Όπως βγήκε το ’16, έτσι μπήκε το ’17. Και στην τελική, γιατί να υπάρξει κάτι αλλιώτικο; Τι διαφορετικό συνέβη δηλαδή, ώστε να εμφανιστεί τόσο καλύτερος ο Ολυμπιακός; Κέρδισε έναν αγώνα στον οποίο πανεύκολα θα μπορούσε να ‘χε πετάξει βαθμούς. Θα ακούσετε πολλά. Θα διαβάσετε πολλά. Όμως το δικό σας κριτήριο είναι αυτό που μετράει και εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Καμία βελτίωση από κανέναν! Ο Αστέρας μπήκε στο Καραϊσκάκη και έπαιζε στα… ίσια. Ναι, μια ομάδα που φέτος όταν βγαίνει από την Τρίπολη συνήθως τα «χάνει», μπήκε στην έδρα του πρωτοπόρου και έπαιζε αρχοντικά.

Αν εξαιρέσω το κακό δεκάλεπτο στην αρχική (κλασικό ξεκίνημα Αστέρα), μετά όχι απλά ισορρόπησε η κατάσταση, αλλά οι φιλοξενούμενοι δε σκέφτηκαν στιγμή να πάρουν μέτρα πίσω. Ο Ελευθερόπουλος με όπλα μετρημένα και με παίκτες να τραυματίζονται, είχε πάρει σχεδόν το 100%. Ένας Αστέρας στημένος υποδειγματικά, δουλεμένος κλασικά να «πνίξει» την κουλούρα και να βγάλει μπάλες στην κόντρα. Και το έκανε στο πρώτο 45λεπτο με άνεση, απλά τις περισσότερες φορές «λιποθύμησαν», δε το πίστεψαν και έχασαν ευκαιρία. Το πέναλτι για να σας πω τη γνώμη μου, περισσότερο δε το δίνεις, παρά το σφυράς. Ο Μάσα πήγε πάνω στον Λεάλι, αλλά ρε παιδιά, αυτά που κοροϊδεύουν οι Ολυμπιακοί, δε γίνεται να τα κάνουν. Ναι, έδωσε πέναλτι ο διαιτητής και ήταν παραπάνω από αμφισβητούμενο.

Από ‘κει και πέρα; Τι μπάλα είδαμε; Γιόμες. Μεγάλες μπάλες για τον Καρντόσο. Τρίχες δηλαδή… Ο Μανθάτης και ο Σεμπά να το παλεύουν, αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δε μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Ο πρώτος είχε την απειρία «εχθρό» απέναντι στον μπαρουτοκαπνισμένο Γιαννούλη. Ο δεύτερος από τις συνεχείς αλλαγές θέσεων, κάποια στιγμή ζαλίστηκε. Και σα να μην του έφταναν όλα τα άλλα του Ολυμπιακού, που είχε την κλασική εικόνα κουρασμένης ομάδας, όταν οι ποδοσφαιριστές του «πούλαγαν» τη μπάλα, δεν υπήρχε καμία επιστροφή της προκοπής. Το πλάνο «θα παίξουν οι νεαροί» δεν είναι ούτε εφαρμόσιμο τούτη την εποχή, αλλά δεν αποτελεί πια ούτε τρικ για να ησυχάζει ο κόσμος και να μην εκνευρίζεται. Ξαφνικά ο Μπέντο ανακάλυψε τον νεαρό Νικολάου. Και μας είπε ότι θα παίζει αυτός! Και πότε άλλοτε το έβαλε το παιδί, για να βγει να κάνει τέτοια δήλωση και να το «γεμίσει» και άγχος στην τελική; Το ότι η ομάδα θέλει ενίσχυση το «ουρλιάζει» εδώ και καιρό. Όμως θα το ξαναπώ:

Όσες δικαιολογίες να ‘χει να προβάλει ο προπονητής (που σίγουρα έχει μιας και όλα χάλασαν το καλοκαίρι), δεν έχει δείξει τίποτα βρε αδερφέ. Πραγματικά τίποτα. Πήρε άπειρο χρόνο υπέρ του νικώντας τα λεγόμενα μεγάλα ματς, όμως ούτε αυτό δε κατάφερε να το πάρει με το μέρος του. Βαρέθηκα στο τέλος ημιχρόνων και 90λεπτων να ακούω τις αποδοκιμασίες του κόσμου. Και όχι τίποτ’ άλλο, ξέρετε καλά πως είμαι από αυτούς που αν έχει άδικο ο κόσμος θα βγω και θα το γράψω στα ίσια. Κι ας «μου τα χώσετε». Αλλά τώρα τι να πεις στον κοσμάκη; Που πάει μέσα στο ψοφόκρυο και βλέπει αυτό το χάλι; Ο Ελευθερόπουλος έχοντας περάσει πολλά χρόνια στην Ιταλία, ακολουθεί σε τεράστιο ποσοστό την φιλοσοφία των περισσότερων ομάδων του Καμπιονάτο. «Μάθε να ζεις με τον κίνδυνο και με τον πόνο».

