, το πρόβλημά του, ήταν το αγωνιστικό. Ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Σ’ αυτές τις ιστορίες, όλη την αλήθεια, τη μαθαίνεις μετά από δυο- τρία χρόνια. Σάμπως όμως έχει και σημασία; Ο Κώστας είναι από τα καλύτερα παιδιά και αν θέλετε να εξηγήσω γιατί ήταν τόσες ώρες μέσα στον Αγγελόπουλο και είπε "όχι" στο τέλος, θα προσπαθήσω να το κάνω.

Είχε αποφασίσει να φύγει. Λένε κάποιοι πως ο Σφαιρόπουλος καλά του τα είπε, αλλά όχι συγκεκριμένα. Ο Ομπράντοβιτς από την άλλη, του τα παρουσίασε δεδομένα και επιγραμματικά. Αυτό ήταν το… 1-0 για τους Τούρκους στο μυαλό του Κώστα. Ίσως και του κάθε παίκτη. Να 'παιξε ρόλο και ο εγωισμός; Δε του το ‘χω σε μεγάλο βαθμό του Σλούκα, αλλά ας το δεχτώ. Όταν όμως πας σε ένα ραντεβού με ανθρώπους που σε έχουν "φτιάξει" δε σου είναι και εύκολο να τα βροντήξεις και να φύγεις. Ο παίκτης λοιπόν, κάθισε πάρα πολλή ώρα μέσα. Κάθε λεπτό διαπραγμάτευσης ήταν στα υπέρ του και έδινε πίστη στον κόσμο ότι θα τα βρουν. Όμως η συζήτηση κυλούσε στο "μπλα- μπλα" της μιας πλευράς για να πείσει και σε κάθε λογής αγωνιστική ανασφάλεια που θα μπορούσε να ‘χε η άλλη πλευρά. Και ούτε αυτό μπορείς να το κάνεις λιανά. Θα αναρωτηθείτε "μα καλά, είναι κακός προπονητής ο Σφαιρόπουλος;". Όχι βέβαια. Ούτε μπορείς να πας να ζητήσεις το λόγο από τον Σπανούλη για αυτό είναι και που ηγείται των προσπαθειών της ομάδας του Πειραιά. Από την άλλη όμως, ο κάθε παίκτης έχει τα δικά του "θέλω". Τις δικές τους πεποιθήσεις, τόσο για το παιχνίδι όσο και για τον εαυτό του.

Το πρωί της Παρασκευής όλοι ήταν σίγουροι ότι ο Κώστας θα πήγαινε θα έλεγε ένα "γεια" και θα εξαφανιζόταν από την πλατεία Κλαυθμώνος. Αυτό δεν έγινε. Η ρελάνς του Ολυμπιακού ήταν εντυπωσιακή και έφερε την πλευρά του παίκτη (που δε τον άφηνε τις προηγούμενες ημέρες να εμφανιστεί) κολλημένη στον τοίχο. Πλέον τα λεφτά είχαν πάει… περίπατο. Είχε μείνει το μπάσκετ. Και εκεί ο αθλητής πίστεψε ότι μακριά από το Ειρήνης και Φιλίας θα μπορεί να πράξει πολλά περισσότερα. Κάποιοι αραδιάζετε το ρόστερ της Φενέρ και λέτε "μα καλά με όλους αυτούς νομίζει ότι θα είναι βασιλιάς;". Να απαντήσω; Ξέρετε τι θέλει να κάνει ο Ομπράντοβιτς. Και στην τελική τι καθόμαστε και συζητάμε για τη Φενέρ και την κάθε Φενέρ. Εδώ είναι η ουσία, εδώ μιλάμε για το τι γίνεται στον Ολυμπιακό. Και είναι ξεκάθαρο: Ο Ολυμπιακός φταίει δε φταίει, δέχεται τρομερό χτύπημα. Δεν υπήρχε κάποιος στον Πειραιά που να μη λέει- δικαιολογημένα- "χέστηκα για τον Ντάνστον, ο Σλούκας να μη φύγει". Και τώρα που έφυγε ο Σλούκας, τα κενά είναι πολλά.

