Είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω και αυτό το κείμενο με το ένα και μοναδικό θέμα του στόπερ. Με την πιο κρίσιμη μεταγραφή. Με την κίνηση - ματ την οποία θα πρέπει να κάνουν οι Ολυμπιακοί για να διαφοροποιήσουν προς το καλύτερο την εικόνα τους. Κεντρικός αμυντικός, μαντρόσκυλο που σας έγραψα τις προάλλες.

Ποδοσφαιριστής που θα «δαγκώνει» αντιπάλους και καθοδηγεί τους συμπαίκτες. Ο άνθρωπος που θα δώσει ηρεμία στον τερματοφύλακα, αυτοπεποίθηση στον διπλανό του, πάθος στους ακραίους μπακ και ανακούφιση στα κεντρικά χαφ, ώστε ακόμη κι αν λαθέψουν να ξέρουν, ότι μάλλον αυτός που βρίσκεται στα νώτα τους και τα προστατεύει, θα προλάβει να «καθαρίσει». Το όνομα αυτή την εποχή είναι ένα και μοναδικό για εμένα.

Είναι μια επιλογή… μονόδρομος. Σίγουρα δεν είναι εύκολη περίπτωση, θέλει τύχη, θέλει λεφτά, θέλει επιμονή, θέλει πείσμα. Ας τα βάλει όλα αυτά η ομάδα του Πειραιά στην «κατσαρόλα» και ας προσφέρει στο πιάτο των οπαδών της τον Σαμπράνο.

Ο Περουβιανός, είναι δυο κλάσεις ανώτερος απ’ όλους τους άλλους. Σε μια ηλικία τρομερή ποδοσφαιρικά, σε κατάσταση δαιμονισμένη μετά το Κόπα Αμέρικα. Είναι ο ποδοσφαιριστής που πρέπει να πάρει ο Ολυμπιακός. Δεν ξέρω αν μπορεί να το τελειώσει, πάντα υπάρχουν εμπόδια, αλλά σε αυτή την υπόθεση, καλό είναι –αν γίνεται- να ξεπεραστούν.

Για τους νταμπλούχους της χώρας μας, η κατάσταση είναι λίγο- πολύ δεδομένη και άπαντες ξέρουν ότι έγιναν μεταγραφές, υπήρξαν κινήσεις, όμως εν μέσω πιθανής αποχώρησης (Μαζουακού;) αλλά και άφιξης (Ερνάνι) αν η ομάδα έχει κάτι πραγματικά ανάγκη, αν υπάρχει αυτό που θα της… αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο, είναι αποκλειστικά και μόνο ο παίκτης- φράχτης. Ο παίκτης- ροντβάιλερ, ο παίκτης- Σινικό τείχος!

Μέσα στη βροχή και χωρίς Τσόρι (θα παίξει με Φέγενορντ), Μαζουακού, Σιόβα, ο Ολυμπιακός έπρεπε απλά να δείξει απέναντι στην Τβέντε, ότι είναι τουλάχιστον ένα «κλικ» καλύτερος, σε σχέση με Ζέεφελντ και Αφιόν Καραχισάρ. Ο Σίλβα ήξερε τι πρέπει να κάνει, ήξερε τι πρέπει να ζητήσει, δε γνώριζε σίγουρα, το τι θα του έδιναν οι ποδοσφαιριστές του. Εξάλλου και σε αυτόν τον αγώνα, υπήρχαν τα …ξεχωριστά:

• Η επανεμφάνιση του Μιλιβόγεβιτς, ο οποίος πήγε δίπλα στον Μπουχαλάκη

• Καπίνο για άλλη μια φορά ξεκίνημα στα δοκάρια, καλό είναι να παίρνει χρόνο ο νεαρός πορτιέρο.

• Και βέβαια, άλλο ένα ξεχωριστό –δείγμα και της φρέσκιας 11αδας- ήταν, πως αρχηγός στην πρώτη σέντρα της αναμέτρησης ήταν ο Σαλίνο.

Ο Σίλβα έχει διαφοροποιήσει την ταχύτητα του Ολυμπιακού. Κάνει «μπαμ» ότι ζητάει άλλο ρυθμό. Έχει βάλει ένταση και πίεση στη δουλειά. Αυτό κουράζει τους παίκτες, αλλά τους δίνει και ώθηση να εργαστούν σε συνθήκες αγώνα. Μη νομίζετε, περνάει εύκολα ο καιρός, σε λιγότερο από ένα μήνα υπάρχει πρωτάθλημα, ενώ τέτοιες μέρες μετά από έναν μήνα, η ομάδα θα μάθει και τους αντιπάλους της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ!

Ο Πάρντο έδειξε ιδιαίτερα κινητικός, είχε ορεξη να κάνει τα «χορευτικά του», ενώ ο Ντουρμάζ με τον Χάρα είναι αλήθεια ότι έκαναν πολλή δουλίτσα με αποκορύφωμα τη συνεργασία τους στο 22’ μετά το κλέψιμο του Αργεντίνου και το δοκάρι του Σουηδού.