Ο Αστέρας έπαιξε πολύ καλά. Πίεσε μέσα στο Καραϊσκάκη τον Ολυμπιακό. Και τον πίεσε ψηλά, με ταχύτητα, διπλοκαλύψεις. Με κανονική μπάλα. Κι όμως, η ομάδα του Πειραιά με …μισούς παίκτες να μη μπορούν και άλλους μισούς να τα δίνουν όλα, ξανακέρδισε. Ποιος Ομπράντοβιτς; Ο Μπέντο κύριοι και πείτε με και υπερβολικό. Δε με νοιάζει, είναι η γνώμη μου. Στην τελική όσα και να ‘χει ακούσει ο Σέρβος προπονητής μπάσκετ, έχει και μια κλάση. Εδώ μιλάμε για τον πιο τυχερό άνθρωπο του πλανήτη. Αλλά έτσι είναι η μπάλα, τα έχει αυτά. Οι νυχτερίδες (όλες), ψάχνουν τα κοκκαλάκια τους. Ο άνθρωπος κερδίζει ακόμη κι όταν νομίζει ότι έχασε. Έβαλε τον Μάριν που τον έχει «φάει» και του έβαλε γκολ. Έβαλε τον πιτσιρικά τον Ανδρούτσο και περίμενε όλη η ομάδα να φτιάξει αυτός το παιχνίδι. Ο Φορτούνης ισοφάρισε με… τρίποντο από αυτά που του αρέσουν και βλέπει στο ΣΕΦ! Ο Ολυμπιακός σίγουρα δεν είναι αυτό που ξέραμε, δεν έχει πλάνο, ηρεμία, ρυθμό. Και χρειάζεται μεταγραφές!

Η άμυνά του ήταν τραγική και αν στο πρώτο ημίχρονο οι Αρκάδες δεν ήταν γκαφατζήδες, θα ‘χαν βάλει κι άλλο γκολ. Πάντως, έστω και με μισή ομάδα(βαρύ είναι αλλά οφείλω να το λέω), ακόμη κι αν ο προπονητής συνεχίζει αποσβολωμένος να κοιτάζει και να τα κάνει όλα τυποποιημένα, πάλι νίκησε. Γιατί με τη βοήθεια και του κόσμου, ορισμένοι έτρεξαν, το κυνήγησαν, δε το παράτησαν και αυτό τους βγήκε σε καλό. Έφτασε στην τέταρτη ανατροπή ο πρωταθλητής. Και κράτησε μια διαφορά ασφαλείας, αλλά θα το ξαναπώ. Ή θα ξαναρωτήσω: Πού πάει έτσι; Ακόμη και όλα τα παιχνίδια να τα κερδίσει με αυτόν τον τρόπο, είναι ευχαριστημένοι; Δε θέλω απάντηση. Την ξέρω… Για τον Μπέντο εγώ τι να γράψω τώρα πέρα από την Θεά τύχη που έχει; Στο προηγούμενο παιχνίδι (νικηφόρο μάλιστα) ο τίτλος στο άρθρο μου ήταν «ή τώρα ή ποτέ». Ίσως προτιμήθηκε το «ποτέ». Τα ‘χω πει λοιπόν, δε θα γράψω τα ίδια. Απλά:

Πήραν οχτώ μέρες να καθίσουν, λες και τα είχαν κάνει όλα τόσο καλά και έπρεπε να επιβραβευτούν. Και δε το γράφω με σκοπό την τιμωρία των παικτών, αλλά βρε αδερφέ, κάτσε και λίγο να δουλέψεις. Στην τελική, μπας και «ξυπνήσεις» και ποδοσφαιριστές στους οποίους δε δίνεις χρόνο συμμετοχής. Αλλά εντάξει, έδωσες οχτώ μέρες να αράξουν. Αυτοί μπήκαν πάλι κουρασμένοι! Έλειπε ο Μιλιβόγεβιτς και η τετράδα της άμυνας (που συν τοις άλλοις έπινε και θαλασσίτσα εύκολα) βρισκόταν συνεχώς μπροστά στους φουριόζους μέσους και επιθετικούς του αντιπάλου. Δεν είναι όμως όλα θέμα τακτικής. Είναι ψυχολογίας και προσώπων. Και αυτά είναι χαμένες υποθέσεις εδώ και καιρό. Ο Ελευθερόπουλος και ο Βενετίδης, ήξεραν τι είναι το Καραϊσκάκη. Ο Μπέντο με τους διπλανούς του συμπατριώτες του, δε θα μάθουν ποτέ… Αλλά είπαμε, ποιος Ομπράντοβιτς;

Photocredits: Eurokinissi