Η αμφισβήτηση αγκυροβόλησε. Τα ερωτηματικά θα πολλαπλασιαστούν. Θα ακούσουμε τα πάντα από ειδικούς και μη ειδικούς. Ντόμινο θα γίνει το ρόστερ, αναγκαστικές αλλαγές, κινήσεις που ίσως κάποιος δε τις υπολόγιζε. Κάποιοι θα ευνοηθούν, κάποιοι όχι. Το θέμα είναι, αν μπορεί να κερδίσει ο Ολυμπιακός από όλο αυτό, όπου τώρα είναι χαμένος. Γιατί χάνει βασικό στέλεχος, Έλληνα διεθνή, παλικάρι που δε κώλωνε πουθενά, παιδί που η ίδια η ομάδα ανέβασε ψηλά! Ο Κώστας έδωσε πολλά και πήρε πάρα πολλά. Οι λαϊκές θυμοσοφίες "το μοναστήρι να ‘ναι καλά", "όποιος βγαίνει από τη μάντρα, τον τρώνε οι λύκοι" και όλα τα σχετικά, είναι ωραίες ατάκες που άλλες φορές δικαιώνονται και άλλες όχι.

Κι επειδή στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς, ο Κώστας ήταν:

• Αυτός που έκανε ίσως και τη μεγαλύτερη υπομονή από πολλούς
• Αυτός που κάθισε εκτός δωδεκάδας στον τελικό- ρεζιλίκι στο Παρίσι
• Αυτός που για τους μη μπασκετικούς ήταν στη σκιά του Σπανούλη.
• Αυτός που έλεγαν «βάλτον να τελειώνουμε» όταν ο Βασίλης δεν ήταν καλά
• Αυτός που γενικά, έδειχνε πάντα έτοιμος
• Αυτός που είχε τα περισσότερα γούρια, αλλά και τη μεγαλύτερη πίστη(μαζί με τον πρίντεζη) ότι ένα ματς μπορεί να γυρίσει
• Αυτός που έπαιρνε την τελευταία φάση και ο φίλαθλος ήξερε ότι οι πιθανότητες να μπει ,,,γκολ ήταν πολλές.
• Αυτός που κάθισε ήρεμος να ζυγίσει τις καταστάσεις όλες αυτές τις μέρες και επηρεάστηκε μόνο από τον μάνατζέρ του Παναγιώτη Καπάζογλου, ο οποίος έκρυβε και τα ραντεβού(δικαίωμά του), μίλαγε όπου γούσταρε και πέρναγε προς τα έξω ό,τι ήθελε. Κι αυτό δικαίωμά του.
• Αυτός που θα λείψει πολύ στον Ολυμπιακό, όχι για τους πόντους ή τις βολές, όχι μόνο για το μπάσκετ. Αλλά και γενικά για όλα όσα έβγαζε.
• Αυτός που δεν τον ήθελαν το ‘12, αλλά μπήκαν οι Αγγελόπουλοι μπροστά για να μην πάει πουθενά. Και δεν πήγε.
• Αυτός που συμφωνούμε μέσα σε… δευτερόλεπτα με τη διοίκηση τα προηγούμενα χρόνια. Μια φορά του πήρε λίγα λεπτά παραπάνω και τελικά έφυγε!

Ο Κώστας θα βάλει πάνω του άλλα χρώματα. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να υπάρχει, άλλωστε έχουν φύγει σε όλα τα αθλήματα παίκτες και παίκτες κατά το παρελθόν. Σε εποχές δύσκολες για την Ελλάδα (ίδια ώρα έφυγαν ο Κώστας απ’ την Arcadia και ο Τσίπρας από το Eurogroup), τέτοιες ιστορίες ξεχνιούνται και εύκολα. Το ποιος δικαιώνεται και ποιος όχι, είναι κάτι που το μαθαίνεις μετά από χρόνια. Ποτέ την ίδια στιγμή…

Και στην τελική, γιατί να μη ζήσει και κάτι άλλο ο παίκτης; Εξάλλου η ζωή κάνει κύκλους!