Η ομάδα ήταν σωστά απλωμένη στο γήπεδο και εκμεταλλευόταν όλο το πλάτος. Άρχισαν να χάνουν σωρεία ευκαιριών οι «ερυθρόλευκοι» και αν από κάπου πήγαζαν, ήταν από τη σωστή πίεση και τα διπλομαρκαρίσματα. Δυο Έλληνες, ο Φορτούνης με τον Μπουχαλάκη κράταγαν τον άξονα αποσπώντας το χειροκρότημα του προπονητή τους.

Η Τβέντε έδειξε καλά στοιχεία στο τρανζίσιον. Μπορούσε να δουλέψει ο Ολυμπιακός και να δει αδυναμίες. Κάθε φορά μετά από στημένη φάση υπέρ των Πειραιωτών, όταν οι Ολλανδοί έβρισκαν τρόπο να πάρουν μπάλα, δεν έδιωχναν ποτέ στην τύχη. Έβγαζαν κοντρίτσες και μάλιστα είχαν την πρώτη καλή ευκαιρία του παιχνιδιού, αλλά ο Καπίνο «καθάρισε».

Ο Φορτούνης στο 1- 0 έκανε απλά πλάκα. Και έβαλε τη δικαιοσύνη στην μέχρι εκείνη την ώρα «ιστορία» του παιχνιδιού. Ο διεθνής μέσος πήρε πάλι φορά και διεμβόλισε τον Ολλανδικό άξονα. Έπαιξε το ένα- δυο με τον Χάρα και με άψογο πλασέ άνοιξε το σκορ.

Οφείλω παράλληλα να τονίσω ότι μπορεί οι δυο Έλληνες να παρείχαν το άψογο και ασφαλές κύλισμα της μπάλας στο χόρτο, όμως την ίδια ώρα, λίγα μέτρα πίσω τους ο Μιλιβόγεβιτς αποδείκνυε γιατί ο Μαρινάκης τον απέκτησε και γιατί ο Σίλβα ήταν ανένδοτος να πουληθεί στη Φενέρμπαχτσε.

Ο Σέρβος «έφραζε» κάθε χώρο μπροστά από την άμυνα, δίνοντας σιγουριά στα στόπερ. Φανταστείτε δηλαδή αυτόν τον Ολυμπιακό και με έναν παικταρά κεντρικό αμυντικό. Και η αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου ολοκληρώθηκε στο 45λεπτο με ένα υπέροχο τέρμα της ελληνικής ομάδας.

Ο Ντουρμάζ βρήκε τη μπάλα όπως ακριβώς ήθελε, πάσαρε στον Πάρντο, αυτός πήγε μέσα σ’ όλα από αριστερά, πλάσαρε (είπαμε καιρό τώρα, είναι μέγας πλασεδάκιας) και έτσι διπλασίασε τα γκολ των νταμπλούχων!

Στο δεύτερο μέρος, όπως συμβαίνει κλασικά σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, οι προπονητές έκαναν αλλαγές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ποδοσφαιριστές που έρχονται από τον πάγκο δεν κρίνονται. Η αλήθεια είναι πως η ομάδα χαλάρωσε, δεν είχε ρυθμό, έβαλαν μια γκολάρα οι Ολλανδοί για να μειώσουν και γενικά, μπόρεσαν να μετριάσουν –λίγο- τις εντυπώσεις μετά από ένα πρώτο μέρος στο οποίο πραγματικά βρήκαν κακό μπελά από τον Ολυμπιακό.

Ο Σίλβα είδε πραγματάκια, σίγουρα θα ‘χει πολλά να πει στους παίκτες του , στην τελική όταν μπαίνεις στο Β΄’ μέρος, δε σημαίνει ότι είσαι παγκίτης. Πρέπει να ‘χεις την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι, όπως οι συμπαίκτες σου που ξεκίνησαν. Γιατί στο επόμενο ματς ίσως είσαι εσύ στο αρχικό σχήμα και δε θα σου αρέσει καθόλου να μπουν οι επόμενοι και να είναι ασύνδετοι.

Ο Σίλβα προσπάθησε να το δικαιολογήσει, μιλώντας για κούραση, αλλά μπήκαν άλλοι ποδοσφαιριστές, δεν έμειναν οι ίδιοι για να πεις ότι ξεθεώθηκαν(με εξαίρεση ελάχιστους).

Νωρίς ακόμα (σχετικά) για περισσότερα, σε γενικές γραμμές ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ καλός και μάλλον είδαμε και παίκτες που ‘χουν φάει και μπόλικο κράξιμο, να κινούνται υποδειγματικά μέσα στις τέσσερις γραμμές.

Συμπερασματικά: Μια χαρά η ομάδα, αλλά… Σαμπράνο τώρα!!!